ΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΜΕ ΚΑΚΟ ΤΕΛΟΣ.

         Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα παραμύθι με κακό τέλος. Ήταν πολύ δυστυχισμένο γιατί κανένας δεν ήθελε να το αγοράσει κι έτσι έπληττε μόνο του στο ράφι του βιβλιοπωλείου που ήταν τους τελευταίους μήνες το σπίτι του. Μάταια το ξεσκόνιζαν . Δεν το ξεφύλλιζαν καν..Φυσικά φταίει το κακό τέλος, παραπονιόταν το  παραμύθι μας. Ας όψεται αυτός ο ιδιότροπος ο συγγραφέας του. Αν τον είχε μπροστά του… Μα απ΄ την άλλη, γιατί όλα τα παραμύθια να΄χουν καλό τέλος; Και ποιος ορίζει τι είναι το καλό; Φιλοσοφούσε το παραμύθι μας μονάχο του . Αυτό θα πει να μένεις στο ράφι , σιγομουρμούριζε γελώντας πικρά…

         Κι ήταν πράγματι πολύ κακόκεφο. Ζήλευε με όλη τη δύναμη της ψυχής του τα διπλανά του παραμύθια που γίνονταν ανάρπαστα από τα παιδιά ! Πόσο έλαμπαν τα μάτια τους όταν τα ξεφύλλιζαν! Το γελαστό καλαμάρι, το ερωτευμένο λουλούδι, η κόκκινη  πεταλούδα, το καλό ταξίδι του ανέμου, το χαλάζι που μισούσε το χειμώνα! Γέλαγαν και τα μουστάκια του βιβλιοπώλη καθώς τα τύλιγε με πολύχρωμα χαρτιά και κορδέλες , δώρα για τα παιδιά  και  έπαιρνε τα ωραία τους λεφτά που μάζευε στο συρτάρι του! Ενώ αυτό το καημένο με μισό μάτι το κοιτούσε και κούναγε απειλητικά το κεφάλι του…

            Ένα βράδυ, αφού μια βαρετή μέρα είχε τελειώσει με την ίδια απογοήτευση και πίκρα, άκουσε το αφεντικό του μαγαζιού να λέει στο τηλέφωνο..Λυπάμαι ,κύριε, το παραμύθι σας δεν πουλάει. Το πολύ σε δυο μέρες θα το βγάλω από τα ράφια μου. Το παραμύθι με το κακό τέλος έμεινε εμβρόντητο. Αυτή τη μαχαιριά δεν την περίμενε γιατί κατά βάθος πάντα πίστευε πως κάποτε θα αναγνωριζόταν η αξία του και θα κέρδιζε την αγάπη των παιδιών. Τώρα που το σκέφτομαι, για παραμύθι με κακό τέλος ήταν πολύ αισιόδοξο!

            Πρέπει να δράσω γρήγορα. Σκέφτηκε αποφασιστικά το παραμύθι με το κακό τέλος. Θα περίμενε αργά το βράδυ όταν όλα στο βιβλιοπωλείο θα κοιμούνταν. Παραμύθια, αστυνομικά βιβλία που θα μπορούσαν να καλέσουν την αστυνομία, φιλοσοφικά , ταξιδιωτικά , επιστημονικής φαντασίας και άλλα. Μα κυρίως θα περίμενε να κοιμηθούν τα διπλανά του παραμύθια. Χρειαζόταν επειγόντως το λάμδα τους. Θα το  αντικαθιστούσε στα κρυφά με το δικό του κάπα. Κι ούτε γάτα ούτε ζημιά. Το πρωί μέχρι να πάρουν είδηση την αλλαγή και τα παραμύθια και οι άνθρωποι, τα παιδιά σίγουρα θα το είχαν αγοράσει. Και τότε το όνειρό του θα γινόταν πραγματικότητα. Θα το διάβαζαν και θα το αγαπούσαν..Πόσο είχε ανάγκη αυτή την αγάπη! Γιατί πρέπει να σας πω ότι όπως και οι άνθρωποι έτσι και τα παραμύθια επιθυμούν την αγάπη.

              Έτσι και έκανε. Και να το το πρωί να καμαρώνει με τον τίτλο, το παραμύθι με το καλό τέλος. Ενώ το νυσταγμένο γελαστό κακαμάρι χαμπάρι δεν πήρε από αυτή την αλλαγή. Ήταν τόσο σίγουρο για τον εαυτό του που πίστευε ότι ήταν άτρωτο.  Ήθελε να’ βλεπε τα μούτρα του όταν θα του γύριζαν την πλάτη τα παιδιά. Πράγματι όλα εξελίχτηκαν όπως τα είχε φανταστεί.  Επιτέλους το αγόρασαν.. Του φάνηκε σαν θαύμα το ταξίδι μέσα στο πολύχρωμο χαρτί με την κόκκινη κορδέλα. Πόσο ξαφνιάστηκε το αφεντικό του μαγαζιού όταν το διάλεξαν! Ευτυχώς η παρατηρητικότητα δεν ήταν το μεγαλύτερο προτέρημά του.

                 Όμως πολύ γρήγορα το παραμύθι μας θα έπεφτε από τα σύννεφα που είχε ανέβει απ΄τη χαρά του. Το κοριτσάκι  που το διάβαζε άρχισε να κλαίει και κατακόκκινο από θυμό τσίριξε. Δεν το θέλω αυτό το παραμύθι !!! Να το γυρίσουμε πίσω!! Με κορόιδεψε. Δεν έχει καλό τέλος!! Είχε έρθει η πιο δύσκολη ώρα. Τώρα θα αποδείκνυε την αξία του. Όμως  επέλεξε να μην μιλήσει καθόλου εκείνη την στιγμή.  Θα μιλούσε όταν έπρεπε! Πράγματι, έντρομη η μαμά του παιδιού άρπαξε από το ένα χέρι το παραμύθι και από το άλλο το κοριτσάκι που τώρα έκλαιγε σιωπηλά και μια και δυο φτάνουν στο βιβλιοπωλείο.

                Μας εξαπάτησαν, φώναξε με θυμό στον έκπληκτο βιβλιοπώλη. Το μαγαζί ήταν γεμάτο παιδιά και γονείς . Και σαν να μην έφτανε τόση δυσφήμιση, ακούστηκε μια πιο δυνατή φωνή. Αυτός μου έκλεψε το λάμδα μου!! Ήταν το γελαστό κακαμάρι  που τώρα δεν ήταν καθόλου γελαστό. Είχε έρθει η ώρα να μιλήσει το παραμύθι με το κακό τέλος. Μπροστά σε όλους έπρεπε να υπερασπιστεί τον εαυτό του. Αναγκάστηκα να το κάνω. Εσείς με αναγκάσατε. Βροντοφώναξε στους εμβρόντητους γονείς και παιδιά που δεν πίστευαν στα αυτιά τους. Αλλιώς έπρεπε να παραδεχτώ την ήττα και να παραμείνω στα αζήτητα. Παραδέχομαι ότι  είπα ψέματα. Δεν έχω καλό τέλος . Τουλάχιστον το τέλος που εσείς θεωρείτε καλό. Και γιατί παρακαλώ να πρέπει όλοι να παντρεύονται στο τέλος; Η πεντάμορφη γιατί πρέπει να παντρευτεί το τέρας και εκείνο να μην εξακολουθήσει να είναι τέρας; Μόνο οι όμορφοι έχουν αξία σ΄αυτόν τον κόσμο; Οι υπόλοιποι δεν έχουνε ψυχή; Και γιατί η κοκκινοσκουφίτσα να μην τιμωρηθεί που έκανε του κεφαλιού της και πήγε μέσα από το δάσος; Πάντα θα την πληρώνει ο κακός ο λύκος; Φταίει αυτός δηλαδή που δεν είναι χορτοφάγος; Κι  ο πρίγκιπας γιατί να παντρευτεί την Σταχτοπούτα και  όχι μια από τις κακές αδελφές; Η αγάπη δεν αλλάζει τους ανθρώπους;  

              Θα μίλαγε μέχρι αύριο αν μια θύελλα από χειροκροτήματα δεν διέκοπταν τα λόγια του. Και πρώτο- πρώτο το καλαμάρι που ήταν σαν καινούργιο με το λάμδα του. Ο βιβλιοπώλης μετά την τροπή που πήρανε τα πράγματα ξαναβρήκε το χρώμα του και αμέσως παρήγγειλε κι άλλα αντίτυπα του παραμυθιού με το κακό τέλος. Έτσι τα παιδιά αλλά και οι γονείς κατάλαβαν ότι με κακό ή καλό τέλος πρέπει να υπερασπιζόμαστε το παραμύθι μας. Είναι το δικό μας παραμύθι !!!

                                     ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