Αφιερωμένο στον αγαπημένο μας φίλο Δημήτρη Δημόπουλο και στην πρωταθλήτρια ομάδα του στο μπάσκετ!!! Χίλια μπράβο Δημητράκη!!!!

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΠΕΤΡΟ..ΝΑ ΕΧΕΙΣ ΧΑΡΑ ΥΓΕΙΑ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗ..ΝΑ ΑΓΩΝΙΖΕΣΑΙ ΠΑΝΤΑ ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΛΟ! ΚΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΣΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ....

ΜΕ ΠΟΛΛΗ ΑΓΑΠΗ ΣΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΗ......ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΔΟΝ ΚΑΜΙΛΟ...

Ας μην αφήσουμε ποτέ να μαραθεί η ορτανσία.

Ντελικάτο λουλούδι θέλει πολύ νερό και ίσκιο.

Φιλικά χέρια που στη δουλειά είναι ασκημένα.

Που γράφουν όμορφα στρογγυλεμένα γράμματα.

Που ράβουν, που σκουπίζουν, που είναι ακούραστα.

Μάτια που βλέπουν πίσω από τις λέξεις. Τις σιωπές

Που ξεχωρίζουν τους ανθρώπους .Τις  φωνές.

Την αγωνία και τη λύπη .Κατανοούνε και τα δύο

Ας μην αφήσουμε ποτέ να μαραθεί η ορτανσία.

Είναι η φιλία ,η δική μας σχέση .Τώρα και πάντα.

Υ.Γ: Πάντα γράφω το βράδυ..ΑΠΌ ΜΙΚΡΉ…….

                                  ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ

ΑΜΕΤΡΗΤΑ ΜΠΡΑΒΟ ΣΤΑ ΗΡΩΙΚΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ ΘΕΑΤΡΙΚΗΣ ΟΜΑΔΑΣ ΤΟΥ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ ΦΑΡΡΩΝ....

         ΤΑ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΚΑΙ ΟΙ  ΑΦΙΕΡΩΣΕΙΣ ΜΟΥ…..

         Πρώτα –πρώτα να πω ότι είμαι πολύ περήφανη και για τις δυο παραστάσεις του <<Δον Καμίλλο >> Ήταν εξαιρετικές.Όμως η δεύτερη παράσταση ήταν πραγματικά ηρωική. Οι μαθητές-ηθοποιοί αντιμετώπισαν με αξιοθαύμαστη ψυχραιμία και επαγγελματική συνέπεια όλες τις ατυχίες που παρουσιάστηκαν κατά τη διάρκειά της. Φτάνει να σας πω πως χρειάστηκε να πηδήξουν από το παράθυρο πολλές φορές αφού δεν λειτουργούσε το ασανσέρ λόγω του προβλήματος που παρουσιάστηκε απρόσμενα στο φωτισμό του πνευματικού κέντρου προκειμένου να βρεθούν στη σωστή είσοδο της σκηνής. Κι αυτό χωρίς να διακοπεί η παράσταση ούτε στιγμή, χωρίς να γίνουν αντιληπτοί από το κοινό, χωρίς να χάσουν τα λόγια τους.Εκπληκτικό και απίστευτο.. Αξίζουν εκατομμύρια μπράβο για την ψυχή και τη δύναμη με την οποία θέλησαν να μας βγάλουν ασπροπρόσωπους χωρίς να τα παρατήσουν ούτε στιγμή…  Έπιασε πραγματικά τόπο η υπερπροσπάθεια που κάναμε για να στήσουμε μια τόσο απαιτητική θεατρική παράσταση.Τα παιδιά κατάλαβαν τον αγώνα μας και μας το ανταπέδωσαν στο εκατονταπλάσιο. Η συγκίνησή τους, το δακρυσμένα τους μάτια ,η αγάπη τους, θα μου μείνει αξέχαστη. Τους ευχαριστώ θερμά και τους εύχομαι καλή πρόοδο στα μαθήματά τους αλλά και στη ζωή.

Και τώρα κάτι άλλο εξίσου σημαντικό:

         Πραγματικά ευχαριστώ και από τα βάθη της καρδιάς μου αφιερώνω την παράσταση του <<Δον Καμίλλο>> σε κάποιους ανθρώπους που είναι πολύ σημαντικοί για μένα. Πρώτα στους γονείς μου,Φούκα Παναγιώτη και Πολυξένη Στεφανίδου ,συνταξιούχους δασκάλους που στα 35 χρόνια της θητείας τους στην υπηρεσία του δημόσιου σχολείου ανά την επικράτεια, ανέβασαν οι ίδιοι, κάτω από τις πιο αντίξοες συνθήκες δεκάδες θεατρικές παραστάσεις καρφώνοντας με τα χέρια τους τη σκηνή και την αυλαία, φτιάχνοντας οι ίδιοι τα κοστούμια και διδάσκοντας τους μικρούς ηθοποιούς την υποκριτική τέχνη. Μάλιστα ο ΔΟΝ ΚΑΜΙΛΛΟ ,πρέπει να πω ότι είναι από τα πιο αγαπημένα θεατρικά έργα του πατέρα μου και περίμενε να το δει με μεγάλη ανυπομονησία.

         Οι γονείς μου λοιπόν  με ενέπνευσαν να αγαπήσω το θέατρο και τις τόσο υποτιμημένες σχολικές παραστάσεις. Σ΄ αυτούς  αφιερώνω αυτή την παράσταση που χωρίς τη βοήθειά τους δεν θα μπορούσα να ανταπεξέλθω στις χρονοβόρες πρόβες αλλά και στις ποικίλες υλικές δαπάνες που απαιτούσε μια τέτοια προσπάθεια χωρίς καμιά ουσιαστική βοήθεια .Με στήριξαν όπως κάνουν πάντα ηθικά και υλικά και αξίζουν χίλια ευχαριστώ.

            Στον μονάκριβό μου γιο επίσης ,Ηλία Παπανικολάου, αφιερώνω  αυτή την προσπάθεια. Για πολλούς ευνόητους λόγους αλλά κυρίως γιατί όταν οι σωματικές μου και ψυχικές  αντοχές υποχωρούσαν, όταν η απογοήτευση και οι δυσκολίες που συνήθως υπάρχουν σ΄ αυτές τις προσπάθειες  με κατέβαλλαν, αυτός ήταν πάντα εκεί, πιο  ώριμος  από την ηλικία του να μου θυμίζει με μια ζεστή αγκαλιά και ένα φιλί  ότι στο τέλος όλα θα πάνε καλά …

            Στα αδέλφια μου όλα επίσης για την αμέριστη στήριξή τους αφιερώνω την παράστασή μας .Ιδιαίτερα στη  Φωτούλα που με το χιούμορ και την δύναμη που τη διακρίνει καθώς και την τεράστια ευγένεια και γενναιοδωρία της με συντρόφευε σε όλη τη διάρκεια αυτής της δύσκολης προσπάθειας. Ήρθε με τα κόκκινα λουλούδια της για να μου δείξει την αγάπη και την  πίστη της σε μένα….

