ΛΟΓΩ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ...

Υ.Γ1: Τα παλιά τραγούδια έχουν στην καρδιά μου θέση ξεχωριστή. Είναι της παρέας και της συντροφιάς. Δημιουργούν μια γλυκιά νοσταλγία για τα χρόνια που έφυγαν και για τους ανθρώπους που πήραν μαζί τους. Ένα αίσθημα δηλαδή γλυκόπικρο που αντέχεται όμως. Φύσει μελαγχολικό άτομο, παρόλο που δεν μου φαίνεται, εκτιμώ πολύ όσους βρίσκουν την χαρά στα απλά, καθημερινά πράγματα που φέρνουν τους ανθρώπους κοντά και τους ζεσταίνουν την ψυχή.

Πώς  αλλιώς; Αφού αγαπιούνται οι άνθρωποι.. Και η αγάπη θέλει γιορτή. Θέλει κουβέντα και μοίρασμα. Αγαθών και αισθημάτων. Προπάντων καλοσύνη και απλότητα. Και μουσική βεβαίως. Είτε παλιά είτε σύγχρονη ..Όπως προτιμάτε....Καλή Τσικνοπέμπτη σε όλους τους φίλους μου , καλές Απόκριες και καλή Σαρακοστή!!!!

Υ.Γ2:...Και το ξέρει η ανθρωπότης

            Πως ο Θεός είναι Πλακιώτης

            Και όταν σιγοψιχαλίζει

           Τα βασιλικά ποτίζει..

Από  πολλές  θεολογίζουσες βαρυσήμαντες αναλύσεις προτιμώ αυτή που έχει κάτι από την ομορφιά των απλών καλών ανθρώπων που ξέρουν να γιορτάζουν την κάθε μέρα. Με λίγο κρασί, πολλή διάθεση και ακόμα περισσότερη επιείκεια....

                                                               ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ

ΑΠΟΛΑΣ ΛΕΡΜΙ: ΕΝΑΣ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΟΝΤΟ.

ΑΠΟΛΑΣ ΛΕΡΜΙ: ΕΝΑΣ ΥΠΕΡΟΧΟΣ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΟΝΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΚΑΤΑΓΩΓΗΣ-ΤΟΥΡΚΟΣ ΥΠΗΚΟΟΣ

Ο νεαρός τραγουδιστής Απόλας (όπως γράφει στο μπράτσο του στα Ελληνικά) Lermi, γεννήθηκε το 1984, στην Τόνια της Τραπεζούντας, ένα από τα Ελληνόφωνα χωριά του Πόντου.

Μιλάει την διάλεκτο "Ρωμαίικα" που έμαθε από τους γονείς και τους παππούδες του, οι οποίοι του μεταλαμπάδευσαν την αγάπη τους για την ποντιακή παράδοση.

Υ.Γ: Άκουσα τα τραγούδια του και στα ελληνικά και στα τούρκικα και τα αγάπησα πολύ. Ο τρόπος που τα ερμηνεύει και στις δυο γλώσσες υπέροχος. Κάποτε στα μέρη του, στον Πόντο, ζούσαν Έλληνες και Τούρκοι μαζί. Όπως η γιαγιά μου από την πλευρά της μητέρας μου που καταγόταν από την Καστάμονη της Μ.Ασίας και ήρθε στην Ελλάδα πρόσφυγας το 1922  ετών επτά.  Ήξερε καλά και τις δυο γλώσσες. Τα μυστικά της τα έλεγε στα τούρκικα. Ο Απόλας Λέρμι λοιπόν κράτησε στην καρδιά του και τις δυο πατρίδες. Αφιερωμένα τα τραγούδια του σε όλους όσους πιστεύουν ότι η μουσική φέρνει κοντά τους ανθρώπους και δεν τους χωρίζει.  

                                                             ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ

ΚΟΝΤΡΑ ΡΟΛΟΣ...

 ΕΦΥΓΕ ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΗΘΟΠΟΙΟΣ  ΒΑΣΙΛΗΣ ΛΟΓΟΘΕΤΙΔΗΣ

Υπήρξε ο αγαπημένος ηθοποιός του πατέρα μου. Ηθοποιός με πηγαίο ταλέντο και σπάνια αφοσίωση στην Τέχνη του.  Ήταν άνθρωπος μοναχικός και λιγομίλητος. Στην ιστορία του θεάτρου όμως έμεινε ως ο σπουδαιότερος κωμικός ηθοποιός της εποχής του και όχι μόνο. Ίσως γιατί ως εσωστρεφής ο ίδιος αντιλαμβανόταν καλύτερα την ανάγκη του κόσμου να γελάσει. Να ξεφύγει από την σοβαρότητα και τη σοβαροφάνεια. Και οι ταινίες του αλλά και τα θεατρικά έργα που ανέβασε είναι απόδειξη του ταλέντου του να προκαλεί το γέλιο του κοινού αβίαστα χωρίς υπερβολές στο παίξιμό του. Μια γκριμάτσα, μια σιωπή εκεί που δεν την περιμένεις, ένα σκύψιμο, μια παράταιρη κίνηση, ένα νεύμα…. Μαθητής του Ζωγράφειου σχολείου της Πόλης κουβαλάει  μαζί του τη θλίψη της Ανατολής που χάθηκε για πάντα. Ίσως γι αυτό οι κωμωδίες του περιέχουν πάντα την συγκίνηση του ανθρώπου που συναντιέται με την καλοσύνη, τον έρωτα, την αγάπη, την αφοσίωση, την φιλία.. Σαν να επιστρέφει πάντα από τα μέρη που άφησε και πρέπει να καλοπιάσει την καινούργια πατρίδα με το γέλιο και τα αστεία του. Θα μου πείτε. Δικές μου αυθαίρετες ερμηνείες .Εννοείται !!!

