Σε μια παλιά μου ανάρτηση για έναν ποιητή που αγαπούσαμε κι οι δυο, τον πατρινό Χρίστο Λάσκαρη, ο φίλος μου ο Κώστας Ζαρονίκας μου είχε κάνει το παρακάτω σχόλιο με το γνωστό απόλυτό του ύφος..Τότε του είχα απαντήσει κι εγώ ανάλογα..με το ίδιο δηλαδή γνωστό, απόλυτό μου ύφος..Το σχόλιό του λοιπόν ήταν το εξής....
Σήμερα όμως ,που ο Κώστας δεν υπάρχει πια για να διαφωνούμε
για τα ποιήματα και τους στίχους που μας αρέσουν και για πολλά άλλα , θα παραδεχτώ
ότι πράγματι ο Κήπος, το ποίημα δηλαδή που διάλεξε αυτός, ήταν το καλύτερο…
Άλλωστε ο Κώστας ήξερε από στίχους..Τους έγραφε με όμορφα
καλλιτεχνικά γράμματα στο περιθώριο των βιβλίων του , σε πακέτα από τσιγάρα, όπου τέλος πάντων μπορούσε… Σε
ένα βιβλίο μαθηματικών λοιπόν που είχε χαρίσει
στο γιο μου με τίτλο <<Μέθοδοι επιλύσεως γεωμετρικών προβλημάτων
>> είχε σημειώσει….
ΥΓ: Φίλε μου Κώστα..Έφυγες σε καλό καιρό..Αναστάσιμοι ύμνοι
θα σε συνοδέψουν σε έναν άλλο κήπο… Με τη μηχανή σου, την κιθάρα σου, τον
υπολογιστή σου, τις φωτογραφίες σου, το σκάκι σου, τα βιβλία σου, τον καφέ και
τα τσιγάρα σου… Θα σου επιτρέψουμε να καπνίσεις, να τρέξεις με χίλια, να φας
εκείνα τα απαγορευμένα που σου άρεσαν , να πεις ό, τι θέλεις και κυρίως να τους
νικήσεις όλους στο σκάκι… όλες οι
πλατείες είναι τώρα ανοιχτές για να καθίσεις να πιεις τον καφέ σου, όλοι οι
φίλοι και οι αγαπημένοι σου, τα παιδιά σου είναι εκεί για να σε αγκαλιάσουν
γλυκά και να σου πουν ότι θα σε έχουν
για πάντα στην καρδιά τους …Καλό Ταξίδι Κώστα μου..
ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ
