Ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΤΩΝ ΔΡΟΜΩΝ ΠΟΥ ΚΟΥΡΑΣΤΗΚΕ..

Μια φορά κι έναν καιρό, πολύ μακριά στο βάθος του ορίζοντα ήταν χτισμένη η πολιτεία των δρόμων. Βασιλιά της ο πιο γρήγορος και παράξενος δρόμος. Παράξενος , γιατί αντίθετα με τους άλλους δρόμους που στέκονταν ακίνητοι και πάνω τους πηγαινοέρχονταν άνθρωποι και αυτοκίνητα ,άμαξες και κάθε λογής αυτοκινούμενα όντα, ο βασιλιάς των δρόμων έτρεχε ο ίδιος τα πάντα που κινούνταν στη ράχη του. Για να σας δώσω να καταλάβετε ακριβώς , φανταστείτε τις κυλιόμενες σκάλες ενός μεγάλου εμπορικού κέντρου. Αυτές να ανεβοκατεβαίνουν καμαρωτές και μεγαλόπρεπες και οι άνθρωποι κρατώντας τσάντες και τσαντάκια να ξεκουράζονται στην φιλόξενη μεταλλική τους ράχη με τα μαγικά σκαλοπάτια που απλώνονται και μαζεύουν σαν τη ζύμη της γιαγιάς όταν φτιάχνει τα πεντανόστιμα τσουρέκια της.

             Έτσι και ο βασιλιάς των δρόμων. Έτρεχε βολίδα και οι άνθρωποι έφταναν ασφαλείς στον προορισμό τους έχοντας κάνει όλες τις απαραίτητες δουλειές της ημέρας. Γιατί ο βασιλιάς αυτός δεν κουραζόταν ποτέ να εξυπηρετεί τους επιβάτες του σε ό,τι κι αν του ζητούσαν. Ήξερε από αυτοκίνητα και μηχανές και συνεργεία κάθε είδους και έδινε τις κατάλληλες συμβουλές για κάθε λογής επισκευή. Είχαν δει πολλά τα μάτια του στα καθημερινά του ταξίδια και δεν παρέλειπε ποτέ να ακούει και να μαθαίνει από τους σοφούς και μορφωμένους ταξιδευτές για να μπορεί να χρησιμοποιεί τη σοφία τους ανάλογα με την περίσταση. Σιγά σιγά όλοι παραδέχτηκαν την αξία του και άνθρωποι και δρόμοι τον έκαναν βασιλιά τους.

          Εκτός από τις αδιαμφισβήτητες ικανότητές του να επιλύει κάθε είδους προβλήματα κυριολεκτικά στο πόδι, είχε και άλλα εξίσου σπουδαία ταλέντα. Ήταν ένας πολύ αστείος δρόμος. Ενώ έτρεχε με ασφάλεια τις διαδρομές του , οι άνθρωποι χοροπηδούσαν από τα γέλια στη ράχη του με τις παροιμιώδεις ατάκες του και την απίθανη θεατρικότητα στην απόδοση των κάθε λογής ιστοριών που σκαρφιζόταν το αεικίνητο μυαλό του. Έτρεχε και γελούσε . Μην φανταστείτε όμως ότι γελούσε πάντα. Όπως όλοι οι δρόμοι που έχουν δει πολλά τα μάτια τους ήταν αυστηρός με τους τεμπέληδες , τους άδικους και τους αγενείς ανθρώπους. Άστραφτε και βρόνταγε κάθε φορά που αντιλαμβανόταν ότι κάποιοι κυκλοφορούσαν χωρίς αρχές και κανόνες. Όλα κι όλα . Ήταν ένας δρόμος- βασιλιάς με άποψη και γνώμη για όλα. Τέλος ήταν ένας πολύ γενναιόδωρος , πειθαρχημένος και καλλιτεχνικός δρόμος. Τραγουδούσε , έπαιζε μαντολίνο αυτοδίδακτος , έψελνε , έγραφε , μελετούσε όλους τους ιστορικούς, τους φιλοσόφους και τους ποιητές και μάθαινε απέξω ολόκληρα κομμάτια από τα έργα τους. Όταν μάλιστα έλεγε τα περιβόητα παραμύθια του κανένα παιδί δεν ήθελε να κατέβει από τη ράχη του και να πάει για ύπνο. Αλλά ακόμα και οι μεγάλοι κρέμονταν από τα χείλη του. Είμαι σίγουρη ότι δεν έχετε ξανακούσει για άλλον τέτοιο δρόμο. Και αυτό δεν είναι παραμύθι.

         Μια μέρα ακούστηκε στην πόλη ότι ο βασιλιάς των δρόμων κουράστηκε και σκόπευε να σταματήσει τα ταξίδια του. Κι αυτό γιατί ένας κεραυνός ακινητοποίησε την ταξιδιάρικη ψυχή του λέγοντας πως ήρθε ο καιρός να ξεκουραστεί και να αναλάβουν τις ευθύνες τους όλοι αυτοί που κουβαλούσε στη ράχη του.  Μάλιστα ακούστηκε η βροχή να υποστηρίζει ότι  είχε τόσο ταξιδέψει αυτός ο δρόμος που είναι καιρός να ζήσει με τις αναμνήσεις των υπέροχων διαδρομών του. Τα βουνά τέλος συμφώνησαν με τον ήλιο που λάμπρυνε πολλά ορειβατικά του περπατήματα πως έφτασε η ώρα για τον βασιλιά των δρόμων να ακουμπήσει  στους ώμους των θαυμαστών του το ακίνητο σώμα του. Αρχικά κανένας δεν πίστεψε αυτό το πρωτάκουστο νέο. Αν ήταν ποτέ δυνατόν να κουραστεί αυτός που μια ζωή έτρεχε με άποψη και όχι από ανάγκη!!!

