ΑΥΤΑ ΤΑ ΔΕΝΤΡΑ....ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ ΜΟΥ.

Γέρικα δέντρα που άντεξαν τους κεραυνούς του κόσμου.

Βαθιές οι ρίζες τους στο χώμα απλώνονται σαν δίχτυα.

Πιάνουν με αγάπη το σφυγμό της γης που τρέφει τη ζωή.

Γίνονται ένα. Με φύλλωμα πυκνό ,γυαλιστερό σαν πέτρα.

Που την ραπίζει η θάλασσα και τη φιλάει το άσπρο κύμα.

Φύλλωμα ζωηρό και φρέσκο σαν το ψωμί . Κρατάει δροσιά

Και ευλογημένο ίσκιο. Κουρνιάζεις στο ψιθύρισμα των φύλλων.

Κουβεντιάζεις με τα σοφά τους λόγια. Μαθαίνεις την υπομονή

Και την αγάπη. Αυτά τα δέντρα όταν πεθαίνουν δεν πεθαίνουν.

Έχουν τους σπόρους τους φυτέψει με τη βοήθεια των ανέμων.

Με της βροχής το καθαρό νερό  ποτίζουν και τα δάκρυά τους.

Υπόσχονται γαλήνη. Στις καταιγίδες σου αντιστέκονται . Φρουροί

Και φύλακες εκεί που πρέπει. Έχουνε μάτια και καρδιά και χέρια.

Να σε σηκώσουν όταν πέσεις. Να κλάψουν για να ξαλαφρώσεις.

Να σ΄αγαπήσουν καταπράσινα ,στητά και με σοφία περίσσια.

Αυτά τα δέντρα περπατούν και με σκεπάζουν μη κρυώσω……..

                                ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ

ΒΕΡΒΙΝΗ Ν. ΗΛΕΙΑΣ....Η μισή καρδιά μου είναι εκεί......

ΧΡΥΣΗ ΕΦΗΒΕΙΑ....

Ανοίγουν βήμα τα παιδιά. Ακολουθώ με κόπο.

Λαχανιάζω. Το φως που λάμπουν με θαμπώνει.

Κλείνω τα μάτια. Τρέχουν.Γέλια  χελιδονίσματα

φτεροκοπάνε. Κάνω να πιάσω τα φτερά τους.

Όμως γίνονται αέρας. Δεν κλείνονται σε πρέπει

σε κανόνες. Νόμος. Η εφηβεία τρέχει. Ερωτεύεται.

Σκοντάφτει. Πέλαγα γέλια και ποτάμια δάκρυα.

Να τα στεγνώσω. Σαστίζω με την αλλαγή. Φοβάμαι.

Ένα καμίνι ενοχές μη τα φορτώσω. Τρέμω. Όμως

αυτά μπροστά τραβάνε το δικό τους δρόμο. Σοφά

στη γνωστική τους τρέλα. Με πονηριά αθώα. Έξαψη.

Σκιρτήματα που συντροφεύει το φεγγάρι. Αλήτικα

νοικοκυρόπαιδα που νυχτοπερπατάνε. Μοιάζουν

με τα πουλιά που φεύγουν για φωλιές δικές τους.

Γυρίζουν το κεφάλι τους και σε κοιτάνε. Εσύ οφείλεις

να σαι κει όταν θελήσουν να ξεκουράσουν τα φτερά τους.

Μα σίγουρα θα ξαναφύγουν. Νόμος . Κανείς δε σταματά

την καταιγίδα . Δεν φυλακίζει τους ανέμους . Η εφηβεία

καλπάζει. Αλαργεύει. Σκόνη σηκώνει .Προσπερνάει.

Τραβήξου πίσω. Άκου τι θέλει να σου πει. Εμπιστοσύνη

να μάθεις να της έχεις. Και πάντοτε με αγάπη να είσαι εκεί.

                                   ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ.

ΠΥΡΙΝΟΙ ΔΡΟΜΟΙ....

Πύρινα χνάρια ακολουθεί. Φλέγεται ο δρόμος.

Σκόνη καυτή μπαίνει στα μάτια αλατισμένη

Θάλασσα  απέραντη μπροστά για να περάσει.

Άπνοια. Σαν να μη φύσηξε ποτέ  στον κόσμο.

Κύματα λάβας στροβιλίζονται στο διάδρομο

που περιμένει το αίμα του να βομβαρδίσουν.

Χαμογελά πικρά πιασμένος στην παγίδα.

Αναζητά το βλέμμα μου . Θα αντέξω; Σίγουρα.

Δεν μιλάμε πια. Λευκές στολές ισορροπούνε

στα κρεβάτια. Μάτια που χάνονται  αργά.

Ψιθυριστά μιλούν οι γύρω.  Αυτός ελπίζει

να τελειώσουν όλα. Ένα καφέ να πιεί με φίλους.

Μήπως και δροσερέψει η λάβα. Πάψει ο καημός.

Στο δρόμο για το σπίτι δύσπνοια. Κι αυτός

που πάλεψε με τους ανέμους, που τα βαλε

με γίγαντες, λυγίζει. Τα πόδια κόβονται.

Μπαίνει στο μπάνιο. Βουρτσίζει τα μαλλιά

Και τα μισά μένουν στα χέρια του. Γλυκός

όπως συνήθως  με ρωτάει πως μοιάζει.

Ποτέ δεν ήσουν ομορφότερος. Και κλαίω……

                                    ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ

Και τώρα έτοιμοι για τα Μαγούλιανα!!!

ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΕΡΙΤΤΗ.....

Ποτέ δεν είναι περιττή η ευγένεια. Ξεκουράζει και ζεσταίνει σαν ήλιος μετά τη βροχή. Δεν αδιαφορεί, δεν προσποιείται ότι δεν σε βλέπει. Δεν υποκύπτει σε συμφέροντα, δεν νοιάζεται για τους τύπους. Όχι. Ξέρει να λέει ευχαριστώ . Χαμογελά με φως στα μάτια. Συγκινείται. Δεν κρύβεται πίσω από το δάκτυλό της . Σκέφτεται σοφά. Ποτέ δεν έχει επίκεντρο τον εαυτό της. Ούτε τους άλλους γενικά και αόριστα. Κρίνει κάθε φορά και με ευαισθησία αναγνωρίζει αυτό που αξίζει.  Ακούει και κατανοεί το διαφορετικό. Το αποδέχεται χωρίς να κάνει ότι τα ξέρει όλα.Δεν είναι δουλοπρεπής, δεν υποκύπτει σε πιέσεις. Δεν πιέζει. Δεν καμώνεται τον κάτοχο της μόνης αλήθειας.Η ευγένεια μιλά και αφοπλίζει. Κι όταν συναντά αχαριστία δεν ασχολείται. Απλώς φεύγει. Ευγένεια είπαμε. Όχι βλακεία……

                                                                           ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ

Κάποτε........

Κάποτε θα ρθουν χρόνια που δεν θα θυμάσαι

Τι είπες, τι είπαν……

Θα αλλάξουν χρώμα οι ανατολές, ο ήχος της αυγής

 Με τη βροχή………..

Θα γίνουν πιο μικρές οι μέρες ,οι μνήμες μακρινές

Τα βράδια…….

Κάποτε θα λιγοστέψουν οι φωνές ,θα αλλάξει  γεύση

Ο ουρανός……..

Θα’ χουν θεριέψει τα χορτάρια στην αυλή, ξενιτεμένες

Οι ορτανσίες….

Κάποτε θα χτυπούν πιο πικραμένα τα ρολόγια το χρόνο

Που περνά…..

Οι άνεμοι θα μοιάζουν έτοιμοι να συνοδεύσουν τα καράβια

Μάταια πια…..

Κι οι θάλασσες θα γίνουν μακρινές , θα κυματίζουν ήσυχες

Χωρίς εσένα…….

Κάποτε θα ναι πιο κοντά τα αδύνατα ,πιο μαγικά τα δυνατά

Μονάχα στο όνειρο…..

                                   ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ

ΠΛΑΤΩΝΙΚΕΣ ΙΔΕΕΣ.....

      Σημασία δεν έχει τι βλέπεις αλλά το συναίσθημα που σου προκαλεί……

           Τα πράγματα είναι κόσμοι ολόκληροι. Σύμπαντα που κρύβουν  αστροσύννεφα, χρυσόσκονη αλλά και μαύρες τρύπες . Σε περιβάλλουν και σε παρασύρουν στην κουβέντα τους. Μιλάνε με ήχους και τριγμούς. Αντιλαλούν αυτά που σου θυμίζουν. Σαν άνθρωποι που αισθάνονται και σκέφτονται μαζί. Είναι ανώφελο να τους αρνείσαι το δικαίωμα να μοιράζονται τη ζωή μαζί σου. Τη ζωή που ζουν ιδιαίτερα όσα περιφρονητικά αποκαλούνται άψυχα. Ένα ζευγάρι παλιά παπούτσια ,ξεχασμένα στην αποθήκη. Τα φορούσες όταν τον γνώρισες. Ένα φθαρμένο πουλόβερ .Δώρο της αδελφής σου τα Χριστούγεννα πριν κάποια χρόνια. Μια λάμπα, ένας χαλασμένος σουγιάς. Είχες κοπεί όταν προσπαθούσες να ανοίξεις μια κονσέρβα τις πρώτες διακοπές που πήγατε μαζί στην Πάτμο. Πράγματα ….Ανυποψίαστα και τα ίδια για τις παγίδες που κρύβουν. Τα ειρωνικά σχόλια που γεννούν. Τα δάκρυα που προκαλούν . Το γέλιο που φωτίζουν .Άνθρωποι ξεπηδούν ορμητικά από μέσα τους. Βλέπεις τη μορφή τους και γλυκαίνουν. Τα χαλασμένα ξαναφτιάχνονται. Τα φθαρμένα γίνονται καινούργια.Τα σπασμένα με τάξη συναρμολογούνται. Ακόμα και κείνα που χάρισες ,που έδιωξες, που εξαφάνισες. Σου τα θυμίζουν άλλα που συναντάς …Αυτές είναι οι δικές σου πλατωνικές ιδέες, οι ιερές και οι  απόλυτες. Αξίζουν σεβασμό και ενός λεπτού σιγή από την θορυβώδη και κραυγάζουσα το δίκιο της καθημερινότητά μας.

                                                                          ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ.

Χρόνια πολλά και ευλογημένα γλυκέ μου Ηλία...Οι στίχοι αυτοί αφιερωμένοι σε σένα με όλη μου την αγάπη..

Μου βάσταξες τις σκαλωσιές του ήλιου – ώσπου αναλήφθηκα.

Είδα τον κόσμο από το ύψος του τελευταίου φωτός.

Είσαι συ, που με βοήθησες ν’ ανακαλύψω λοιπόν

πως ο κόσμος γυρίζει έξω απ’ τη νύχτα.

Πως ο άνθρωπος είναι ένα σύστημα ήλιου. Πως όλα

τα κύτταρά μου είναι λίμνες που αναδίνουνε φως…

                                                                          

                                                                Νικηφόρος Βρεττάκος << Ο χορός του κορυδαλλού >>

ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΟΥ ΣΤΙΓΜΕΣ,,,

Ευτυχία..

Καραμελένια μέρα

Ολόγλυκη

Στη θάλασσα

Δίπλα σου τα παιδιά

Ευτυχισμένα

Θάλασσα αλμύρα

Πόση αλμύρα

Κρύβει η θάλασσα.

Σαν να χει όλα τα δάκρυα

Του κόσμου.

Υπόσχεση.

<<Δεν κινδυνεύεις να πνιγείς.

Θα σε προσέχω.>>

Πάντα κρατάει

Την υπόσχεσή του.

Ερώτηση

Πώς να μη δω το γέλιο σου;

Αφού το καθρεφτίζουν

Τα καράβια.

Δύση.

Δεν μ΄ αγαπάς.

Του είπε η θάλασσα.

Κι εκείνος βούτηξε

Στην αγκαλιά της.

Αδύνατο…

Ξανάχτισε το κάστρο σου!

Θα βαρεθεί

Η θάλασσα

Να το γκρεμίζει.

Εσύ υπάρχεις..

Εκείνα τ΄  αλμυρίκια

Δεν υπάρχουν πια.

Που ξάπλωνες

Φαρδύς πλατύς

Πάνω στην άμμο…

                               ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ

ΧΝΑΡΙΑ ΣΤΗΝ ΑΜΜΟ

Πέφτοντας μες στα κύματα έρχεται το κολύμπι.

Αφρίζουνε από  το κακό τους που τα  σπας.

Τα υπόγεια ρεύματα στην πτώση σου ορκίζονται

Ρουφήχτρες  να σε καταπιούν τα βράδια.

Σκόπελοι ξεφυτρώνουν με κρυμμένα δίχτυα

Η  θάλασσα καραδοκεί  να σε πλανέψει.

Αυτή η απέραντη και δακρυσμένη   αλμύρα

Με  τα ναυάγια στο βυθό και με τα μαύρα φύκια.

Τα μάτια κλείνεις και  βυθίζεσαι στο μπλε. 

Ξέρεις πως δεν υπάρχουν πια γοργόνες .

Σειρήνες , Σκύλλες και θαλάσσια τέρατα.

Στη θάλασσα όχι. Ούτε στα όνειρά σου.

Αλλού τα γνώρισες κι αλλού τα είδες.

Βγαίνεις  και φλέγεσαι απ΄ τη δροσιά της.

Και στου Σεφέρη την ξανθή  την άμμο,

Αφήνεις  χνάρια τις πατημασιές σου.

Δίπλα από των δελφινιών το γελαστό χορό

Τι κι αν την άλλη μέρα δεν τα εύρεις;

Εσύ απτόητος θα κολυμπήσεις πάλι.

Κι αν δεν πνιγείς, τα χνάρια σου θα ζωγραφίζεις.

Κι άσε τα κύματα να κάνουν τη δουλειά τους.

Αέναα, αγόγγυστα και Συ, μέχρι το τέλος.

                            ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ.

ΝΤΙΝΟΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΠΟΥΛΟΣ:ΕΝΑΣ ΠΟΙΗΤΗΣ ΠΟΥ ΑΓΑΠΩ.....ΕΝΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΘΑΥΜΑΖΩ.

“Θανάση γιατί έκοψες το άλφα από μπροστά; 
για ένα γράμμα χάνεις την αθανασία.”

---

“Όσο σε λατρεύω τόσο διαφθείρεσαι, 
κάτι ξέραν οι αρχαίοι που λάτρευαν αγάλματα”

---

“όταν μου λες πως μ' αγαπάς

μην ξεχνάς τα παζάρια που προηγήθηκαν

και μη θαρρείς πως είσαι τίποτα

επειδή σε προσκυνώ”

---

“Τώρα που βρήκα πια μιαν αγκαλιά, 
καλύτερη κι απ' ό,τι λαχταρούσα,

τώρα που μου 'ρθαν όλα όπως τα 'θελα 
κι αρχίζω να βολεύομαι μες στην κρυφή χαρά μου, 
νιώθω πως κάτι μέσα μου σαπίζει.”

---

“Έκτισα τον παράδεισο μου, 
με τα υλικά της κόλασης σου”

---

“Και τι δε κάνατε για να με θάψετε, 
όμως ξεχάσατε πως ήμουν σπόρος”

---

“τα πρόβατα απέργησαν

ζητούν καλύτερες συνθήκες σφαγής”

---

“μια γυναίκα στο δρόμο

μαλώνει το παιδάκι της

«δε θα πάμε στο σπίτι;

θα σε κρεμάσω ανάποδα»

γύρισα κι είδα το μικρό:

ήτανε κιόλας κρεμασμένο”

---

“Θάλασσα

Θαλάσσης

Θαλασσών

ούτε μια συλλαβή ακαβαλίκευτη δεν άφησε αυτός ο τόνος.”

---

“Μην καταργείτε την υπογεγραμμένη 
ιδίως κάτω από το ωμέγα 
είναι κρίμα να εκλείψει 
η πιο μικρή ασέλγεια του αλφαβήτου μας.”

