Ο ΡΥΘΜΟΣ....

Ευφάνταστο σενάριο

Ταινίας

Οι  καθημερινές δηλώσεις

Που εκτοξεύονται

Σε  δουλικά μικρόφωνα

Και λαμπερές οθόνες.

Προοπτικές ανάπτυξης

Και ποδοβολητά κερδών

Σε ύποπτα χωράφια

Ναρκοθετημένα.

Φάκελοι  κραταιών ονείρων

Που άνεμοι σαρώσαν

Τα χαρτιά τους.

Εμείς

(Αρχαίος χορός με ήχους ρυθμικούς

Που μπαινοβγαίνει στην ορχήστρα.)

Και στην Καταστροφή

Οφείλουμε

-Τουλάχιστον-

 Να τον κρατάμε

Το ρυθμό.

                                    ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ.

Υ.Γ: Θεωρώ ότι η Αλεξάνδρεια που αποχαιρετάμε κάθε φορά που κάτι δεν πάει όπως το επιθυμούμε, είναι πάντα εκεί να μας θυμίζει πως εκείνο που έχει σημασία τελικά δεν είναι ούτε η προσπάθεια ούτε η ήττα. Είναι το αίσθημα ότι κράτησες το ρυθμό μέσα κι έξω. Εννοώ την ψυχή σου όρθια μετά μυρίων βασάνων.

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΣΕ ΤΟΥΣ ΚΑΝΟΝΕΣ...

              

     Από μικρό παιδί ήταν εγκλωβισμένος στους κανόνες. Πειθαρχούσε  με αυταπάρνηση  εθελοντή στρατιώτη επικίνδυνων αποστολών σε γονείς, παππούδες,   φίλους, δασκάλους. Είχε πάντα μια δικαιολογία γι΄αυτή την σχεδόν θρησκευτική του προσήλωση σε οτιδήποτε έμοιαζε με διαταγή ή προτροπή ή παράκληση. Έπρεπε να υπακούσει .Αλλιώς όλο το σύμπαν θα θρυμματιζόταν σε μικρά απείθαρχα και αναρχικά κομμάτια-μικροσύμπαντα και τότε αλίμονο στην τάξη και στην αρμονία του κόσμου. Ένιωθε υπεύθυνος για την απρόσκοπτη λειτουργία όλων των συστημάτων  που περιπλέκονταν και διαπλέκονταν και πάλι συναρμολογούνταν  με την υποταγή και μόνο στους καταγεγραμμένους στο κεφάλι του κανόνες ενός γιγάντιου επιτραπέζιου παιχνιδιού που όριζαν πάντα άλλοι. Έτσι ακριβώς αντιλαμβανόταν τον κόσμο. Ένα τεράστιο, θορυβώδες και πολύπλοκο επιτραπέζιο παιχνίδι που απαιτούσε τυφλή προσήλωση στο απρόσωπο και καλοζυγισμένο ΠΡΕΠΕΙ. Χωρίς ερωτήσεις και καταστροφικές για την υπόσταση του αμφιβολίες.

           Όταν μεγάλωσε απαιτούσε το ίδιο ακριβώς. Από τον εαυτό του πρώτα και από όλους τους άλλους. Δεν είχε φίλους. Ήταν πολύ αυστηρός για τα γούστα τους, πολύ μονόχνωτος και μίζερος. Κουραστικός με την επιμονή του να γίνονται όλα στην ώρα τους και με τη σειρά τους. Ποτέ δεν ηρεμούσε μήπως ξεφύγει κάτι από την καλοστημένη μηχανή που με περηφάνια ένιωθε το πιο καλογυαλισμένο και κουρδισμένο εξάρτημα. Αυτός το είχε επιλέξει. Ήταν σίγουρος γι΄ αυτό.

           Μια μέρα έλαβε ένα τηλεφώνημα. Η φωνή στην άλλη γραμμή επίσημη και άχρωμη σαν αυτές που τίποτα καλό ποτέ δεν ανακοινώνουν. Θα επισκεφτεί ο υπουργός την υπηρεσία σας. Θέλει να έχει ο ίδιος μια άποψη για το επίπεδο των παρεχόμενων υπηρεσιών. Η φωνή σταμάτησε απότομα. Όπως και το τηλέφωνο. Μηχανικά κατέβασε το ακουστικό και ξέσφιξε την ολοκαίνουργια γραβάτα του. Μα φυσικά ..Ο υπουργός είναι ο εφευρέτης των κανόνων. Και οι ανώτεροί του οπωσδήποτε. Σίγουρα από την υπηρεσία του θα αποκομίσει τις καλύτερες εντυπώσεις. Και κείνοι που θα δοξαστούν είναι οι κανόνες και η τυφλή υπακοή του. Όλοι τώρα θα τον αποθεώσουν . Θα καταλάβουν την αξία του και ……

             Στο άλλο γραφείο ακριβώς δίπλα του, μια φωνή σαν προφητεία ανακατεμένη με φόβο και απόγνωση ακούστηκε. Θα κάνουν  απολύσεις. Θα διώξουν τους μισούς υπαλλήλους. Είναι αποφασισμένο. Σιγή απλώθηκε κι ένα υπόκωφο σούρσιμο ποδιών που προσπαθούσαν να βρουν ένα δρόμο να βαδίσουν, κι ακόμα ξεφύλλισμα χαρτιών που μπορεί αύριο για κάποιους να μην έχει κανένα νόημα, πεθαμένοι σχεδόν ψίθυροι…. Ο άνθρωπος που πειθαρχούσε μια ζωή στους κανόνες επαναστάτησε. Τι λέτε! Τους είπε εισβάλλοντας στο χώρο τους . Κι ήταν τόση η αγανάκτησή του που για πρώτη φορά ξέχασε να χτυπήσει ευγενικά την πόρτα και να ζητήσει την άδεια να μπει. Τι λέτε!! ‘Όλα θα γίνουν σύμφωνα με τους κανόνες. Ο υπουργός ξέρει πολύ καλά τι πρέπει και τι δεν πρέπει να γίνει. Όλα θα βαδίσουν σύμφωνα με την προγραμματισμένη έκθεση που ο ίδιος είχε συντάξει στην αρχή της χρονιάς για τις ανάγκες της υπηρεσίας. Όλα ήταν εκεί καταγεγραμμένα με την τελευταία λεπτομέρεια. Τον κοίταξαν με σιωπηλή απόγνωση. Τόσο σιωπηλή που του έσπασε τα τύμπανα.

