Υ.Γ: Αφιερωμένες με πολλή αγάπη σε όλους τους φοιτητές που έχουν εξεταστική. Εννοείται και στο παιδί μου.Που αν μη τι άλλο ,έχει πολύ χιούμορ. Η εξεταστική λοιπόν θέλει πολύ χιούμορ.Όπως και η ζωή.Αλλιώς είναι πολύ μετρημένες. Πολύ βαρετές.Αν μπορείς να βρεις τρόπους να τις απολαμβάνεις ακόμα καλύτερα. Αν πάλι δεν μπορείς , προσπάθησε να τις περάσεις όσο πιο ανώδυνα γίνεται.Πέρα όμως από την όποια πλάκα, οι φοιτητές διαβάζουν πολύ περισσότερο από ό,τι νομίζουμε.Προσκυνώ λοιπόν και την προσπάθεια και το χιούμορ.Ή μάλλον την προσπάθεια και τον κόπο που γίνονται με χιούμορ....
Σαν πεινασμένα στόματα που δεν εχόρτασαν,
ανοίγουν οι επιθυμίες πληγές απάνω μας,
που μένουν ανοιχτές και δεν περνούν,
πληγές που μας πονούν.
Αν χέρι συμπονετικό δε μας τις γιάνει,
αν λόγος συμπονετικός δεν μας τις γλυκάνει,
λόγος παρήγορος, που ξέρει, απαλός,
τα τραύματα αφορμίζουν.
Περνάει καιρός και κλείνουν,
γιατί πρέπει να ζήσουμε.
Όμως σημάδια αφήνουνε,
ουλές, που φαίνονται άσχημες, βαθιές......
Υ.Γ: Όλοι
έχουμε ουλές. Ανοιχτές ή επουλωμένες παραμένουν ουλές. Όμως οι αγαπημένοι μας άνθρωποι είναι το φάρμακο. Η οικογένειά μας. Που
είναι πάντα εκεί. Που είμαστε πάντα εδώ. Μαζί. Αν κάτι μας δίνει δύναμη είναι
αυτό ακριβώς. Η σιγουριά της Παρουσίας. Που ακόμα κι αν δεν είναι απτή είναι
πραγματική και αναμφίβολη. Θα μου πείτε το ποίημα που αναρτώ είναι κάπως
στενάχωρο. Μιλάει για τραύματα που ενδέχεται να αφορμίσουν. Το ανάρτησα μόνο
και μόνο για να πω ότι εγώ σήμερα βρήκα το απαλό το φάρμακο στα υπέροχα λόγια της Πολυξένης. Και ξέρετε τι με έκανε να καταλάβω; Ότι η νιότη είναι τόσο σοφή! Σαν τη ζωή που ξέρει καλύτερα από μας αυτό που μας ταιριάζει. Σε ευχαριστώ Πολυξένη μου!!!
Υ.Γ: Ο
Ναπολέων Λαπαθιώτης , ένας ποιητής μη χειραγωγήσιμος. Γνώρισε τον Καβάφη.
Στην εποχή του υπήρξε κακό παιδί. Δεν θα ασχοληθώ με τις επιλογές του ούτε στη ζωή
ούτε στο θάνατό του. Τα ποιήματά του όμως έχουν μια νοσταλγία και
έναν λυρισμό που μου αγγίζουν την ψυχή. Ένα πόνο και έναν καημό που δεν
ξεχνιέται εύκολα. Μια χαρά …στα όρια….
Ο
ποιητής, ως άνθρωπος, δεν υπήρξε ρηχός και δήθεν. Είναι αυθεντικός με γνήσια αγωνία να είναι αληθινός. Εκτιμώ το
σπινθηροβόλο πνεύμα του που το χρησιμοποιεί για να εκφράζει ανυπόκριτα μύχια αισθήματα και σκέψεις όχι τόσο καθωσπρέπει……
Μικρὸ
Τραγούδι
Ὁ
παλιός μας Ἔρωτας,
μὲ τὰ βάσανά του,
ὁ καλός μας Ἔρωτας,
ἦταν τοῦ θανάτου.