---

  

“μονάχα όταν τα χέρια μου σε χάνουν,

η πονεμένη φαντασία μου σε κερδίζει”

---

“αφαίρεσε τη νύχτα απ τα μάτια σου –

πως να παλέψω μόνος με τους δυό σας;”

---

“Εσείς που βρήκατε τον άνθρωπό σας

κι έχετε ένα χέρι να σας σφίγγει τρυφερά,

έναν ώμο ν' ακουμπάτε την πίκρα σας,

ένα κορμί να υπερασπίζει την έξαψή σας

κοκκινίσατε άραγε για την τόση ευτυχία σας

έστω και μια φορά;

είπατε να κρατήσετε ενός λεπτού σιγή

για τους απεγνωσμένους;”

ΝΤΙΝΟΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΠΟΥΛΟΣ

Υ.Γ: Παιδί προσφύγων από την Ανατολική Θράκη. Γεννήθηκε στην Θεσσαλονίκη το 1931.Ζει και βασιλεύει.Πολυγραφότατος με αστείρευτη  δύναμη ψυχής και λόγου.Αρνήθηκε να παραλάβει κάθε βραβείο που του πρόσφερε και η Δικτατορία και η Δημοκρατία του τόπου μας για να κερδίσουν προφανώς κάτι από το φως του. Η δικτατορία μάλιστα προσπάθησε να τον συλλάβει επειδή αρνήθηκε. Η Δημοκρατία ,πιο έξυπνη, απλώς τον αγνόησε. Ή μάλλον έκανε πως δεν άκουσε το ηχηρό του όχι.Προκλητικός και αθεράπευτα ρομαντικός , επιθετικός και συνάμα νοσταλγικός και πράος ,καυστικός και ευγενής , κυνικός αλλά και ιδιαίτερα ευαίσθητος , ο Ντίνος Χριστιανόπουλος δεν αρέσκεται σε ζαχαρωμένα τραγούδια.  Τα ποιήματά του μιλάνε για τις πληγές του ανθρώπου που ερωτεύεται ,που πάσχει που πενθεί, που αγωνιά , που νοιάζεται ,που δεν τα βρήκε εύκολα στη ζωή του. Αγαπώ τον Ντίνο Χριστιανόπουλο.

Αγαπώ την αλήθεια του. Αγαπώ το πάθος του,την ευγένειά του αλλά και τον προκλητικό του λόγο. Μοιάζουμε.

                                                                      ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ

                          

Αφιερωμένο σε όλα τα παιδιά του camping που είναι γεμάτα όρεξη.....για ζωή!!

Aπό το camping melissa καλές διακοπές σε όλους...!!! Ηλία ,Στράτο, εύχομαι να περάσετε αξέχαστα..Πολυξένη σε περιμένουμε.......

Η ΧΡΩΜΑΤΙΣΜΕΝΗ ΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΜΙΛΤΟΥ ΣΑΧΤΟΥΡΗ. (ΑΘΗΝΑ 1919-2005)

Τὸ χρυσάφι

Κάποτε
θὰ σταματήσουμε
σὰ μιὰ γαλάζια ἅμαξα
μέσ᾿ στὸ χρυσάφι
δὲ θὰ μετρήσουμε τὰ μαῦρα
ἄλογα
δὲ θά ῾χουμε τίποτα ν᾿ ἀθροίσουμε
δὲ θά ῾χουμε πιὰ τίποτα
γιὰ νὰ μοιράσουμε

κρατώντας
ἕνα ξύλο
θὰ περάσουμε
μέσ᾿ ἀπ᾿ τὴ μαύρη τρύπα
τοῦ ἥλιου
ποῦ θὰ καίει

 Ο ΠΕΡΙΠΑΤΟΣ

Βάδιζα κατὰ μῆκος τῆς ἀκτῆς
μιὰ βαριὰ συννεφιὰ σκέπαζε τὸν οὐρανὸ
τὰ κύματα γκρίζα κι ἀνατριχιαστικὰ
κύματα γκρίζα σκάζαν στὴν παραλία
μιὰ δύναμη μ᾿ ἔσπρωχνε νὰ κάνω στροφὴ
ν᾿ ἀρχίσω νὰ περπατάω πάνω στὰ κύματα
μαῦρες γάτες περπατοῦσαν πάνω στὰ γκρίζα
κύματα
καὶ ἡ ψυχή μου ἦταν νεκρή.

Ὅμως ξαφνικὰ ἕνας ἥλιος ἔσκισε τὰ
σύννεφα.
ἡ θάλασσα ἔγινε πάλι γαλάζια
ζωντάνεψε πάλι ἡ ψυχή μου

κι ἐξακολούθησα τὸν περίπατό μου.

Ὁ οὐρανός

Πουλιὰ μαῦρες σαΐτες τῆς δύσκολης πίκρας
δὲν εἶν᾿ εὔκολο πράμα ν᾿ ἀγαπήσετε τὸν οὐρανὸ
πολὺ μάθατε νὰ λέτε πὼς εἶναι γαλάζιος
ξέρετε τὶς σπηλιές του τὸ δάσος τοὺς βράχους του;
ἔτσι καθὼς περνᾶτε φτερωτὲς σφυρίχτρες
ξεσκίζετε τὴ σάρκα σας πάνω στὰ τζάμια του
κολλοῦν τὰ πούπουλά σας στὴν καρδιά του

Καὶ σὰν ἔρχεται ἡ νύχτα μὲ φόβο ἀπ᾿ τὰ δέντρα
κοιτᾶτε τ᾿ ἄσπρο μαντίλι τὸ φεγγάρι του
τὴ γυμνὴ παρθένα ποὺ οὐρλιάζει στὴν ἀγκαλιά του
τὸ στόμα τῆς γριᾶς μὲ τὰ σάπια τὰ δόντια του
τ᾿ ἄστρα μὲ τὰ σπαθιὰ καὶ μὲ τοὺς χρυσοὺς σπάγγους
τὴν ἀστραπὴ τὸν κεραυνὸ τὴ βροχή του
τὴ μακριὰ ἡδονὴ τοῦ γαλαξία του
                                                    Μ. ΣΑΧΤΟΥΡΗΣ