          Το άλλο πρωί ξύπνησε βαρύθυμος. Τον είχε επηρεάσει η γενική κατήφεια. Μαθημένος όμως να πειθαρχεί δεν ξέφυγε ούτε λεπτό από το πρόγραμμά του. Στις επτά και μισή ακριβώς ήταν στο γραφείο του. Στις οκτώ ο υπουργός με τους συμβούλους του κατέφθασαν. Χωρίς περιστροφές  τους  είπε ότι έχει αποφασιστεί η συγχώνευση της υπηρεσίας τους. Ευτυχώς τελευταία στιγμή είχε αποτρέψει την κατάργησή της. Προσπάθησε πολύ..Λυπάται..Αλλά και πάλι δεν πρέπει να φοβούνται. Οι καλύτεροι θα μείνουν. Ο άνθρωπός μας δεν άκουγε πια. Καθόταν σε ένα σύννεφο βλεμμάτων που έβλεπαν μπροστά τους την ζοφερή πραγματικότητα της απώλειας. Όχι μόνο της δουλειάς τους….

           Οι κανόνες που ο ίδιος ασπαζόταν έλεγαν πως οι καρκινοπαθείς ,οι ψυχικά ασθενείς και οι βαριά νοσούντες δεν απολύονται. Όμως ήταν οι πρώτοι που η σεβαστή υπηρεσία απομάκρυνε χωρίς  αποζημίωση βεβαίως και με μια μικρή  συμβολική σύνταξη για να πορεύονται από κει και πέρα. Μακάρι να μην ήμασταν αναγκασμένοι …έλεγε ο υπουργός. Πρέπει όμως να λειτουργήσει σωστά και η υπηρεσία σε βάθος χρόνου… Ο άνθρωπός μας ναι, σεβόταν τους κανόνες. Ήταν υπάκουος στην εξουσία που έβαζε όρους και προϋποθέσεις, έθετε νόμους. Όμως δεν ήταν κακός άνθρωπος. Ούτε αναίσθητος. Πήρε το σακάκι του και βγήκε στο δρόμο. Ο ήλιος έλαμπε μια ωραία χαμογελαστή λιακάδα. Κάθισε στο πρώτο καφέ που βρήκε. Για φαντάσου! Σε ώρες γραφείου ήπιε τον καφέ του στην λιακάδα. Τα άλλα θα τα σκεφτόταν αργότερα. Μαζί με όλους τους συναδέλφους του…….

                                                  ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ.

ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ....

Αντάμα με το Σίσυφο

Σήκωνε βράχο ασήκωτο.

Δεν είχε Πως , Γιατί

Το λεξιλόγιο .

Είχε

Έτσι

Στα Καλά Καθούμενα.

Ξέφευγε βλέμματα

Και στόματα και νεύματα.

Αδιαφορούσε για ευχές.

Κουράγιο

Ή

Κάτι τέτοιο.

Στητή και μόνη.

 Στις αμπελοφιλοσοφίες

Έκλεινε τα αφτιά της.

Στα θαυμαστικά.

Στις  έξω από το  χορό

Εντυπωσιακές  φιγούρες.

Εγώ στη θέση σου……..

 Σε κάθε συλλαβή

Του

Δεν  α-ντέ-χω

Δεν μπο-ρώ
Ακροβατούσε.

Με  χωρίς  δίχτυ  έπεφτε

Βουτούσε στο κενό.

Μπο-ρού-σε.

Πέθαινε και ξανά γεννιόταν.

Κά-θε μέ-ρα.

Με το κουδούνι. Κάθε μέρα.

Σήκωνε σαν το Σίσυφο το βράχο.

Αγαπημένο βράχο.

Το παιδί της.

                              ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ

Υ.Γ: Μια αγαπημένη φίλη μού είπε σήμερα την ιστορία αυτή… Κι εγώ, που είμαι πάντα στην τρεχάλα , όπως λέει η αδελφή μου, αφιερώνω με θαυμασμό το ποίημά μου αυτό στη μάνα αυτή....

ΣΤΙΓΜΕΣ ΕΚΚΩΦΑΝΤΙΚΕΣ....

Ήσυχο κοριτσάκι κάτασπρο

(Δεν εννοώ

Το χρώμα του φορέματος)

Τα όνειρά σου

Χρωματίζω.

Τα άσπρα καράβια των ματιών σου

Νοσταλγώ.

Το δίλημμά σου ξέρω.

Να δείξεις τη μεγάλη δύναμη

Της ζωντανής ζωής…

Ή να καμώνεσαι την κούκλα

Στην τόσο καθώς πρέπει αγκαλιά

Της  ατσαλάκωτης μητέρας σου….

Φώναζε ο κλέφτης.

Με θρασύτητα πρόβαλαν

Τη φωνή του.

Αλλάξανε οι εποχές.

Με ποιο δικαίωμα, έλεγε

Διεκδικείτε τη φωνή σας!

Γιατί δεν το βουλώνετε επιτέλους!

Φώναζε ο κλέφτης

Με άνεση

Και ωραίο φόντο

Στις σκοτεινές ειδήσεις των οκτώ.

                     

                      ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ

ΗΛΕΚΤΡΑ...ΤΗΣ ΔΙΔΩΣ ΣΩΤΗΡΙΟΥ...

Η Ηλέκτρα, το βιβλίο της Διδώς Σωτηρίου από τις εκδόσεις κέδρος, είναι αναμφισβήτητα ένα συγκλονιστικό ντοκουμέντο για τη ζωή και τον μαρτυρικό θάνατο της ηρωίδας της Αντίστασης, Ηλέκτρας Αποστόλου. Το προλογίζει ο Νίκος Μπελογιάννης, γιος του επίσης σπουδαίου ήρωα Νίκου Μπελογιάννη και ανιψιός της συγγραφέως Διδώς Σωτηρίου. Ο αναγνώστης μένει άναυδος μπροστά στο μεγαλείο του αγώνα και της θυσίας της μόλις 33 ετών Ηλέκτρας Αποστόλου ,τον Ιούλιο του 1944 στην Αθήνα, μέσα από την μοναδική πένα της συγγραφέως. Το συνιστώ ανεπιφύλακτα σε όλους όσους πιστεύουν πως ο άνθρωπος που δεν γνωρίζει την ιστορία του είναι υποχρεωμένος να την ξαναζήσει. Τέλος μορφές όπως η Ηλέκτρα Αποστόλου και η Διδώ Σωτηρίου που συμπορεύτηκαν σε δύσκολα και αμείλικτα  χρόνια είναι χρήσιμο να παίρνουν φωνή  σε εποχές σαν τη σημερινή . Σίγουρα κάτι πολύ σημαντικό έχουν να μας διδάξουν. 

                                                                 ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ

ΜΕΡΕΣ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ....ΝΑΠΟΛΕΩΝ ΣΟΥΚΑΤΖΙΔΗΣ...