        Ήταν αλήθεια. Ο βασιλιάς των δρόμων είχε κουραστεί. Το διαλάλησαν οι καμπάνες της πολιτείας για να το ακούσουν όλοι. Και δυο μικρά παιδάκια που έπαιζαν στην αυλή του σπιτιού τους ,ο Παναγιώτης και η Αναστασία, λυπήθηκαν γιατί δεν πρόλαβαν να γνωρίσουν τον βασιλιά των δρόμων στις δόξες του. Να δουν από κοντά το μεγαλείο των ταλέντων του υπέροχου δρόμου. Έπρεπε να αποδεχτούν το γεγονός ότι δεν θα ταξίδευαν μαζί του .Γιατί όπως και οι άνθρωποι, γερνάνε και οι δρόμοι. Το ίδιο βράδυ τα δυο παιδιά πήγαν να  γνωρίσουν τον ακίνητο βασιλιά των δρόμων. Αυτός γεμάτος σοφία τα χάιδεψε και με πολλή σοβαρότητα τους τραγούδησε τραγούδια για ταξίδια .Και τότε τα παιδιά κατάλαβαν ότι ο βασιλιάς των δρόμων είχε βρει άλλον τρόπο για να ταξιδεύει. Μέσα από τα μάτια τους….

                                                      

                                                                             ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ.

Υ.Γ: Το αφιερώνω στον πατέρα μου, τον λάτρη των δρόμων…. Καλή χρονιά μπαμπά….

 

ΤΟ ΘΑΥΜΑΣΤΙΚΟ!!!

Ένα θαυμαστικό

Η βροχή

Πάνω στις πέτρες.

Υγρό επιφώνημα

Καρφώνεται στο χώμα.

Εκεί

Που δεν το περιμένεις

Υψώνει σιντριβάνια.

Τρία  θαυμαστικά

Η  καταιγίδα.

Δεν την πιστεύεις

Και ξεραίνεται στο χώμα.

Φρυγμένοι τόποι επανέρχονται.

Μένουν οι πέτρες…..

            

                      ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ

ΘΕΛΩ ΑΝΟΙΧΤΑ ΠΑΡΑΘΥΡΑ ΝΑ ΜΕ ΧΤΥΠΑΕΙ ΑΕΡΑΣ.....

ΜΟΥΣΙΚΗ –ΣΤΙΧΟΙ:.

Σωκράτης Μάλαμας

Δε θέλω πια να σκέφτομαι τα ίδια και τα ίδια
Σα να `ταν όλα ψέματα στάχτες κι αποκαΐδια
Θέλω ανοιχτά παράθυρα να με χτυπάει αέρας
Να ’χω το νου μου αδειανό
Να ’χω και πρίμο τον καιρό

Δε θέλω πια να μου μιλάς για όσα έχεις ζήσει
Δε χάθηκε κι ο κόσμος πια το τζάμι αν ραγίσει
Θέλω να `ρθεις και να με βρεις να κάτσεις να τα πούμε
Πως νιώθουμε παράφορα
Πως ζούμε έτσι αδιάφορα

Δε θέλω να πικραίνεσαι
τις Κυριακές τα βράδια
Χωρίς αυτή τη σκοτεινιά
τα χρόνια μένουν άδεια

Θέλω να φύγεις να σωθείς να πάψεις να γκρινιάζεις
Να ξεχαστείς στη διαδρομή ποιος ήσουν και πώς μοιάζεις
Έτσι θα σ’ αγαπώ πολύ και θα σε βλέπω λίγο
Σα μια γυναίκα μακρινή
Που αγάπησα πριν φύγω

Δε θέλω να πικραίνεσαι
τις Κυριακές τα βράδια
Χωρίς αυτή τη σκοτεινιά
τα χρόνια μένουν άδεια

 Υ.Γ: Τα τραγούδια δεν λένε πάντα την αλήθεια....

                                 ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ

ΝΑ ΜΑΣ ΖΗΣΟΥΝ!!!

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΑΙ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ!!!

                                    ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΓΕΡΑ ΚΑΙ ΤΥΧΕΡΑ....

ΤΑ ΜΑΝΟΥΣΑΚΙΑ ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΑ ΣΤΑ ΑΓΓΕΛΟΥΔΙΑ ΜΑΣ..ΚΑΙ ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΚΑΙ Ο ΧΟΡΟΣ!!!                       
                                                          ΜΕ ΑΓΑΠΗ
                                                        ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ

2015: Η ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ..

ΧΩΡΙΣ ΛΟΓΙΑ...
                              ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ

ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ....

Εύχομαι σε όλους υγεία και πολλές ευτυχισμένες μικρές και μεγάλες στιγμές. Καλά Χριστούγεννα μπαμπά μου...Με το καλό να έρθει ο καινούργιος χρόνος....
                                                                             ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ

ΡΩΓΜΕΣ...

Εξανίστανται οι ρωγμές

Απαιτούν

Βίαιες ενώσεις

Επαφές….

Βήματα στο κενό

Εξίστανται οι απορίες

Τόσους

Ανθρώπους

Παγιδεύουν…

Με απαντήσεις

Εύκολες

Ενίστανται οι ένοχοι

Υφίστανται οι αθώοι

Προΐστανται οι μικροί

Αφίστανται των ευθυνών τους

Οι υπεύθυνοι..

Παρίστανται και χαιρετίζουνε

Οι θύτες.

- Χρυσές δουλειές τα ρήματα

 Με τις καλές προθέσεις-

                 ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ

ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ...

Αναζητώντας το πνεύμα των Χριστουγέννων….

Το  ψάχνω στους ανθρώπους.  Σε αγκαλιές ζεστές , ανοιχτές στον κόσμο. Σε λόγια που δεν λέγονται τυπικά και νυσταγμένα. Σε καλημέρες με γεμάτο στόμα και μεστή καρδιά, μαθημένη από τα χρόνια να κατανοεί και να πιστεύει. Σε φάλτσα τραγούδια που φανερώνουν χαρά και αγαλλίαση για το θαύμα της Αγάπης. Σε φτωχά αλλά γενναιόδωρα χέρια, σε  ανάπηρα πόδια που χορεύουν στον ύπνο τους.

Το ψάχνω σε σκοτεινούς δρόμους που φωτίζονται από τις καύτρες των τσιγάρων άστεγων ανθρώπων που κάποιοι ανώνυμοι τους μοίρασαν κουβέρτες. Σε ακρογιαλιές με πνιγμένα παιδιά που ακόμα κλαίνε στην αγκαλιά των διασωστών τους που δεν πρόλαβαν.

Το ψάχνω σε μοναχικά βήματα , σε πένθιμα τραγούδια , σε ιδρύματα που πληγώνονται από την καθωσπρέπει ελεημοσύνη . Σε στρατόπεδα προσφύγων που έτσι ή αλλιώς αιμορραγούν αδιαφορία. Σε ρεβεγιόν πολύ μακριά νυχτωμένων ανθρώπων για το τι γίνεται στον κόσμο.

Το ψάχνω στο σύμπαν των παραμυθιών που αναπαύουν τα κοριτσάκια με τα σπίρτα στην αγκαλιά της νεκρής γιαγιάς τους. Στα ποιήματα με χιόνια στο καμπαναριό και σ΄ όλες τις χριστουγεννιάτικες ιστορίες με τα αναμμένα τζάκια , τις καλοψημένες γαλοπούλες και τα χρωματιστά δώρα κάτω από το δέντρο . Το όνειρο πολλών ανθρώπων απανταχού στον κόσμο.

Το ψάχνω στις  καλοφωτισμένες εκκλησιές , στα πλούσια άμφια , στην έρημο των άνυδρων λόγων ανθρώπων του Θεού που δεν κηρύττουν την αγάπη. Σε προαπαιτούμενα ανερυθρίαστων ρητόρων και σε επιδόματα που πρώτο στόχο έχουν να μη δίνονται. Σε αναιδείς ανθρώπους που υποκρίνονται τους κάποιους άλλους...

Το ψάχνω σε μοναχικά δωμάτια ψυχιατρείων χωρίς επισκεπτήριο , σε ετοιμοθάνατους ανθρώπους χωρίς καμιά ελπίδα , σε παγωμένα σπίτια και γωνιές παρατημένων ανθρώπων……..

                                                                               

                                                Το ψάχνω . Σπάνια το βρίσκω....και βεβαίως όχι στα λόγια του Άνθιμου Θεσσαλονίκης και του Αμβρόσιου Καλαβρύτων...  

   Y.Γ: Το αφιερώνω στους απεργούς πείνας, ασθενείς του νοσοκομείου των φυλακών Κορυδαλλού..

                                                                        ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ

Η ΑΝΝΟΥΛΑ ΤΟΥ ΧΙΟΝΙΑ

Στίχοι :Σαράντης Αλιβιζάτος

Μουσική :Μάριος Τόκας

1.

Αντώνης Καλογιάννης

Πάει καιρός που το φεγγάρι δεν περνάει από `δω
Το τοπίο είναι χακί, τρώει την καρδιά σου
Σε λευκό χαρτί τη νύχτα ξαναγράφω σ’ αγαπώ
στη σκοπιά παραμιλάω τ’ όνομά σου

Αχ, Αννούλα του χιονιά
δε θα είμαι πια μαζί σου
στου Δεκέμβρη τις εννιά
που έχεις Άννα τη γιορτή σου

Χτες το βράδυ στ’ όνειρό μου, τι σου είναι το μυαλό
μπήκαν, λέει, περιστέρια στο στρατώνα
Κι όπως το `φερε η κουβέντα, μου είπαν όνειρο κι αυτό
σήκω πήγαινε στην Άννα του χειμώνα

Αχ, Αννούλα του χιονιά...