          Σε όλους  τους φίλους μου που ήρθαν από την Πάτρα να χειροκροτήσουν με γενναιοδωρία την προσπάθειά μας και να πουν τον καλό τους λόγο, στη σύμβουλό μας Πωλλέτα Ψυχογυιοπούλου που ήταν η μόνη από τους επίσημους εκπαιδευτικούς παράγοντες  που ανταποκρίθηκε με προθυμία στην πρόσκλησή μας καθώς και σε όλους τους καλούς μου συναδέλφους του Γυμνασίου Φαρρών που αγωνιζόμαστε καθημερινά μαζί υπηρετώντας το δημόσιο σχολείο σε ιδιαίτερα δύσκολους και πονηρούς καιρούς,  αφιερώνω αυτή την παράσταση.

            Θα ήταν παράλειψη επίσης να μην ευχαριστήσω την ευγενική κυρία στη γραμματεία του  ΔΗΠΕΘΕ Κρήτης ( δυστυχώς δεν θυμάμαι το όνομά της)που με μεγάλη προθυμία μας έστειλε το σενάριο του Δον Καμίλλο  χωρίς καθυστέρηση, για να μπορέσουμε να αρχίσουμε τις πρόβες καθώς και το ΔΗΠΕΘΕ Πατρών γιατί μας χορήγησε χωρίς καμιά επιβάρυνση υπέροχα ρούχα για την παράστασή μας.

            Ευχαριστώ επίσης τη συνάδελφό μου Αναστασία Παπαθανάση για την ωραία συνεργασία και το ταξίδι που κάναμε μαζί για να βγει αυτή η παράσταση καθώς και την πάντα ευγενική και χαμογελαστή Μάνθα Παπαθανάση για την πολύτιμη βοήθειά της στα σκηνικά και όχι μόνο…

             Τέλος, δε θα πάψω ποτέ να αφιερώνω κάθε τι όμορφο στο άνθρωπο που και στη ζωή και στο θάνατό του υπήρξε αγωνιστής και γενναίος, θυμίζοντάς μου πάντα ότι αυτό που έχει σημασία τελικά σε όλες τις προσπάθειες είναι να δημιουργούμε σχέσεις ειλικρίνειας και αγάπης, σχέσεις ουσιαστικές, πέρα από τους τύπους και τις προσποιητές χειραψίες. Στον άνθρωπο που αν και ευάλωτος άντεξε τα πάντα μέχρι το τέλος. Στον πολυαγαπημένο μου σύζυγο Βασίλη Παπανικολάου. Η απουσία του χθες μετά το τέλος της πρώτης παράστασης ήταν πολύ εύγλωττη και εξόχως ηχηρή. Και λέω μετά το τέλος της παράστασης, γιατί συνήθως τότε θέλεις να έχεις στο πλάι σου τους πιο δικούς  σου ανθρώπους  να μοιραστείς τη χαρά σου, την κούρασή σου,  τις εντυπώσεις σου..Και δεν μιλάω εδώ για δημόσιες σχέσεις και τέτοια..Μιλώ για σχέσεις ουσιαστικές ,σχέσεις καρδιάς.    Γιατί ο Βασίλης είχε πάντα το δικό του γενναιόδωρο τρόπο να μοιράζεται πράγματα και να  με κάνει να νιώθω ευτυχισμένη. Στη δεύτερη παράσταση ευτυχώς τα αδέλφια μου και οι φίλοι μου  με έκαναν να νιώσω ότι δεν είμαι μόνη….

            Σε όλους αυτούς που ανέφερα θα κάνω άλλο ένα δώρο. Ένα τραγούδι με υπέροχους στίχους που μιλάνε για κάθε  προσπάθεια που αξίζει τον κόπο ,για κάθε όνειρο ,για τον αγώνα στη ζωή που είναι η  πραγματική ουσία της ζωής….. Από τα πιο αγαπημένα τραγούδια του παιδιού μου. Γιατί THE SHOW MUST GO ON ….Τα παιδιά της θεατρικής ομάδας του Γυμνασίου Φαρρών,(ο Κωνσταντίνος,  ο Αντρέας, η Ιωάννα, η Γιώτα, η Γεωργία,η Γεωργία, ο Τάκης, ο Κωνσταντίνος, η Μαίρη, η Παυλίνα και ο Ρωμαίο) έκαναν πράξη αυτόν τον τίτλο...Να μην ξεχάσω την Ελένη για την ευγενική της συμμετοχή.....

 Για να το ακούσετε πατήστε ΕΔΩ     

                                                                    ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ

Αν μας αντέξει το σχοινί θα φανεί στο χειροκρότημα....Καλή επιτυχία Δον Καμίλλο ! Καλή επιτυχία Γυμνάσιο Φαρρών !

ΕΚΑΤΌΝ ΕΝΤΕΚΑ.

Εκατόν έντεκα πληγές αυτός ο δρόμος.

Σαν φίδι τρέχει πίσω απ΄ τα αυτοκίνητα.

Με ανοιχτά παράθυρα μαλλιά ανακατώνει.

Η άσφαλτος γυαλίζει, θρυμματίζεται.

Χαλίκια μπαίνουνε στα μάτια. Πέτρες .Λόγια.

Στο στόμα τα φιλιά του αέρα και η σκόνη.

Πως μπόρεσε τόσες πληγές να τις χωρέσει;

Τόση χαρά να εξατμιστεί σε τόση λύπη;

Εκατόν έντεκα πληγές αυτός ο δρόμος.

Αλλάζει τον προορισμό και το ταξίδι.

Θάβει μες τις λακκούβες του αναμνήσεις

Δροσιές ,τις μυρωδιές της Άνοιξης.

Τα χιόνια του χειμώνα και τα γέλια.

Και μια πομπή θανατερή και αγύριστη.

Μαρμάρινος Εσύ στέκεις στην άκρη.

Η μεγαλύτερη πληγή αυτού του δρόμου.

                              ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ

(Γιατί τώρα; Γιατί  απουσιάζεις από τη  γιορτή. Γιατί σε Σένα θα ΄θελα να την αφηγηθώ για να μου πεις: Μην αγχώνεσαι γουτσάκο,όλα καλά θα πάνε...)

Λίγα λόγια για το θεατρικό έργο που ανεβάζουμε στο πνευματικό κέντρο Φαρρών...(Γυμνάσιο Φαρρών ,26-27 Ιουνίου ώρα 8μμ)

Όπως καλά γνωρίζουμε όλοι, το θέατρο αποτελεί   ύψιστη   παιδευτική  διαδικασία .Τα μηνύματα που περνάει, η όλη επίπονη διαδικασία των προβών, η πειθαρχία που απαιτεί, η συνεργασία όλων όσων εμπλέκονται, η συνύπαρξη διαφορετικών προσωπικοτήτων με ένα κοινό στόχο, είναι παράγοντες  που βοηθούν τους μαθητές και όχι μόνο ,να  προβληματιστούν, να κρίνουν , να αποκτήσουν υπευθυνότητα και αλληλεγγύη, να δουν τα πράγματα μέσα από μια δημιουργική λογική ξεδιπλώνοντας το ταλέντο τους και κάθε είδους άλλες αρετές που διαθέτουν. Στις απαιτήσεις αυτού του τόσο δύσκολου αλλά και ωραίου ταξιδιού, οι μαθητές  -ηθοποιοί της παράστασης  ανταποκρίθηκαν με προθυμία παρά τις πολλές υποχρεώσεις που ο καθένας είχε και με την  πολύτιμη βοήθεια και κατανόηση των γονιών τους ,τους οποίους ιδιαίτερα ευχαριστούμε, μπορέσαμε να φέρουμε εις πέρας αυτό  το εγχείρημα.

Το έργο που διαλέξαμε  είναι μια θεατρική διασκευή του Σωτήρη Πατατζή βασισμένη στο βιβλίο του ιταλού δημοσιογράφου και συγγραφέα Τζοβαννίνο  Γκουαρέσκι που κυκλοφόρησε  για πρώτη φορά στην Ιταλία το 1948 με τίτλο << ο μικρός κόσμος του Δον Καμίλλο >> .Ο κεντρικός ήρωας του είναι ένας δεξιός καθολικός ιερέας, ο Δον Καμίλλο και ο Πεπόνε ένας αριστερός πολιτικός που μάχονται ο ένας τον άλλον αγωνιζόμενοι ταυτόχρονα για το καλό , όπως το αντιλαμβάνεται ο καθένας από τη μεριά του. Μια μάχη κατά την οποία χρησιμοποιούν διάφορα τεχνάσματα για να μειώσει ο ένας το γόητρο και τη δύναμη του άλλου,  χαρίζοντάς μας άφθονο γέλιο μια και οι κωμικοτραγικές καταστάσεις πλημμυρίζουν το έργο. Θεωρούμε ότι το χιούμορ είναι ο καλύτερος τρόπος να προσεγγίζουν μικροί και μεγάλοι θέματα,πολύ επίκαιρα είναι η αλήθεια,τα οποία συχνά  αντιμετωπίζονται με διαμάχες, τσακωμούς και φανατισμό . Το πιο σημαντικό μήνυμα του έργου λοιπόν είναι πως πρέπει να υπερασπιζόμαστε τις ιδέες μας με εντιμότητα και ειλικρίνεια   χωρίς  όμως να αρνούμαστε και στους άλλους το δικαίωμα να κάνουν το ίδιο. Επίσης σημασία έχει να βλέπουμε στους άλλους όχι μόνο τα πράγματα που μας χωρίζουν αλλά αυτά που μας ενώνουν . Τέλος  η αλληλεγγύη, η αγάπη, ανεκτικότητα, η συνύπαρξη ,η δικαιοσύνη, η καλοσύνη είναι αξίες που  όλοι οι άνθρωποι πρέπει να υπερασπίζονται  ανεξάρτητα από πολιτική τοποθέτηση, κοσμοθεωρία, αντίληψη.

Ευχόμαστε, όσοι κάνετε τον κόπο και έρθετε ,να απολαύσετε την παράστασή μας και να αντιμετωπίσετε με επιείκεια την προσπάθειά μας. 

Σας προσκαλούμε στην θεατρική παράσταση του Γυμνασίου Φαρρών,στο πνευματικό κέντρο Φαρρών 8 μμ Πέμπτη 26, Παρασκευή 27 Ιουνίου. Πάρτε μαζί σας καλή διάθεση,ακόμα πιο καλή ενέργεια ,επιείκεια και αγάπη !!!

Ρώμος Φιλύρας .Ο έγκλειστος ποιητής κάτι έχει να μας πει....

Φοιτητικές σημειώσεις ξεφυλλίζοντας, στάθηκα στον έλληνα Ρεμπώ, όπως τον έλεγε  ο Βάρναλης, τον ποιητή Ρώμο Φιλύρα(1889-1942) από το Δερβένι Κορινθίας. Μου τον είχε πρόσφατα θυμίσει κι η μικρή αδελφή μου η Φωτούλα όταν μου έστειλε ένα μέιλ με ένα ποίημα του Καρυωτάκη που απευθυνόταν στον ποιητή. Ξαναθυμήθηκα λοιπόν  τον Ρώμο Φιλύρα που έζησε έγκλειστος στο Δρομοκαΐτειο Ψυχιατρείο σχεδόν 15 χρόνια από το  1927-1942 καταλήγοντας εκεί μετά από σύφιλη που του προκάλεσε βαρύτατη ψυχική νόσο. Ο καταραμένος ,όπως τον αποκαλούσαν, ποιητής δεν σταμάτησε να γράφει ποιήματα όλα τα χρόνια του εγκλεισμού του. Ποιήματα τρυφερά ,πικρά ,νοσταλγικά, ραπίσματα στη λογική μας, εξαιρετικής τεχνικής κα ευαισθησίας. Γιατί για το Ρώμο Φιλύρα η ποίηση ήταν το αντίδοτο στον ψυχικό του πόνο και η φυγή του στο Όνειρο.

                       ΔΕΝ ΗΤΑΝΕ ΝΑ ΓΙΝΩ

                       Ένα πουλί που λάλησε

                       Στον άνεμο της νιότης

                       Στ΄ ολάνθιστο απαλό κλαδί

                       Κάποιας αγάπης πρώτης

                        Και το τραγούδι του άλλαξε

                        Σε πικρό ξάφνου θρήνο

                        Δεν ήτανε να γίνω

                        Ό,τι έχω ΄νειρευτεί..