Ο Ναπολέων Σουκατζίδης (1909 Προύσα- 1944 Χαϊδάρι ) υπήρξε μια θρυλική μορφή της Αντίστασης. Όχι μόνο γιατί στη ζωή του αγωνίστηκε με πάθος για τις ιδέες του αλλά κυρίως για το θάνατό του. Έναν θάνατο που θα μπορούσε να αποφύγει αν ένιωθε λιγάκι αναντικατάστατος, όπως κάποιοι σύγχρονοι σπουδαίοι που θεωρούν ότι, αν λείψουν από το προσκήνιο ,θα καταστραφεί ο τόπος. Ο Ναπολέων Σουκατζίδης λοιπόν ήταν στη λίστα με τους διακόσιους μελλοθάνατους από το στρατόπεδο Χαϊδαρίου που έπρεπε να εκτελεστούν από τους Γερμανούς. Ως διερμηνέας ,λόγω της καλής γνώσης της γερμανικής γλώσσας, διάβασε ο ίδιος το όνομά του στην λίστα του θανάτου, με το νούμερο 71.  Ο Γερμανός διοικητής του στρατοπέδου θέλησε να τον αντικαταστήσει με κάποιον άλλο γιατί προφανώς τον θεωρούσε χρήσιμο για τις ικανότητές του στην γερμανική γλώσσα. Ο ίδιος αρνήθηκε να αντικατασταθεί. Έμεινε στη λίστα διαβάζοντας κανονικά το όνομά του στους μελλοθάνατους . Εκτελέστηκε στο σκοπευτήριο της Καισαριανής την Πρωτομαγιά του 1944.Ετών 35. Ας σημειωθεί ότι στους Γερμανούς παραδόθηκε από Έλληνες, από το καθεστώς δηλαδή Μεταξά που τον θεωρούσε επικίνδυνο για τις αριστερές του ιδέες.

          Υ.Γ: Φαντάστηκα την πόλη που γεννήθηκε να τον καλεί. Την Προύσα. Ίσως γιατί  νομίζω ότι ο τόπος που γεννηθήκαμε δεν μας ξεχνά ποτέ. Ακόμα κι όταν αλλάξει σημαία, θρησκεία ή ό,τι άλλο που χωρίζει τους ανθρώπους. Η πόλη του λοιπόν,την οποία μικρό παιδάκι άφησε σε μια άλλη Καταστροφή, με τους στίχους του Ναζίμ Χικμέτ, ενός Τούρκου ποιητή με το ίδιο πάθος και την ίδια καρδιά με τον Ναπολέοντα Σουκατζίδη, σαν να του απευθύνεται γεμάτη από την απουσία του και σαν να τον περιμένει. Ακούστε τη ….

Υ.Γ: Γιατί τα ποιήματα δεν είναι μόνο των ποιητών . Είναι όλων μας. Και οι στίχοι τους μιλάνε όχι μόνο γι αυτά που γράφτηκαν αλλά και γι αυτά που δεν γράφτηκαν ποτέ....Η ΠΡΟΥΣΑ (ΛΙΓΑ ΓΑΡΟΥΦΑΛΑ ) λοιπόν για τον Ναπολέοντα Σουκατζίδη....

                                

                                                                          ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ

            

            

ΜΙΧΑΛΗΣ ΚΑΤΣΑΡΟΣ .....ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΑΝΑΠΗΡΗ ΠΑΛΙ ΣΟΥ ΤΑΖΟΥΝ....

Η ΔΙΑΘΗΚΗ ΜΟΥ. ( ΚΑΤΑ ΣΑΔΔΟΥΚΑΙΩΝ)

Αντισταθείτε
σ’ αυτόν που χτίζει ένα μικρό σπιτάκι
και λέει: καλά είμαι εδώ.
Αντισταθείτε σ’ αυτόν που γύρισε πάλι στο σπίτι
και λέει: Δόξα σοι ο Θεός.
Αντισταθείτε
στον περσικό τάπητα των πολυκατοικιών
στον κοντό άνθρωπο του γραφείου
στην εταιρεία εισαγωγαί – εξαγωγαί
στην κρατική εκπαίδευση
στο φόρο
σε μένα ακόμα που σας ιστορώ.

Αντισταθείτε
σ’ αυτόν που χαιρετάει απ’ την εξέδρα ώρες
ατελείωτες τις παρελάσεις
σ’ αυτή την άγονη κυρία που μοιράζει
έντυπα αγίων λίβανον και σμύρναν
σε μένα ακόμα που σας ιστορώ.

Αντισταθείτε πάλι σ’ όλους αυτούς που λέγονται μεγάλοι
στον πρόεδρο του Εφετείου αντισταθείτε
στις μουσικές τα τούμπανα και τις παράτες
σ’ όλα τ’ ανώτερα συνέδρια που φλυαρούνε
πίνουν καφέδες σύνεδροι συμβουλατόροι
σ’ όλους που γράφουν λόγους για την εποχή
δίπλα στη χειμωνιάτικη θερμάστρα
στις κολακείες τις ευχές στις τόσες υποκλίσεις
από γραφιάδες και δειλούς για το σοφό αρχηγό τους.

Αντισταθείτε στις υπηρεσίες των αλλοδαπών
και διαβατηρίων
στις φοβερές σημαίες των κρατών και τη διπλωματία
στα εργοστάσια πολεμικών υλών
σ’ αυτούς που λένε λυρισμό τα ωραία λόγια
στα θούρια
στα γλυκερά τραγούδια με τους θρήνους
στους θεατές
στον άνεμο
σ’ όλους τους αδιάφορους και τους σοφούς
στους άλλους που κάνουνε το φίλο σας
ως και σε μένα, σε μένα ακόμα που σας ιστορώ
αντισταθείτε.
Τότε μπορεί βέβαιοι να περάσουμε προς την
Ελευθερία.

Υστερόγραφο

Η διαθήκη μου πριν διαβαστεί
– καθώς διαβάστηκε –
ήταν ένα ζεστό άλογο ακέραιο.
Πριν διαβαστεί
όχι οι κληρονόμοι που περίμεναν
αλλά σφετεριστές καταπατήσαν τα χωράφια.

Η διαθήκη μου για σένα και για σε
χρόνια καταχωνιάστηκε στα χρονοντούλαπα
από γραφιάδες πονηρούς συμβολαιογράφους.
Αλλάξανε φράσεις σημαντικές
ώρες σκυμμένοι πάνω της με τρόμο
εξαφανίσανε τα μέρη με τους ποταμούς
τη νέα βουή στα δάση
τον άνεμο τον σκότωσαν –
τώρα καταλαβαίνω πια τι έχασα
ποιος είναι αυτός που πνίγει.