Υ.Γ: Τα αγαπημένα μας τραγούδια είναι το λιμάνι μας. Ευγενικά συνοδεύουν την αναίδεια της κάθε μας μέρας και μας θυμίζουν τον σκοπό μας σ΄αυτό τον κόσμο. Να ταξιδεύουμε ακίνητοι, να ισορροπούμε κινούμενοι σε τεντωμένο σχοινί, σεβόμενοι την αρμονία της ζωής. Άλλοι την είπαν Φύση, εγώ την λέω Θεό. Ακόμα κι όταν διαταράσσεται, άλλες αρμονίες δημιουργεί και συμπληρώνει. Αυτή την τόσο τραυματική για μένα μέρα του αγύριστου ταξιδιού σου , μ΄ αυτό το τραγούδι που αγαπούσαμε σε νανουρίζω. Και αρμονικά σε νοσταλγώ...

                                                                    ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ 

ΣΤΑ ΦΤΕΡΑ ΤΗΣ ΠΕΤΑΛΟΥΔΑΣ..

Ασυνήθιστα σιωπηλό  το φεγγάρι

Δεν κουβεντιάζεται απόψε.

Κλείσε λοιπόν τις κουρτίνες.

Το μόνο που γελάει

Καθώς γλιστράνε τα παιδιά στο δρόμο

Είναι η βροχή στην άκρη του γκρεμού.

-Κάτι σωπαίνει  στα φτερά της πεταλούδας.

Είναι οι ψυχές φεγγάρι;

-Μη με ρωτάς

Δεν σου είπαν πως τις ταξιδεύω στους αιώνες;

-Δεν κλαίνε δεν αναζητούν τον κόσμο;

-Όχι. Συνήθως θέλουν να ξεχνάνε..

 Φλύαρο όπως  απόψε  το φεγγάρι….

                       ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ

ΤΟ ΠΑΡΑΞΕΝΟ ΕΛΑΤΟ..

Μια φορά και ένα καιρό ήταν ένα άρρωστο έλατο. Το πράσινό του χρώμα κοκκίνιζε στις άκρες των μυτερών του φύλλων, σημάδι της αρρώστιας. Στεκόταν στην πλαγιά του ψηλού βουνού με μεγάλη αξιοπρέπεια παρόλο που γνώριζε πως ήταν θέμα χρόνου να λυγίσει και να σπάσει λόγω της σοβαρότατης ξήρανσης που αντιμετώπιζε το άλλοτε λυγερό και καταπράσινο φύλλωμά του. Οι αιτίες της αρρώστιας πολλές, σύμφωνα με τους ειδικούς που έχουν όλες τις απαντήσεις για το επικείμενο και αναπόδραστο τέλος και καμιά για μια πιθανή αντιμετώπιση και θεραπεία του.

         Το άρρωστο έλατο, ωστόσο, συνέχιζε να αστειεύεται με τον βοριά που πάγωνε στα φύλλα του τις σταγόνες της βροχής , με τον ήλιο που έλιωνε τις χιονονιφάδες και τις έκανε να λαμπυρίζουν σαν αστέρια  , με τα σύννεφα που αναπαύονταν στο κεφάλι του πότε γκριζωπά και πότε ολόλευκα σαν κυριακάτικο κουστούμι , με τα πουλιά που φώλιαζαν στα πληγωμένα του σπλάχνα και με τα ζώα του δάσους που ανυποψίαστα για το μοιραίο τέλος του όμορφου δέντρου έδειχναν ολοφάνερα την προτίμησή τους στην σκιερή και δροσερή αγκαλιά του… Το άρρωστο δέντρο συνέχιζε με πείσμα το ακίνητο ταξίδι του στον κόσμο . Κάποτε κάποτε επηρεασμένο από ένα ωραίο ηλιοβασίλεμα, τη μουσική του δάσους που διαπερνούσε το ξύλινο σώμα του σαν το καλύτερο φάρμακο – όλους εκείνους τους ήχους της ζωής που αρμονικά συμβιώνουν μέσα και πάνω από το χώμα- έφτανε να πιστεύει πως μπορούσε να νικήσει την αρρώστια που κρυφογελούσε με τις φρούδες ελπίδες του..

           Μια μέρα το όμορφο έλατο λύγισε από την αρρώστια. Δεν μπορούσε πια να αναπνεύσει το δροσερό οξυγόνο του βουνού , να πιεί νερό από τις βροχές του θεού και τα ποτάμια , να τραγουδήσει μαζί με τον άνεμο. Προπάντων δε μπορούσε να σηκωθεί όρθιο για να βλέπει τον μακρινό κάμπο και την γαλανή θάλασσα που πάντοτε ονειρευόταν να γνωρίσει. Για όσους παραξενεύεστε από αυτή του την επιθυμία , σας λέω ότι το έλατο αυτό δεν ήταν καθόλου συνηθισμένο . Ήταν ένα παράξενο έλατο που αγαπούσε τη θάλασσα. Σαν παγιδευμένο προσπάθησε να αντιδράσει μαζεύοντας όλη του τη δύναμη. Στην οικογένειά του, το βοριά , τον ήλιο , τα σύννεφα , τα πουλιά και τα ζώα του δάσους άφησε σαν φυλακτό τα τελευταία του λόγια… << Ήρθα στον κόσμο για να είμαι όρθιο. Να  δίνω ίσκιο και δροσιά στους ορειβάτες , να χαρίζω ζωή και ομορφιά στην πλάση. Αλλιώς δεν υπάρχω..Και δεν θέλω να υπάρχω..>>

