ΤΡΟΠΟΣ ΖΩΗΣ...

Χαιρόταν το ρυθμό της γης. Δεν δυσανασχετούσε με τους λάθος ήχους. Τόσο απλός να πολεμά τα σύνθετα  περίπλοκα  σημάδια. Φεγγάρια λόγια στρογγυλά και λαμπερά μιλούσε. Χωρίς την πάχνη του χειμώνα . Μόνο η λύπη του γινόταν γκρίζο σύννεφο. Έβρεχε ένα ψιλόβροχο όλο παράπονο στα αυτιά μου.  Είναι για αυτό που το φθινόπωρο τον φέρνει πίσω. Ταιριάζει με τα χρώματα και τις σιωπές .Απομακρύνεται από τη χαρά της θάλασσας και τα λιμάνια. Παίρνει αεροπλάνα πλοία τρένα. Ακροβατεί σε διαδρομές που ιδρώνει να τις περπατήσει. Πασχίζει να σταθεί. Φρουροί του ένα σύμπαν άστρα. Μεσολαβεί για να χαρίσουνε τα χρόνια αυγές και φεγγαρολουσμένες νύχτες. Δεν είναι αχάριστος. Ευγνωμονεί το όνειρο που τον συντρέχει. Το ονειρεύεται με πάθος. Κι όταν ξυπνά το προσκυνά για αλήθεια.

                                               ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