Υ.Γ .Στην ποίηση τα χρώματα χορεύουν ασταμάτητα .Οι λέξεις είναι πινελιές σε ένα καμβά που ονειρεύεται απίθανες ενώσεις. Το μαύρο χρυσαυγίζει, το άσπρο σκοτεινιάζει και το πράσινο ξεραίνεται και πέφτει σαν φύλλο το φθινόπωρο. Το κόκκινο χλομιάζει   και το ροδί ερυθριά και ντρέπεται. Ποιητική αδεία τίποτε δεν είναι όπως φαίνεται και τίποτα δεν φαίνεται όπως είναι. Όπως τα αγριολούλουδα την άνοιξη που δεν τα βλέπεις όταν φοράς μαύρα γυαλιά το σούρουπο. Τα χίλια χρώματα της θάλασσας που αν και τυφλός τα συναντάς σε στίχους που βρέχονται απ΄ το κύμα. Οι ανεξήγητοι ιριδισμοί του φεγγαριού που συμπληρώνει το σκηνικό ενός εφιάλτη ή ενός έρωτα.. Ανάλογα με τους ποιητές , την εποχή τους και τους εφιάλτες της καθώς και με την τρέλα που κουβαλάν αυτοί που τους διαβάζουν , τα χρώματα αλλάζουν νόημα και τόνο και σκοπό. Όπως και στη ζωή μιλάνε με αινίγματα και γρίφους. Κατρακυλάνε , έχουν ήχο ,μπερδεύονται με μυρωδιές, ισορροπούν και τραμπαλίζονται και δεν αποκαλύπτονται ποτέ ολότελα. Κρατούν μια μυστική γωνιά γι αυτούς που βλέπουν πίσω από τις λέξεις. Αυτοί ξέρουν πως τα χρώματα στην ποίηση είναι κραυγές . Τα γέλια , τα κλάματα, οι τύψεις , η ζήλια , ο θάνατος , η ερημιά, η απόγνωση ,η ελπίδα, η χαρά,το ψέμα και η αλήθεια της ζωής.

                 Ζωή τα χρώματά σου ανακατώνεις

                 Το μπλε της θάλασσας γίνεται

                  Αρωματισμένο γκρίζο δάκρυ

                 Μες το λευκό του γιασεμιού το απόβραδο.

                 Το μαύρο μου το ρούχο

                 Αγαπιέται με το ροδί

                 Μιας ήρεμης ανατολής

                  Που δεν ξεχνιέται.

                 

                  Του χρυσανθού το κίτρινο

                   Με το μαβί της δύσης

                    Πριν την καταιγίδα.

               Το πράσινο το δέντρο

                Με το καφέ το χώμα

                 Κάτω από την πέτρα.

                 Το κόκκινο το αίμα μιας πληγής

                 Με το αχόρταγο πορτοκαλί

                  Του ασθενοφόρου.

              

                  Ζωή τα χρώματά σου

                  Κοροϊδεύεις

                 

                  Στη μάσκα του οξυγόνου

                   Που τίποτα πια

                   Δεν ωφελεί.

                                                           ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ.

                 ΚΑΙ ΕΝΑ ΔΩΡΟ ΣΕ ΠΟΙΗΣΗ  Μ. ΣΑΧΤΟΥΡΗ.

                  ΠΑΤΗΣΤΕ ΕΔΩ.

Ένας ασυνήθιστος Καββαδίας....

ΑΓΑΠΑΩ

Ἀγαπάω τ᾿ ὅτι θλιμμένο στὸν κόσμο.
Τὰ θολὰ τὰ ματάκια, τοὺς ἀρρώστους ἀνθρώπους,
τὰ ξερὰ γυμνὰ δέντρα καὶ τὰ ἔρημα πάρκα,
τὶς νεκρὲς πολιτεῖες, τοὺς τρισκότεινους τόπους.

Τοὺς σκυφτοὺς ὁδοιπόρους ποὺ μ᾿ ἕνα δισάκι
γιὰ μία πολιτεία μακρυνὴ ξεκινᾶνε,
τοὺς τυφλοὺς μουσικοὺς τῶν πολύβουων δρόμων,
τοὺς φτωχούς, τοὺς ἀλῆτες, αὐτοὺς ποὺ πεινᾶνε.

Τὰ χλωμὰ τὰ κορίτσια ποὺ πάντα προσμένουν
τὸν ἱππότην ποὺ εἶδαν μία βραδιὰ στ᾿ ὄνειρό τους,
νὰ φανῇ ἀπ᾿ τὰ βάθη τοῦ ἀπέραντου δρόμου.
Τοὺς κοιμώμενους κύκνους πάνω στ᾿ ἀσπρόφτερό τους.

Τὰ καράβια ποὺ φεύγουν γιὰ καινούρια ταξίδια
καὶ δὲν ξέρουν καλὰ -ἂν ποτὲ θὰ γυρίσουν πίσω
ἀγαπάω, καὶ θά ῾θελα μαζί τους νὰ πάω
κι οὔτε πιὰ νὰ γυρίσω.

Ἀγαπάω τὶς κλαμμένες ὡραῖες γυναῖκες
ποὺ κυττᾶνε μακριά,ποὺ κυττᾶνε θλιμμένα ...
ἀγαπάω σὲ τοῦτον τὸν κόσμο -ὅ,τι κλαίει
γιατὶ μοιάζει μ᾿ ἐμένα.

