ΜΕ ΚΟΚΚΙΝΟ...

Υ.Γ: ΧΩΡΙΣ ΣΧΟΛΙΑ...
              ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ

ΨΗΛΑ ΤΑ ΧΕΡΙΑ....

Συγκλονίζει η φωτογραφία ενός 4χρονου αγοριού από τη Συρία, που βλέποντας μια φωτογραφική μηχανή νόμιζε ήταν όπλο και σήκωσε τα χέρια για να "παραδοθεί". 

Ο φωτογραφικός φακός απαθανάτισε με τον πιο χαρακτηριστικό τρόπο το παγωμένο βλέμμα του παιδιού, που έχει σφίξει τα χείλη του από φόβο.

Σύμφωνα με την daily mail, η φωτογραφία τραβήχτηκε από τον Τούρκο φωτογράφο Οσμάν Σαγκιρλί στο στρατόπεδο προσφύγων στο Άτμεν, στα σύνορα της Συρίας με την Τουρκία. Θεωρείται ότι η λήψη έγινε  το 2012, όμως έγινε viral μόλις την περασμένη εβδομάδα όταν ανέβηκε στα social media. 
                                                (από το διαδίκτυο)

Υ.Γ: Δεν έχει άδικο το παιδάκι..Σχεδόν πάντα τα ΜΜΕ κάθε μορφής και είδους χτυπάνε το ίδιο φονικά όπως ένα όπλο....Υποκρίνονται και κλαίνε σαν κροκόδειλοι..Δείτε πως ασελγούν στη μνήμη του Βαγγέλη Γιακουμάκη , των νεκρών του αεροπορικού δυστυχήματος...Ας αφήσουμε τι έχουμε ακούσει για τον τραγικό Γερμανό πιλότο...Κοράκια...Σηκώνω κι εγώ ψηλά τα χέρια...

                                                      ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ.

ΜΟΝΕΣ ΑΥΛΙΖΟΝΤΑΙ ΟΙ ΛΕΞΕΙΣ

Μόνες αυλίζονται οι Λέξεις.

Θαμπά και αργόσχολα Επίθετα

Τριγύρω.

Δεν έχουν χρόνο να σταθούν .

Την Κυριολεξία να ομορφύνουν.

Ακίνητα σφηνώνουν Επιρρήματα

Που πουθενά δεν πάνε.

Δεν ξέρουνε τον Τρόπο

Να δοθούν .

Το Χρόνο

Να προφτάσουν.

Αιτίες

Να φωνάξουνε .

Άσκοπα περιφέρονται οι Τελικές Προτάσεις.

Μόνες χωρίς τον Κύριο Σου Λόγο.

Ενδοιασμοί κυρίαρχοι Φοβούνται μήπως…

Ή μήπως δεν…

Χωρίς το Αποτέλεσμα εκφέρεται το Ώστε.

Μόνες αυλίζονται οι Λέξεις.

Λείπει η Στίξη της Ορμής.

Των λαμπερών θαυμαστικών

Ο Ήχος.

Αποσιωπητικά….

Ολόκληρους διαδρόμους φτιάχνουν.
Πνίγουν.

Πένθιμα εισαγωγικά

Μεταμορφώνουν

Το νόημα των πραγμάτων.

Φόβοι

Που ανεπιτυχώς

Αιτιολογούνται.

Ερωτηματικά Ολικής Αγνοίας

Δημιουργούνε πλέγματα.

Και Φυλακές.

Να καταδικαστούν

Οι Λέξεις.

     ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ

Υ.Γ: Σαν σήμερα εκτελέστηκε ο Νίκος Μπελογιάννης το 1952. Ξημερώνοντας Κυριακή.Του αφιερώνω αυτούς τους στίχους. 

27 ΜΑΡΤΙΟΥ......ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΘΕΑΤΡΟΥ...

 ΕΝΑ ΘΕΑΤΡΙΚΟ, ΒΑΣΙΣΜΕΝΟ ΣΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΓΡΗΓΟΡΗ ΧΑΛΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ ΜΕ ΤΙΤΛΟ

ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΤΟΥ ΦΕΡΕΫΝΤΟΥΝ. ΜΙΑ ΑΛΗΘΙΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΝΟΣ ΠΑΙΔΙΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΕΡΣΙΑ.

(Στην σκηνή μπαίνει πρώτος ένας  κόκκινος χαρταετός. Υποκλίνεται και ξεκινάει….)

ΧΑΡΤΑΕΤΟΣ: Αγαπητοί  μικροί και μεγάλοι φίλοι μου… Καλησπέρα σας. Και πρώτα –πρώτα να σας συστηθώ… Ναι- ναι, πολύ καλά βλέπετε..Είμαι ένας χαρταετός που μιλάει σαν άνθρωπος. Ένας κατακόκκινος χαρταετός μάλιστα.. Πως έμαθα να μιλώ; Απλούστατα μου έμαθε ο καλύτερός μου φίλος , ο Φερεϋντούν… Όμως  κι εγώ του έμαθα να ταξιδεύει… Ακόμα και να πετάει..Δίκαιη μοιρασιά δεν νομίζετε;  Θέλετε να σας τον γνωρίσω; Κάπου εδώ τριγύρω βρίσκεται. Ψάχνει για κόκκινη κλωστή να με ράψει εδώ στην ακρούλα που σκίστηκα…. (Βάζει τα χέρια του γύρω από το στόμα του και φωνάζει δυνατά ) ΦΕΡΕΫΝΤΟΥΝ ΦΕΡΕΫΝΤΟΥΝ……..

ΦΕΡΕΫΝΤΟΥΝ:( μπαίνει τρέχοντας)   Εδώ είμαι..  Όλα εντάξει …Σε λίγο δεν θα φαίνεται τίποτα από την …πληγή σου… Εγώ θα την ράψω…( πράγματι τη ράβει με μεγάλη ευκολία) Μα σε ποιους μιλάς; Και τι τους λες;

ΧΑΡΤΑΕΤΟΣ: Στους καινούργιους μου φίλους… Τους εξήγησα  πώς έμαθα να μιλάω… Τους μίλησα για σένα..Νομίζω πως αξίζει να τους πεις την ιστορία σου… Έτσι θα ξεκουραστούμε λίγο από το ταξίδι..Ακόμα και τα πιο ωραία ταξίδια γίνονται ωραιότερα όταν γνωρίζουμε καινούργιους φίλους …Έχω δίκιο;

ΦΕΡΕΫΝΤΟΥΝ: Μόνο που εγώ δεν θέλω να θυμάμαι την ιστορία μου..Είναι κάπως θλιβερή. Και στους ανθρώπους συνήθως αρέσουν τα χαρούμενα..Και στα παιδιά τα παραμύθια με ωραίο τέλος…

ΧΑΡΤΑΕΤΟΣ: Μα πρέπει Φερεϋντούν …όλοι πρέπει να ράβουμε τις πληγές μας… Είδες εσύ με την  κόκκινη κλωστή σου; Τώρα λοιπόν ήρθε ο καιρός να ράψεις κι εσύ τις δικές σου πληγές ..Εγώ που είμαι φίλος σου θα σε βοηθήσω..Αρκεί εσύ να το αποφασίσεις  πια..Έχουν περάσει τόσα χρόνια ..ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΜΙΑ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ …Αλλιώς  τα ταξίδια μας δεν θα έχουν κανένα νόημα…

ΦΕΡΕΫΝΤΟΥΝ: Καταλαβαίνεις τι μου ζητάς; Να θυμηθώ αυτά  που θέλω να ξεχάσω!! Σκληρά πράγματα δηλαδή… Τους νεκρούς μου γονείς  από τον πόλεμο , τους νεκρούς μου φίλους ,τους σκισμένους τους  χαρταετούς , το ερειπωμένο σπίτι μου…

ΧΑΡΤΑΕΤΟΣ: Έχεις χρέος να το κάνεις σ΄όλους αυτούς..Γιατί αυτοί δεν θα πεθάνουν πραγματικά  αν τους θυμάσαι.. Η μνήμη είναι τώρα το σπίτι τους … Η μνήμη και η ψυχή σου..Όμως δεν θα κλαις πια….Η θύμησή τους θα σε ξεκουράζει ..Γιατί θα την έχεις μοιραστεί με τόσους φίλους …

ΦΕΡΕΫΝΤΟΥΝ:  Μου υπόσχεσαι όμως πως θα είσαι δίπλα μου πάντα; Χωρίς εσένα τον κόκκινο χαρταετό που έφτιαξε με τα χέρια του ο πατέρας μου ,δεν θα μπορέσω..να κάνω αυτό το ταξίδι  στα παιδικά μου χρόνια….

(Ξαφνικά ακούγεται θόρυβος… και εμφανίζεται ένα μαύρο πουλί… κάτι κουβαλάει  …….)

ΜΑΥΡΟ ΠΟΥΛΙ: Να΄ μαι κι εγώ..Σας ακολουθώ χρόνια τώρα..Να σας συστηθώ επιτέλους αν και ξέρω εκ των προτέρων ότι δεν θα με συμπαθήσετε… Με λένε πόλεμο..Αυτά που κουβαλάω είναι βόμβες, φωτιές ,σφαίρες..και μνήμες σαν πληγές στην ψυχή και στο σώμα..Είμαι επικίνδυνος. Πολύ επικίνδυνος..Σκοτώνω ό,τι βρω μπροστά μου..Πετάω τις βόμβες μου παντού… Σε σπίτια , σε σχολεία , σε αυλές , σε φούρνους , εργοστάσια , νοσοκομεία , κήπους, χωράφια με δέντρα, τα καίω και τα ξεριζώνω, δεν αφήνω τίποτα όρθιο….

ΦΕΡΕΫΝΤΟΥΝ:   Σε ξέρω πολύ καλά..Θυμάμαι… εκείνο το πρωί..στην πατρίδα μου την Περσία , τη χώρα με την μεγάλη ιστορία και τον πολιτισμό, τη φημισμένη για τα τραγούδια της , τα αρχιτεκτονήματά της, τα περσικά χαλιά  τα υπέροχα ,τους ποιητές της, τη φιλοσοφία της … Στο  χωριό μου το Χοραμσάρ..Είχαμε βγει όλα τα παιδιά να πετάξουμε τους χαρταετούς μας..Εγώ τον δικό  μου κόκκινο χαρταετό με κίτρινα φτερά και την γαλάζια ουρά…

ΧΑΡΤΑΕΤΟΣ:  Κι εγώ θυμάμαι εκείνο το πρωί..Δεν ξέχασα ποτέ τους φίλους σου, τον Σελίμ, με τα σιδεράκια  στα δόντια ,την Σεντάν με τις μπούκλες στα μαλλιά(όλοι ήσασταν ερωτευμένοι μαζί της )τον Νταρβίς που του άρεσε το ποδόσφαιρο, τον Σαμίρ τον πιο αστείο απ΄ όλους… Πετάγανε κι αυτοί τους χαρταετούς τους …Ακούω ακόμα στα αυτιά μου τα γέλια τους..Εγώ πετούσα πιο ψηλά απ΄όλους.. Ίσως γι αυτό σώθηκα..

ΜΑΥΡΟ ΠΟΥΛΙ: Μπράβο..Καλά θυμάσαι...Ήταν τότε που οι άνθρωποι , και το τονίζω αυτό, οι  άνθρωποι, αποφάσισαν να επέμβω..Γιατί κάποιοι ήθελαν να βγάλουνε λεφτά πουλώντας όπλα και ξαναχτίζοντας τα κατεστραμμένα από τους βομβαρδισμούς μου σπίτια κάποιοι θέλανε να δείξουν έτσι ποιοι  είναι τα αφεντικά στον κόσμο και κάποιοι απλά αδιαφόρησαν και ξέσπασα….

ΦΕΡΕΫΝΤΟΥΝ: Όλο το Χοραμσάρ γέμισε ερείπια… Οι φίλοι μου σκοτώθηκαν, σκίστηκαν οι χαρταετοί τους, κι εγώ έτρεξα να δω τι απέγινε το σπίτι μου, οι γονείς μου… Γύρω μου οι σειρήνες από τα περιπολικά και τα ασθενοφόρα έκαναν δαιμονισμένο θόρυβο, ο κόσμος ούρλιαζε πως άρχισε πόλεμος με το Ιράκ….

ΜΑΥΡΟ ΠΟΥΛΙ: Οι άνθρωποι το αποφάσισαν Το ξαναλέω..Και τώρα πια δεν έχω καμιά ας το πούμε δικαιοσύνη..Οξύμωρο σχήμα θα μου πείτε..Εγώ και δικαιοσύνη..Εννοώ πως παλιά έκανα ανακωχή για να θάψουν οι άνθρωποι τους νεκρούς τους, εκεχειρία για να λάβουν μέρος στους ολυμπιακούς αγώνες…. Τώρα τα όπλα μου έχουν εξελιχθεί πολύ, είναι πυρηνικά, χτυπάω πισώπλατα ,τρομοκρατώ, ισοπεδώνω, εξαφανίζω, αιφνιδιάζω, διαφημίζομαι από την τηλεόραση ως υπερθέαμα…

ΧΑΡΤΑΕΤΟΣ: Εγώ θυμάμαι Φερεϋντούν πως έφτασες στο σπίτι σου και το βρήκες κατεστραμμένο..Σου είπαν πως οι γονείς σου σκοτώθηκαν μέσα στα ερείπια από τις βόμβες. Το μόνο που μπόρεσες να πάρεις μαζί σου από το πατρικό σου σπίτι ήταν ένα μικρό βιβλιαράκι που σου είχε χαρίσει ο πατέρας σου μόλις την προηγούμενη μέρα. Το ταξίδι της ζωής .Πολύ προφητικό έτσι; Το πήρες και έφυγες τρέχοντας…,

ΦΕΡΕΫΝΤΟΥΝ. Είχα αποφασίσει τότε να τα παρατήσω. Να βυθιστώ στη θλίψη μου. Χάνεις τους γονείς σου, το σπίτι σου και σταματά απότομα το ταξίδι του χαρταετού σου…. σκέφτηκα αλλά μια φωνή , η φωνή της μητέρας μου με συνέφερε..Σαν να την ακούω τώρα …

(Ακούγεται μια γυναικεία φωνή…….. Πολύ καθαρά)

ΜΗΤΕΡΑ: Είμαι πάντοτε δίπλα σου Φερεϋντούν .Σ΄ όλα σου τα ταξίδια..Ο άνθρωπος δεν σταματά ποτέ να προσπαθεί, να αγωνίζεται και  να παλεύει..Φτάνει να μην ξεχνάει να αγαπά το ΦΩΣ, την ΟΜΟΡΦΙΑ και την ΓΝΩΣΗ!!!

ΦΕΡΕΫΝΤΟΥΝ: Άκουσα και τη φωνή του πατέρα μου..Την αναγνώρισα σταθερή και ήρεμη, αποφασιστική και συνάμα τρυφερή , όπως όταν γύριζα από το σχολείο και με συμβούλευε να κάνω τα μαθήματά μου , να μην τεμπελιάζω ,να είμαι δίκαιος και δυνατός στις αναποδιές…

(Ακούγεται καθαρά μια αντρική φωνή ….)

ΠΑΤΕΡΑΣ: Φερεϋντούν αγόρι μου, είμαι δίπλα σου. Μη φοβάσαι..Το βιβλιαράκι που σου πήρα έχει όλα όσα σου χρειάζονται για να πετύχεις αυτό που θέλεις..Βαλ΄ το μέσα στον κόρφο σου σαν φυλαχτό και κάθε νύχτα πριν κοιμηθείς να το ανοίγεις..

ΧΑΡΤΑΕΤΟΣ: Θυμάσαι  Φερεϋντούν που νόμιζες πως  με έχασες; Θυμάσαι που φοβόσουν  το σκοτάδι , τους λύκους , τη βροχή, την πείνα , τη μοναξιά;

ΦΕΡΕΫΝΤΟΥΝ: Κι όμως  πόσο χάρηκα που σήκωσα το κεφάλι μου και σε είδα να πετάς καμαρωτός ,κατακόκκινος με τη γαλάζια ουρά σου!! Πήρα τόσο θάρρος! Δεν ήμουν πια μόνος μου. Σε ακολουθούσα παντού..Ήσουν ο ήλιος τις μέρες μου και το φωτεινό φεγγάρι τις νύχτες μου..Κι όταν κάποια μέρα σε ξανάχασα…..

ΠΑΤΕΡΑΣ: Ζήτησες την βοήθειά μου .Κι εγώ τί σου είπα θυμάσαι; Ότι τον χαρταετό σου δεν θα τον χάσεις ποτέ γιατί δεν είναι ούτε ο αέρας που τον ταξιδεύει ,ούτε άλλος κανείς αλλά εγώ ,ο πατέρας σου….

ΦΕΡΕΫΝΤΟΥΝ:  Κι εκείνο το βιβλιαράκι που μου είχες χαρίσει  ; Εκείνο που το είχα πάρει μέσα από τα χαλάσματα του πατρικού σπιτιού μας;  Το άνοιξα και τι να δω!  Λευκές σελίδες… Μετά έμαθα από σένα πατέρα ότι αυτό το βιβλίο ήταν η δική μου ζωή ,που έπρεπε να το γεμίσω με τις περιπέτειες και τις εμπειρίες του δικού μου ταξιδιού στον κόσμο… Χάρη σ΄αυτό το βιβλίο που εσύ μου χάρισες έγινα συγγραφέας , έγινα ποιητής..!

ΧΑΡΤΑΕΤΟΣ: Κι άρχισε το ταξίδι σου Φερεϋντούν..Το ταξίδι μας θέλω να πω..Από το Χοραμσάρ φτάσαμε στην Αχβάζ και μετά στα Σούσα..Μετά στο Χοραμαμπάντ και στη Χαμαντάν, τα Αρχαία Εκβάτανα….

ΦΕΡΕΫΝΤΟΥΝ: Συναρπαστικό ταξίδι ! Και ποιους δε συνάντησα !Καλούς και κακούς ανθρώπους ,όλοι όμως είχαν κάτι να μου διδάξουν.. Όμορφους τόπους, πόλεις ,χωριά… Γέμισα εμπειρίες, γνώσεις, ρούφαγα αχόρταγα κάθε τι καινούργιο και κάθε βράδυ άνοιγα το βιβλιαράκι μου και έγραφα τα πάντα .Πόσο με ανακούφιζε αυτό το γράψιμο! Πάντα μπροστά ο χαρταετός μου..

