ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ..

Δεν έβρεχε δεν πότιζε παντού

Το βλέμμα.

Ήταν θολό χωρίς ιριδισμούς.

Δεν ανυπομονούσε νεύματα

Και λόγια.

Παρά σιωπές πληγές.

Έστελνε μακριά τα κύματα

Και τα σημάδια.

Ακροβατούσε σε θυμούς

Και λάμψεις.

Κρότου σιγές και αστροπελέκια

Στο  οπτικό  πεδίο του.

Ποτέ δεν αδρανούσε.

Έδειχνε αδρανές.

Περιχαράκωνε το χώρο του

Και προχωρούσε.

Και ο κόσμος να χανότανε

Σιγούσε.

Καρφώνονταν τα λόγια

Στις ασπίδες.

Στις εσοχές των τοίχων.

Δεν σήκωνε κεφάλι

Να αμυνθεί.

Λογάριαζε παγίδες

Προμήνυε καταστροφές

Υπονοούσε υπαινισσόταν 

Έβαζε αινίγματα.

Ακροβατούσε σε γκρεμούς.

Νύχτωνε σε δωμάτια ξένων.

Μεταναστών που κανένας

Δεν λυπάται.

Δεν σύχναζε σε μέρη

Με χαρά.

Το  φως δεν αγαπούσε.

Έχανε το ρυθμό στην ευτυχία.

Συμμεριζότανε τον πόνο

Μόνο.

Αυτό το βλέμμα.

(Πολύ κουραστική ζωή  αλήθεια....)

                    ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