               Νίκος Καββαδίας  (Μαντζουρία 1910- Αθήνα 1975)

Υ.Γ : Τον έχουμε συνηθίσει να μιλάει για τη θάλασσα .Τα ταξίδια τα μακρινά και τα κακόφημα λιμάνια. Ως εραστή των μαγεμένων πόντων και των  πειρατικών με τις αμφίβολες πραμάτειες και τους θησαυρούς.

Να απεύχεται για τον εαυτό του μια κηδεία σαν των πολλών ανθρώπων τις κηδείες και να επιλέγει τον υγρό βυθό της θάλασσας έστω και στα όνειρά του. Ως τον ασυρματιστή με το ποιητικό ταλέντο που οι στίχοι του από τη γέννησή τους επιζητούν τη μελωδία και μια κιθάρα για να τραγουδηθούν από λυπημένους εραστές της θάλασσας. Ως τον ποιητή με την μεγάλη ευαισθησία και την εντιμότητα να παραδεχτεί το παράπονό του γιατί σε ένα ταξίδι του ο Σεφέρης με το πλοίο στο οποίο εργαζόταν, δεν τον χαιρέτησε. Το ποίημά του που διάλεξα δεν είναι από τα γνωστά του.Δεν ανήκει στις ποιητικές συλλογές που μας μάγεψαν. Το διάλεξα για να μιλήσω για κείνους που πραγματικά αγαπά ο ποιητής. Τους πρωταθλητές μιας  αδυναμίας, μιας έλλειψης ,μιας  αρρώστιας ,μιας ατυχίας .μιας ερημιάς. Τους μη χαρισματικούς , τους μη επιτυχημένους. Αυτούς που αγωνίζονται να κρύβουν τον σταυρό που κουβαλάνε.Τους  τελευταίους. Ο ποιητής μιλάει γι αυτούς με τρυφερότητα.Ταυτίζεται μαζί τους. Εγώ θα τους χαρίσω τον πιο όμορφο στίχο και θα τους περιγράψω ως κοιμώμενους κύκνους πάνω στο ασπρόφτερό τους. Όταν ξυπνήσουν σίγουρα θα δουν ότι δεν είναι πια τα ασχημόπαπα. Αρκεί να ξυπνήσουν.......

                                                                              ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ.            ΚΙ ΕΝΑ ΔΩΡΟ .ΠΑΤΗΣΤΕ ΕΔΩ

Η μαγεία των συνηθισμένων πραγμάτων....

Δεν σε εκπλήσσουνε ποτέ ,τουλάχιστον δυσάρεστα.

Δεν ειρωνεύονται τα λάθη σου. Έχουν αυτή την πείρα.

Της κατανόησης και της ανεκτικότητας  μιας επανάληψης.

Της αποδοχής και της συγγνώμης  μιας αφέλειας, μιας  τύψης.

Δεν έξυπνα αστειεύονται. Μόνο ζεστά και φιλικά μιλάνε.

Κοιτάνε τη ζωή κατάματα, ξέροντας πως είναι μία κι έξω.

Δεν έχουν έπαρση. Όλοι σχεδόν αδιαφορούν γι αυτά.

Μόνο όταν  το τέλος πλησιάζει… .Αυτό που όλοι τρέμουνε

Τότε φαίνεται πόση σοφία και δύναμη διαθέτουν

Αυτά τα τόσο παρεξηγημένα συνηθισμένα πράγματα.

(Αγαπώ τα συνηθισμένα πράγματα. Τους βρίσκω μια μαγεία)

                                        Μαρία Φούκα

Ο ΤΡΥΦΕΡΟΣ ΤΟΥΡΚΟΣ ΠΟΙΗΤΗΣ

ΝΑΖΙΜ ΧΙΚΜΕΤ( Θεσσαλονίκη 1902- Μόσχα 1963)

Τα τραγούδια των ανθρώπων 

είναι πιο όμορφα από τους ίδιους 

πιο βαριά από ελπίδα 

πιο λυπημένα 

πιο διαρκή. 

Πιότερο απ'τους ανθρώπους 

τα τραγούδια τους αγάπησα. 

Χωρίς ανθρώπους μπόρεσα να ζήσω, 

όμως ποτέ χωρίς τραγούδια 

μου 'τυχε να απιστήσω κάποτε 

στην πολυαγαπημένη μου, 

όμως ποτέ μου στο τραγούδι 

που τραγούδησα για αυτήν 

ούτε ποτέ και τα τραγούδια 

μ' απατήσανε. 

Όποια κι αν είναι η γλώσσα τους 

πάντοτε τα τραγούδια τα κατάλαβα. 

Σ' αυτόν τον κόσμο τίποτα 

απ' όσα μπόρεσα να πιω 

και να γευτώ 

απ' όσες χώρες γνώρισα 

απ' όσα μπόρεσα να αγγίξω 

και να νιώσω 

τίποτα, τίποτα 

δε μ' έκανε έτσι ευτυχισμένον 

όσο τα τραγούδια..