Δέκα
χρόνια στὴ σειρά,
δίχως νὰ τὸ ξέρει,
δέκα χρόνια στὴ σειρά,
μᾶς κρατοῦσε ταίρι.
Μᾶς
βαστοῦσε συντροφιά,
μᾶς κρατοῦσε ταίρι,
δέκα χρόνια στὴ σειρὰ
κι ἕνα καλοκαίρι...
δίχως
λέξη νὰ μοῦ πεῖ,
γύρισε στὴ μπάντα,
῾σφάλισε τὰ μάτια του
κι ἔσβησε γιὰ πάντα...
Θα
μου πείτε ότι αυτό τον κατέστρεψε. Τον έκανε ευάλωτο και ασθενικό .Τον
συνέτριψε. Θέλω να πιστεύω ότι γι αυτούς τους ευαίσθητους ποιητές θα υπάρχει
μια ιδιαίτερη θεϊκή οικονομία. Που θα τους συγχωρήσει τις όποιες πτώσεις και θα τους χαρίσει την αιώνια χαρά. Αυτή που
στερήθηκαν επιμένοντας όσο ζούσαν να λακτίζουν προς κέντρα…. Να χτυπάνε τη
γροθιά τους στα καρφιά…
Ο Ναπολέων Λαπαθιώτης έχει την εκτίμηση και τον
σεβασμό μου. Και την αγάπη μου… Δεν νομίζω ότι οι ταμπέλες με τις οποίες τον
στόλισαν κατά καιρούς τον
αντιπροσωπεύουν. Τουλάχιστον οι περισσότερες. Αν ήταν εν ζωή θα διαφωνούσε.
Γιατί δεν ήταν χειραγωγήσιμος όπως έγραψα παραπάνω. Γιατί έζησε ανένταχτος και
ανυπάκουος. Γιατί δεν έκανε την χάρη σε κανέναν να ζήσει αλλιώς από αυτό που
επιθυμούσε. Ο θεός να τον αναπαύσει…
ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ
Οικία Λαπαθιώτη
Περιοχή: οδός Οικονόμου 30 & Κουντουριώτου
Έτος: 1870-1879
Περιγραφή:
Το διώροφο νεοκλασικό κτίριο με υπερυψωμένο υπόγειο (ημιτριώροφο) στη συμβολή των οδών Κουντουριώτη και Οικονόμου, κάτω από τον λόφο του Στρέφη, οικοδομήθηκε κατά τη δεκαετία του 1870. Η κλασική τριμερής διάρθρωση της πρόσοψης, με το αέτωμα και τον μεγάλο εξώστη με τα μαρμάρινα φουρούσια, και τα "τραβηχτά" διακοσμητικά στοιχεία επάνω από τα ανοίγματα, συνδυάζονται με μια παραδοσιακότερη εσωτερική συγκρότηση, με αυλή, εξωτερική κλίμακα και χαγιάτι. Στο σπίτι αυτό έζησε, έγραψε το μεγαλύτερο μέρος του έργου του και αυτοκτόνησε επί κατοχής, ο νεορομαντικός αντικομφορμιστής ποιητής Ναπολέων Λαπαθιώτης (1888-1944). Το κτίριο κηρύχθηκε διατηρητέο το 1984 από το Υπουργείο Πολιτισμού (ΦΕΚ 671/Β/20.9.1984), αλλά μια δεκαετία αργότερα εξακολουθεί να καταρρέει.