           Το όμορφο έλατο  σωριάστηκε στο χώμα. Σαν να αισθάνθηκαν το τέλος, χιλιάδες στολισμένα έλατα εκείνο το βράδυ, οκτώ του Δεκέμβρη , έστρεψαν το αστέρι τους στο φεγγάρι που υποδέχτηκε με σοβαρότητα την ψυχή του δέντρου. Τα στολίδια τους έχασαν τη λάμψη τους και την αστραφτερή τους ομορφιά. Και την άλλη μέρα, ο βοριάς , ο ήλιος , τα σύννεφα , τα πουλιά και τα ζώα του δάσους έπιασαν το τραγούδι και συνόδευσαν το αγαθό έλατο στον κήπο των αναμνήσεων . Αλλά και η θάλασσα , πολύ μακριά , υποκλίθηκε με αφρούς και παιχνιδίσματα στο παράξενο δέντρο που όσο ζούσε ονειρευόταν να τη συναντήσει….

                                          ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ

Υ.Γ: Το αφιερώνω στον αγαπημένο μου Βασίλη που έφυγε μέσα στα Χριστούγεννα πριν τέσσερα χρόνια..

       

       

ΜΙΑ ΠΑΝΣΕΛΗΝΟ..

Μνημείο

Στο βωμό των λέξεων

Η Μνήμη..

Ακροβατεί ανάμεσα σε ήτα

Ήττες…

Και έρρινα σκοινιά

Πατεί.

Ένα νανούρισμα

Η Μνήμη….

-  Θυμάσαι  μια  πανσέληνο λαμπρή τον Αύγουστο;

    Και κείνη ένα Δεκέμβρη;

    Μμμμμμμμ……

                                                 ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ

   

ΦΑΝΤΑΣΜΑΤΑ ΠΟΛΕΙΣ...

Φαντάσματα πόλεις

Θυτών

Και Θυμάτων.

Ανατινάζεστε

Σαν  τρένα

Με βαγόνια

Την Άτη

Την Ύβρη

Τη Νέμεση.

Ράγες

Η Τίσις

Σε ταξίδι χωρίς

Επιστροφή

Και Νίκη….

            ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ

Υ.Γ: Έννοιες αρχαιοελληνικές επίκαιρες .Και κάποιοι νομίζουν ότι θα ξεφύγουν από τον κλοιό που ούτε οι θεοί μπορούσαν να σπάσουν..Ματαιοπονούν ….

ΘΑ ΕΜΕΣΩ....

Εν μέσω τριγμών

Ιωδιούχων σεισμών

Και πληγών

Φονικών αυτουργών

Λυπημένων  νεκρών

Και λυγμών

Εν μέσω λαθών

Αλαλαγμών νικητών

Ανοήτων ταγών

Διασυρμών

Τηλεσκουπιδιών

Εν μέσω καημών

Φιλικών  μαχαιριών

Συνετών συμβουλών

Γιαλαντζί χριστιανών

Και διωγμών…

Θα εμέσω…

                     ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ

Ο ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΦΙΛΟΛΟΓΩΝ ΠΑΤΡΑΣ ΣΑΣ ΠΡΟΣΚΑΛΕΙ .......

Αγαπητές, Αγαπητοί Συνάδελφοι,

 Σας προσκαλούμε στο αφιέρωμα του Συνδέσμου μας για την πατρινή συγγραφέα Αθηνά Κακούρη, που θα πραγματοποιηθεί την Παρασκευή, 20 Νοεμβρίου 2015, 7:30 μ.μ., στο Θέατρο Γραμμές Τέχνης (Μαιζώνος 271).

Θα μιλήσουν για το έργο της η Αντωνοπούλου Ζωή, σχολική σύμβουλος φιλολόγων και η Πετροπούλου Μίνα, συνάδελφος φιλόλογος. Θα συνομιλήσουν μαζί της ο Β. Τρεχλής, συγγραφέας, ο συνάδελφος φιλόλογος Πανούσος Βασίλης, αλλά και το κοινό.

Την εκδήλωση θα πλαισιώσουν μουσικά ο Σ. Λέκκας, μουσικός- Διευθυντής του Μουσικού Σχολείου Πατρών, και ο Ιάσονας Βάκρινος, καθηγητής των χάλκινων πνευστών του Μουσικού Σχολείου Πατρών.

Σύντομα, θα σας ενημερώσουμε για επιμορφωτική συνάντηση που ετοιμάζουμε σχετικά με τη Διδακτική και την Αξιολόγηση του Γραπτού Λόγου.