Στο Ψυχιατρείο  έγκλειστος γράφει τον Σκαραμαγκά και τον δίνει στον Βάρναλη που τον επισκέπτεται. Εντυπωσιάζουν οι εικόνες που μέσα από τους στίχους  του  κραυγάζουν την αγάπη του για τη φύση ,τη θάλασσα ,τον ανοιχτό ορίζοντα …λες κι είναι δίπλα στο κύμα και  όχι μέσα σε ένα άθλιο δωμάτιο ενός δημόσιου ψυχιατρείου…

                                  ΣΚΑΡΑΜΑΓΚΑΣ

Σαν κέντημα γύρω οι βράχοι κι οι λόφοι του Κορυδαλλού

Στο λιμανάκι, ονειρεμένο του γραφικού Σκαραμαγκά

Κι οι βάρκες στην ακρογιαλιά ,που βάζουν πλώρη αργά γι αλλού

Τα παραγάδια και τ΄αγκίστρια κι οι πετονιές αραδαριά.

…………………………………………………………………

Κι απ΄το Δαφνί, τη Σαλαμίνα ,το Ναύσταυθμο κι ακόμα πέρα

Ο θρίαμβος των τοπίων παίρνει και βασιλεύει γραφικά

Σμίγουν το χώμα ,το χαλίκι κι οι γλάροι στο γλαυκό του αιθέρα

Να νανουρίζεται η ψυχή μας στο κύμα αιθέρια και γλυκά.

Αυτά ο Ρώμος Φιλύρας ... Όμως σήμερα  η ποίηση διδάσκεται και βαθμολογείται ιδιαίτερα στο Λύκειο (τράπεζα θεμάτων) σαν κάτι που προκαλεί τρόμο και απέχθεια..Οι δεκαπεντάχρονοι μαθητές,όπως το ονειρεύτηκαν οι φωστήρες του υπουργείου Παιδείας πρέπει να γνωρίζουν τα πάντα γύρω από αυτό που νομίζουν ότι είναι ποίηση. Έτσι πρέπει να αποστηθίζουν γιατί θα εξεταστούν, χαρακτηριστικά λογοτεχνικών ρευμάτων, εκπροσώπους κάθε ποιητικής γενιάς, χρονολογίες , κανόνες και κανονισμούς με βάση τους οποίους θα εντάσσουν σε κουτάκια το κάθε ποίημα και το κάθε ποιητικό υποκείμενο, όπως επιστημονικά αποκαλούν τον ποιητή που ξαγρυπνά, που σκάβει λάκκους στη ψυχή του και με το αίμα της καρδιάς του γράφει τη μέρα του και τη νύχτα του.  Η ποίηση δεν είναι πληγή για να την αγγίξουν αλλά μάθημα για να τρέμουν την εξέτασή του. Δεν είναι κραυγή, μορφή που ντύνει τα νοήματα και τις μύχιες σκέψεις και τα αισθήματα αλλά μια διαδικασία που το παν είναι να εντάσσουν  σε κατηγορίες ,να βάζουν ετικέτες και να φλυαρούν  γύρω από ποιήματα που θα τα βλέπουν για πρώτη φορά και χωρίς να προλάβουν να γευτούν την ομορφιά τους με τη βοήθεια  ενός δασκάλου που θα τα εμπνεύσει, θα τα δουν απλώς σαν αινίγματα που πρέπει να τα λύσουν . Έτσι οι μαθητές δεν θα αγαπήσουν τη ποίηση, δεν θα ερωτευτούν μαζί της, δεν θα γίνουν καλύτεροι άνθρωποι μέσα από τις αξίες και τα μάτια της.....

Μιλώ όπως συνήθως με φόβο και με πάθος. Ρισκάρω να φανώ μάντης κακών..Κασσάνδρα που κανένας δεν την πίστευε..Όμως ελπίζω ότι η ποίηση θα βρεί τελικά  το δρόμο της και τα παιδιά μας τη ποίηση… Γιατί ο άνθρωπος δεν θα πάψει ποτέ ακόμα και μέσα από τη φυλακή να ονειρεύεται την ελευθερία, ακόμα και μέσα από ένα άθλιο δωμάτιο ενός ψυχιατρείου να ζωγραφίζει πίνακες με χρώματα και λέξεις..

  Γιατί ο ποιητής είναι………

 Αεράκι που υπόσχεται τον άνεμο..

 Ψιχάλα που πεθύμησε  την καταιγίδα.

 Βότσαλο που ονειρεύτηκε το βράχο

 Βαρκούλα που ξανοίχτηκε καράβι.

 Λέξη που με την ρίμα ερωτοτρόπησε

 Ψυχή που ανακατεύτηκε με λέξεις.

 Αστέρι που συντρόφεψε τους γαλαξίες.

 Αγωνία ατίθαση , μοναχική

 Ένοικος πάντα μιας άλλης διάστασης

 Καταδικασμένος να γειώνει τις αστραπές

 Αιωνίως να νοσταλγεί  το αδύνατο

 Και να το φυλακίζει σε ένα ποίημα…

                     ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ

Τις αγαπώ και τις δυο. Η Ζωρζ Σαρή έφυγε Ιούνη του 2012...Ακούστε την εδώ με τη φίλη της Άλκη Ζέη...

Ένα αλλιώτικο μουντιάλ....

Δε χαιρόταν κανένας το  μουντιάλ όσο αυτός..Το  περίμενε με ανυπομονησία μικρού παιδιού,σαν ερωτευμένος έφηβος το πρώτο ραντεβού, με πραγματικό καρδιοχτύπι. Δεν  ήταν μόνο ποδόσφαιρο, γκολ, ποια χώρα θα πάρει το κύπελλο. Όχι. Ήταν πανηγύρι , συντροφικότητα, φίλοι που θα ΄ρχονταν να δουν μαζί τον αγώνα, πλατείες με μεγάλη οθόνη με καφεδάκι ή ό,τι άλλο, ανοιχτή καρδιά, προγνωστικά, αστεία , η  συγκίνηση του χαμένου πέναλτι, η προσμονή της νίκης, το άλλοθι της ήττας.  Σου μετέδιδε αυτή τη χαρά, ένας άνθρωπος που αγωνιζόταν πολύ να χαίρεται ακόμα και στις μεγαλύτερες καταστροφές ακόμα και τότε που υποχρεωτικά κατεύναζε το νευρικό του σύστημα με φάρμακα παντός είδους. Ήταν εκεί παρών πάντα στη χαρά του παιχνιδιού ,στην δημιουργία μιας μυσταγωγίας κεφιού που διαπερνούσε όλο το σπίτι.. Μας λείπει πολύ στο μουντιάλ αυτό ο Βασίλης….. Μας λείπει η χαρά του ……                          Μαρία Φούκα                                            

Σαν χθες 16 Ιουνίου του 1945 ο Άρης Βελουχιώτης επιλέγει να διαφυλάξει την αξιοπρέπειά του.Αυτοκτονεί....Στη μνήμη του λοιπόν....

ΠΟΙΗΤΙΚΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ..

 ΠΟΤΑΜΙΑ

Στον ύπνο του

Ορμούν οι λέξεις.

Έχουνε μάτια

Σώματα κι ανάσες.

Άνθρωποι.

Έχουνε ρίζες

Και κορμούς και φύλλα.

Δέντρα.

Είναι ορμητικά ποτάμια

Το χειμώνα.

Να πέσει.

Να πνιγεί……

ΑΣΥΛΟ

Μια μέρα

Δύσκαμπτη

Δυσκοίλια

Αργόσυρτη

Ανεβοκατεβαίνει

Σε διαδρόμους

Αναζητώντας

Άσυλο..

ΠΡΟΘΕΣΕΙΣ

Δεν τον ξεγέλασε.

Δεν ήταν σίγουρα

Αυτή η πρόθεσή της.

Αυτό όμως

Δεν αναιρεί

Το γεγονός

Πως

Ξεγελάστηκε.

ΣΦΑΙΡΑ

Τη σφαίρα

Δεν την είδε.

Απλώς

Την άκουσε

Που

Σφύριξε.

ΓΕΥΣΕΙΣ

Όση ζάχαρη

Κι αν καταπιείς

Δεν φεύγει εύκολα

Η ξινίλα.

ΜΑΤΙΑ

Σε κάθε

Καφετί τετράδιο

Δυο μάτια

Την κοιτάνε.

Καραδοκούν

Να κλέψουν κάτι.

ΔΕΝ ΕΙΧΕ

Αργά ή γρήγορα

Τα πράγματα

Μπαίνουν

Στη θέση τους.

Δεν είχε όμως

Υπομονή

Να περιμένει.

ΡΗΧΑ

Να ξέρεις 

Τι μπορείς να κάνεις.

Να μην ξανοίγεσαι

Στο πέλαγος.

Να σου αρκούνε 

Τα ρηχά.

ΠΟΥ ΚΑΙΡΟΣ!

Σχολίασε  τη μέρα.

Έπαιξε με τις λέξεις.

Πού καιρός

Για

Αληθινή

Ζωή.

                      

ΦΥΛΑΞΟΥ!

Παραμορφώνονται οι λέξεις.

Πάσχουν.

Μοιάζουν με αινίγματα

Τα πρόσωπα.

Φυλάξου.

ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ

ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ ΚΕΜΑΛ, ΑΥΤΟΣ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΔΕΝ ΘΑ ΑΛΛΑΞΕΙ ΠΟΤΕ ;;;;

ΜΑΝΟΣ ΧΑΤΖΙΔΑΚΗΣ:

Σαν σήμερα 15 Ιουνίου του 1994, έφυγε ο Μάνος Χατζιδάκης  .Δεν  χρειάζονται συστάσεις βέβαια. Τεράστια μουσική προσωπικότητα και όχι μόνο. Πάντα με εντυπωσίαζε ο τρόπος που ήθελε να προκαλεί. Να αντιμετωπίζει  τα πράγματα με μια δική του ματιά, ολότελα απαλλαγμένη από  επιφανειακές  προσεγγίσεις ή εύκολες διατυπώσεις και γενικεύσεις .Ο λόγος του ήταν κοφτερός και διεισδυτικός,  γεμάτος γωνίες στις οποίες μπορούσες να χτυπήσεις άσχημα. Αντιπαθούσε να είναι στη μόδα ,να είναι λαϊκός  με την έννοια του ευρέως αποδεκτού ή αρεστού στα θορυβώδη πλήθη που διέκοπταν με ιερόσυλα χειροκροτήματα τα πιο μυσταγωγικά μουσικά του έργα. Γινόταν θηρίο με την υποκουλτούρα των ΜΜΕ, την ξύλινη γλώσσα των πολιτικών, την βλακώδη συνήθεια της αριστεράς να κολακεύει  οποιαδήποτε κουταμάρα προερχόταν από το λαό και συχνά  μιλούσε με προκλητική αγένεια σε δημοσιογράφους  απαίδευτους που  τον θεωρούσαν υποχρεωμένο να απαντάει σε ερωτήσεις με όρους δημοσιότητας και lifestyle.

            Τον είδα από κοντά χρόνια πριν, σε μια συναυλία άκρως επεισοδιακή όπως εξελίχτηκε, στην Πάτρα στο Αρχαίο Ωδείο. Γεμάτο από νωρίς το θέατρο από κόσμο, μα η συναυλία δεν άρχιζε Κάποια  στιγμή μπαίνει κατηφής στο κέντρο της σκηνής και μας ανακοινώνει ότι η συναυλία αδυνατεί να γίνει γιατί οι αρμόδιοι δεν φρόντισαν να του παραχωρήσουν το σωστό πιάνο. Ένα πιάνο με ουγά, όπως το έλεγε με κείνο το χαρακτηριστικό ρο του. Δεν πιστεύαμε στα αυτιά μας. Οι περισσότεροι άρχισαν να σφυρίζουν, να  φωνάζουν, να απειλούν και κείνος  απτόητος να τους αντιμετωπίζει  με την ίδια επιθετικότητα και αναίδεια. Ένα πιάνο με ουρά λοιπόν ,που δεν του δόθηκε, έγινε η αιτία να ακυρωθεί η συναυλία  και να φύγουμε από το χώρο του θεάτρου άπρακτοι και κείνος από την Πάτρα με τις χειρότερες εντυπώσεις .Την άλλη μέρα οι εφημερίδες βούιξαν για την απαράδεκτη σνομπ συμπεριφορά του απέναντι στον καημένο αθώο λαό που είχε προσέλθει να απολαύσει την θεία μουσική του και δεν τον ενδιέφεραν οι ιδιοτροπίες του καλλιτέχνη για πιάνο με ή χωρίς ουρά....