<<Όταν διερωτόμαστε
τι είναι αυτό που μπορεί να παρακινεί έναν άνθρωπο να γράψει πάνω στο θέμα της βλακείας ,είναι αναγκαίο να τηρήσουμε μια απόσταση
από την πλέον αναμενόμενη απάντηση – ακόμα και αν δεν είναι απαραιτήτως
λανθασμένη. Πρόκειται, φυσικά, για την μοιραία και ομοιοπαθητική έλξη που ασκεί το όμοιο
,αλλά δεν είναι μόνο αυτός ο λόγος. Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ,είναι το
κάλεσμα του σχετικά ασυνήθιστου, το αίσθημα του αντίθετου: οι καθηγητές φιλοσοφίας οφείλουν να ασχολούνται με την
καθαρή λογική , καθώς και με τη διόρθωση του νου, οπότε ο πειρασμός της βλακείας
θα πρέπει να είναι κάτι ανάλογο με τον πειρασμό της πρόζας στον οποίο μπαίνουν
πότε πότε οι ποιητές και ορισμένοι φιλόσοφοι.
Υπάρχει όμως και κάτι
ακόμα. Η ενασχόληση με τη βλακεία δεν ικανοποιεί απλώς την κακεντρεχή επιθυμία
να φτύσει κανείς χολή πάνω στους ομοίους του και στον ίδιο του τον εαυτό. Είναι
το κάλεσμα της αβύσσου και του αρνητικού και , ταυτόχρονα, της μόνης αλήθειας.
Διότι δεν υπάρχει καμιά ανθρώπινη μεγαλοφυΐα που να μην έχει παιδευτεί από τον
καπνό της βλακείας (fumusimbecillitatis), και μάλιστα, όπως θα δούμε στην πορεία αυτού του βιβλίου , οι
σπουδαιότερες επιφοιτήσεις εκπορεύονται ακριβώς από αυτήν….>>
<<Η βλακεία
εξασφαλίζει τη συνεχή μουσική υπόκρουση της ανθρώπινης ύπαρξης, τόσο των
πνευματικών ελίτ, όσο και των μαζών. Κατά κανόνα οι διανοούμενες βλακείες
καταλήγουν πιο τεκμηριωμένες διότι μέχρι πρότινος ήταν οι μοναδικές που έφταναν
ως την γραφή και, από κει, στην μακρόχρονη μνήμη. Όπως είδαμε όμως , σήμερα τα
πράγματα αλλάζουν διαρκώς και μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι ύστερα από λίγες
δεκαετίες τα αρχεία θα είναι ξέχειλα από βλακείες της μάζας που θα κρατούν
συντροφιά στις βλακείες της Ελίτ. Μολαταύτα, η βλακεία της Ελίτ μοιάζει πιο
οξεία, πιο προεξέχουσα- με άλλα λόγια πιο αυστηρά επιλεγμένη και ελιτίστικη- σε
σχέση με τη βλακεία της μάζας…
<<Οι δυο τους συναντώνται
την δεκαετία του τριάντα και του σαράντα όταν η πρώτη χρησιμοποιεί την δεύτερη
και η δεύτερη υποθάλπει την πρώτη. Η βλακεία της μάζας αποκτά πολιτική δυναμική
και αξία με την μορφή του φανατισμού,
μια οξύτατης μορφής βλακεία, η οποία αποκτά θετικό πρόσημο στο πλαίσιο της ναζιστικής
προπαγάνδας ακολουθώντας την αρχή που διακήρυξε ο Χίτλερ στο ο Αγών μου : η
νίκη θα εξασφαλιστεί μόνο από μια φανατική κοσμοθεωρία , η οποία θα συνοδεύεται
από συστηματική άρνηση της πραγματικότητας…>>
<<Ο Βολταίρος έγραψε το 1755 στον Ρουσσώ ή αλλιώς στον Μέγα Παρανοϊκό της Επιστροφής στη
Φύση σχετικά με τον Λόγο περί της Καταγωγής
και Των Θεμελίων της Ανισότητας ανάμεσα στους Ανθρώπους: Έλαβα το καινούργιο σας
βιβλίο εναντίον του ανθρώπινου γένους
και σας ευχαριστώ. Ποτέ άλλοτε δεν επιστρατεύτηκε τόση ευφυΐα προκειμένου να μας
βγάλει όλους ηλίθιους. Διαβάζοντας το βιβλίο σας μου έρχεται να περπατήσω στα
τέσσερα!!!!Και ο Βολταίρος συνεχίζει με ένα εγκώμιο της τεχνολογικής προόδου
παρατηρώντας ότι : έχοντας εγκαταλείψει αυτή τη συνήθεια εδώ και περισσότερα από
εξήντα χρόνια , αισθάνομαι δυστυχώς ότι είναι αδύνατο να την ανακτήσω. Ούτε
μπορώ να αφοσιωθώ στους ιθαγενείς του Καναδά , διότι οι ασθένειες στις οποίες
είμαι καταδικασμένος μου καθιστούν απαραίτητο έναν Ευρωπαίο Γιατρό….