ΜΗΤΕΡΑ: Αυτό που σου φαινόταν περίεργο ήταν το ότι κανείς δεν έβλεπε το χαρταετός σου. Μόνο ένας δάσκαλος με όψη καλοσυνάτη στο Μακού, στην Τουρκία κατάλαβε και στο είπε ότι για να βλέπεις μόνο εσύ τον χαρταετός σου, σημαίνει πως έχεις στη ζωή σου οδηγό ένα αστέρι που  φωτίζει το δρόμο σου…

ΦΕΡΕΫΝΤΟΥΝ: Πόσο είχα λυπηθεί μητέρα όταν μου είχες πει ότι υπάρχουν παιδιά που ταξιδεύουν χωρίς χαρταετό ,δίχως στόχο δηλαδή, δίχως φίλους..χωρίς να ξέρουν τον προορισμό τους… Αλλά και πόση ανακούφιση είχα νιώσει όταν μου είπες πως…

ΜΗΤΕΡΑ: Πως όλες τις περιπέτειες ο άνθρωπος τις ζει για να διδαχθεί… Μόνο μέσα από τη γνώση  ελευθερώνεται….

ΧΑΡΤΑΕΤΟΣ: Ας είναι ευλογημένος αυτός ο δάσκαλος..Κοντά του έμαθες τα πάντα..Ιστορία Γεωγραφία, Μαθηματικά, Θρησκευτικά, Φιλοσοφία, Αρχαία Περσικά.

ΦΕΡΕΫΝΤΟΥΝ: Έμαθα ότι  οι Αρχαίοι Έλληνες έδωσαν στην Περσία το όνομά της με ένα μύθο τους .Ως γνωστόν οι Έλληνες είναι φοβεροί παραμυθάδες… Σύμφωνα με τον μύθο τους λοιπόν ,ο πρωτότοκος γιός του Περσέα και της Ανδρομέδας , ο Πέρσης, έδωσε το όνομά της στην Περσία… Έμαθα επίσης ότι τους δυο λαούς τους ενώνει κοινή ιστορία , μάχες,  συγκρούσεις , ανταγωνισμοί αλλά και  σεβασμός στη σκέψη, στη φιλοσοφία ,στη ποίηση , στην ιστορία. Την ιστορία που δυστυχώς κι οι δυο λαοί ξεχάσαμε και δε γνωρίζουμε το σημαντικότερο κομμάτι του εαυτού μας….(Γυρίζει απότομα αιφνιδιασμένος..)Δάσκαλε…..

ΔΑΣΚΑΛΟΣ: Καλέ μου Φερεϋντούν… Δεν θα μπορούσα εγώ να λείπω βέβαια  απ΄ αυτό το ταξίδι στα παιδικά σου χρόνια…. Σε σένα  βρήκα ένα γιό που δεν είχα ποτέ. Μου χάρισες την αγάπη σου και τον σεβασμό σου …Μοιράστηκες μαζί μου το μυστικό του χαρταετού σου!!

ΦΕΡΕΫΝΤΟΥΝ:  Πόσο χαίρομαι που ήρθες να σε συστήσω στους καινούργιους φίλους μου από την Ελλάδα… Αλλά καλύτερα εσύ μίλα .Μου έχει τόσο λείψει η φωνή σου….

ΔΑΣΚΑΛΟΣ: Κατάγομαι από τη ξακουστή Περσέπολη. Στην Αρχαιότητα ήταν η ομορφότερη πόλη στο κόσμο. Είχε σπουδαία βιβλιοθήκη και σπίτια με εξαιρετική αρχιτεκτονική… Ήταν φτιαγμένα με ξύλινες κολόνες από κέδρους του Λιβάνου και από ένα δέντρο της Ινδίας που το λένε τικ..Γεμάτη με όμορφα αγάλματα ήταν και ανάκτορα πανέμορφα..Όμως ο Μέγας Αλέξανδρος την  έκαψε για να μας εκδικηθεί..Είχαμε κάψει ,βλέπεις , κι εμείς πόλεις των Ελλήνων ..Έτσι είναι ο πόλεμος….

ΜΑΥΡΟ ΠΟΥΛΙ: Άκουσα το όνομά μου; Λυπάμαι που θα σας χαλάσω την ωραία ατμόσφαιρα αλλά θα σας πω αυτό… Όσο  το χρήμα κυβερνάει τον κόσμο και όσο οι άνθρωποι θα αδιαφορούν για τον συνάνθρωπό τους , εγώ θα είμαι παντοδύναμος . Και τώρα φεύγω… Έχω πολλές χώρες να καταστρέψω ακόμα…

ΦΕΡΕΫΝΤΟΥΝ: Κι όμως, άνθρωποι με Α κεφαλαίο όπως ο δάσκαλός μου, αυτοί θα καταστρέψουνε και σένα κάποτε… Και δεν είναι μακριά αυτό το κάποτε… Αρκεί όλοι να ακολουθούν τον κόκκινο χαρταετό τους και στον βιβλίο της ζωής να γράφουνε αυτά που διδάχτηκαν από το ταξίδι της ζωής τους…

ΧΑΡΤΑΕΤΟΣ:  Έτσι λοιπόν αγαπητοί μου φίλοι , ο Φερεϋντούν κι εγώ  αχώριστοι από τότε βαδίζουμε.. Γιατί ναι, καλά το καταλάβατε. Φύγαμε και από την αγκαλιά του σοφού δασκάλου, του ανθρώπου με το Α κεφαλαίο και αναζητήσαμε την τύχη μας στην Ελλάδα..Είχαμε τόσα ακούσει  άλλωστε για τους Έλληνες…

ΦΕΡΕΫΝΤΟΥΝ: Περάσαμε λοιπόν τα σύνορα της Τουρκίας, και με ένα φουσκωτό καράβι, μαζί με άλλους δύσμοιρους πρόσφυγες ,κυνηγημένους από τον πόλεμο, τις βόμβες, την πείνα ,κάτω από το άκαρδο μάτι ενός Τούρκου δουλέμπορου, χωρίς χαρτιά, παράνομοι, λαθραία, φτάσαμε σε ελληνικό  έδαφος. Στη Σάμο.