Οι παρακάτω  εκπληκτικοί στίχοι και η μουσική  του Μάνου Χατζιδάκι καθώς και η ερμηνεία του Τάκη Χορν , αφιερωμένοι σ΄ αυτόν….

Ηθοποιός σημαίνει φως.

Είναι καημός πολύ πικρός

και στεναγμός πολύ μικρός.

Μίλησε, κλαις;

Όχι δε λες.

Μήπως πεινάς;

Και τι να φας!

Όλο γυρνάς, πες μου πού πας;

Σ' αναζητώ στο χώρο αυτό,

γιατί είμ' εγώ πολύ μικρός

και θλιβερός ηθοποιός.

Θα παίξεις μια, θα παίξω δυο.

Θα κλάψεις μια, θα κλάψω δυο.

Σαν καλαμιά θα σ'αρνηθώ,

θα σκεπαστώ, θα τυλιχτώ

μ' άσπρο πανί κι ένα πουλί,

άσπρο πουλί που θα καλεί

τ' άλλο πουλί, το μαύρο πουλί.

Παρηγοριά στη λυγαριά, υπομονή!

 Αχ πώς πονεί!

Κι ύστερα λες για δυο τρελές

που μ' αγαπούν γιατί σιωπούν,

 γιατί σιωπούν......

 Έλα στο φως, παίζω θα δεις

  Είμαι σοφός μην απορείς,

 έλα στο φως, παίζω θα δεις.

Ηθοποιός, ό,τι κι αν πεις

είναι καημός πολύ πικρός

και στεναγμός πολύ βαθύς.

 Ηθοποιός, είτε μωρός,

 είτε σοφός είμαι κι εγώ,

 καθώς κι εσύ είσαι παιδί,

 που καρτερεί κάτι να δει.

Πιες το κρασί, στάλα χρυσή

απ' τη ψυχή, ως την ψυχή.

Υ.Γ: Αγαπώ τους ηθοποιούς που  ταιριάζουν σε αυτούς τους στίχους, τη μουσική και την ερμηνεία. Όπως ο Βασίλης Λογοθετίδης….

                                                     ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ

Η ΔΙΚΗ ΤΗΣ ΤΡΙΣΕΥΓΕΝΗΣ...

 ΕΝΑ ΣΧΟΛΙΟ ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΗΝ ΣΠΟΥΔΑΙΑ ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ <<ΤΡΙΣΕΥΓΕΝΗ>>  ΤΟΥ ΚΩΣΤΗ ΠΑΛΑΜΑ  ΑΠΟ ΤΟ ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ ΠΑΤΡΑΣ

Η ΔΙΚΗ ΤΗΣ ΤΡΙΣΕΥΓΕΝΗΣ

ΣΥΝΗΓΟΡΟΣ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗΣ: 

Η Τρισεύγενη είναι αθώα. Το λέω από την αρχή και εκεί θα καταλήξω. Δεν ήταν μόνο όμορφη .Δεν διέθετε δηλαδή μονάχα  ένα χάρισμα  που όλοι ζηλεύουν και φθονούν γιατί δεν μπορούν να το αμφισβητήσουν. Ήταν και ελεύθερος άνθρωπος .Ανυπάκουη γυναίκα στους πιεστικούς κανόνες μιας εποχής που ένα άλλο θύμα της, η ζακυνθινή Ελισάβετ Μουτζάν Μαρτινέγκου γράφει στην αυτοβιογραφία της<<….περισσότερο απ΄ όλα εφοβόμουν μεγάλως μην είχε τύχει να πάρω κανένα από εκείνους τους άνδρας οπού θέλουν την γυναίκα τους ωσάν σκλάβα , και την νομίζουν δια κακήν , οπόταν αυτή ωσάν σκλάβα δεν θέλει να φέρεται…>> Αυτό ήταν λοιπόν το θέμα. Η Τρισεύγενη διεκδικούσε για τον εαυτό της αυτοδιάθεση. Να μπορεί να σκέφτεται ή να μη σκέφτεται για κάτι, να κινείται ή να στέκεται σύμφωνα με την επιλογή της βούλησής της, όπως έλεγε και ο Βολταίρος στον ορισμό του για την ίδια την ελευθερία. Γνώριζε καλά πως θα την αποκαλέσουν κακή. Ο πατέρας της, ο κόσμος, ακόμα και ο άνδρας που αγαπούσε. Ήξερε τους κανόνες. Ότι δεν ήταν ελεύθερη να επιλέξει τον τρόπο που θα ζήσει. Όμως σαν τον  αγγελιοφόρο στην ΕΛΕΝΗ του Ευριπίδη φωνάζει<< Λεύτερη αν δεν είμαι, λεύτερη έχω ψυχή..>>

ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΓΩΓΗ: 

Η Τρισεύγενη είναι ένοχη. Ήξερε ότι ήταν παντοδύναμη και  μεταχειριζόταν τους ανθρώπους.. Γιατί οι άνθρωποι θαυμάζουν την ομορφιά. Γίνονται σκλάβοι της .Τη ζηλεύουν , τη φθονούν αλλά στο τέλος την παραδέχονται ως ανώτερή τους. Η Τρισεύγενη απλώς νόμισε  ότι ήταν αρκετή για να την κάνει ευτυχισμένη . Αρκετή για να αμφισβητήσει την καταπιεστική ζωή των άλλων γυναικών που πολλές φορές χρησιμοποίησε για να καλύψει τις παράτολμες για την εποχή πράξεις της. Ήταν τίμια ναι. Αλλά η γυναίκα του Καίσαρα πρέπει να φαίνεται και τίμια. Η Ελένη του Ευριπίδη θα παλέψει με όλη της τη δύναμη να αποδείξει την αθωότητά της<< Δεν πήγα εγώ  με γρήγορο καράβι, στην αγκαλιά ενός βάρβαρου, ούτε σε ντροπιασμένο πλάγιασα κρεβάτι.>> Η Τρισεύγενη αδιαφορεί για τις κακές φήμες. Νομίζει ότι είναι αρκετή η αγάπη της  μέσα στους τέσσερις τοίχους του σπιτιού της να κάνει τον  άντρα της ευτυχισμένο. Πως είναι αρκετό ότι η ίδια γνωρίζει ότι είναι αθώα από όλα εκείνα που η κοινή γνώμη κουβεντιάζει πίσω από την πλάτη της. Ξεχνάει όμως πως όλοι δεν έχουν την ίδια δύναμη να αρκεστούν σ΄ αυτή την αγάπη. Θέλουν και το σεβασμό του κόσμου. Της κοινωνίας στην οποία καλώς ή κακώς ζουν .Δίπλα στο γείτονα, στο συγγενή και στο φίλο. Που πρέπει να παίρνουν υπόψη τη γνώμη του.

ΣΥΝΗΓΟΡΟΣ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗΣ:

Η Τρισεύγενη είναι αθώα. Δεν είναι ότι δεν υπολογίζει τον κόσμο .Είναι ότι ξέρει πως ό,τι και να κάνει ,αρνητικό ή θετικό ,η κοινή γνώμη θα είναι πάντοτε σκληρή μαζί της. Γιατί  κατά  βάθος, τους  είναι μια ξένη. Ξένη στην κοινωνία της υποταγής και της μιζέριας. Οι νεράιδες όσο και αν αγαπούν θνητούς , όσο και αν προσπαθούν να κλείσουν τα αυτιά τους στο τραγούδι των σειρήνων που υμνούν μια διαφορετική ζωή ,στο τέλος στο μόνο που υπακούουν είναι στην θεϊκή και ελεύθερη φύση τους. Αυτή η υπακοή μπορεί να τις καταστρέψει. Να τις  εξαφανίσει. Όμως οι νεράιδες δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς. Μίλησες για την Ελένη της Τροίας. Αυτή υπήρξε τυχερή στην ατυχία της. Είχε συνήγορο έναν Ευριπίδη και ό,τι πιο προοδευτικό και ελπιδοφόρο γέννησε στην αρχαιότητα η Αθήνα. Τους σοφιστές. Που διαχώρισαν ΤΟ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΦΑΙΝΕΣΘΑΙ Και προέτρεψαν τους ανθρώπους να μην μένουν στο δεύτερο που πολλές φορές κατέστρεψε τον κόσμο. Ο από μηχανής λοιπόν θεός , το ίδιο της το είδωλο που τόσα δεινά της προκάλεσε, στο τέλος την δικαίωσε μπροστά στα μάτια του άνδρα της<< Κι η δύσμοιρη Ελένη που δε φταίει φορτώθηκε τις ντροπιασμένες φήμες>> Η Τρισεύγενη όμως δεν έχει κανέναν να την υπερασπιστεί.

ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΓΩΓΗ: 

Η Τρισεύγενη είναι ένοχη. Υποτίμησε την αγάπη. Είπε <<Τον Πέτρο Φλώρη εγώ τον διάλεξα. Εγώ τον έκανα να με αγαπήσει. Εγώ τον πήρα και όχι αυτός.>> Και έτσι έγινε αυτή ό,τι κατηγορούσε. Έγινε η εποχή της. Που καταπιέζει , που περιφρονεί , που δεν ρωτάει. Δίνει μονάχα όποιες απαντήσεις θέλει εκείνη. Στην αγάπη όμως δεν υπάρχουν εγωισμοί. Είπες ότι δεν είχε ανθρώπους να την υπερασπιστούν. Μέγα Λάθος. Υπήρχαν άνθρωποι που έπιναν νερό στο όνομά της. Την αγαπούσαν και τη θαύμαζαν. Την τραγουδούσαν στα γλέντια τους. Και αυτή τι έκανε; Τους περιφρονούσε. Στο τέλος τους φόβισε με τα καμώματά της. Γιατί  την σύνεση, την μετρημένη λογική που χτίζει και δεν γκρεμίζει μόνο, η Τρισεύγενη την ποδοπάτησε. Την θεώρησε άχρηστη μπροστά σε μια πρωτόγονη και βίαιη αγάπη που διεκδικεί μόνο την αποδοχή και δεν τη δίνει. Δεν έμαθε ότι ο έρωτας, η αγάπη και η ομορφιά  έχουν κόστος. Ένα τίμημα. Αν ξεπεράσεις το μέτρο διαπράττεις ύβρη . Μοιραία δεν αργεί η νέμεσις και η τίσις.. Στη Μήδεια του Ευριπίδη ο χορός τραγουδάει:

Έρωτα εσύ, με περισσή
όταν λαβώνεις δύναμη,
μηδ’ όνομα καλό από σε
μηδ’ αρετή μπορεί να βγει.

Μα μετρημένα αν πορευτεί
η Κύπριδα, άλλη σαν αυτή
θεά δεν έχει νοστιμιά.

Ω δέσποινά μου, απάνου μου
με το χρυσό δοξάρι σου
μη ρίξεις την αφεύγατη
σαγίτα, που `χει την αιχμή
βαμμένη στην αποθυμιά

Η Τρισεύγενη δεν πορεύτηκε μετρημένα ούτε στον έρωτα ούτε σε τίποτα . Είναι ένοχη.

ΣΥΝΗΓΟΡΟΣ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗΣ:

Η Τρισεύγενη είναι αθώα. Ήξερε καλά ότι στην αγάπη δεν υπάρχουν εγωισμοί. Το μόνο που εννοούσε όταν είπε<< Εγώ τον διάλεξα τον Πέτρο Φλώρη>> είναι ότι δεν υποτάχθηκε στην μοίρα των άλλων γυναικών της εποχής της που παντρεύονταν όποιον ήθελε ο πατέρας τους. Για την Τρισεύγενη πιο σημαντικό ακόμα και από τον έρωτα, είναι η ελευθερία να τον επιλέξεις. Από την ίδια την επιθυμία, το δικαίωμα να επιθυμείς. Διεκδίκησε αυτό που μόνο στους άνδρες συγχωρούσαν. Το δικαίωμα να λέει ΕΓΩ. Η Ελένη Μπούκουρα Αλταμούρα, στο μυθιστόρημα της Ρέας Γαλανάκη Ελένη, ή ο Κανένας, που έχει ως θέμα του την ζωή αυτής της ασυμβίβαστης γυναίκας που το 1848 , έχοντας ως πρότυπό της την συντοπίτισσά της Λασκαρίνα Μπουμπουλίνα,  μεταμφιέστηκε σε άνδρα για να σπουδάσει ζωγραφική γιατί στη περίφημη σχολή των Λαζαρηνών ζωγράφων δεν έκαναν δεκτές γυναίκες, λέει:<< Στερέωσα ένα καθρεφτάκι στα κλαδιά, για να δω να βάλω πάνω στα κουρεμένα μου μαλλιά ένα αντρικό καπέλο. Κοίταξα τον εαυτό μου στον καθρέφτη…Η παρθένος ζωγράφος  απουσίαζε…… Ήδη πάσχιζα να σκεφτώ σαν άνδρας. Ήδη είχα μιλήσει με το ΕΓΩ..>> Η Τρισεύγενη λοιπόν μίλησε με το ΕΓΩ, γιατί δεν ήθελε να υποτάσσεται στο ΕΜΕΙΣ. Απλώς ήθελε να το επιλέγει. Δεν περιφρονούσε κανέναν. Απλώς ήθελε με τον τρόπο της να  δείξει στον κόσμο ότι υπάρχει κι άλλος τρόπος να σκέφτεσαι και να υπάρχεις… Ακόμα και αν χρειαστεί να χτυπήσεις τη γροθιά σου στα καρφιά γι αυτό.

ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΓΩΓΗ: 

Η Τρισεύγενη είναι ένοχη. Πανάρχαια σοφία από την Ελένη του Ευριπίδη διατρανώνει <<Τα αδύνατα αν ζητάς, σοφός δεν είσαι>> Η Τρισεύγενη λοιπόν ζήτησε το αδύνατο. Να αλλάξει με μιας, τη σκέψη και τα αισθήματα των ανθρώπων. Να τους κάνει εικόνα της . Χωρίς σύνεση και σοφία, αλλά με περισσό θράσος και υπεροψία. Και κάτι ακόμα. Η γυναίκα που ανέφερες παραπάνω, η Σπετσιώτισσα ζωγράφος, δεν πισωγύρισε. Διέγραψε την γυναικεία της φύση και το όνομά της και έγινε ο Κανένας για να ακολουθήσει το όνειρό της. Ίσως γιατί ήξερε ότι για να γίνεις Κάποιος πρέπει να ξεκινήσεις ως Κανένας. Και όταν γνώρισε τον έρωτα στο πρόσωπο ενός Ιταλού ζωγράφου, απαρνήθηκε την ανδρική της υπόσταση, τον ακολούθησε, έκανε μαζί του τρία παιδιά εκτός γάμου, έγινε καθολική για να τον παντρευτεί και να νομιμοποιήσει τη σχέση τους και όταν την παράτησε γύρισε πίσω στην Ελλάδα για να τελειώσει η ζωή της πολύ τραγικά. Έχασε τα δυο από τα τρία παιδιά της από φυματίωση και αυτή πέθανε μισότρελη βάζοντας φωτιά σε όλους του πίνακές της. Πλήρωσε το τίμημα των επιλογών της μέχρι το τέλος. Η Τρισεύγενη όμως τι έκανε; Όταν τη ρώτησε ο άντρας της αν ζούσε κατά την απουσία του έτσι , όπως της καταμαρτυρούσαν, ελεύθερα και ανυπάκουα, αυτή δείλιασε να το παραδεχτεί. Η Τρισεύγενη που έκανε πάντα ό,τι της έλεγε η καρδιά της και η βούλησή της, μπροστά στον άνδρα της έγινε η γυναικούλα που κορόιδευε. Μια  δειλή και υποταγμένη γυναίκα. Στο τέλος αυτοκτόνησε επειδή  αυτός την παράτησε .

ΣΥΝΗΓΟΡΟΣ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗΣ: 

Η Τρισεύγενη είναι αθώα. Δεν αυτοκτόνησε γιατί την παράτησε ο άντρας της αλλά γιατί απογοήτευσε ή ίδια τον εαυτό της. Πότε; Όταν δεν υπερασπίστηκε μπροστά στον αγαπημένο της τις ίδιες της τις επιλογές. Να ζει όπως αυτή έχει επιλέξει χωρίς αυτό να τον υποτιμά και να τον ντροπιάζει. Η Τρισεύγενη δεν υπερασπίστηκε την ίδια της την αγάπη. Όχι από φόβο αλλά από απελπισία. Την μοναδική εκείνη στιγμή που πρόδιδε τον εαυτό της μη παραδεχόμενη την αλήθεια των δικών της επιλογών, καταλάβαινε ότι είχε νικηθεί από αυτό που πίστευε ότι ήταν εύκολο να νικήσει. Την εποχή της. Δεν είχε λόγο λοιπόν να ζει. Όχι τόσο χωρίς εκείνον , όσο χωρίς την αυτοεκτίμησή της..Το δηλητήριο που ήπιε δεν ήταν τόσο πικρό όσο  αυτή η  προδοσία .Του ίδιου της του εαυτού.

ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΓΩΓΗ: 

Πέθανε όμως και στα χείλη της είχε το όνομα το αγαπημένου της..

ΣΥΝΗΓΟΡΟΣ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗΣ: 

Σωστά. Ποτέ όμως δεν θα μάθουμε τι ήθελε να του πει. Αν κρίνω από τον τρόπο που οι άνθρωποι λειτουργούν λίγο πριν πεθάνουν, αυτό που θα του έλεγε ήταν. Έκανα όλα όσα με κατηγορείς χωρίς να σε ντροπιάσω. ΓΙΑΤΙ ΕΤΣΙ ΗΘΕΛΑ….

Υ.Γ: ΠΑΡΤΕ ΘΕΣΗ….ΕΙΣΤΕ ΥΠΕΡ Η ΚΑΤΑ..Ρωτάτε την γνώμη μου; Εγώ κάνω τις ερωτήσεις…..

                                                                   ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ

ΜΙΝΩΣ ΖΩΤΟΣ :Ο ΚΑΣΚΑΝΤΕΡ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ!

 ΜΙΝΩΣ ΖΩΤΟΣ: Ο ΚΑΣΚΑΝΤΕΡ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ

ΞΕΓΕΛΑΣΜΑ( Στην αληθινή ποιήτρια Μαρία Πολυδούρη)

Ήταν, θυμούμαι , κάποτε, που δίχως ναν το νιώθω

Κρυφά η ζωή μου εθέρμαινε τον τολμηρό μου πόθο,

Κι ανοίγοντας τα μάτια μου μπροστά της θαμπωμένα,

Έλεα και βρήκα τ΄ όνειρο που εταίριαζε για μένα.

Θυμούμαι, που υποσχετική κοντά της μ΄ εκαλούσε

Και μ΄ έκραζε μυριόστομη και μου χαμογελούσε

Τα θέλγητρά της που άφηνε μονάχα να μαντέψω

-έτσι κι αν δεν το πίστευα να ιδώ και να πιστέψω-

Μα απόμεινα σαν το πουλί στην ξόβεργα που επιάστη

Κι είδα η ψυχή να σταματά σαν άτι που εξαφνιάστη.

Μα ακόμα ωστόσο κι άπιαστη τον πόνο της να πνίγει,

Έτοιμη πάλι να πιαστεί και πάλι να ξεφύγει…

Υ.Γ1: Ο Μίνως Ζώτος, γεννήθηκε στο Νεοχώρι του Μεσολογγίου το 1905 , παρακολούθησε μαθήματα στη Νομική Σχολή Αθηνών και στη συνέχεια διορίστηκε βοηθός ταμία στο Δήμο Αθηναίων. Το 1928 γνωρίστηκε με τη Μαρία Πολυδούρη ,τον μεγάλο , χωρίς ανταπόκριση έρωτα της ζωής του .Ο θάνατός της, το 1930, επιβάρυνε και τη δική του υγεία. Το 1932 πέθανε από φυματίωση σε ηλικία 27 ετών.

Αν αναρωτιέστε γιατί απέδωσα στον σπουδαίο αυτό ποιητή τον χαρακτηρισμό κασκαντέρ (επαγγελματίας ειδικά γυμνασμένος για να αντικαθιστά τον ηθοποιό σε επικίνδυνες σκηνές μιας ταινίας)θα σας πω για τρεις λόγους. Ο πρώτος είναι επειδή ερωτεύτηκε με πάθος μια γυναίκα που δεν ανταποκρίθηκε ποτέ στον έρωτά του. Αυτό από μόνο του είναι ιδιαίτερα επικίνδυνο. Η τελευταία στροφή του υπέροχου ποιήματός του που ανάρτησα μαρτυρά έναν άνθρωπο που δεν μετανιώνει για τα αισθήματά του .Ο έρωτας τον ξαφνιάζει, τον πονά , τον πνίγει αλλά αυτός είναι έτοιμος και πάλι να πιαστεί στα δίχτυα του. Να μπει στο επικίνδυνο παιχνίδι  του. Ο δεύτερος λόγος για τον ακραίο  αυτό χαρακτηρισμό είναι ο εξίσου  ακραίος έρωτας του ποιητή για την Τέχνη του. Τόσο νέος και τόσο συγκινητικά και ολοκληρωτικά δοσμένος στην Ποίηση που μένεις εκστατικός και εντυπωσιασμένος μπροστά του!

Την πιο παραστατική εικόνα του Ζώτου εκείνα τα χρόνια, τη δίνει ο Κοτζιούλας στο άρθρο που αφιέρωσε στον ποιητή και που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Ρυθμός ένα χρόνο μετά τον θάνατό του: «Κοντό ανάστημα, πρόσωπο μελαχρινό, ωραία μαλλιά. Το μάτι τού γλύκαινε πιο πολύ την ήμερη όψη, μα κι’ έκοβε μαζί, διαπεραστικό. Φοριόταν πάντα του καλά και συχνά γύριζε ξεσκούφωτος. Είχε κέφι σχεδόν αδιάκοπο, μιλούσε και χαριτολογούσε ολωσδιόλου αβίαστα, κι’ όσο γι’ απαγγελία ποτέ δεν κουραζόταν να λέει ποιήματα, κουβέντιαζε μ’ ευκολία και χάρη, σωστός τεχνίτης του λόγου, κι’ ήταν ευχαρίστηση να τον ακούς, καθώς μάλιστα σπάνια θα τον έβλεπες ερεθισμένο. Σύχναζε ταχτικά στα καφενεία. Μαγερειό δεν άλλαζε – ήταν ανοικονόμητος, και με όλο το μισθό που έπαιρνε έμενε ολοένα χρεωμένος. Δεν πήγαινε σε διαλέξεις, ούτε σ’ εκδρομές. Προτιμούσε τα φιλολογικά κέντρα των νέων –όταν υπήρχαν– και τις λέσχες των καλλιτεχνών, όπου βρίσκονται το περισσότερο κυρίες […]. Η ποίηση όμως τον είχε αφοσιωμένο της πιστό. Απ’ όλα τ’ αφηρημένα ονόματα που μοιράζουνται τη λόξα μας, μονάχα εκείνη κυβερνούσε την ψυχή του. Αυτό το τέρας που λέγεται φιλολογία αμφιβάλλω αν απομύζησε τόσο αίμα απ’ την καρδιά άλλων ομοτέχνων του. Άλλοι μπορεί να τύπωσαν περσότερα βιβλία, να δούλεψαν την τέχνη μ’ εφόδια μεγαλύτερα, να γέρασαν και ν’ άσπρισαν απάνου σε χειρόγραφα. Ο Ζώτος, αν δεν έχει να παρουσιάσει πολύχρονη εργασία και τίτλους πολυσήμαντους, δεν πέρασε όμως ούτε μέρα χωρίς να δώσει μια σκέψη του στην ποίηση. Την αγαπούσε με το πάθος των νεανικών του χρόνων, με ανιδιοτέλεια και αυταπάρνηση, και ας μην είχε να περιμένει ανταπόδοση ικανή…»