<<Λέγεται ότι ένας
μελετητής της βίβλου , ο καρδινάλιος αρχιεπίσκοπος του Παρισιού , βρέθηκε
νεκρός στο σπίτι μιας πόρνης. Φυσικά, ύστερα από αυτή την κατάληξη , στάθηκε δύσκολο να αγιοποιηθεί.
Νομίζω όμως ότι περισσότεροι από ένας , και μόνο λόγω του συμβάντος αυτού ,
αναρωτήθηκαν απαντώντας καταφατικά, μήπως θα έπρεπε να τον θεωρούν
πλέον όχι μόνο μελετητή , αλλά και φιλόσοφο, δεδομένης της παραδοξότητας του συμβάντος
και τα της αντίφασης ανάμεσα στην ιδιότητα του καρδινάλιου και στη έκφυλη
συμπεριφορά του. Ο μελετητής της βίβλου ήξερε πώς να πεθάνει , επομένως είχε
μάθει και να ζει..Η ιστορία σίγουρα μας φέρνει γέλια ,αυτό είναι σίγουρο, αλλά
αποκαλύπτει γλαφυρά τη συγγένεια που ενώνει το γελοίο με το υψηλό , μια εγγύτητα
που συνήθως αποβαίνει σε βάρος του γελοίου , το οποίο γίνεται αντιληπτό σαν μια
υψηλή αποτυχία, όταν ταυτόχρονα είναι μια υψηλή δυνατότητα, ένα υψηλό σημείο
εκκίνησης, η πρώτη αναγγελία του υψηλού, ακριβώς όπως η ομορφιά είναι ο άμεσος
πρόδρομος του τρομερού. Αυτό που θέλω ουσιαστικά να πω είναι ότι μεταξύ
βλακείας και ιδιοφυΐας δεν υπάρχει παρά μια λεπτή κόκκινη γραμμή –μια γραμμή όμως
που, στη δυστυχή μας συνείδηση , όπως και στη ιλαρή ασυνειδησία μας , δεν υπερβαίνεται ποτέ τη
σωστή στιγμή.>>
Υ.Γ1: Το βιβλίο αυτό αγοράστηκε 8 ευρώ από ένα τύπου βιβλιοπωλείο στον σταθμό
των λεωφορείων του ΚΤΕΛ Κηφισού, κατά την επιστροφή μου από την Αθήνα στο
τελευταίο μου μαμαδίστικο ταξίδι αστραπή
….ξέρετε να κουβαλήσω φαγητά, να καθαρίσω, να πάρω άπλυτα και να φύγω αυθημερόν…
Τράβηξε την προσοχή μου ο τίτλος. Η βλακεία είναι σοβαρή υπόθεση. Πάντοτε είχα
ενοχές για τις βλακείες μου..Τις ουκ ολίγες. Και ήμουν αυστηρή και επικριτική
για τις βλακείες των άλλων. Ήθελα λοιπόν να δω μια δεύτερη γνώμη για ένα θέμα
που μας αφορά όλους. Και παρόλο που το βιβλίο αυτό διαβάζεται δύσκολα για
κάποιον που δεν έχει υπόψη του την ατελείωτη βιβλιογραφία και τις άπειρες φιλοσοφικοπολιτικές γνώμες που παραθέτει –όπως
εγώ- εντούτοις, όσο μπόρεσα να καταλάβω, με εντυπωσίασε για το άλλοθι που
δίνεται τελικά στην βλακεία ως προνόμιο των πάντων ιδιαιτέρως δε των ευφυϊών
ανθρώπων. Για όσους προτρέξετε να μου χτυπήσετε καυστικά πως δεν με αφορά
καθόλου η τελευταία φράση, θα σας αντιγυρίσω ότι το γνωρίζω πολύ καλά . Ποτέ
μου δεν διεκδίκησα κανενός είδους ευφυΐα .Αυτό όμως που διεκδικώ είναι οι
βλακείες μου να θεωρούνται πρωτότυπες, χαριτωμένες, δικαιολογημένες και
ευφάνταστες. Πότε θα χαρακτήριζα τις βλακείες ως τέτοιες; Όταν βγαίνουν από την
ψυχή, απαιτούν ιδιαίτερο κόπο και δεν έχουν το παραμικρό ίχνος δόλου. Όταν εκπορεύονται
από απελπισία ή από μια έντονη στιγμή χαράς που σε εμποδίζει να δεις την όλη
εικόνα που μπορεί αργότερα να σε
διαψεύσει. Όταν δεν είναι πληρωμένες, δεν απορρέουν από κανένα συμφέρον, δεν διαστρεβλώνουν
συνειδητά την πραγματικότητα , όταν έχουν μια καλοσύνη και μια εντιμότητα. Εντιμότητα
και καλοσύνη οι βλακείες; Βεβαίως .Τότε μόνο τις αποδέχομαι και τις κατανοώ. Σε
κάθε άλλη περίπτωση τις απορρίπτω.
Υ.Γ2: Τα αποφθέγματα και
οι γνώμες που αναρτώ δεν σημαίνουν ότι θεωρώ ότι όλοι οι άλλοι είναι βλάκες
εκτός από μένα. Ή ότι αυτοί που τα έγραψαν και τα είπαν είναι άμοιροι βλακειών.
Άλλωστε στο πρώτο υστερόγραφο τα αναλύω επαρκώς νομίζω.Απλώς στην δεδομένη
στιγμή τα βρήκα χαριτωμένα. Εξακολουθώ όμως να πιστεύω ότι η βλακεία και η
λογική συνυπάρχουν και καμιά φορά χρειάζεται να τα περιορίσουμε
και τα δυο.
Υ.Γ: : Ο Γιώργος Σαραντάρης αγαπιέται πάντοτε… Αν και έχω ασχοληθεί και στο παρελθόν
με την ποίησή του και τον ίδιο τον ποιητή δεν βλάπτει να τον ξαναθυμηθούμε.. Ευαίσθητος
και σπαρακτικός ..χάνεται ο χρόνος παιδιά…… Αναρωτιέμαι σε αυτό το ποίημα ποιος
είναι ο πιο καλός που ελπίζει ακόμα αλλά ντρέπεται να το πει… Μάλλον ο ποιητής μιλάει με προσωπείο… για τον εαυτό
του… Θα μου πείτε ,αυθαίρετη ερμηνεία…. Εμένα πάντως αυτές οι ερμηνείες είναι
οι αγαπημένες μου …
Υ.Γ: Κάνω αυτή την ανάρτηση για δυο λόγους.
Πρώτον γιατί είχα τη χαρά να παρακολουθήσω χθες στο Αρχαίο Ωδείο την μουσική
παράσταση του εξαιρετικού αγγλικού συγκροτήματος TIGERLILLIESμε την
μικρή μου αδελφή (παραμένει πάντοτε μικρή..)
η οποία ψάχνει πάντοτε εναλλακτικά και undergroundθεάματα και μουσικές …ένα συγκρότημα που αρέσει
πολύ στο γιο μου !!! THECRACKOFDOOMλοιπόν είναι ένα πολύ δημοφιλές τραγούδι του
συγκροτήματος. Στα ελληνικά σημαίνει την καταστροφή, το τέλος του κόσμου…Καλά
ως εδώ..