ΧΑΡΤΑΕΤΟΣ: Πες τους ποιον γνώρισες εκεί…Είμαι σίγουρος πως θα εκπλαγούν γιατί κι αυτοί τον ξέρουν και τον αγαπάνε..

ΦΕΡΕΫΝΤΟΥΝ: Στη Σάμο λοιπόν γνώρισα τον σπουδαίο σας ποιητή Γ. ΡΙΤΣΟ. Έναν σπουδαίο δάσκαλο, έναν σπουδαίο άνθρωπο! Μου θύμιζε τον Τούρκο δάσκαλό μου..Οι Έλληνες τον Θαύμαζαν για την ωραία ποίηση και για τους αγώνες του για την ειρήνη και για το δίκιο. Με βοήθησε να μάθω τα ελληνικά , αρχαία και σύγχρονα..Αλλά παράλληλα με έμαθε να είμαι περήφανος που είμαι Πέρσης…

ΧΑΡΤΑΕΤΟΣ: Σε  έμαθε όμως να αισθάνεσαι και Έλληνας..Γιατί Έλληνας δεν είναι αυτός μόνο που έχει διαβατήριο ελληνικό, αλλά αυτός που αγαπά την ειρήνη ,τα γράμματα, τους ανθρώπους, και πάνω από όλα σέβεται την ιστορία και την θρησκεία κάθε λαού.

ΦΕΡΕΫΝΤΟΥΝ: Από τότε ζω στην Ελλάδα. Τόσο καλά που τα μιλώ τα ελληνικά με ονόμασαν και επίσημα Έλληνα..Στους έλληνες φίλους μου αρέσει να λέω πως όταν μιλώ τα περσικά είναι σαν μιλώ την γλώσσα όλης της Περσίας. Όταν όμως μιλώ τα ελληνικά είναι σαν να μιλώ τη γλώσσα όλου του κόσμου…. Αρκετά όμως .Σας κούρασα με τη φλυαρία μου..Καιρός να φύγουμε..Μου έκανε τόσο καλό που μίλησα μαζί σας. Μ΄ ακούσατε με τόσο ενδιαφέρον. Σας ευχαριστώ.......

ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ: Αυτός ήταν ο Φερεϋντούν, η ζωή του οποίου με συγκίνησε και την έκανα βιβλίο..Μην τον ξεχάσετε ποτέ ..Και προπάντων μη ξεχάσετε το βιβλίο που κουβαλούσε πάντα μαζί του..Το ταξίδι της ζωής..Πριν φύγει από αυτό τον κόσμο,  μαζί με τον κόκκινο χαρταετό του, μου είπε πως την τελευταία σελίδα την άφησε κενή για σας. Να την  γεμίσετε με δικές σας  περιπέτειες αφού δεν πρόλαβε να την γεμίσει αυτός με τα ονόματα όλων των αγαπημένων Ελλήνων φίλων του .Του Γιάννη Ρίτσου, του Αντώνη Σαμαράκη, του Οδυσσέα Ελύτη, του Τίτου Πατρίκιου, της Κικής Δημουλά και τόσων άλλων εξαίρετων ανθρώπων..ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΣΤΕΝΑΧΩΡΙΕΣΤΕ.. Ο Φερεϋντούν και ο κόκκινος χαρταετός του ζουν μέσα σας αφού γίνατε φίλοι… Ακούστε τον ..

ΦΕΡΕΫΝΤΟΥΝ: Κρατήστε σαν φυλαχτό, φίλοι μου, την ποίησή μου ..Θα σας βοηθάει πάντα στο δικό σας ταξίδι του πνεύματος και της ζωής..Κι όταν ψηλά στον ουρανό δείτε κάποια μέρα να πετά ένας χαρταετός κατακόκκινος , με κίτρινα φτερά και γαλάζια ουρά , τότε να ξέρετε ότι είναι καλό σημάδι… είναι  ο χαρταετός του φίλου σας του Φερεϋντούν… Και κάτι ακόμα… Πατρίδα μου είναι ένας ουρανός χωρίς διαβατήριο..χωρίς πύλη..Μπαίνω από τον αέρα…

                                                            Μαρία Φούκα

 Υ.Γ: ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΜΙΑΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ ΠΟΥ ΝΤΥΝΕΤΑΙ ΨΕΜΑ ΓΙΑ ΝΑ ΤΗΝ ΑΝΤΕΞΟΥΜΕ ΑΛΛΙΩΣ Ή ΘΑ ΤΗΝ ΕΙΧΑΜΕ ΑΡΝΗΘΕΙ Ή ΘΑ ΤΗΝ ΕΙΧΑΜΕ ΣΚΟΤΩΣΕΙ. (ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΑΓΑΠΟΥΝ ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ. ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ ΣΤΟΥΣ ΗΘΟΠΟΙΟΥΣ...)

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΑΡΥΩΤΑΚΗΣ: ΟΙ ΕΝΤΥΠΩΣΕΙΣ ΕΝΟΣ ΠΝΙΓΟΜΕΝΟΥ...

ΜΙΑ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΗ ΜΟΥΣΙΚΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ACT.

Ένα καπουτσίνο στο Ουλαλούμ στις σκάλες της Γεροκωστοπούλου με παρέα φωτεινή της αδελφής μου της Φωτούλας που ψάχνει τις ομορφιές της Πόλης. Ξηρούς καρπούς σε φόντο βροχερό με παρέα ήχους φοιτητικούς – πάρε με πάρε με, μέσα σου να κρυφτώ, σαν να μην έζησα πριν απ΄το βράδυ αυτό- και στις 9.30 μ.μ μια μουσική παράσταση αφιερωμένη στον αγαπημένο μου ποιητή Κώστα Καρυωτάκη. Ο ποιητής πανταχού παρών ,ενσαρκώνεται ιδανικά από τον καλό ηθοποιό Δημήτρη Τζαβάρα..Μιλά τα πραγματικά του λόγια, με φόντο τον έρωτα της Πολυδούρη, το τελευταίο εικοσιτετράωρο της σύντομης ζωής του …Η Δώρα Πετρίδη ερμηνεύει με τρυφερότητα συγκινητική αγαπημένα ποιήματα του Καρυωτάκη σε μουσική του Γιώργου Δίπλα που σπαρακτικά  τη συντροφεύει στο πιάνο..Η ατμόσφαιρα μαγική και συνάμα πικρή..Το τέλος του ποιητή σε ζωντανό φόντο και σε χρόνο πραγματικό, γλυκόπικρα συντροφεύει το βράδυ μας.. Στα αυτιά μας οι στίχοι του κυματίζουν θριαμβευτικά νικώντας το θάνατο . Άλλωστε ο Ποιητής δεν κρίνεται με τα μέτρα και τα σταθμά των ανθρώπων αλλά με των αοιδών και των ραψωδών την προστάτιδα Μούσα που γενναιόδωρη  συγχωρεί την αποφασιστική απόδραση του ποιητή στην Αθανασία..