Και συ λοιπόν
στέκεσαι έτσι βουβός με τόσες παραιτήσεις
από φωνή
από τροφή
από άλογο
από σπίτι
στέκεις απαίσια βουβός σαν πεθαμένος:

Ελευθερία ανάπηρη πάλι σου τάζουν.

Μιχάλης Κατσαρός

--------------------

Ο Μιχάλης Κατσαρός (1921-1998) γεννήθηκε στην Κυπαρισσία. Σε νεαρή ηλικία πήρε μέρος σε αριστερές πολιτικές οργανώσεις και κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής πήρε μέρος στην Εθνική Αντίσταση.

Το 1945 εγκαταστάθηκε στην Αθήνα και έζησε για πολλά χρόνια σε δύσκολες συνθήκες, ασκώντας διάφορα βιοποριστικά επαγγέλματα, όπως ταμίας σε εμπορικό κατάστημα, δημοσιογράφος στον παράνομο Τύπο και υπάλληλος στη ραδιοφωνία. Συνεργάστηκε με τα περιοδικά "Θεμέλιο" (1947), "Ποιητική Τέχνη", "Τα Νέα Ελληνικά", "Αθηναϊκά Γράμματα" και "Στόχος" (1950) και το 1975 εξέδωσε το περιοδικό "Σύστημα", όπου δημοσίευε κυρίως δικά του κείμενα.

Η πρώτη του εμφάνιση στη λογοτεχνία σημειώθηκε το 1946, με τη δημοσίευση του ποιήματος "Το Μπαρμπερίνικο καράβι" στο περιοδικό "Ελεύθερα Γράμματα". Tον ίδιο χρόνο δημοσίευσε σε ελεύθερο στίχο το ποίημα "Βγενιώ" στο ίδιο περιοδικό. Το 1949 εξέδωσε την πρώτη του ποιητική συλλογή με τίτλο "Μεσολόγγι". Παντρεύτηκε τη ζωγράφο Κούλα Μαραγκοπούλου.

Εξέδωσε τις ποιητικές συλλογές "Μεσολόγγι", 1949, "Κατά Σαδδουκαίων", 1953, "Οροπέδιο", 1956, "Σύγγραμμα", 1975, "Πρόβα και ωδές", 1975, "Ενδύματα", 1977, "Αλφαβητάριο - ποιήματα Α-Ω", 1978, "Ονόματα", 1980, "3Μ+3Μ=6Μ", 1981, "4 μαζινό", 1982, "Μείον ωά", 1985, "Ο πατέρας του ποιητή", 1987, "Κορέκτ, φόβος του ποιητή", 1996, "Εννέα το επτά", 1997, τα δοκίμια "Πας-Λακίς Michelet", 1973, "Σύγχρονες μπροσούρες", 1977-78, "Αυτοκρατορική πραγματικότητα", 1995, "Το κράτος εργοδότης", 1996, και το μυθιστόρημα "Οι συλλέκται της Μονόχρα", 1980.

Τα ποιήματά του μεταφράστηκαν σε πολλές γλώσσες και μελοποιήθηκαν από τους Μ. Θεοδωράκη, Γ. Μαρκόπουλο, Θ. Γκαϊφύλλια και Α. Κουνάδη. Το "Κατά Σαδδουκαίων" παρουσιάστηκε μελοποιημένο από γερμανό συνθέτη στο "Κουήν Ελίζαμπεθ Χωλ", στο Σάουθ Μπανκ του Λονδίνου (ο αγγλικός τύπος τον παρέβαλε με τους ποιητές Μπρεχτ, Χο Τσι Μινχ και Παντίλα).

Πέθανε στην Αθήνα το 1998.

Υ.Γ: Σπάνια όλοι οι  στίχοι σε ένα ποίημα είναι  τόσο δυνατοί.Σαν σφαίρες. Σφυρίζουνε στα αφτιά μας. Πληγές ανοίγουν οι οβίδες τους. Ρωγμές οι σεισμικές δονήσεις και οι τριγμοί τους. Στην σκυφτή και πολύ φρόνιμη ζωή μας, ακούγονται παρείσακτοι. Σχεδόν παρωχημένοι. Γιατί στην εποχή του ατομισμού και της αδιαφορίας, κηρύσσουν πόλεμο στον εφησυχασμό, στην επανάπαυση, στην υποταγή και στις εύκολες συμβιβασμένες λύσεις. Πυροβολούν την κακώς εννοούμενη πίστη στο μεταφυσικό που εμποδίζει τον άνθρωπο να φτιάξει μια καλύτερη ζωή στη γη. Δοξάζουν την αμφισβήτηση, την εφηβική και ζωντανή αμφιβολία για κάθε τι που ύποπτα προβάλλεται από την κάθε εξουσία ως λύση για τα αδιέξοδα των ταπεινών ανθρώπων. Όμως σήμερα  άλλοι είναι αυτοί που κάνουνε κουμάντο. Οι πεφωτισμένοι ταγοί από τηλεοράσεως. Οι μη λαϊκιστές. Οι πρωτοπόροι.Ο κόσμος προχωράει μπροστά .Βάζει στο στόχαστρο τους ποιητές σαν τον Μιχάλη Κατσαρό  και προπαντός τους στίχους. Όμως η δύναμη που ρέει από το μελάνι τους δεν έχει σχέση με το χρόνο και τις εποχές. Υπάρχει όσο θα υπάρχουν άνθρωποι σκεπτόμενοι και ονειροπόλοι. Άνθρωποι που ξεχωρίζουν την ουσία από το  γυαλιστερό βλακώδες περιτύλιγμα. Τέλος θα υπάρχει, όσο το σύμπαν θα φωνάζει πως ακόμα και η καταστροφή του κόσμου δεν θα ήταν αρκετή να περιγράψει τη δύναμη που έχει ένας άνθρωπος, όταν αυτή πυροδοτείται από ένα στίχο. Να αλλάξει όχι τον κόσμο, μα τον εαυτό του. Συχνά πιο δύσκολο.                                  
                                                                                        
                                                                  ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ

ΚΙ ΕΝΑ ΔΩΡΟ ΣΕ ΠΟΙΗΣΗ ΜΙΧΑΛΗ ΚΑΤΣΑΡΟΥ.

ΜΙΧΑΛΗΣ ΚΑΤΣΑΡΟΣ (1921-1998) ΑΝΤΙΣΤΑΘΕΙΤΕ.... ΑΠΟ ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ ΤΟΥ << Η ΔΙΑΘΗΚΗ ΜΟΥ >>

H ΕΡΩΤΗΣΗ................

Γιατί;

Διαμαρτυρόμενο

 Καθολικώς

Και  Εν Μέρει.

Αεί τρεφόμενο

Από πληγές

Επιεικώς

 Αναπάντητες.

Ζωή και θάνατος .

Θεός.