Ο δεύτερος λόγος που κάνω αυτή την ανάρτηση
είναι για να σχολιάσω λίγο τα λόγια του τραγουδιού… ούτε λίγο ούτε πολύ λέει
ότι είτε έχουμε επιτυχίες είτεόχι στην
ζωή μας η καταστροφή στο τέλος παραμονεύει..Δεν χρειάζονται λοιπόν ούτε πολλές χαρές
όταν ευοδώνονται οι προσπάθειές μας ούτε πολλές λύπες όταν αποτυγχάνουν γιατί όλα
θα καταλήξουν στο τέλος στο ίδιο σημείο. Στην καταστροφή.. ΜΕΓΑ ΛΑΘΟΣ!!!!Εγώ
πιστεύω ότι ο άνθρωπος πρέπει να είναι αισιόδοξος και να μην βάζει στον εαυτό
του όρια στην χαρά και στην λύπη του. Απλώς πρέπει να συμβιβαστεί με το γεγονός
ότι η ζωή έχει και τα δυο αυτά συναισθήματα να εναλλάσσονται για να μας εκπαιδεύουν
..Και πως δεν πρέπει με εγωισμό να αντιμετωπίζουμε την χαρά νομίζοντας ότι
είναι κάτι απόλυτα σταθερό ούτε όμως με ηττοπάθεια τη λύπη θεωρώντας ότι είναι
κάτι που δεν ξεπερνιέται …Ο άνθρωπος με την πίστη του στον καλό Θεό που είναι
δίκαιος αλλά και στον εαυτό του που δεν πρέπει να το βάζει ποτέ κάτω οφείλει να
ελπίζει πάντοτε σε κάτι όμορφο, αγαθό και γενναιόδωρο. Ακόμα και την καταστροφή
ο άνθρωπος μπορεί να την κάνει αφετηρία ελπιδοφόρων οριζόντων που θα του
ανοιχτούν μόνο όταν δεν χάσει την πίστη του..
Τώρα επειδή οι TIGERLILLIES είναι
καλλιτέχνες με ιδιαίτερη αισθητική και οπτική της πραγματικότητας δεν θα ήθελα
να τους αδικήσω .Γι αυτό θα πω πως όλα τους τα τραγούδια καυτηριάζουν τον
εφησυχασμό, το ρατσισμό, την ελιτίστικη αντίληψη που περιθωριοποιεί ανθρώπους
και γνώμες, την εμπορευματοποίηση των πάντων, τις εξαρτήσεις από τις κάθε
είδους εξουσίες ..Ο τρόπος που επιλέγουν κάθε φορά να το κάνουν είναι
ασυνήθιστος και ενδεχομένως παρεξηγήσιμος..Έτσι λοιπόν θεωρώ ότι με το τραγούδι
αυτό ήθελαν περισσότερο να καυτηριάσουν την νοοτροπία αυτών που θεωρούν τον
εαυτό τους πολύ επιτυχημένο και απόλυτα προστατευμένο από τις εναλλαγές και τις
ανατροπές που η ζωή επιφυλάσσει. .Αυτούς κοροϊδεύει… Τον εγωισμό και τον εφησυχασμό
τους… Την μεγάλη ιδέα για τον εαυτό τους.. Και τους επαναλαμβάνουν ότι ό,τι και
να κάνουν θα έρθει η καταστροφή… Όσο γι αυτούς που νιώθουν χαμένοι ( lozers) δεν νομίζω ότι θέλουν να τους κάνουν να επαναπαυτούν με αυτό το τραγούδι.
Αντίθετα είναι ειρωνικοί απέναντι σ΄ αυτούς που επειδή δεν προσπαθούν να κάνουν
την ζωή τους καλύτερη ονειρεύονται την καταστροφή όσων έχουν καταφέρει να
πετύχουν …Αυτά… με κάποια επιφύλαξη βέβαια …δεν είμαι και στο μυαλό τους…..