Εγώ πάλι, με περισσό θράσος, Του χαρίζω τους στίχους μου…

Δεν είναι η Πρέβεζα του δρόμου Σου το τέλος. Όχι..

Υπέροχε και Μόνε Ποιητή.

Ούτε σταλιά σταλιά  το  Πρωτοβρόχι

Χάραξε με τη θλίψη Σου τα Νηπενθή.

Πικρός λυγμός στην άκρη κάθε Τόπου.

Οδοιπόρος που δεν έφτασες ποτέ πηγή.

Τον πόνο των Πραμάτων και του Ανθρώπου

Τραγούδησες σε  μια πικρή λεπτού Σιγή..

Άξια μπαλάντα ποιητική το Ανεμοδούρι

Πληγώνει το πορτρέτο του DORIAN GREY

Αυτή είναι η ποίησή Μου ..Λες. Δε φταίει.

Μακριά πολύ θρηνεί κι η Πολυδούρη.

                                   ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ.
Υ.Γ: Στον Κώστα Καρυωτάκη λοιπόν εγώ θα αφιερώσω την μέρα της Ποίησης που θα γιορταστεί δεόντως στις 21 Μαρτίου στο Δημοτικό Θέατρο Πατρών στις 8.00 μμ..Άραγε ο Ποιητής θα είναι εκεί;;;;;

Η ΠΟΙΗΣΗ ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ...

Η ποίηση είναι επιστροφή

Σε οικεία μέρη

Άνοιξη και φθινόπωρο μαζί

Και καλοκαίρι

Νόστιμον ήμαρ στην σπαρμένη γη σου

Κι όταν γυρίζει απ΄ τα ξένα  το παιδί σου

Η ποίηση είναι επιστροφή

Δροσάτο να φυσάει το αγέρι

Καρπούζι κατακόκκινο στο χέρι

Μια Κυριακή.

Ταξίδι με ωτο στόπ  και με ποδήλατο

Και με τσιγγάνικη καρότσα και κορμί τροχήλατο

Η ποίηση είναι επιστροφή

Με τουμπελέκια και βιολί

Και έμπνευση

Που ακροβατεί

Με γκάζια μα και φρένα πειραγμένα

Κλαίγοντας

Που ποτέ δεν είναι εκεί

Όταν ακούει να σφυρίζουνε τα τρένα.

                                           ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ

Υ.Γ: Η ποίηση είναι επιστροφή. Ποτέ απομάκρυνση ή ξενιτιά. Μόνο επιστροφή.

ΟΙ ΑΝΥΠΑΚΟΥΟΙ ΑΝΕΜΟΙ..

Μια φορά και έναν καιρό στην πιο μακρινή γωνιά της γης  υπήρχε  μια  πολιτεία με το όνομα, Πολιτεία των Ανέμων. Σ΄αυτή την πολιτεία κυβερνούσε η Άπνοια. Ουδ΄όσο κάνει η μέλισσα κοντά στο λουλουδάκι, όπως λέει και ο ποιητής. Που σημαίνει ότι απουσίαζε η παραμικρή ανάσα, το ανεπαίσθητο φύσημα που προκαλούν τα μικροσκοπικά και λεπτεπίλεπτα φτερά της μέλισσας που πετά δίπλα σε ένα λουλούδι. Για πολιτεία των ανέμων η κατάσταση ήταν άκρως αποπνικτική. Πλήθος άνεμοι, βοριάδες, νοτιάδες, μελτέμια και αεράκια και κάθε λογής αερικά ζούσαν αφοπλισμένοι και κυριολεκτικά φιμωμένοι από κανόνες που έθετε η Άπνοια.

         Στην αποπνικτική αυτή ατμόσφαιρα της πολιτείας των ανέμων τα πάντα ήταν ετοιμόρροπα. Σπίτια, γέφυρες, δέντρα, πύργοι, σχολεία ,υπουργεία και φρούρια… Μα ακριβώς επειδή δεν φυσούσε το παραμικρό αεράκι, τίποτα δεν απειλούσε τα σαθρά και σάπια τους θεμέλια, την τόσο εύθραυστη ισορροπία τους. Έμεναν όρθια αν και εν δυνάμει ερείπια. Όλα λειτουργούσαν ρολόι. Τα ραδιόφωνα στη διαπασών έπαιζαν για σωφρονιστικούς λόγους το πολύ διδακτικό άσμα << του μικρού βοριά παράγγειλα να ΄ναι καλό παιδάκι, να μη χτυπάει πορτόφυλλα και το παραθυράκι>> και όλοι οι άνεμοι συνετίζονταν και συντονίζονταν με τις επιταγές του. Στο <<γιούρογκρουπ>> των τόσο όμοιων συνετών ανέμων που κάθε άλλο παρά επιτελούσαν τον σκοπό της ύπαρξής τους, δηλαδή να φυσάνε, τίποτα δεν προμήνυε κάποια αλλαγή .

           Μια μέρα στη κεντρική πλατεία της πολιτείας των ανέμων εμφανίστηκε από το πουθενά ένας ξένος με μια λατέρνα. Κάθισε σε ένα τραπεζάκι στην άκρη της πλατείας , έβγαλε  το σακάκι του γιατί η ζέστη ήταν αφόρητη και ζήτησε νερό. Αμέσως ανταποκρίθηκαν οι συνετοί άνεμοι προσέχοντας να μην φυσήξουν την παραμικρή ανάσα.- Που θα πάει , θα φυσήξει… αναφώνησε ο ξένος ευχαριστώντας τους ανέμους για το νερό και πριν προλάβουν εκείνοι να εκφράσουν την έκπληξή τους για την ανήκουστη  προσδοκία του ξένου ,η λατέρνα καλοκουρδισμένη άρχισε να τραγουδά… Να μας πάρεις μακριά, να μας πας στα πέρα μέρη, φύσα θάλασσα πλατιά, φύσα αγέρι, φύσα αγέρι…. Οι συνετοί άνεμοι έμειναν εμβρόντητοι. Αν είναι δυνατόν τέτοια τραγούδια σε μια πολιτεία που κυβερνάει η άπνοια!! Του είπαν να σταματήσει τη λατέρνα αμέσως. Ρώτησε γιατί. Του εξήγησαν . Μα εσείς δεν είστε άνεμοι; Ρώτησε ο ξένος. Δεν έχετε υποχρέωση να φυσάτε;

           Οι συνετοί άνεμοι αιφνιδιάστηκαν .Απάντησαν γεμάτοι ντροπή ότι έτσι δεν απειλούνταν τα ετοιμόρροπα κτήρια της πολιτείας.- Μα αφού είναι ετοιμόρροπα πρέπει να πέσουν ,απάντησε  ήσυχα ο ξένος .-Δεν είναι κακό να πέφτουν τα ετοιμόρροπα πράγματα. Αντίθετα είναι αναγκαίο. Οι συνετοί άνεμοι δεν μίλησαν. Κατάλαβαν πως δεν ήταν αυτή η δουλειά τους. Συνεννοήθηκαν με τα μάτια και καθώς ο ξένος φορτώθηκε τη λατέρνα του να φύγει , ένα στην αρχή απαλό θρόισμα που σιγά σιγά δυνάμωνε, απλώθηκε στο δάσος της πολιτείας των ανέμων και τον ξεπροβόδισε. Οι άνεμοι έπαψαν να είναι συνετοί και υπάκουοι. Ξανάγιναν απλώς άνεμοι. Το επόμενο λεπτό ένας εκκωφαντικός θόρυβος ακούστηκε. Στο φύσημα των ανυπάκουων ανέμων σωριάστηκαν σε ερείπια όλα τα ετοιμόρροπα κτήρια της πολιτείας των ανέμων.

                                                           ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ

Υ.Γ: Το αφιερώνω σε όλους τους ανθρώπους που κάνουν τη διαφορά.....

ΕΝΑΝ ΑΛΛΟ ΜΑΡΤΗ ΤΟΥ 1952...

Η ΕΛΛΗ ΠΑΠΠΑ συνελήφθη για την κομμουνιστική της δράση τον Δεκέμβριο του 1950 και καταδικάστηκε σε θάνατο μαζί με τον Νίκο Μπελογιάννη τον Φεβρουάριο του 1952. Ο Μπελογιάννης εκτελέστηκε στις 30 Μαρτίου 1952, αλλά η δική της ποινή δεν πραγματοποιήθηκε, διότι ο γιος τους, Νίκος, που είχε στο μεταξύ γεννηθεί στη φυλακή, ήταν μόλις επτά μηνών.

Στο βιβλίο της <<μαρτυρίες μιας διαδρομής >>που εκδόθηκε μετά το θάνατό της στις 27 Οκτωβρίου του 2009,με την επιμέλεια του Άγγελου Δεληβορριά ,διευθυντή του Μουσείου Μπενάκη, με τον οποίο τη συνέδεε μια σχέση εμπιστοσύνης, αποτυπώνει  όλη της την προσωπική και πολιτική της παρακαταθήκη.

Τη θυμήθηκα με αφορμή μια συνέντευξή της που είδα, στην Έλενα Ακρίτα, να μιλάει για όλα. Και βεβαίως για τον πιο φοβερό δικό της Μάρτη του 1952, όταν εκτελέστηκε ο σύντροφός της Νίκος Μπελογιάννης …Θα μου πείτε περασμένες ιστορίες ..Εμένα όμως μου αρέσουν οι περασμένες ιστορίες και τα βιβλία που τις διηγούνται . Το βιβλίο της το προτείνω σε όσους πιστεύουν πως η αλήθεια των ανθρώπων πρέπει να μεταλαμπαδεύεται εις τους αιώνες. Θαύμασα και τους δυο αυτούς ανθρώπους. Όχι μόνο για τον αγώνα τους για τις αξίες που πίστευαν σε μαύρες εποχές αλλά για τον έρωτά τους ,το χιούμορ και τα γέλια τους που έμειναν ζωντανά και αναλλοίωτα σε όλη την διάρκεια της αγωνιστικής ζωής τους ,ακόμα και στην απομόνωση ,στα στρατοδικεία , στην φυλακή…

Για του λόγου το αληθές παραθέτω ένα ποίημα που έγραψε ο μελλοθάνατος Μπελογιάννης στη αγαπημένη του Έλλη Παππά.

                 

Εμπήκες βαθιά μες στην ψυχή μου και την πότισες

Λατρεία που δεν γνώρισε ποτέ κανείς θεός

Λαχτάρα που ποτέ δεν ονειρεύτηκε γυναίκα

Ήλιος ήρθες μέσα στη νύχτα και τη φώτισες.

Μου δωσες το χέρι σου κι ευθύς πίστεψα

Όνειρο πως ήσουν και ζωντάνεψες

Ύστερα από τόσα χρόνια που σε γύρευα.

Σαν την πιο χαρούμενη άνοιξη της γης

Άνθισε η καρδιά μου για να σε δεχτεί

Γύρω μας όλα λες και φόρεσαν τα γιορτινά τους

Απ΄ τη γαζία του δρόμου ως τα κελιά μας

Ποιος ουρανός μπορεί να μην κάνει ξαστεριά

Ως θα αντικρύσει την αποθέωση της αγάπης μας;

                                            

Αυτά έγραφε ο ερωτευμένος Νίκος Μπελογιάννης από την απομόνωση, έναν άλλο Μάρτη του 1952, στην επίσης φυλακισμένη γυναίκα που αγαπούσε…. Και άλλα πολλά ..Οι στίχοι του κάνουν ακροστιχίδα..ΕΛΛΗ ΜΟΥ ΣΑΓΑΠΩ…

Τέλος αφιερώνω τα παραπάνω στην αδελφή μου τη Φωτούλα που έχει σήμερα τα γενέθλιά της και ξέρω πως δε θα παρεξηγήσει αυτή την αφιέρωση γιατί γνωρίζει πολύ καλά τις εμμονές μου. Της εύχομαι να είναι γερή και δυνατή και να μας χαρίζει πάντα την τόσο φωτεινή και ελπιδοφόρα παρουσία της. Φωτούλα θυμήσου το ταξίδι που μου έχεις τάξει....