           Η αλήθεια είναι ότι στην αρχή θύμωσα με την συμπεριφορά του. Αργότερα όμως πιο νηφάλια βλέποντας τα πράγματα σκέφτηκα πως ο κάθε καλλιτέχνης  έχει δικαίωμα  να παρουσιάσει το έργο του με τους όρους και με τον τρόπο που αυτός νομίζει ότι είναι καλύτερος για το έργο του και κατ΄ επέκταση για το κοινό του. Δεν είναι υποχρεωμένος να χαϊδεύει τα αυτιά των θεατών ,να υποκύπτει στις απαιτήσεις τους , να χορεύει στο ρυθμό τους και να συμμερίζεται τις ευκολίες τους.  Ο Μάνος Χατζιδάκης λοιπόν απαιτούσε ένα πεπαιδευμένο κοινό το οποίο θα κατανοούσε τις ανάγκες του ως μουσικού και ως  ανθρώπου,   δεν δίσταζε να συγκρουστεί μαζί του αν έτσι έκρινε και δεν έκανε εκπτώσεις στα πιστεύω και στις ιδέες του .Αυτό το μάθημα το πήρα από αυτόν και ομολογώ ότι μου ήταν πολύ χρήσιμο στη ζωή μου.

             Γι αυτό τον θαυμάζω και τον αγαπώ. Όχι μόνο για τα τραγούδια του και τις υπέροχες μελωδίες του αλλά γιατί πήγαινε πάντα κόντρα στο ρεύμα, με λίγους και καλούς φίλους που τον σημάδεψαν ,επιλέγοντας να ζει αιρετικά όπως αυτός ήθελε, χωρίς να συμβιβάζεται για να τον αγαπούν και να τον αποδέχονται. Έζησε και πέθανε με αξιοπρέπεια  <<αντέχοντας την μοναξιά του ποιητή που δεν προσχώρησε κι αυτός στο τσίρκο.>>        ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ

  ΔΥΟ ΔΩΡΑ ΑΠΟ ΜΕΝΑ ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ:

  Πατήστε ΕΔΩ   ΚΑΙ  ΕΔΩ

         

Έκλεισε ένας χρόνος από το μαύρο στην ΕΡΤ. Το ποίημα αυτό το αφιερώνω στους απολυμένους εργαζόμενους της ΕΡΤ...σε όλους τους απολυμένους ....σαν αυτοκριτική.....

                ΕΚΠΤΩΣΕΙΣ

Στο πρώτο ψέμα επαναστάτησε.

Διαμαρτυρήθηκε δεόντως.

Σε δρόμους ,σε πλατείες

Έξω από υπουργεία.

Οι αρμόδιοι επιφυλάχτηκαν

Να απαντήσουν εν ευθέτω  χρόνω.

Γύρισε σπίτι του ευτυχής

Που το καθήκον του είχε διαπράξει.

Το δεύτερο το ψέμα

Τον ενόχλησε.

Αλλά καιρό δεν βρήκε

Για διαμαρτυρίες και τέτοια.

Είχε μια βάφτιση, ένα γάμο

Μια κηδεία.

Κι η ώρα ήταν περασμένη.

Την άλλη όμως φορά θα πάει.

Μόνο να θυμηθεί….να μην ξεχάσει…

Στο τρίτο και το τέταρτο

Το ψέμα

Άρχισε με άλλη οπτική

Τα τεκταινόμενα  να βλέπει.

Κι αναρωτήθηκε πολλές φορές

Για την υπερβολή του να αρνείται

Και μια σταλίτσα ψέμα στη ζωή του.

Έτσι

Σιγά σιγά

Γινόταν πολύ κουραστική

η αλήθεια.

                           Μαρία Φούκα

Σαν πρόκες πρέπει να καρφώνονται οι λέξεις,να μην τις παίρνει ο άνεμος.

Τα Υπόγεια Ρεύματα ντύνουν με μελωδία και ερμηνεία ανάλογη με το λυγμό του ποιητή τους υπέροχους στίχους του.

Χρίστος Λάσκαρης...ποιητής φωτογράφος

Πριν έξι περίπου χρόνια ,στις 11 Ιουνίου του 2008, έφυγε ο αγαπημένος πατρινός ποιητής Χρίστος
Λάσκαρης.Την ποίησή του από μικρή τη γνώρισα..Με είχαν μαγέψει κυρίως τα ολιγόστιχα ποιήματά

του που ήταν σαν ασπρόμαυρες φωτογραφίες σε άλμπουμ που το ξεφυλλίζεις δίπλα σε έναν ελληνικό καφέ το απόγευμα...Βαθύς ,τρυφερός, υπαινικτικός  αλλά και ευθύς , ψυχογραφεί τον άνθρωπο σε κάθε της ζωής του βήμα με εντιμότητα και αλήθεια...Μάθαινα απ΄έξω τους στίχους του.

Ονειρευόμουν πως τους έγραφα , τους χάριζα σε φίλους...σε κείνα τα μικρά κίτρινα βιβλιαράκια που είχα πάντοτε ανάμεσα στα άλλα μου βιβλία...

Σας παρουσιάζω μερικούς..... όπως τους θυμάμαι...

                                                   Δεν γράφονται τα ποιήματα                                

                                                    σε ένα χαρτί.                                                       

                                                   ξεθάβονται με μιαν αξίνα                                

                                                    τα μεσάνυχτα

                                                   αφήνοντας και από ένα λάκκο.

                                                 
                                                  Ο άνεμος γυρεύοντας
                                                  σε τρυφερά κλαδιά να τραγουδήσει,
                                                  τα τσακίζει.

      

                                              Κάθε φορά που σχεδιάζω μιαν απόδραση                  

                                              σκέφτομαι τους φρουρούς με τα σκυλιά                   

                                              τον προβολέα εκεί πάνω  που χτενίζει...  



                                             Γέρασες ,
                                             κι αυτή ούτε μια ρυτίδα.
                                             Τί εξευτελισμός να βάφεις τα μαλλιά
                                              και πλάι της τον εραστή να παρασταίνεις.                  

                                                                                         

    

      

                                   Υποχωρούν με τον καιρό τα όνειρα

                                   το ολόγιομο φεγγάρι γίνεται δρεπάνι

                                   κι αυτή που μες το φως του χτενιζότανε

                                   τώρα πενθεί,

                                   κι έχει κλεισμένα τα παράθυρά της.
                 

                                        Άνθρωποι που ταξιδεύουν μόνοι:                        

                                        κατά κανόνα σιωπηλοί,                                         

                                        πιάνοντας θέση στο παράθυρο.                            