Σας ενημερώνουμε επίσης ότι ο Σύνδεσμος σχεδιάζει  μονοήμερη εκδρομή στην  Αθήνα για την παρακολούθηση τηςθεατρικής παράστασης « Ο Θεός της σφαγής» της Γιασμίνα Ρεζά, στο Θέατρο Αθηνών (Βουκουρεστίου 10), το Σάββατο 19 Δεκεμβρίου, ώρα 18: 15. Προτείνεται αναχώρηση 9:00 και επιστροφή αμέσως μετά το τέλος της παράτασης. Θα σας πληροφορήσουμε σύντομα για το κόστος, παρακαλούμε όμως για την εκδήλωση ενδιαφέροντος στο mail του Συνδέσμου, προκειμένου να δούμε  τον πιθανό αριθμό συμμετοχών και να έχουμε μια σαφή απάντηση από το θέατρο σχετικά  με την καλύτερη τιμή εισιτηρίου.

Επισυνάπτουμε επίσης το Ψήφισμα που υπέβαλε το ΔΣ του Συνδέσμου στην  εκδήλωση-διαμαρτυρία της ΠΕΦ, στην Αθήνα, 2 Νοεμβρίου 2015, για την υποβάθμιση των φιλολογικών μαθημάτων στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση.

Θα χαρούμε πολύ να ανταποκριθείτε στο κάλεσμα του Συνδέσμου για συμμετοχή στις διάφορες εκδηλώσεις μας, αλλά και να ακούσουμε τις προτάσεις σας για εκδηλώσεις που θα θέλατε να πραγματοποιήσουμε.

Σας ευχαριστούμε πολύ.

Εκ μέρους του Δ.Σ του Συνδέσμου Φιλολόγων Πατρών

Μαρία Ν. Ψάχου
Πρόεδρος του Συνδέσμου Φιλολόγων 

ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΦΙΛΟΛΟΓΩΝ ΠΕΡΙΟΧΗΣ ΠΑΤΡΩΝ   Πάτρα, 17 Νοεμβρίου 2015

Ανθείας 214, 26332 Πάτρα τηλ. 2610 317147,

 6946800141

e-mail: sfpatras@gmail.com/

mpsachou@gmail.com

Y.Γ: Κι εγώ με τη σειρά μου θα ήθελα να σας προσκαλέσω στις πολύ ενδιαφέρουσες δράσεις του συνδέσμου φιλολόγων Πάτρας. Στους δύσκολους καιρούς που διανύουμε , το αντάμωμα και οι κοινές δράσεις με κέντρο τον πολιτισμό και την γνώση είναι ό,τι μας έχει απομείνει και πρέπει να τα στηρίξουμε, εκφράζοντας ο καθένας με το δικό του τρόπο την γνώμη του και την αλήθεια του...

                                                            ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ

2ο ΓΥΜΝΑΣΙΟ ΠΑΤΡΩΝ... ΕΔΩ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ....

Υ.Γ: Μια πολύ τρυφερή σχολική γιορτή για την επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου είχαμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε σήμερα στο 2^ο Γυμνάσιο Πατρών που τη διοργάνωσαν οι καλοί συνάδελφοι, Σερέτη Ελένη και Παναγιώτα Τσίρκα. Δυστυχώς, λόγω του σεισμού αναγκαστήκαμε να διακόψουμε την όμορφη αυτή προσπάθεια των παιδιών και των συναδέλφων μας, για ευνόητους λόγους. Όπως κάθε δραστηριότητα στο χώρο του σχολείου που γίνεται με πολύ κόπο, έτσι και αυτή άξιζε το χειροκρότημα και την επιβράβευση. Προσωπικά , δεν θα είχα αντίρρηση να παρουσιαστεί μια άλλη μέρα. Κι αυτό, γιατί η φρεσκάδα, η τρυφερότητα και ο ενθουσιασμός των παιδιών που συμμετείχαν καθώς και ο κόπος των συναδέλφων, οπωσδήποτε αξίζει το θερμό μας χειροκρότημα…..

                                                                ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ

Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΛΟΓΗ...

ΓΕΡΜΑΝΙΚΟ ΕΓΧΕΙΡΙΔΙΟ ΠΟΛΕΜΟΥ..

Αυτοί που βρίσκονται ψηλά
Θεωρούνε ταπεινό
Να μιλάς για το φαΐ
Ο λόγος; Έχουνε κι όλας φάει

Οι ταπεινοί αφήνουνε τον κόσμο
Χωρίς να’χουνε δοκιμάσει κρέας της προκοπής

Πώς ν’αναρωτηθούν πού’θε έρχονται
Και πού πηγαίνουν
Είναι τα όμορφα δειλινά τόσο αποκαμωμένοι
Το βουνό και την πλατειά τη θάλασσα
Δεν τά’χουν ακόμα δει 
Όταν σημαίνει η ώρα τους

Αν δεν νοιαστούν οι ταπεινοί
Γι’αυτό που είναι ταπεινό
Ποτέ δε θα υψωθούν

Το ημερολόγιο
Δε δείχνει ακόμα την ημέρα
Όλοι οι μήνες, όλες οι ημέρες
Είναι ανοιχτές
Κάποια απ’ αυτές θα σφραγιστεί
Μ’ έναν σταυρό

Οι εργάτες φωνάζουν για ψωμί
Οι έμποροι φωνάζουν γι’αγορές
Οι άνεργοι πεινούσαν
Τώρα πεινάνε κι όσοι εργάζονται