Εναγωνίως

Ψάχνοντας

Πειστήρια.

Αρνούμενο επιμόνως το Έτσι Πρέπει.

                                      ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ..

ΑΥΤΟΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ ΣΧΟΛΙΚΗΣ ΜΟΝΑΔΑΣ......

ΟΤΑΝ ΤΟ ΒΑΡΕΤΟ ΣΥΝΑΝΤΑ ΤΟ ΑΝΕΦΙΚΤΟ, ΤΟ ΜΑΤΑΙΟ ΚΑΙ ΤΟ ΥΠΟΠΤΟ ......

Ή

ΑΛΛΑ ΛΟΓΙΑ ΝΑ ΑΓΑΠΙΟΜΑΣΤΕ

Ή

ΝΑ ΠΡΟΤΕΊΝΕΤΕ ΤΡΟΠΟΥΣ ΓΙΑ ΝΑ ΑΠΟΔΕΙΞΕΤΕ ΤΗΝ ΑΝΕΠΑΡΚΕΙΑ ΣΑΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΔΙΚΗ ΜΑΣ (ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ) ΕΥΘΥΝΗ  ΝΑ ΣΑΣ ΤΙΜΩΡΗΣΟΥΜΕ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΙΚΑ
ΕΜΕΙΣ  ΠΟΥ ΚΡΙΘΗΚΑΜΕ ΟΛΟΙ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟΙ........

                                                                               

                                                                     ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ...

ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΑ ΚΑΙ ΑΛΛΑ......

Ανυποψίαστες κενές συνάξεις

Πολιτισμού

Που γραφειοκράτες

Παχυλών μισθών

Βάζουν σε πρόγραμμα .

Μεγάλα λόγια .

Δράσεις εκβιασμένες

Δίκτυα.
Επιεικώς δικτυωμένων.

Και πάλι λόγια

Μεγάλα και κενά.

Χειροκροτήματα.

Υπέροχα τίποτα κινούμενα

 Σε  εκτυφλωτικές   οθόνες.

Στρατιωτάκια

Που δείχνουν την υπακοή τους

Στους  κανόνες.

 Κορώνες  θριάμβου .

Διαδραστικοί αλληλοσπαραγμοί

Σε φόντο επίσημο

Μουσειακών  λυγμών

Πολιτισμού

Σε υπηρεσία διατεταγμένη.

Χαρτιά και φόρμες και σενάρια

COPY PASTE.

Αλίμονο!

Στα χέρια τους

Σταυρώνεται

Η Τέχνη .

Η Γνώση.

Ό,τι με αίμα βάφτισαν

Πολιτισμό.

                        ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ

ΤΟΥΣ ΕΧΩ ΒΑΡΕΘΕΙ......./

......................................................................
.....................................................................
Και πέστε μου αξίζει μια πεντάρα, 
των γραφειοκρατών η φάρα, 
στήνει με ζήλο περισσό, 
στο σβέρκο του λαού χορό, 
στης ιστορίας τον χοντρό το κινητή, 
την έχω βαρεθεί.

Και τι θα χάναμε χωρίς αυτούς όλους, 
τους Ευρωπαίους, τους προφεσόρους, 
που καλύτερα θα ξέρανε πολλά, 
αν δε γεμίζαν ολοένα την κοιλιά, 
υπαλληλίσκοι φοβητσιάρηδες, δούλοι παχιοί, 
τους έχω βαρεθεί.

Κι οι δάσκαλοι της νεολαίας νταντάδες, 
κόβουν στα μέτρα τους τους μαθητάδες, 
κάθε σημαίας πλαισιώνουν τους ιστούς, 
με ιδεώδεις υποτακτικούς, 
που είναι στο μυαλό νωθροί, 
μα υπακοή έχουν περισσή, 
τους έχω βαρεθεί.

Κι ο παροιμιώδης μέσος ανθρωπάκος, 
κέρδος ποτέ μα από παθήματα χορτάτος, 
που συνηθίζει στην κάθε βρωμιά, 
αρκεί να έχει γεμάτο τον ντορβά
κι επαναστάσεις στ’ όνειρά του αναζητεί, 
τον έχω βαρεθεί.
...................................................................
......................................................................
..........................................................................
                                     ΒΟΛΦ ΜΠΙΡΜΑΝ ( 1936-...)

ΤΟ ΣΥΝΝΕΦΟ....

   

    Δεν έχω ούτε ένα ευρώ. Μου είπε με χείλη που έτρεμαν από τη απελπισία, ανάλογη με κείνη που έχεις όταν αποκαλύπτεις έναν έρωτα χαμένο σε προδοσίες και διαδρομές νυχτερινές, στον πιο καλό σου φίλο. Γιατί σε μένα; Ίσως γιατί εγώ, ενώ τον προσπέρασα στον πολυσύχναστο δρόμο βιαστική και φουριόζα, όπως πάντα, μετά από τύψεις και ενοχές γύρισα να τον βρω. Δεν παίρνετε κάποια σύνταξη; Τον ρώτησα .Το βλέμμα του ,τόσο ακίνητο όσο ένα παιδί μπροστά στο θυμωμένο, γιατί δε διάβασες, του πιο άγριου δασκάλου.  Η απάντησή του πιο αφοπλιστική από τον πιτσιρίκο του Παπαδιαμάντη, που στην ερώτηση των θαμώνων στο μπακάλικο της γειτονιάς, πού είναι ο πατέρας σου ,  απαντούσε με αφέλεια απαράμιλλη. Πάει να βρει άλλη γυναίκα.  Δεν  έχω τίποτα πια .

           Κάποιες φορές δεν πρέπει καθόλου να μιλάς . Πρέπει να ακούς. Κάθισα δίπλα του στο σκαλοπάτι, που η μοίρα του όρισε να ακουμπά την βουβή  ζωή του. Έβγαλα από την τσάντα μου τα τριάκοντα αργύρια για να πληρώσω την μελλοντική μου προδοσία, να τον αφήσω εκεί πέρα δηλαδή και να φύγω συνεχίζοντας τη ζωή μου, όποια κι αν είναι αυτή. Με κοίταξε πίσω από δάκρυα έτοιμα να κυλήσουν. Άρχισε να μιλάει καθηλώνοντάς με δίπλα του.