Το ταξίδι του
Φερεϋντούν λοιπόν χθες στο ΕΠΙΚΕΝΤΡΟ
έριξε αυλαία. Γλυκόπικρα συναισθήματα με
κατακλύζουν. Κάτι πολύ όμορφο έλαβε τέλος. Η παράσταση που με συντρόφεψε την δύσκολη αυτή χρονιά που
πάλεψα με πολλές σκιές και φαντάσματα. Το ταξίδι αυτό ανάμεσα σε παιδιά
ξεχωριστά που κόπιασαν με ζήλο να πετύχουν ένα δύσκολο στόχο. Και με συναδέλφους
φίλους πάνω από όλα που μοιραστήκαμε
αγωνίες και φόβους, χαρές και δάκρυα. Όλα αυτά έλαβαν τέλος. Η όμορφη
ανάμνηση όμως των γενναιόδωρων λόγων των φίλων, συναδέλφων και συγγενών αλλά και
των παλιών μας μαθητών που ήρθαν και ξαναήρθαν να χειροκροτήσουν την προσπάθειά
μας μένει ανεξίτηλη στο μυαλό και στην καρδιά μας. Κάτι που δεν θα ξεχάσω ποτέ.
Ακόμα και αυτοί που τηλεφώνησαν με άγχος να συγχαρούν ευγενικά παρόλο που δεν
κατάφεραν για κάποιους λόγους να έρθουν. Ακόμα και αυτοί θα μείνουν στην καρδιά
μας. Πήραμε και δώσαμε πολλή αγάπη .Αυτό δεν αλλάζει και δεν τελειώνει .Είναι
μια συνεχής πηγή έμπνευσης . Η καλοσύνη των ανθρώπων , η γενναιοδωρία , η μεγάλη καρδιά. Τους ευχαριστώ
όλους βαθιά. Ιδιαίτερα ευχαριστώ τους μαθητές της θεατρικής ομάδας
για τον ενθουσιασμό και τον ζήλο τους. Και πάνω από όλα για την αγάπη τους. Θα
είμαστε πάντα δεμένοι όλοι μαζί με αυτή την αγάπη. Για την Τέχνη και την Ζωή…..
ΥΓ: Επειδή στις παραστάσεις
μας κυρίαρχο ρόλο παίζει η μουσική και το τραγούδι και τα παιδιά μας όλα
τραγουδάνε και χορεύουνε ομορφαίνοντας την ψυχή μας (Εδώ να ευχαριστήσω ιδιαίτερα τον σπουδαίο
πιανίστα και ερμηνευτή μαθητή της β΄γυμνασίου Αλέξη Κωστακιώτη για τις υπέροχες
στιγμές που ζήσαμε εξαιτίας του στην παράστασή μας) δεν θα μπορούσα παρά να
παραθέσω ένα απόσπασμα από τις σκέψεις του Μάνου Χατζιδάκι για το τραγούδι από
το έργο του <<ο καθρέπτης και το μαχαίρι>>
ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ
ΜΑΝΟΣ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙΣ ΛΟΙΠΟΝ
ΓΙΑ ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ…….
Κι ύστερα σας παρακαλώ σωπάστε! Γιατί θα τραγουδήσω!
«Το τραγούδι δεν είναι σύνθημα ή
πράξη εκτονώσεως. Ούτε μαστίχα για το στόμα αθλητικών εφήβων ή συντροφιά
νυχτερινή για οδηγούς ταξί και φορτηγών. Είναι μια σχέση υπεύθυνη, μια πράξη
ερωτική ανάμεσά μας που μας αποκαλύπτει. Τελετουργία που απαιτεί, τόσο από σας
όσο και από μένα, μια προετοιμασία θρησκευτική, επίμονη άσκηση γνώσης και
αθωότητας, αποκαλύψεως και ανιχνεύσεως, μνήμης και προφητείας.