Χωρίς ανταπόδοση λοιπόν και αυτός ο έρωτας για την ποίηση και τη φιλολογία.. Εννοώ χωρίς μεγάλη αναγνώριση και  δόξα. Μα ο ποιητής  με τις επικίνδυνες αγάπες επιμένει σε όλη την σύντομη ζωή του  να τις κυνηγά με αφοσίωση και πίστη.  Και ας τον φθείρουν και ας τον πληγώνουν. Δεν είναι πραγματικός κασκαντέρ;

Ο τρίτος λόγος αυτού του χαρακτηρισμού είναι γιατί και μένα μου αρέσουν οι προκλητικοί και ακραίοι τίτλοι. Γενικώς δεν το έχω με την ησυχία και την αθόρυβη χρήση των λέξεων. Προτιμώ τις υπερβολές όταν πρόκειται για αισθήματα όπως  ο έρωτας, ο φόβος, η απελπισία….. Άλλωστε ο ποιητής Μίνως Ζώτος ταίριαξε απόλυτα στην ουσία του τίτλου. Γιατί έζησε επικίνδυνα- εννοώ  κυνηγώντας  με πάθος όσα αγαπούσε …..

Υ.Γ2: Ευχαριστώ την παιδική μου φίλη Μαρία Ζέρβα που μου έδωσε το βιβλίο με τα ποιήματα του Μίνου Ζώτου, τον οποίο αγάπησα πολύ διαβάζοντάς τα.

                                                                  ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ

ΤΟ 2ο ΓΥΜΝΑΣΙΟ ΠΕΝΘΕΙ ....

ΤΟ  2ο ΓΥΜΝΑΣΙΟ ΠΕΝΘΕΙ

ΕΦΥΓΕ ΣΗΜΕΡΑ Η ΠΡΩΗΝ ΔΙΕΥΘΥΝΤΡΙΑ ΤΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ ΜΑΣ ,  Η ΖΩΗ ΛΑΓΙΟΥ
Ανάλαφρη ψυχή, πεταλούδα, 

Πέταξε γρήγορα ,φύγε μακριά

Κόκκινα σε προσμένουν  λουλούδια

Και αστέρια  και ρόδα λευκά.

Σε θυμόμαστε όλοι κοιμήσου

Έναν ήσυχο ύπνο γλυκό

Προσευχές και οι Ευχές μας μαζί σου

Σαν μαγιάτικο κρίνο λευκό

Όμορφο και  γλυκό το ταξίδι

Σε μια άλλη πανέμορφη γη

Και στον Πίνακα γράψαμε ήδη

ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ ΖΩΗ……………..

                                              ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ.

Υ.Γ:  Από το πρωί σήμερα αυτός ο κόμπος στο λαιμό. Πέθανε η Ζωή. Σχήμα από μόνο του οξύμωρο. Η πρώην διευθύντρια του σχολείου μας. Και τι δε μοιραστήκαμε . Κουβέντες, γέλια και δάκρυα. Γιατί η Ζωή ήταν πάντα προσιτή σε όλους. Μια γενναιόδωρη αγκαλιά για συναδέλφους και μαθητές. Ευγενική, αισιόδοξη, πραγματική αγωνίστρια.Σπουδαία φιλόλογος, υπέροχη ομιλήτρια, εργατική και φιλότιμη, σεβόταν και τιμούσε την γνώμη του συλλόγου των καθηγητών, όλων μαζί και του καθενός ξεχωριστά.  Η χαρακτηριστική φωνή της , ο ήχος του γέλιου της , η πληθωρική παρουσία της ανεξίτηλα έχουν χαραχτεί στην καρδιά και στην μνήμη μας. Εκεί που οι άνθρωποι δεν πεθαίνουν ποτέ. Οι καλοί άνθρωποι σαν την Ζωή , με ουσιαστική και βαθιά καλοσύνη , χωρίς κόμπλεξ και εμπάθειες . Ήξερε να αγαπά και να χαίρεται τη ζωή. Όνομα και πράγμα. Με βαθιά οδύνη την αποχαιρετούμε όλοι οι συνάδελφοι, όλοι οι μαθητές της και οι γονείς τους. Το αξίζει και με το παραπάνω .Στο σύζυγό της και στα δυο της παιδιά που υπεραγαπούσε, τα πιο θερμά μας συλλυπητήρια… ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ ΚΥΡΙΑ ΖΩΗ……

Ο ΗΛΙΟΣ....

ΚΑΛΟΣΥΝΗ

ΤΟΥ ΤΕΛΛΟΥ ΑΓΡΑ

΄Ηλιος βγήκε, μες στις παγωνιές

 κι εγελάσαν φως οι γειτονιές

 κι έφεξαν χαγιάτια και γωνιές

 κι έλαμψαν στα χέρια οι βελονιές.