                                                      ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ.

ΡΩΜΗ: Η ΑΙΩΝΙΑ ΠΟΛΗ....

Υ.Γ: ΟΛΟΙ ΟΙ ΔΡΟΜΟΙ ΟΔΗΓΟΥΝ ΣΤΗ ΡΩΜΗ!!!ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ ΗΛΙΑ ΜΟΥ..ΝΑ ΠΕΡΑΣΕΙΣ ΥΠΕΡΟΧΑ..ΚΑΛΗ ΑΝΤΑΜΩΣΗ!!!
                                                                             ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ

ΕΙΚΟΣΙ ΧΡΟΝΙΑ ΧΩΡΙΣ ΤΗ ΜΕΛΙΝΑ...

ΜΙΑ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ  ΣΤΑΘΜΟΣ....ΟΣΕΣ ΦΟΡΕΣ  ΚΙ ΑΝ ΤΗΝ ΑΚΟΥΣΩ ΔΕΝ ΤΗ ΧΟΡΤΑΙΝΩ........ΟΛΟΚΛΗΡΗ...... ΚΑΙ ΠΑΝΤΑ ΚΛΑΙΩ!!! ΣΗΜΕΡΑ ΟΣΟ ΠΟΤΕ ΕΠΙΚΑΙΡΗ ...

ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: Τι φοβάσαι περισσότερο;
ΜΕΛΙΝΑ: Φοβάμαι μήπως χαθεί η ιδεολογία στη γη..Και εμείς οι άνθρωποι γίνουμε ανθρωπάκια, να κοιτάμε πώς θα καλοπεράσουμε ..Κι εμείς οι Έλληνες, μήπως χάσουμε την αγωνιστικότητά μας...
ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: Ποια αξία θεωρείς πιο σημαντική στη ζωή σου;
ΜΕΛΙΝΑ: Την ελευθερία...
                                                         ΜΑΡΙΑ  ΦΟΥΚΑ

ΟΥΣΙΑ ΚΑΙ ΕΠΙΦΑΝΕΙΑ

Πολύς λόγος γίνεται στις μέρες μας για το παιχνίδι με τις λέξεις, για τον φετιχισμό των  λέξεων ,για το είναι και το φαίνεσθαι. Έτσι η τρόικα έγινε θεσμοί, το μνημόνιο δανειακή σύμβαση και συμφωνία γέφυρα, το κούρεμα αναδιάρθρωση  και πλείστα άλλα ανάλογα παραδείγματα. Κι εγώ η ίδια που θεωρώ την ουσία ακριβότερη από κάθε περιτύλιγμα που συχνά κρύβει τις ασχήμιες της σε ευρηματικές και καλοφτιαγμένες λέξεις ,αντιλαμβάνομαι τη σημασία που έχει καμιά φορά αυτό το τόσο παρεξηγημένο φαίνεσθαι.

Ναι λοιπόν, έχει την αξία του το πώς εμφανίζεται μια κατάσταση, ένα μέτρο , μια συμπεριφορά. Και ασφαλώς έχει τη σημειολογία της η κάθε χειρονομία, προσφώνηση, ένδυση ,τοποθέτηση, κατάφαση ή άρνηση. Έτσι  έχει μεγάλη σημασία μια χρεοκοπημένη χώρα όπως η Ελλάδα να μπορεί να διαπραγματεύεται απαιτώντας να τηρούνται τα προσχήματα ενός δημοκρατικό διαλόγου ανάμεσα σε Ευρωπαίους εταίρους και όχι ανάμεσα σε σκλάβους και αφεντικά. Και αυτό δεν είναι μόνο επιφάνεια .Είναι και ουσία. Κι αν κάποιες  λέξεις μας κάνουν να αισθανόμαστε καλύτερα για να αντέχουμε τα δυσβάσταχτα πράγματα ας τις χρησιμοποιούμε.

Άλλωστε όλοι μας ψάχνουμε να βρούμε την Ουσία μέσα σε κάθε τι που βλέπουμε να μας παρουσιάζεται ως Επιφάνεια. Είτε πρόκειται για φευγαλέες ή εστιασμένες   ματιές, χαμόγελα ,αδιάφορα ή φοβισμένα βλέμματα ,παγωμένες ατάκες και φιλόξενες ή μη αγκαλιές. Ψάχνουμε την Ουσία στην Επιφάνεια και της Επιφάνειας την Ουσία. Έτσι ή αλλιώς λοιπόν καταλήγουμε πάντα στην Ουσία.

                                                                    ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ.

ΜΑΡΤΗΣ...

Μάρτης 

Διαμαρτυρόμενος

Εν όψει

Εντόνως .

Βροχή απαγορεύσεις

Και εμπόδια .

Της Άνοιξης πρωτότοκος

Και κακομαθημένος.

Αυστηρά

Προσανατολισμένος

Σε διαψεύσεις

Προσδοκιών ηλιόλουστων.

Τις παροιμίες

Δικαιώνει .

Γδάρτης.

Κάποια στιγμή το παίρνει απόφαση.

Δίνει

Προτεραιότητα

Στην

Άνοιξη…..

        ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ.

Υ.Γ: Η Άνοιξη είναι μια Εποχή που διεκδικείται κυρίως από αυτούς που δεν φοβούνται το Χειμώνα. Αλλιώς δεν έχει νόημα η ευλογία της. Γιατί δεν είναι απλώς μια Εποχή .Είναι μια Υπόσχεση Νίκης ενάντια στο Φόβο της Ακινησίας και της Παγερής Σιωπής. Ένα Άνοιγμα στο Φως. Μια Επανάσταση. Που κρύβεται μες το Χειμώνα……