                                        Δεν έχουνε αποσκευές ,                                          

                                        Δεν έχουνε κανέναν να τους περιμένει.                

                                        Συνέχεια κοιτούν απέξω.                                        

                                        Αν κάποιος τους ρωτήσει πού πηγαίνουνε,         

                                       μοιάζουν σα να ΄ρχονται από μακρυά
                                       σα να μην έχουν καταλάβει την ερώτηση.

                               
                                       
                                        Για να γραφτεί αυτό το ποίημα,
                                        πολλές λέξεις στριμώχτηκαν
                                        αισθήματα φυλακίστηκαν
                                        παιδιά
                                       που τρέχαν στα λιβάδια
                                        χάσανε τη ζωή τους.

                                     
                                        Δεν άντεξε τη μοναξιά του ποιητή.
                                         προσχώρησε κι αυτός
                                         στο τσίρκο.

                                                                          παραλείπονται πολλά
                                                                          προχωρημένη ώρα.
                                                                          Μαρία Φούκα.
   

                                                                                       
                                                                                         ...
                                                                                        

                                                                            

Η ΠΟΡΤΟΚΑΛΙ ΤΟΥ ΒΕΣΠΑ....

Κεχριμπαρένια και πορτοκαλί.

Στο χρώμα του ήλιου πριν τη δύση.

Κόντρα στον άνεμο κυλούσε.

Ηχούσε, βουερό μελίσσι

Σε γύρη πολλά υποσχόμενη.

Ανοίγονταν μπροστά της

Δρόμοι. Πλατιοί

Και κακοτράχαλοι.

Όλους τους πλάγιασε

Με  ορμή εφήβου.

Τέρμα τα γκάζια.

Νησιά , αμμουδιές και θάλασσες

Βουνά και πλάγια.

Ανέμιζε τα λόγια , τα γέλια

Και τα δάκρυά τους.

Απέφευγε λακκούβες

Με μαέστρου τέχνη.

Προστάτεψε τον έρωτα

Όταν γεννιόταν.

Φόρεσε νυφικό

Και δέχτηκε τους τρεις

Σε τρυφερά ταξίδια.

Πάντα πιστή ,συντροφική

Και σίγουρη.

Τώρα  η  εν κινήσει πάντα

Σε σιωπηλή ακινησία.

Βλεμμάτων και  στροφών.

Άηχη κραυγή  μέσα στη σκόνη.

Πάνω της άνθη και ξερόφυλλα

Από τον δίπλα κήπο.

Σαν επιτάφιος
Παρασκευής Μεγάλης.

Υποταγμένη και σκυφτή

Στη μοίρα όλων των δίτροχων

Όταν ο αναβάτης λείπει.

                                Μαρία Φούκα.

Για μια Ιθάκη....Θερμοπύλες ....και μια Αλεξάνδρεια....

Κ.Π.ΚΑΒΑΦΗΣ (29 Απρίλη 1863- 29 Απρίλη 1933 )

Στη νοτισμένη γη της Αλεξάνδρειας γεννήθηκε.

Τίμησε δεόντως τους εξαίσιους έρωτές της.

Καταγωγή απ΄την Πόλη. Βαρέως μέσα του την έφερε.

Είχε την παιδεία των Κομνηνών και των Αγγέλων.

Την έπαρση των Μακεδόνων .Την ιουστινιάνειο

χαλκέντερη  εμμονή στην εργασία. Των Ισαύρων

πλήρωσε το τίμημα, της εποχής του να προτρέξει.

Είχε των Ρωμαίων την λιτή ματιά και των Ελλήνων

Τη Στοχαστική Φιλοσοφία. Την αίσθηση του Ωραίου.

Του Μέτρου τη Σοφία ακόμα και στον Έρωτα

που αρέσκεται να μην Το σέβεται .Να το χλευάζει.

Είχε των Παλαιολόγων τη Μοναξιά και των διαδόχων

Του Αλέξανδρου τις ίντριγκες. Των χριστιανών

Την  Πίστη του στην Τέχνη. Των Βαρβάρων

την αυθεντική μανία Καταστροφής των Δεδομένων.

Άκουσε από της Τροίας τα τείχη το θρήνο για τον Άνθρωπο.

Πάλεψε για ένα ταξίδι πιο όμορφο απ΄την Ιθάκη.

Όσο μπορούσε την ζωή του δεν ευτέλισε .

Φύλαξε Θερμοπύλες .Μόλο που έσβηναν του βίου του

τα  κεριά,  ονειρευόταν έρωτες ..Θυμήσου σώμα…

Σε πείσμα των σπουδαίων, έσωσε απ΄τη λήθη τον Καισαρίωνα.

Δικαίωσε τον Φερνάζη. Ρεαλιστής Δεν είχε αυταπάτες.

Δεν έλπιζε να βρει άλλη πόλη πιο καλή. Άλλη οδό..

Αν και  την πίκρα είχε  της Άλωσης  ,πρότεινε τους βαρβάρους

ως μια  κάποια λύση. Δεν είχε χρόνο για τους Λακεδαιμονίους.

Κι όταν τον χτύπησε η αρρώστια , του πήρε τη φωνή…

Αποχαιρέτησε με αξιοπρέπεια την Αλεξάνδρεια.

                                    Μαρία Φούκα…

                         

ΣΤΑΘΜΟΣ ΔΙΟΔΙΩΝ.......

Σταθμός διοδίων οι στιγμές .

Πληρώνεις  και  περνάς .

Σαν το παιχνίδι.

Όχι ακριβώς.

Περνά  περνά η μέλισσα

με τα μελισσόπουλα.

Ό,τι χρωστάς, με επιμέλεια

καταγράφεται.

Πληρώνεις.

Τίμημα βρόγχος και βράχος .

Να αιωρείσαι.

Τίμημα γυαλί και κρύσταλλο.

Να καθρεφτίζεσαι.

Τίμημα φως και σκοτάδι

Να βυθίζεσαι.

Στιγμές σταθμοί

Ταξίδια..

Να επιλέξεις.

Λαθρεπιβάτης ,κακοπληρωτής.

Νομοταγής και σύννομος.

Να ακροβατείς.

Με αποσκευές …χωρίς..

Όπως και να χει

Πληρώνεις….

                 Μαρία Φούκα.

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΠΟΠΗ!!!

Από μικρή αγαπούσε τα ταξίδια

Του πνεύματος αλλά και τ΄ άλλα….

Χωμένη σε βιβλία λογοτεχνικά

Παρά το μαθηματικό μυαλό της.

Λεπτή, ολιγόφαγη (μεγάλωσε με γάλα)

Δεν διάβαζε.Την κυνηγούσα 

να κάνει τα μαθήματά της.

Κι αυτή μήλο χαμήλω έπαιζε...

Ονειροπόλα και συχνά αφηρημένη

(ξεχνούσε να κουμπώσει το φερμουάρ της)
Έβαζε τον Εύμαιο να ανάβει λάμπες...

Σαν ψάρι κολυμπούσε..

Στο στρώμα αποκοιμιόταν

Ξυπνούσε  μεσοπέλαγα

Δίπλα σε ένα καράβι.

(εμείς απέξω ουρλιάζαμε)

Σκαρφάλωνε σαν το κατσίκι

στο Μαίναλο αρχηγός…(εγώ κοιμόμουν)

Περιφρονούσε τους αυστηρούς δασκάλους
(Δεν τους φοβόταν ,εννοώ. Τους αγαπούσε.)

Μυαλό ξυράφι, πάνω σε ένα καφάσι

στο μπαλκόνι διάβασε τόμους…

(μάρτυράς μου η Ψαρού απέναντι)

Πρώτη μαθήτρια, μακράν η καλύτερη

Έσπασε όλα τα κοντέρ επιτυχίας.

Πολιτικό μυαλό , ιστοριοδίφης

(το έχει πάρει απ΄τον μπαμπά μου)

Αθλητική φιγούρα , γνώστης αθλημάτων

(κι ο Βασίλης το παραδεχόταν)

Γιατρίνα  αεικίνητη, λευκή

Στους γκρίζους διαδρόμους των νοσοκομείων.

Πίνουν νερό στο όνομά της όσοι καταλαβαίνουν.

Δεν  λέει μεγάλα λόγια, κάνει λάθη.

Πεισματάρα. Θα κάνει αυτό που θέλει.

Απότομη ,ξεσπά σαν καταιγίδα

Μα βράχος όταν την χρειάζεσαι

Πυξίδα .Αυτή είναι η Πόπη….

                        Μαρία Φούκα

Αφιερωμένο στους φοιτητές της Νομικής του Υποχρηματοδοτούμενου Πανεπιστημίου Αθηνών που νίκησαν σε διεθνή διαγωνισμό φοιτητές του Χάρβαρντ!..

Ευαίσθητα σημεία αναίσθητων καιρών.........

Κλειστή η Φιλοσοφική σχολή

του Πανεπιστημίου Αθηνών.

Ο λόγος;

Το άκρως σύνθετο  και ακανθώδες θέμα

Του καθαρισμού της

Αδυνατεί η συγκυβέρνηση να λύσει.

Κλειστή και των Ελλήνων η Βουλή.

Ο ναός της Δημοκρατίας

Πάει διακοπές.

Τόση κατεδάφιση χρειάζεται

Ξεκούραση.

Κι οι απολυμένες καθαρίστριες

Αν και δικαιωμένες

Από τη Θέμιδα

Ξεροσταλιάζουν άνεργες..

Και η Θέμιδα είναι τυφλή

Και δεν το βλέπει.

Προβλήματα πολύπλοκα θα πείτε…..

Απαιτούν φιλοσοφία υψηλή.

Λεπτότατες κινήσεις.

Εφαρμογή στρατηγικών

Περίπλοκων.

Και ….λίγη τσίπα.

Δυσεύρετη κι αυτή…..

               Μαρία Φούκα…

DONT GIVE IN WITHOUT A FIGHT! DONT TELL ME THERE IS NO HOPE AT ALL. TOGETHER WE STAND, DIVIDED WE FALL!!!!

Μα το ντέρμπι είναι στημένο και από πριν ξεπουλημένο.......

Κρύβεται πίσω απ΄τις καλές προθέσεις.

Μασκαρεύεται.

Μα πάντα υπάρχει εκεί.

Η διάψευση.

Ονείρων  και ελπίδων.

Προσδοκιών.

Σχεδίων που στην πλάτη μας

έκαναν άλλοι.

Η διάψευση καραδοκεί.

Χλευάζει την εμπιστοσύνη μας

Την πίστη μας σε κάτι.

Η διάψευση.

Στήνει παγίδες.

Κακοπαιγμένο θέατρο.

Ουρλιάζει.

Να μην εμπιστευόμαστε

Κανέναν.

                  Μαρία Φούκα

Τα φυλακισμένα λόγια......

Είναι τα λόγια που δεν λέγονται ποτέ.

Που διεκδικούν στο στόμα μας τη φυλακή τους.

 Σκόπιμα  αφήνουν  ερωτήματα

Και δεν υπόσχονται ποτέ απαντήσεις.

Είναι τα λόγια που ζουν μες στη σιωπή.

Και προσποιούνται πως κοιμούνται  εν ειρήνη.

Η σκέψη τούς αρνείται σάρκα και ψυχή

Και ελευθερία οι καλοί μας τρόποι.

Είναι τα λόγια που με λάβα μοιάζουν

Σε ηφαίστειο πολύ καλά μανταλωμένο.

Άηχα βροντούν και ηχηρά σιωπούν.

Εύγλωττα αποδέχονται το θάνατό τους.

Είναι τα λόγια που πεθαίνουν αβοήθητα.

Με ευθανασία καταδικάζονται στη λήθη

Εύψυχα και εφτάψυχα ωστόσο ζουν.

Ένοχα μυστικά φυλάνε ερμητικά κλεισμένα.

Απωθημένα και γυμνές αλήθειες.

Είναι τα λόγια που όταν ειπωθούν

Το σύμπαν καταστρέφεται .

Το οικοδόμημα πέφτει.

Και ένα ερώτημα σε βασανίζει μόνο.

Αν άξιζε αυτή η καταστροφή…

(Δεν απαντάς ποτέ ωστόσο…)

            Μαρία Φούκα.

Ένας κόμπος....

Ένας κόμπος

Και κάτι κρύο

Και σιγαλό

Σε παραλύει

Και σε πετάει

Μες το γκρεμό…..

Κι ένα βλέμμα

Παλιά γεμάτο

Τώρα κενό

Σ΄ εξαπατάει

Και σε αφήνει

Χωρίς νερό……

Κι ένα γέλιο

Παλιά δροσάτο

Τώρα χλωμό

Σε κοροϊδεύει

Και προφητεύει

Ένα θάνατο…….

                       Μαρία Φούκα