BYTINA....

Η Βυτίνα παραμένει πάντοτε για μένα η μικρή πόλη της απόδρασης και της επαφής με τον κόσμο. Πέντε λεπτά από τα Μαγούλιανα Αρκαδίας στέκει χαμηλότερα από το επιβλητικό υψόμετρο των 1365μ. του  χωριού μου αλλά με την σιγουριά ότι θα την αναζητήσεις όταν κουραστείς από την ησυχία και την μοναξιά του. Ανέκαθεν αποτελούσε  λύση για ψώνια, για καφέ, για βόλτες και βραδινό φαγητό, για νότες δηλαδή διαφορετικές από τις κυρίαρχες κατά την διάρκεια των διακοπών του καλοκαιριού στο υπέροχο χωριό του πατέρα μου, τα Μαγούλιανα. Περνώντας τα χρόνια  και συνειδητοποιώντας μετά από πολλές και αντικρουόμενες σχετικές αναλύσεις  πως η χαρά βρίσκεται πάντοτε στην επαφή με τους ανθρώπους και τα πράγματα επιζητώ περισσότερο την αίσθηση της διακριτικής  συντροφιάς της όταν επισκέπτομαι το χωριό μου.  Όχι ότι νεότερη λειτουργούσα διαφορετικά. Απλώς η νεότητα είναι περισσότερο εγωιστική και αυτάρκης . Θεωρεί ότι έχει όλη την ζωή μπροστά της να χτίζει και να γκρεμίζει ,να αλλάζει ρότα και επιλογές, να απορρίπτει, να κλείνεται στον εαυτό της και να ανοίγεται όποτε θέλει αυτή.  Παρόλα αυτά ανέκαθεν ήμουν άνθρωπος της επικοινωνίας. Πίστευα και πιστεύω στις γέφυρες που πρέπει να χτίζονται ανάμεσα στους ανθρώπους. Στην κουβέντα με έναν καφέ ή χωρίς, στην ανταλλαγή και στην συνύπαρξη. Στην προσπάθεια να σπάμε τα τείχη της απομόνωσης και της μοναχικής ματιάς που είναι αυστηρή με τους άλλους αλλά και με τον εαυτό μας. Πίστευα και πιστεύω στους ανθρώπους. Ακόμα και αν σε διαψεύσουν ή σε πληγώσουν είναι καλύτερο από το να είσαι αλώβητος μόνος σου στην αλαζονεία της δικής σου αλήθειας. Γι αυτό αγαπώ ιδιαίτερα την Βυτίνα. Συμβολίζει την επαφή, την επικοινωνία και  την απόδραση από την μοναχική διαδρομή που έτσι και αλλιώς είναι συχνά απαραίτητη για να αναζητήσεις και να βρεις τον εαυτό σου. Όταν όμως τον βρεις, και για να μην τον χάσεις, πρέπει πάντοτε να βρίσκεις τους άλλους….

                                                            ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ

ΤΟ ΝΗΣΙ....

 ΣΠΙΝΑΛΟΓΚΑ

Όταν επισκέπτεσαι για πρώτη φορά το νησί δεν νιώθεις και πολλά πράγματα. Είναι όλα τόσο τουριστικά που δεν προλαβαίνεις να σκεφτείς το ζοφερό παρελθόν και τον τρόμο που προκαλούσε στους ανθρώπους και μόνο η σκέψη μιας πιθανής καταδίκης να περάσουν τις πύλες της. Αν είσαι και σαν εμένα, άνθρωπος ειδικού βάρους , αυτό που κυρίως σε απασχολεί είναι πώς θα το περπατήσεις κάτω από τον ήλιο που καίει και πως θα περιδιαβείς τα σοκάκια χωρίς να χρειαστεί να λιποθυμήσεις αν μάλιστα έχεις κάνει την ανοησία και δεν κουβαλάς  μαζί σου νερόόό…..

Όταν φεύγεις με το καραβάκι για την Πλάκα και το βλέπεις να απομακρύνεται πίσω σου , ούτε και τότε νιώθεις ότι στο παρελθόν όσοι πήγαιναν στιγματισμένοι από την λέπρα συνήθως έκαναν μονάχα την μια διαδρομή. Ποτέ την αντίθετη. Απλά φεύγεις βγάζοντας ίσως τις απαραίτητες φωτογραφίες όπως όλοι οι συνταξιδιώτες σου…

Τις επόμενες μέρες όμως  το Νησί έρχεται και ξανάρχεται στο μυαλό σου. Και αφού κάνεις μια μικρή επανάληψη της σειράς, Το νησί, που αποτυπώνει με τον δέοντα σεβασμό στην ιστορία την ζωή των χανσενικών της Σπιναλόγκα  σκέφτεσαι επιτέλους ότι υπήρξαν άνθρωποι που πολέμησαν με το θεριό της Λέπρας απομονωμένοι και στιγματισμένοι για πάντα. Αυτοί αλλά και οι οικογένειές τους. Συγκινείσαι με  κείνους , γιατρούς , νοσηλευτές , ιερείς  που τόλμησαν να ζήσουν μαζί τους προσφέροντάς τους βοήθεια και αγάπη.. Όταν μάλιστα οι ασθενείς με λέπρα  δεν  θεωρούνταν  απλώς άρρωστοι , ήταν και ηθικά απαξιωμένοι μια και η κοινωνία συνήθιζε να συνδέει την ασθένεια με  θεϊκή τιμωρία λόγω μιας βαρύτατης  αμαρτίας …….

Η Σπιναλόγκα βέβαια έκλεισε και το φάρμακο βρέθηκε… Με διαφορετική σειρά..Όμως οι άνθρωποι εξακολουθούμε και χτίζουμε άλλες Σπιναλόγκες. Το ίδιο αποκρουστικές και  το ίδιο  στιγματισμένες.. Η λέπρα απλώς  αλλάζει μορφή. Δεν είναι η αποκρουστική νόσος αλλά έχει όλα τα χαρακτηριστικά που σε οδηγούν να μην απλώσεις το χέρι στον συνάνθρωπό σου..Η λέπρα τώρα είναι η άλλη θρησκεία, η άλλη χώρα προέλευσης, η άλλη σεξουαλική ταυτότητα, η άλλη οικονομική δυνατότητα που δεν δύναται , η άλλη , η διαφορετική κουλτούρα, η άλλη αντίληψη, η άλλη άποψη… Η  άλλη λέπρα που οδηγεί τους διαφορετικούς ανθρώπους στην Σπιναλόγκα της απόρριψης και του περιθωρίου..Η άλλη λέπρα που απαιτεί εγκλεισμούς και αποκλεισμούς και ηθική απαξίωση ανθρώπων και ιδεών… Λιγότερο προφανής ίσως , το ίδιο αποκρουστική και ανελέητη..Έχουμε τρεις επιλογές.. Να αδιαφορούμε, να απορρίπτουμε, να τείνουμε το χέρι για βοήθεια..Όπως ο ιερέας της Σπιναλόγκα.. Ο πατήρ Χρύσανθος Κατσουλογιαννάκης. Που χαιρετούσε δια χειραψίας τους χανσενικούς..

                                                                        ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ

Υ.Γ: Γύρισα και ξαναφεύγω..Μέχρι να επιστρέψω να είστε όλοι καλά… Καλό φθινόπωρο σε όλους τους φίλους μου!!!