ΕΠΕΣΕ ΒΑΘΙΑ ΣΙΩΠΗ....

Έπεφτε βαθιά σιωπή...Γέλαγε η Μαρία...Η Ζωή σε δυο υπέροχα τραγούδια...Πένθος και Χαρά...Ο Δρόμος ...Όλος ο δίσκος που λάτρεψε η γενιά μου και όχι μόνο...Καλό ταξίδι Γιάννη Πουλόπουλε...

ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ

ΕΦΥΓΕ Ο ΠΟΙΗΤΗΣ ΝΤΙΝΟΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΠΟΥΛΟΣ...

ΕΦΥΓΕ Ο  ΠΟΙΗΤΗΣ  ΝΤΙΝΟΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΠΟΥΛΟΣ

Υ.Γ: Έχω ξαναπεί ότι οι ποιητές δεν πεθαίνουν..Ζουν στα ποιήματα και στα αισθήματα  που  αυτά  δημιουργούν στην ψυχή μας. Ο Ντίνος Χριστιανόπουλος  πολύ περισσότερο… Γιατί άφησε τον κόσμο αυτό  πλήρης εμπειριών, περιπετειών και πληγών..Διακινδύνευσε την βολή των  εύκολων επιλογών και έζησε με τα λάθη του και τα πάθη του υπερασπιζόμενος και τα δυο..Μετάνιωσε και για τα δυο..Ποτέ  όμως δεν τα αρνήθηκε… Ακούραστος εραστής  της Κριτικής των Πάντων..Μεταφυσικός και Φυσικός… Ρεαλιστής πικρός με λόγο σαρκαστικό και αυτοσαρκαστικό ..Απολαυστικός όσο λίγοι… Τον αγαπώ και τον θαυμάζω για ό,τι υπήρξε, επέλεξε , υπερασπίστηκε, δέχτηκε, αρνήθηκε..Κυρίως τον αγαπώ γιατί απέδειξε ότι η ηθική δεν είναι θέμα στενομυαλιάς και μικροψυχίας αλλά επιείκειας, γενναιοδωρίας και γενναιότητας… Επέλεξα το ποίημα  Ιθάκη γιατί νομίζω ότι τον αντιπροσωπεύει ..ΤΕΛΕΙΏΝΕΙ ΜΕ ΕΡΩΤΗΜΑΤΙΚΟ…ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΗΝ ΑΓΚΑΛΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ....

                                                  ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ

ΙΘΑΚΗ

Δὲν ξέρω ἂν ἔφυγα ἀπὸ συνέπεια
ἢ ἀπὸ ἀνάγκη νὰ ξεφύγω τὸν ἑαυτό μου,
τὴ στενὴ καὶ μικρόχαρη Ἰθάκη
μὲ τὰ χριστιανικά της σωματεῖα
καὶ τὴν ἀσφυχτική της ἠθική.
Πάντως, δὲν ἦταν λύση, ἦταν ἡμίμετρο.
Κι ἀπὸ τότε κυλιέμαι ἀπὸ δρόμο σὲ δρόμο
ἀποχτώντας πληγὲς κι ἐμπειρίες.
Οἱ φίλοι ποὺ ἀγάπησα ἔχουνε πιὰ χαθεῖ
κι ἔμεινα μόνος τρέμοντας μήπως μὲ δεῖ κανένας
ποὺ κάποτε τοῦ μίλησα γιὰ ἰδανικά…
Τώρα ἐπιστρέφω μὲ μίαν ὕποπτη προσπάθεια
νὰ φανῶ ἄψογος, ἀκέραιος, ἐπιστρέφω
κι εἶμαι, Θεέ μου, σὰν τὸν ἄσωτο ποὺ ἀφήνει
τὴν ἀλητεία, πικραμένος, καὶ γυρνάει
στὸν πατέρα τὸν καλόκαρδο, νὰ ζήσει
στοὺς κόλπους του μίαν ἀσωτία ἰδιωτική.
Τὸν Ποσειδῶνα μέσα μου τὸν φέρνω,
ποὺ μὲ κρατάει πάντα μακριά.
Μὰ κι ἂν ἀκόμα δυνηθῶ νὰ προσεγγίσω,
τάχα ἡ Ἰθάκη θὰ μοῦ βρεῖ τὴ λύση;

 

 

Ο ΕΛΛΗΝΑΣ ΓΙΑΤΡΟΣ...