             Έχασα τη γυναίκα μου πριν δέκα χρόνια. Παιδιά δεν είχαμε. Αυτή  για μένα ήταν  το παν. Ζούσαμε με τη δική της μικρή σύνταξη. Εγώ μόνο προβλήματα της δημιουργούσα. Από την μια δουλειά στην άλλη, πότε με ένσημα, πότε χωρίς. Το αύριο δεν με απασχολούσε. Την είχα δίπλα μου. Για τίποτα δεν ανησυχούσα. Ογδόντα χρόνια ζω , τα μισά και βάλε τα έζησα μαζί της. Ένα πρωί ξύπνησα αλλά καφέ δεν μύριζε το σπίτι. Ούτε άκουσα το στριφογύρισμά της στην κάμαρη να με μαλώνει για τα τσιγάρα που άφηνα εδώ και εκεί μισοσβησμένα στην κουζίνα. Ούτε για τις εφημερίδες που δε δίπλωνα σωστά . Σηκώθηκα παράλυτος , μισός από ένα  κακό προαίσθημα που  έγινε βεβαιότητα το επόμενο λεπτό. Ήταν πεσμένη κάτω.

             Σαράντα διαδρομές για να τη βρω κάνω  χρόνια, κάθε μέρα . Μόνος μου πηγαίνω και μόνος μου γυρνάω. Χωρίς εκείνη, δεν έχω τίποτα πια. Ένα μέρος που μου αναλογεί από τα χρήματά της ,δεν με φτάνουν ούτε για τις πρώτες μέρες του μήνα. Χωρίς φάρμακα, χωρίς γιατρό, χωρίς ψωμί ,χωρίς εκείνη. Ο γέροντας στον πολυσύχναστο δρόμο σώπασε. Κοιτούσε ευθεία μπροστά χωρίς να βλέπει . Στα χέρια του έσφιγγε το δικό μου χαρτονόμισμα.

               Σηκώθηκα να φύγω ανήμπορη να διορθώσω τη ζωή . Κάτι του ψιθύρισα σαν κουράγιο ή κάτι τέτοιο. Με κοίταξε με αγάπη. Απομακρύνθηκα τρέχοντας σχεδόν . Πριν χάσω την επαφή μαζί του, σταμάτησα και γύρισα να τον κοιτάξω.  Τον είδα να περπατά αργά προς την αντίθετη κατεύθυνση. Ψηλός με λυγισμένους ώμους. Γέρος ανυπεράσπιστος χωρίς εκείνη. Συνέχιζε τις διαδρομές του να την ψάχνει. Ενστικτωδώς ύψωσα στον ουρανό τα μάτια μου. Ένα σύννεφο με τη μορφή της μου είπε ευχαριστώ……

                                                     ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ.

ΔΙΠΛΕΣ ΠΡΟΘΕΣΕΙΣ....

ΧΩΡΙΣ..

Πλάι στο ρήμα ζει

Επίρρημα .

Μόνος .

Χωρίς

Και χωριστά.

Χωρίς να ξέρει ζει.

 Δείχνει όμως πάντα τις προθέσεις του.

Την ευγενή καταγωγή του.

Άνευ.

Ως  μνήμης πρόθεση.

Να του θυμίζει 
Πώς είναι

Να ζει

Χωρίς εκείνη..

                               ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ.

ΤΟΝ ΕΙΠΑΜΕ ΗΛΙΑ....

Ανέμιζες μπροστά

 Τις τελικές προτάσεις σου.

Σαν τις λευκές σημαίες

Να πτοηθώ . Μη φύγω.

Τις έστηνες σε δρόμους

  Με άνθη

Να πας ..να πάμε

Τις ρίζωνες βαθιά

 Σα δέντρα

Σκιώδη και ψηλά.

Τις πρόφερες δειλά

Αμήχανα

Με δύναμη όμως

Τις τελικές προτάσεις σου .

Αυτές

Αγάπησα.

Πάντα είχες ένα σκοπό

Ανώτερο απ΄ τις δυνάμεις μας.....

Τον είπαμε ΗΛΙΑ.

                         ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ..

ΕΙΤΕ ΕΙΤΕ.....

 Ανακουφίζει

και αφήνει δρόμους

Ανοιχτούς

 Για να περάσεις.

Δεν  αρνείται

Δεν πτοείται .

Είτε- είτε.....

Όμως μη σε ξεγελάει.

Οι επιλογές

Που δίνει

Είναι λίγες μπρος στο σύμπαν.

Που  με υποκρισία γελάει……

                             ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ

ΦΡΟΥΡΟΣ.....

 Ξενιτεμένη χρόνια

Η Αρετούσα

Στη   Βαβυλώνα

Με δαιδαλώδεις ερμηνείες

Τιμωρείται.

Κι ο Κωνσταντίνος άφαντος

Νεκρός.......

 Κι ο πρωτομάστορας χωρίς ντροπή

Ρίχνει το μέγα λίθο.....

Η  τάξη ξεσηκώνεται .

Μετά από τόση ανάσταση

Απέθαναν κι οι δυο!

Στη γέφυρα θυσιάζεται η αγάπη!

Όρθια και μόνη

Εγώ

Φρουρώ

Το  ποίημα…….

                             ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ….

Υ.Γ: ΑΦΙΕΡΩΜΈΝΟ ΣΤΟ ΓΙΟ ΜΟΥ ΗΛΙΑ.....

ΜΟΝΟ ΕΝΑ ΦΕΓΓΑΡΙ....

Δεν έχουμε καιρό για άλλες ήττες

Άλλες πληγές.

Φτάνει

Η έρπουσα στους δρόμους

Έμφαση στις λέξεις

Που τους αλλάζει

Την ουσία.

Απλά να πούμε

Την αλήθεια

Πρέπει.

Δεν έχουμε καιρό για άλλες τύψεις

Φόβους.

Υπέροχες 

Και μόνες εμμονές.

Αστείες δικαιολογίες.

Για να βρεθούμε μεταξύ μας

Αρκεί 
Και μόνο

Ένα φεγγάρι ……..

                               ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ.

Μικρές στιγμές κοσμούν ζωές.....

Το  εύ-γε είναι μεγαλόπρεπο.

Ταιριάζει σε σαλόνια

 Θέατρα

 Σε ευτυχείς

Που γέρνουν και γερνούν

Με ευλάβεια ευτυχώς..

Και ευθύνη.

Κοσμίως υποστηρίζουνε

Την τάξη.

Υπάρχει ,κόσμημα

Προαιώνιο.

Που προσκυνούν

Οι κοσμοναύτες.

Και  οι κοσμοκράτορες.

Μα εγώ επιζητώ

Κοσμογονίες…

Αλίμονο περνούν

Τα μάτια μας

Σε άσπρες σελίδες

Έφιππα .

Δεν κοντοστέκονται.

Δεν σταματούν.

Λευκό μαντήλι

Αποχαιρετισμού

Κρατούν

Οι λέξεις.

                                  ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ.

ΔΑΣΕΙΑ .....

 Εκπνέεις απαλά

Σαν θρόισμα φύλλων .

Αλλάζεις τις συνήθειες

Των φωνών.

Αφοπλίζεις

Καθοδηγείς

Δασεία.