Αυτοί που αρπάνε το φαΐ απ’ το τραπέζι
Κηρύχνουν τη λιτότητα
Αυτοί που παίρνουν όλα τα δοσήματα
Ζητάνε θυσίες
Οι χορτάτοι μιλάνε στους πεινασμένους
Για τις μεγάλες εποχές που θα’ρθουν
Αυτοί που τη χώρα σέρνουνε στην άβυσσο
Λες πως είναι τέχνη να κυβερνάς το λαό
Είναι πολύ δύσκολη για τους ανθρώπους του λαού

Αυτοί που βρίσκονται ψηλά λένε
Πόλεμος και ειρήνη
Είναι δυο πράγματα ολότελα διαφορετικά
Όμως η ειρήνη τους και ο πόλεμός τους
Μοιάζουν όπως ο άνεμος κι η θύελλα
Ο πόλεμος γεννιέται απ’ την ειρήνη τους
καθώς ο γιος από τη μάνα
έχει τα δικά της απαίσια χαρακτηριστικά
ο πόλεμός τους σκοτώνει
ό, τι άφησε όρθιο η ειρήνη τους

Όταν αυτοί που είναι ψηλά
Μιλάνε για ειρήνη
Ο απλός λαός ξέρει
Πως έρχεται ο πόλεμος
Όταν αυτοί που είναι ψηλά
Καταριούνται τον πόλεμο
Διαταγές για επιστράτευση
Έχουν υπογραφεί

Στον τοίχο με κιμωλία γραμμένο
Θέλουνε πόλεμο
Αυτός που το’χε γράψει
Έπεσε κι όλας

Αυτοί που βρίσκονται ψηλά λένε
Να ο δρόμος για τη δόξα
Αυτοί που είναι χαμηλά
Να ο δρόμος για το μνήμα

Τούτος ο πόλεμος που έρχεται
Δεν είναι ο πρώτος
Πριν απ’ αυτόν γίνανε κι άλλοι πόλεμος
Όταν ετέλειωσε ο τελευταίος
Υπήρχαν νικητές και νικημένοι
Στους νικημένους ο φτωχός λαός
Πέθαινε απ’ την πείνα
Τους νικητές ο φτωχός λαός
Πέθαινε το ίδιο

Σαν θα’ρθει η ώρα της πορείας
Πολλοί δεν ξέρουν
Πως επικεφαλής βαδίζει ο εχθρός τους
Η φωνή που διαταγές τους δίνει
Είναι του εχθρού τους η φωνή
Εκείνος που για τον εχθρό μιλάει
Είναι ο ίδιος τους ο εχθρός

Νύχτα
Τ’ανδρόγυνα ξαπλώνουν στο κρεβάτι τους
Οι νέες γυναίκες θα γεννήσουν ορφανά

Στρατηγέ το τανκς σου 
Είναι δυνατό μηχάνημα
Θερίζει δάση ολόκληρα
Κι εκατοντάδες άνδρες αφανίζει
Μόνο που έχει ένα ελάττωμα
χρειάζεται οδηγό

Στρατηγέ το βομβαρδιστικό
Είναι πολυδύναμο
Πετάει πιο γρήγορα απ’ τον άνεμο
Κι απ’ τον ελέφαντα σηκώνει βάρος πιο πολύ
Μόνο που έχει ένα ελάττωμα
χρειάζεται πιλότο

Στρατηγέ ο άνθρωπος είναι χρήσιμος πολύ
Ξέρει να πετάει
Ξέρει και να σκοτώνει
Μόνο που έχει ένα ελάττωμα
ξέρει να σκέφτεται…

                           

ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΣ ΕΝΑΝ ΑΡΧΑΙΟ ΕΛΛΗΝΑ ΠΟΙΗΤΗ..

Τις μέρες που η πτώση ήταν πια βέβαια
Στα τείχη είχαν αρχίσει κι όλας τον θρήνο
Στύλωσαν οι Τρώες κομματάκια μικρά
Κομματάκια στις τριπλές ξύλινες πύλες
Κι άρχισαν θάρρος πάλι ν’αποκτούν κι ελπίδα
Κι οι Τρώες λοιπόν;;;;

                            

ΑΝΝΑ ΜΗΝ ΚΛΑΙΣ..

Μιλάνε για καιρούς δοξασμένους, και πάλι
(Άννα μην κλαις)
θα γυρέψουμε βερεσέ απ’ τον μπακάλη.

Μιλάνε για του έθνους, ξανά, την τιμή
(Άννα μην κλαις)
στο ντουλάπι δεν έχει ψίχα ψωμί

Μιλάνε για νίκες που το μέλλον θα φέρει
(Άννα μην κλαις)
Εμένα δε με βάζουν στο χέρι.

Ο στρατός ξεκινά
(Άννα μην κλαις)
Σαν γυρίσω ξανά
θ’ ακολουθώ άλλες σημαίες.
Ο στρατός ξεκινά

ΤΟ ΠΑΡΑΠΟΝΟ ΤΟΥ ΑΛΟΓΟΥ..