Το τραγούδι είναι μια μαγική στιγμή κι εγώ ένας πανηγυριώτης
μάγος εκπρόσωπός σας, που θα φωτίσω τις κρυφές και αθέατες γωνιές σας, θα σας
εκπλήξω, θα σας γεμίσω ερωτήματα και μελωδίες που ίσως γεννούν δικές σας και θα
μεταφερθούν στο σπίτι σας, έτσι που να κοπεί ο ύπνος σας και να χαθεί για πάντα
–αν είναι δυνατόν– ο εφησυχασμός σας. Κι ας μην μπορείτε να με τραγουδήσετε.
Μήπως τάχα μπορείτε να εξαφανίσετε ένα πουλί ή να το φανερώσετε μέσ’ απ’ το
φόρεμα ή από το μαντήλι σας; Κι όμως δεν το ξεχάσατε κι ούτε θα το ξεχάσετε σ’
όλη σας τη ζωή. Και θα το λέτε στα παιδιά σας έτσι όπως το πρωτοείδατε κάποια
φορά από έναν μάγο σ’ ένα πανηγύρι – καθώς και το τραγούδι μου.
Θα το θυμάσθε και θα το ’χετε εντός σας, χωρίς την δυνατότητα να το γλεντήστε
με αυτάρεσκη και δυνατή φωνή. Μόνο να το ψελλίζετε θα είναι δυνατόν, σαν
προσευχή ή σαν το «Υπερμάχω».
Δεν είναι το τραγούδι μου απλοϊκό κι ευχάριστο σαν το τενεκεδένιο σήμα μιας
πολιτικής παράταξης ή ενός αθλητικού συλλόγου. Δεν κολακεύει τις συνήθειές σας
ούτε και διασκεδάζει την αμηχανία σας, την οικογενειακή σας πλήξη ή την ερωτική
σας ανεπάρκεια.
Δεν είναι το τραγούδι μου μια μονόφωνη αρτηρία, ούτε μια πολυφωνική και λαϊκή
υστερία. Είναι μια μυστική πηγή, μια στάση πρέπουσα και ηθική απέναντι στα
ψεύδη του καιρού μας, ένα παιχνίδι ευφάνταστο μ’ απρόβλεπτους κανόνες, μια
μελωδία απρόσμενη που γίνεται δική σας, δεμένη αδιάσπαστα με άφθαρτες λέξεις
ποιητικές και ξαναγεννημένες.
Και μην ξεχάσετε. Σαν φύγετε από ΄δω, δεν σας ανήκει παρά μονάχα το αίσθημα, η
σκέψη και τα ερωτήματα, που ολόκληρο το βράδυ σας μετέδωσα μέσ’ απ’ τη μουσική
μου. Σ’ εμένα απομένει το τραγούδι, η μαγική στιγμή μου, που είναι μια εξαίσια
απάντηση αρκεί να με ρωτήστε. Ρωτήστε με λοιπόν. Κι ύστερα σας παρακαλώ
σωπάστε! Γιατί θα τραγουδήσω!
Πιστεύω πως η τέχνη του τραγουδιού αποτελεί κοινωνικό λειτούργημα, γιατί το
τραγούδι μας ενώνει μέσα σ’ ένα μύθο κοινό. Κι όπως στον χορό ενώνουμε τα χέρια
μεταξύ μας για ν’ ακολουθήσουμε ίδιες ρυθμικές κινήσεις, έτσι και στο τραγούδι
ενώνουμε τις ψυχές μας για ν’ ακολουθήσουμε μαζί, τις ίδιες εσωτερικές
δονήσεις. Κι όσο για τον κοινό
μύθο που δεν υπάρχει στις μέρες μας, τον σχηματίζουμε καινούριο κι
απ’ την αρχή κάθε φορά. Κάθε φορά που νιώθουμε βαθιά την ανάγκη να
τραγουδήσουμε«, Ο καθρέφτης και το μαχαίρι.