Κρυμμένη

Υφέρπεις

Σε επιφάνειες

Που εφάπτονται.

Αφομοιώνεις

Τις ψιλές κραυγές.

Έφιππη εφορμάς.

Υφάλους μες τη θάλασσα

Των στίχων

Αφ υψηλού

Κοιτάς

Που λυγμούς σε εφεδρεία

Κρατούν .

Αφαίμαξη

Παλιών ηθών και εθίμων.

                      ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ

  

Λίγες σκέψεις για το βιβλίο του Σταύρου Τσαγκαράκη << Το όνειρο του καθηγητή Κλήμη >>

      Είναι αλήθεια πως δεν έχω διαβάσει το βιβλίο του αγαπητού συναδέλφου Σταύρου Τσαγκαράκη <<Το όνειρο του καθηγητή Κλήμη>> το οποίο παρουσιάστηκε στο κοινό, στο κήπο του Πολύεδρου. Η Πωλλέτα Ψυχογυιοπούλου με τη γνωστή ευαισθησία της και την ορμή της  και η Μίνα Πετροπούλου με μια εξίσου συγκινητική οπτική , παρουσίασαν το βιβλίο του Σταύρου Τσαγκαράκη που είναι μια κατάθεση ψυχής ενός ανθρώπου που τριανταπέντε χρόνια υπήρξε μάχιμος εκπαιδευτικός στη Μέση Εκπαίδευση.  Δεν έχω  την παραμικρή αμφιβολία ότι το βιβλίο θα είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον, γραμμένο με ευαισθησία και γνώση για το σχολείο που όλοι θέλουμε να δημιουργήσουμε. Κι αυτό γιατί πέρα από την εμπνευσμένη παρουσίαση, γνώρισα από κοντά τον συγγραφέα, έναν γλυκό δάσκαλο με την λογική του τελευταίου θρανίου και την απόλυτη βεβαιότητα ότι ο μόνος τρόπος να σώσεις το μαθητή σου από την ισοπεδωτική εκπαιδευτική διαδικασία είναι η αγάπη. Πράγματι με γοήτευσε η σιγουριά του ότι τίποτα δεν χάθηκε ακόμα.   Καλωσορίζω λοιπόν αυτή την προσπάθεια που επιθυμεί να αλλάξει αυτά που μας πονάνε στο σύγχρονο σχολείο, όπως καλωσορίζω κάθε καημό που μετατρέπεται σε αγώνα και φωνή διαμαρτυρίας με σημαία την Ποίηση την Πεζογραφία ,την Τέχνη γενικότερα.  Προσωπικά εξακολουθώ να είμαι πολύ απαισιόδοξη. Δεν έχει να κάνει με έμφυτη γκρίνια ούτε με διάθεση να πω τον τελευταίο λόγο. Άλλωστε ο καθένας έχει την ευθύνη των λόγων του και ο χρόνος θα δείξει …..

       Όμως σχολείο όπου οι μαθητές δεν θα φοβούνται και δεν θα αποστηθίζουν, ποτέ δεν θα υπάρξει. Και δεν θα υπάρξει γιατί φοβισμένοι δάσκαλοι που τρέμουν για τη θέση τους και το ψωμί τους είναι ανίκανοι να το δημιουργήσουν και ανάξιοι ενός τέτοιου σχολείου. Το κυριότερο, δεν θα υπάρξει γιατί τέτοιοι μαθητές και δάσκαλοι με θάρρος και ουσιαστική προσέγγιση της γνώσης είναι άχρηστοι και αταίριαστοι στην κοινωνία των πιεσμένων προσωπικών θριάμβων και επιτυχιών των πιο << προικισμένων>> μαθητών, καθηγητών, σχολείων  και πάει λέγοντας… Δεν πιστεύω λοιπόν σε ελεύθερους πολιορκημένους και προσωπικούς παραδείσους όπου παρά την σκληρά ανταγωνιστική κοινωνία εμείς οι ονειροπόλοι εκπαιδευτικοί και  οι μαθητές θα ζούμε ένα διαφορετικό όνειρο. Και κάποιες φορές να το ζήσουμε, κάποτε θα ξυπνήσουμε. Δε θα μιλήσω λοιπόν άλλο για όνειρα και εφιάλτες. Άλλωστε όλα αυτά τα ζούμε και τα γνωρίζουμε. Την απαξίωση όμως του δασκάλου που πασχίζει καθημερινά και με αμέτρητο προσωπικό κόπο να δημιουργήσει όχι όνειρα αλλά απλώς μια πιο υποφερτή πραγματικότητα, δεν μπορώ να μην την καταδικάσω.  Και όσοι βιαστούν να μιλήσουν για μειοψηφίες ευσυνείδητων εκπαιδευτικών το μόνο που έχω να τους πω είναι: ΚΑΝΕΤΕ ΛΑΘΟΣ.

        Έχω κι εγώ ένα όνειρο. Να ξυπνήσω σε έναν διαφορετικό κόσμο. Εκεί όπου οι άνθρωποι θα ζουν από τη δουλειά τους και δεν θα φοβούνται μήπως αρρωστήσουν και δεν έχουν να πληρώσουν φάρμακα και νοσοκομεία ,μήπως δεν πάρουν σύνταξη ποτέ τους και πεθάνουν μόνοι και αβοήθητοι. Εκεί όπου τα παιδιά όλου του κόσμου δεν θα βομβαρδίζονται ,δεν θα  πνίγονται στη θάλασσα αναζητώντας άσυλο και θα ΄χουν  πάντα την αγκαλιά ενός σπιτιού και ενός σχολείου να καταφύγουν για να μάθουν το ΖΗΝ ΚΑΙ ΤΟ ΕΥ ΖΗΝ….

          Παρόλα αυτά σε ένα πράγμα θα συμφωνήσουμε. Πως ό,τι και να γίνει , δεν θα πάψουμε ποτέ να ονειρευόμαστε ένα καινούργιο κόσμο, ένα καινούργιο σχολείο, την αλλαγή σε κάθε τι που μας πονά .... Που όλο την περιμένουμε κι όλο κινάει για να ΄ρθει κι όλο συντρίμμι χάνεται στο γύρισμα των κύκλων… Συνεπώς, βιβλία όπως αυτό του Σταύρου Τσαγκαράκη και συγγραφείς με την αθωότητα και τον αυθορμητισμό του,  ας γίνουν ερέθισμα για ουσιαστικό προβληματισμό και όχι ευκαιρία για εφησυχασμό και αφ υψηλού αντιμετώπιση του προβλήματος. Τέλος επιφυλάσσομαι να επανέλθω στο θέμα , αφού διαβάσω το βιβλίο…..

Και μια αφιέρωση ........