Με ρίγος θανάτου σέρνω το κάρο
σε λεωφόρο κεντρική.
Φοβάμαι πολύ –ωιμέ-
μην πέσω κάτω. Κοντεύω γιά τον σταύλο
να ξαποστάσω. Στον παραπέρα δρόμο.
Είμαι στο χώμα, κι άνθρωποι μ’έχουν κυκλώσει –και με σφάζουν.

Τα μάτια μου ήταν ακόμη ανοιχτά
γιά βοήθεια τρέχει ο αμαξάς
και πόρτες ανοίγουνε
και χύνονται έξω οι γειτόνοι με μαχαίρια
κι απ’το κορμί μου κόβουν κρέας κι όλο βρίζουν
και με σχίζανε κομμάτια, κι ας με βλέπαν όλοι ν’ανασαίνω.

Κι όμως όλοι μ’αγαπούσανε πάντα
με φίλευαν ζάχαρη και με χαϊδεύαν
και μου έριχναν στην πλάτη μου ρούχο να φυλάγομαι από τις μύγες.
Πρώτα όλοι φίλοι
και τώρα όλοι τους θηρία.
Ποιος τους είχε κάνει έτσι; Τι να είχαν πάθει κι αγριέψαν;

Κι ενώ ξεψυχώ βλέπω μόνο μαυρίλα
και μια παγωνιά να χτυπάει την γη.
Πως δεν το βλέπεις εσύ;
Κι έχουν παγώσει πια οι ανθρώποι
το χέρι ζέστανέ τους• μα βιάσου δεν προφταίνεις.
Γιατί όταν πέσεις και ζητάς βοήθεια θα σε σφάξουν!

Ο ΜΑΚ Ο ΜΑΧΑΙΡΟΒΓΑΛΤΗΣ…

Όπου πέφτουν καρχαρίες
βγαίνει αίμα στον αφρό 
Ο Μακήθ βγαίνει στο Σόχο
μ’ άσπρο γάντι καθαρό 

Πυρκαγιά προχθές στο Σόχο
εκαήκαν δυο παιδιά 
ο Μακήθ να μη το μάθει
έχει ευαίσθητη καρδιά

ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ ΤΟΥ ΝΑΖΙΣΤΑ ΦΑΝΤΑΡΟΥ..

Τι στέλνει από την Πράγα στην κυρία του για δώρο;
Γοβάκια με τακουνάκι
και με κουμπάκια από σεβρό καλέ
στέλνει ο φαντάρος ο ναζί

Κι από τη Βαρσοβία στη γυναίκα του τι στέλνει;
Μια γούνα που λιμπιζόταν, 
της πάει τρέλα το βιζόν καλέ, 
στέλνει ο φαντάρος ο ναζί

Στο Όσλο όταν εμπήκαν
μία σάρπα στέλνει δώρο, 
με κρόσια και με κεντήδια να καμαρώνει
απ'το Όσλο ο ναζισταράς

Το Ρότερνταμ όταν πήρανε σαν τι δωράκι στέλνει;
Καπέλο για τη συμβία, 
πολύ μοντέρνο με μακρύ φτερό
στέλνει απ'το Ρότερνταμ καλέ

Τι δώρο απ'το Παρίσι από το Παρίσι παίρνει;
Ολομέταξη τουαλέτα για τη γιορτή της, 
ένα όνειρο, 
στέλνει ο φαντάρος ο ναζί

Η Άφρικα στην κυρία της σαν τι δωράκι στέλνει;
Κοράλλι και σταυρουδάκι
από ασήμι να `ναι γούρικο
Τέτοια φτάνουν από Αφρική

Και τι δώρο έφτασε από τη Ρωσία;
Μια μαύρη, 
μια μαύρη πλερέζα, 
πλερέζα μαύρη
στη χήρα του έφτασε
απ'τη Μόσχα έφτασε….

Ο ΑΔΕΡΦΟΣ ΜΟΥ Ο ΑΕΡΟΠΟΡΟΣ

Ήτανε αεροπόρος ο αδελφός μου

Του δώσανε ένα χάρτη κάποια μέρα

Έκανε τα μπαγκάζια του. Η πορεία

Ήταν σημειωμένη για το νότο.

Ένας κατακτητής ο αδελφός μου

Ανάγκη έχει ο λαός μας από χώρα

Να κάνουμε δικά μας ξένα εδάφη

Τ΄ όνειρο το παλιό το χρυσοφόρο.

Κατέκτησε το χώρο ο αδελφός μου

Σε ορεινούς όγκους της Γκουανταράμα

Μάκρος έχει ένα μέτρο και ογδόντα

Και βάθος ένα μέτρο και πενήντα…

                   ΜΠΕΡΤΟΛΤ ΜΠΡΕΧΤ..

Υ.Γ: Αυτοί που νομίζουν ότι  οι απαντήσεις βρίσκονται  στα πολεμικά σαλπίσματα κάνουν οικτρό λάθος που συνήθως άλλοι το πληρώνουν και μετανιώνουν γι αυτό ..Με σεβασμό στα θύματα όλων των τρομοκρατών και των πολέμων ,ο πόλεμος δεν πρέπει να  θεωρείται επιλογή... 

                                                                           ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