Κι έφεξαν, σιμά κι αλαργινά,

 παστρικά λιθόστρωτα στεγνά

 κι έδειξαν οι ράχες οι γλαυκές

 και τις πιο κρυφές τους χαρακιές…

΄Εφεξαν οι απαίνευτες ποδιές

 κι οι φτωχές, οι απόμερες καρδιές

 - κι ήρθε, μες στα φέγγη τα χλωμά,

 δόξα πρώτης άνοιξης σιμά!

 - Ηλιε, από την ήμερην αυγή

 στη γλυκιά σου ανάρρωση έχεις βγει!

 Ζέστανες τις πέτρες τις λευκές,

 τις γριούλες τις ραχιτικές,

 φίλησες πολύ, μ’ άγια φιλιά,

 χείλια δωδεκάχρονα, μαλλιά,

 που έδεσεν η αρρώστια και βαστά

στο σκληρό προσκέφαλο σφιχτά,

 κι όνειρα, που βιάζονται, ηχερά,

 ν’ αναδώσουν τ’ άσπρα τους φτερά

 και να διαλυθούν μεσουρανίς,

 δίχως να τα ζώσει ίσκιος κανείς.

  Μέρωσες την κρύα, τη μοναχή,

 την πολύ ακατάδεχτη ψυχή»

Υ.Γ: Μια λιακάδα ,η αφορμή αυτής της ανάρτησης. Γιατί η ποίηση είναι απλή . Δεν ασχολείται μόνο με περίπλοκα πράγματα. Ο ήλιος εδώ με το φως και τη ζεστασιά του έχει τη δύναμη να θεραπεύει όχι μόνο το σώμα αλλά και την ψυχή των ανθρώπων κάθε ηλικίας. Ο τίτλος του ποιήματος ενδεικτικός της <<καλοσύνης του>>. Ο Τέλλος Άγρας, λοιπόν ο ποιητής που έφυγε νέος από μια αδέσποτη σφαίρα το 1944, στην οδό Πανεπιστημίου στο κέντρο της Αθήνας στο ξεκίνημα του εμφυλίου πολέμου, με την τρυφερή και μελαγχολική του γραφή ευχαριστεί τον Ήλιο. Οι δυο τελευταίοι στίχοι ιδιαίτερα υπέροχοι.

                                                           ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ

Η ΠΟΙΗΣΗ ΕΙΝΑΙ ΗΧΟΣ...

Ποίηση είναι ανορθόγραφοι ήχοι

Συλλαβές φωτός

Ατημέλητες

Λέξεις  στο μυαλό σου..

Πριν πεις την τελευταία

Έχουν χάσει  το νόημα

Που είχαν στην αρχή

Πριν ξεκινήσεις το ταξίδι.

Σε ράγες με σελιδοδείκτες

Ισορροπεί

Κάθεται ήσυχη ανερμήνευτη

Σιωπά  ν΄ ακούγεται η ανάσα σου

Η φωνή σου…

(Η ουσία είναι πώς θα τη διαβάσεις )

Υ.Γ: Η ποίηση δεν χρειάζεται πολλές ερμηνείες. Είναι ήχος, είναι μαγεία, είναι άκουσμα. Γι αυτό και όταν διδάσκω ποίηση , βάζω τους μαθητές μου να διαβάζουν όλοι μαζί το ποίημα. Όχι μια αλλά πολλές φορές. Να νιώσουν το ρυθμό του , την εσωτερική του ένταση, τις παύσεις του, τις σιωπές και τις φωνές του. Όλοι μαζί. Γιατί η ποίηση απαιτεί προσήλωση, συντονισμό στην δική της συχνότητα , δημιουργία κλίματος μέθεξης. Η ποίηση θέλει συντροφιά γιατί από μόνη της είναι μοναχική και σιωπηλή. Πεισματικά αρνείται να δείξει την γοητεία της όταν προσπαθείς μόνο να την καταλάβεις. Αυτό που ζητά είναι να τη νιώσεις. Και δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος από την ανάγνωση. Με φωνή δυνατή, καθαρή, που δεν προτρέχει, που συντονίζεται με την ομάδα, το κοινό περί  ωραίου αίσθημα. Κάθε μαθητής λοιπόν σε μια τέτοια ανάγνωση, βάζει τη φωνή και την ψυχή του. Κάποιοι που αρνούνται να διαβάσουν ή ντρέπονται , στο τέλος παρασύρονται και εκείνοι. Γιατί η ποίηση είναι ήχος. Την ακούς και την ακολουθείς. Όταν την κλείνεις σε κουτάκια και θεωρίες , όταν την στριμώχνεις σε λογικές αναλύσεις και στοχασμούς  χάνει την λάμψη της .Δεν λέω ότι δεν χρειάζεται να αναλύουμε την ποίηση. Λέω απλώς να μην το παρακάνουμε…. Άλλωστε το τονίζω. Η ουσία βρίσκεται στην ανάγνωση. Η ανάγνωση είναι η καλύτερη  ερμηνεία…

                                   

                                                                     ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