Φρόνιμα κάθονται

Οι λέξεις.

Σαν

Σε βίους αγίων.

Πλήττουν

Σε καθαρά τετράδια

Αδιάβαστες.

Και μόνες.

 Σκονίζονται .

Θύματα  μεγαλείων

Εικονικών.

Θρηνούν.

Υπότιτλοι

Σε κυρίαρχες

Οθόνες.

Κρύβονται

Από ντροπή

Χειρόγραφες.

Το τέλος τους
Πενθούν.

Ψέματα λένε.

Κοροϊδεύουν.

Αδιαφορούν
 Οι λέξεις.

Τη μοίρα τους

Γνωρίζουν.

Μα

Επιμένουν.

        

Υ.Γ: Το αφιερώνω σε αυτούς που με μεράκι γράφουν τα όνειρά τους, παρόλο που γνωρίζουν την πεπερασμένη δύναμη των λέξεων. Σε αυτούς <<που ανάπηροι, δείχνουν τα χέρια τους. Κρίνουν για να κριθούν…>>

                                        ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ

                                                       

Στα κελιά τους οι ανθρώποι ύπνο κάνουν ελαφρό.....

ΕΠΙΕΙΚΕΙΑ......

Οι άνθρωποι που με εμπνέουν έχουν  την επιείκεια προσωπική σφραγίδα. Τη θετική ματιά ,το ανοιχτό μυαλό, τη μεγάλη καρδιά. Χωρίς αυτά, δάσκαλος για μένα δεν νοείται. Και με την στενή και με την ευρεία έννοια. Με την ευρεία έννοια, όλοι με την συμπεριφορά μας, καλή κακή, κάτι διδάσκουμε. Επομένως έχουμε ευθύνη απέναντι στο περιβάλλον που κινούμαστε. Δεν συμπαθώ λοιπόν τους ανθρώπους που εύκολα καταδικάζουν ,λοιδορούν , διαπομπεύουν ανθρώπους και αξίες. Με τρομάζει η επιδεικτική σκληρότητα , η αδιαφορία για τις παράπλευρες απώλειες των αποφάσεων, η τραυματική διαδικασία των συγκρούσεων. Με απωθεί η επίδειξη ισχύος , η αμετανόητη λησμονιά των προσωπικών λαθών, η ισοπεδωτική διάθεση των κρατούντων και η λογική του αποδιοπομπαίου τράγου. Ειδικά όταν πρόκειται για παιδιά και νέους ή ανθρώπους που αδυνατούν να υπερασπιστούν σωστά τον εαυτό τους .Με τη στενή έννοια, ο δάσκαλος, που απευθύνεται σε τρυφερές παιδικές ψυχές, εκρηκτικούς εφήβους και νέους που ξεκινάνε τη ζωή τους σε εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες , πρέπει να ξέρει καλά ότι  η αυστηρότητα και η επίπληξη έχουν τα όριά τους. Η προσβολή και η σκληρότητα δεν είναι καν επιλογές. Η εσκεμμένη αδικία απαράδεκτη και καταδικαστέα. Η επιείκεια είναι προσόν και δύναμη. Όχι αδυναμία .Είναι νίκη . Θαυμάζω τους ανθρώπους που την επιλέγουν ως γενική στάση ζωής και τους δασκάλους όλων των βαθμίδων που την εφαρμόζουν. Έτσι θα θελα να με θυμούνται οι μαθητές μου. Κι έτσι θα θελα να με σέβονται.                        

                                                                                                                     ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ. 

ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ...

Εκείνη ζούσε στο όνειρο. Έκλεβε δηλαδή ζωή σε στιγμές που δεν της ανήκαν. Και ποτέ δεν έδινε λογαριασμό παρά μόνο σε κάτι παλιά τετράδια έγραφε γρίφους για να μην καταλαβαίνει κανείς εκείνα τα σημάδια. Κάποιοι φίλοι παλιοί τη νόμισαν τρελή. Υπομονετικά τους εξηγούσε πως τα έχει τετρακόσια. Τελικά σταμάτησε να εξηγεί. Το όνειρο δεν άφηνε περιθώρια να χάνει χρόνο . Έφτανε να σκεφτεί κάτι και το ζούσε. Με λεπτομέρειες αποκαθιστούσε τα χαμένα χρόνια. Εκείνα που είχαν καρφωθεί στη μνήμη σαν βέλη σε ξύλινη επιφάνεια. Τα όνειρα ,λένε, δεν πενθούν. Υπάρχουν μόνο σαν μικρά καλογυαλισμένα έπιπλα σε κουκλίστικο σπίτι. Κόκκινα και λαμπερά . Τίποτα δεν μπορείς με αυτά να κάνεις, μα παίζεις με τις ώρες. Αλλάζεις τη διαρρύθμιση, το χρώμα μα δεν σε ξεκουράζουν. Είναι πολύ μικρά για σένα. Τα όνειρα έκαναν και εκείνη να ξανάρχεται σε κάτι που έμοιαζε με θάλασσα αλλά δεν ήταν.. Είχε τη βουή της μόνο και την αλμύρα της. Τον κίνδυνο του πνιγμού. Το καλό με αυτά  είναι ότι δεν την παραπλανούν. Έχει την απόλυτη βεβαιότητα του αδιεξόδου.                    

                                     ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ.

ΝΎΧΤΕΣ ΑΓΡΥΠΝΙΑΣ ΝΑ ΜΕ ΘΥΜΑΣΑΙ.....

Να ΄χαμε και δυο στάλες μέλι ,να γλύκαινε η καρδιά.....

ΕΙΜΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΤΑΙΓΙΔΑ....

Είμαι μεγάλη καταιγίδα. Ποτέ δε βρέχω απλά.

Αστράφτω φώτα που τυφλώνουνε τα μάτια.

Ακραία σημάδια  ερμηνεύω με ερμηνείες

Ακραίες. Νικιέμαι δύσκολα και δύσκολα νικώ.

Με σημαδεύουν μια φορά στο πρόσωπο.

Σκοτώνομαι. Μα δυο φορές κι εγώ χτυπώ.

Είμαι μεγάλη θύελλα. Χορεύω στους ανέμους.

Και στο χαλάζι τρέχω να κρυφτώ. Βυθίζομαι

Σαν το καράβι. Και πάλι βγαίνω στον αφρό.

Είμαι μεγάλη καταιγίδα. Πάλι σκοτώνομαι

Υπεύθυνα φωνάζω πως δύσκολα σιωπώ.

Με σημαδεύουν. Μα δυο φορές κι εγώ χτυπώ.

                            ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ

Υ.Γ: Οι καιροί  είναι πονηροί. Απαιτούν θάρρος. Δύναμη που δεν έχω, μα σίγουρα θα βρω.