Ναζίμ Χικμέτ

 Υ.Γ. Ο Τούρκος ποιητής που διώχτηκε για τις ιδέες του και του δόθηκε πάλι η Τουρκική υπηκοότητα μετά θάνατον. Ο  τρυφερός ποιητής που  μέσα από την ποίησή του αποκαλύπτει όλη τη αγάπη και τη  νοσταλγία για τη χώρα του,τα αγαπημένα του πρόσωπα ,την σύντροφό του , το πάθος του για ελευθερία ,δικαιοσύνη ,αγώνα για ζωή με αξιοπρέπεια και τιμή.  <<πιότερο απ΄ τους ανθρώπους τα τραγούδια τους αγάπησα>>. Στίχος που με εντυπωσιάζει για την αλήθεια και την εντιμότητά του . Το τραγούδι λοιπόν που συντροφεύει τις στιγμές μας και τις αναμνήσεις μας,  ξορκίζει τους φόβους μας, στηρίζει τις αντοχές μας , λειαίνει τις επιφάνειες των αδυναμιών μας, δικαιώνει τις ελπίδες μας , ακονίζει τη σκέψη μας,  ομορφαίνει τους έρωτές μας ,προδίδει αλλά δικαιολογεί τα πάθη μας ,τρυφερεύει τους καημούς μας. Μουσική, μελωδία ,στίχος  όλα μαζί σε μια αρμονία που δεν ξεχνιέται γιατί ολόκληρα κομμάτια  της  ζωής μας μπολιάστηκαν μαζί της. Δεν ξεχνάμε τα τραγούδια σημαίνει δεν ξεχνάμε τους ανθρώπους ,δεν ξεχνάμε τη ζωή μας. Τα χείλη που τα τραγουδήσανε ,τα μάτια που ονειρευτήκαμε μαζί τους. Τα τραγούδια είναι οι άγκυρες και τα  λιμάνια μας…

 Ο πιο τρυφερός ποιητής από την Τουρκία συναντά τον πιο τρυφερό συνθέτη από την Ελλάδα. Ναζίμ Χικμέτ-Γιάννης Ρίτσος και Μάνος Λοΐζος. Πατήστε ΕΔΩ

                                         ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ

Μπράβο Δημητράκη!!

Συγχαρητήρια  φίλε μας Δημήτρη Δημόπουλε για την μεγάλη σου επιτυχία στους ποδηλατικούς αγώνες. Σου εύχομαι να πηγαίνεις πάντα μπροστά στους αγώνες της ζωής.

Για να ακούσεις το τραγούδι που σου αφιερώνω με αγάπη πάτησε ΕΔΩ

                                                             ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ

ΤΑ ΠΟΛΛΑ ΠΡΟΣΩΠΑ ΤΗΣ......

Η θάλασσα κυματιστή και αθεράπευτα γαλάζια. Βοούσα το ασίγαστο πάθος της για αλλαγή και έκπληξη παλεύει με το θράσος των ανθρώπων να την χρησιμοποιούν ασελγώντας πάνω της για να τακτοποιήσουν τις επίπεδες ζωές τους.. Ο ουρανός , η άλλη όψη  και προέκτασή της υπόσχεται το βάθος και το πλάτος της. Καθρέφτης των άυλων και έμψυχων ουσιών που ατενίζουν από κει την προηγούμενη ζωή τους και ανακουφισμένοι μας καλούν στο τέλος που είναι η αρχή. Θάλασσα και ουρανός , οι όψεις μιας επιλογής που βυθίζεται και ίπταται ταυτόχρονα ,που δροσίζει και ζεσταίνει , που σε πνίγει αλλά και σε  σπρώχνει να πετάς. Η θάλασσα ,αυτή η απέραντη μοναξιά της , η απέραντη μαγεία της , η υπερθετική ομορφιά της ,επικίνδυνη σαν σειρήνα, συμβολικό πέρασμα στη διάσταση που κρύβει θηρία και τέρατα, ήρεμη και θορυβώδης, ονειροπόλα και πεζή σαν φορτηγό πλοίο που δύσκολα πιάνει λιμάνι , απύθμενη και ρηχή σαν λίμνη που κοροϊδεύει τα μικρά παιδιά στο πάρκο, κρυστάλλινη και θολή σαν τοπίο στην ομίχλη ,ταξιδιάρα και εκδότης  απαγορευτικών για όλα τα λιμάνια, ζεστή και κρύα σαν τη λιακάδα καταχείμωνο, η θάλασσα των ποιητών  των πειρατών και των θαλασσοπόρων ,όλα τα πρόσωπα  εξίσου μαγευτικά και ευλογημένα. Την κοιτάζω και δεν καταλήγω ποιο φοβάμαι περισσότερο. Ποιο προτιμώ ,ποιο νοσταλγώ , ποιο αγαπώ που δεν μου θυμίζει το δικό σου πρόσωπο έτσι που την κοιτούσες ξαπλωμένος στη σκιά με τον καφέ και το τσιγάρο σου……

ΚΑΙ ΤΟ ΑΠΟΛΥΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΓΙΑ ΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ: ΠΑΤΗΣΤΕ ΕΔΩ

                                                                       ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ

Ο ΠΟΙΗΤΗΣ ΤΩΝ ΑΝΑΤΡΟΠΩΝ

Η διορία του Νέρωνος

Δεν ανησύχησεν ο Νέρων όταν άκουσε
του Δελφικού Μαντείου τον χρησμό.
«Τα εβδομήντα τρία χρόνια να φοβάται».
Είχε καιρόν ακόμη να χαρεί.
Τριάντα χρονώ είναι. Πολύ αρκετή
είν' η διορία που ο θεός τον δίδει
για να φροντίσει για τους μέλλοντας κινδύνους.

Τώρα στη Ρώμη θα επιστρέψει κουρασμένος λίγο,
αλλά εξαίσια κουρασμένος από το ταξείδι αυτό,
που ήταν όλο μέρες απολαύσεως-
στα θέατρα, στους κήπους, στα γυμνάσια...
Των πόλεων της Αχαϊας εσπέρες...
Α των γυμνών σωμάτων η ηδονή προ πάντων... 