Ο ΕΛΛΗΝΑΣ ΓΙΑΤΡΟΣ ΤΗΣ ΚΑΡΟΛΙΝΑΣ ΜΕΡΜΗΓΚΑ

ΕΙΣΑΓΩΓΉ

ΑΘΗΝΑ , 20 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 1941

Αν κάτι γνωρίζει η αστική τάξη, είναι να συζητά.. Γι΄ αυτό εξάλλου μπαίνει σε τέτοιο  κόπο και έξοδα ώστε να στήσει ό,τι χρειάζεται : καναπέδες, πολυθρόνες, τραπέζια και τραπεζάκια όπου  γύρω τους, ενώ τρως , πρέπει και να μιλάς..Στήνει εκδηλώσεις όπως Γεύματα, Δείπνα, Βεγγέρες, εκδηλώσεις όπως αυτή που αποκαλείται Τέιον (ακόμα και όταν είναι από σουσάμι άψητο και σταφίδα, και ο καφές από ρεβίθια ή βραστά κουκούτσια, και το τσάι έχει μια περίεργη γεύση , σχεδόν όσο περίεργη έχει και το νερωμένο γάλα) και της οποίας βασικός σκοπός είναι η συζήτηση. Η πολιτισμένη συζήτηση , που σημαίνει ότι πρέπει να είσαι ευγενικός και συγκρατημένος στα λόγια σου ακόμα κι αν απέναντί σου , σ΄ αυτό εδώ το σαλόνι , κάθεται ο Αντιπρόεδρος της Κατοχικής Κυβέρνησης. Εξάλλου γι΄ αυτό η συζήτηση είναι τέχνη: γιατί απαιτεί τη δεξιότητα του να μετατρέπεις την ανία ή την αγανάκτησή σου σε μιαν ανάλαφρη ανταλλαγή που θα προκαλέσει στους υπόλοιπους οτιδήποτε άλλο εκτός από ανία και αγανάκτηση..

Υ.Γ: Ο ΈΛΛΗΝΑΣ ΓΙΑΤΡΟΣ είναι πράγματι ένα άκρως ελκυστικό ιστορικό μυθιστόρημα. Μέσα από την ιστορία ενός υπέροχου και πρωτοπόρου Νου περνά μπροστά μας η ιστορία της χώρας μας μια συγκεκριμένη ιστορική περίοδο.(1874-1941)

Η συγγραφέας στον επίλογο του βιβλίου της δηλώνει ….

(Το παρελθόν δεν υπάρχει, κι αυτό ισχύει για την ιστορία των ανθρώπων και για τις ιστορίες των ανθρώπων. Δεν μπορούμε να ξέρουμε τις ζωές των άλλων-<<βιογραφία>> είναι ένας άλλος τρόπος να τις επινοούμε. Ακούμπησα ονόματα , ακούμπησα ζωές , γιατί εκμεταλλεύτηκα τα  <<απερίγραπτα δικαιώματα επί της τέχνης>> Γι ΄ αυτό παρακαλώ τον αγαπητό αναγνώστη να μην ξεχάσει ότι αυτό που κράτησε στα χέρια του είναι, μόνο, ένα μυθιστόρημα.)

Δεν το ξέχασα. Όχι γιατί το ζήτησε η συγγραφέας αλλά γιατί πάντα μου άρεσε αυτός ο τύπος της ιστορίας. Όχι σε όλη της την αλήθεια, πικρή ή γλυκιά, που συχνά σε αφήνει ανικανοποίητο για την έκβαση γεγονότων και ζωών αλλά με την επινοητική ματιά ενὀς τεχνίτη συγγραφέα που θα παρέμβει με την Τέχνη τόσο όσο  για να δημιουργήσει την δική του αλήθεια όχι λιγότερο γοητευτική από την πραγματική. Αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι η συγγραφέας αλλοίωσε την πραγματική ιστορία ανθρώπων υπαρκτών και ιστορικών γεγονότων αλλά την έδωσε αλλιώς, εισδύοντας στο άβατο της σκέψης και των αισθημάτων τους επειδή δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς… Ποιητική αδεία λοιπόν το ιστορικό μυθιστόρημα δεν χαλκεύει αλλά σμιλεύει τα γεγονότα με σεβασμό στην ιστορική αλήθεια αλλά και στην έμφυτη καλλιτεχνική τάση του ανθρώπου να επιθυμεί την ερμηνεία , την ανάλυση, την συνδημιουργία και την προοπτική των προθέσεων των πρωταγωνιστών αλλἀ και των κομπάρσων των γεγονότων.. Στο τέλος , όλοι υποκλίνονται επί σκηνής ..Η αλήθεια παραμένει αλλά έχει ειπωθεί αλλιώς..

Υ. Γ2: Παρέθεσα την πρώτη παράγραφο από την  εισαγωγή του βιβλίου για δυο λόγους. Πρώτον γιατί μου τράβηξε αμέσως την προσοχή με την φιλοσοφική ματιά του σε σχέση με την συζήτηση..Δεύτερον, γιατί κι εγώ λατρεύω να συζητώ όχι βέβαια πάντα ανάλαφρα  αλλά προσπαθώντας εν τέλει να μην προκαλώ ανία και αγανάκτηση…Το τελευταίο δεν το αποφεύγω κάποιες φορές...

                                                               ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