Αυτά ο Νέρων. Και στην Ισπανία ο Γάλβας
κρυφά το στράτευμά του συναθροίζει και το ασκεί,
ο γέροντας ο εβδομήντα τριώ χρονώ.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης 

ΑΠΙΣΤΊΑ

Σαν πάντρευαν την Θέτιδα με τον Πηλέα
σηκώθηκε ο Aπόλλων στο λαμπρό τραπέζι
του γάμου, και μακάρισε τους νεονύμφους
για τον βλαστό που θάβγαινε απ’ την ένωσί των.
Είπε· Ποτέ αυτόν αρρώστια δεν θαγγίξει
και θάχει μακρυνή ζωή.— Aυτά σαν είπε,
η Θέτις χάρηκε πολύ, γιατί τα λόγια
του Aπόλλωνος που γνώριζε από προφητείες
την φάνηκαν εγγύησις για το παιδί της.
Κι όταν μεγάλωνεν ο Aχιλλεύς, και ήταν
της Θεσσαλίας έπαινος η εμορφιά του,
η Θέτις του θεού τα λόγια ενθυμούνταν.
Aλλά μια μέρα ήλθαν γέροι με ειδήσεις,
κ’ είπαν τον σκοτωμό του Aχιλλέως στην Τροία.
Κ’ η Θέτις ξέσχιζε τα πορφυρά της ρούχα,
κ’ έβγαζεν από πάνω της και ξεπετούσε
στο χώμα τα βραχιόλια και τα δαχτυλίδια.
Και μες στον οδυρμό της τα παληά θυμήθη·
και ρώτησε τι έκαμνε ο σοφός Aπόλλων,
πού γύριζεν ο ποιητής που στα τραπέζια
έξοχα ομιλεί, πού γύριζε ο προφήτης
όταν τον υιό της σκότωναν στα πρώτα νειάτα.
Κ’ οι γέροι την απήντησαν πως ο Aπόλλων
αυτός ο ίδιος εκατέβηκε στην Τροία,
και με τους Τρώας σκότωσε τον Aχιλλέα.

 Κ.Π.ΚΑΒΑΦΗΣ

Η ΔΕΗΣΙΣ

Η θάλασσα στα βάθη της πήρ’ έναν ναύτη.—
Η μάνα του, ανήξερη, πηαίνει κι ανάφτει

στην Παναγία μπροστά ένα υψηλό κερί
για να επιστρέψει γρήγορα και νάν’ καλοί καιροί —

και όλο προς τον άνεμο στήνει τ’ αυτί.
Aλλά ενώ προσεύχεται και δέεται αυτή,

η εικών ακούει, σοβαρή και λυπημένη,
ξεύροντας πως δεν θάλθει πια ο υιός που περιμένει.

                          Κ.Π.ΚΑΒΑΦΗΣ

Υ.Γ: Οι  βίαιες ανατροπές και οι διαψεύσεις χτυπούν στη ρίζα της την αντοχή μας. Την πίστη μας, την εμπιστοσύνη μας στη ζωή. Συχνά δεν τις περιμένουμε. Δεν είμαστε προετοιμασμένοι. Νομίζουμε ότι άλλους αφορούν, αισθανόμαστε άτρωτοι. Σαν τον Νέρωνα διαβάζουμε λάθος τα σημάδια. Σαν τη Θέτιδα πέφτουμε από τα σύννεφα. Και προσευχόμαστε για πράγματα που ξέρουμε ότι είναι αδύνατον να γίνουν Στον ποιητή από την Αλεξάνδρεια άρεσαν οι ανατροπές. Ειρωνευότανε τη σιγουριά της επόμενης απαράλλαχτης μέρας, την προσδοκία της ασφάλειας και της επανάληψης ,την εύκολη πίστη στην καλοσύνη και στην εντιμότητα των ανθρώπων. Ήξερε πολύ καλά ότι οι δυνάμεις που εξουσιάζουν τον άνθρωπο και τη μοίρα του είναι ανελέητες, προδοτικές, επιρρεπείς στην εξαπάτηση και στην υποτέλεια, μνησίκακες και φθονερές.Δυνάμεις που ερωτοτροπούν με την τρέλα μιας εγωκεντρικής ματιάς που κυνηγά το ανέφικτο και το βλακώδες. Δυνάμεις που καραδοκούν να επιρρίψουν ευθύνες σε άσχετους, να κοροϊδέψουν, να χλευάσουν , να εμπλέξουν, να  περιπλέξουν, να διαπομπεύσουν. Ο άνθρωπος θύμα και θύτης ταυτόχρονα προκαλεί και προοικονομεί τις ανατροπές του. Κάνει τον ανήξερο αλλά βαθιά μέσα του έχει σαν την Πυθία προβλέψει τα πάντα .Μόνο οι λεπτομέρειες ανήκουν σε άλλο σκηνοθέτη. Το βασικό σενάριο είναι γραμμένο με το ίδιο του το χέρι Υπάρχει όμως κάτι που ακόμα και στο πιο επώδυνο και μοιραίο σκηνικό μπορεί να αλλάξει τα πράγματα. Ο φωτισμός. Η οπτική του φωτός, πού πέφτει δηλαδή το μάτι. Αλλάζεις την ένταση ,το χρώμα ,την ροπή ,τον τόνο. Οι ανατροπές είναι δεδομένες. Προκαλούν σεισμό. Μα όταν περάσει το πρώτο τράνταγμα θυμήσου. Σκέψου πού θα ρίξεις το φως……….

                                                                            

                                                    ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