ΑΝΑΒΑΛΛΟΝΤΑΣ ΤΗ ΧΑΡΑ
Αφορμή γι αυτή την
ανάρτηση είναι μια ομιλία ενός κρητικού ιερέα που μου αρέσει να ακούω , του
πατρός Χαράλαμπου Λίβυου Παπαδόπουλου με τίτλο: Τα
δέκα εμπόδια της Χαράς..
Πράγματι αναβάλλουμε τη
χαρά..Βρίσκουμε , -καλύτερα- βρίσκω
χίλιες αιτίες για να μη χαίρομαι στο Παρόν
με μικρά καθημερινά πράγματα, γιατί πάντοτε περιμένω μεγαλύτερες χαρές στο Μέλλον..Από
μικρή..Υποτιμούσα το Παρόν, εξέταζα πάντοτε με ενοχές το Παρελθόν..( τι δεν
έκανα ενώ μπορούσα, τι θα έπρεπε να κάνω, αφού είχα τη δυνατότητα και την
αγνόησα, τι όφειλα να πω και δεν το ξεστόμισα, όταν έπρεπε…) και υπερτιμούσα το
Μέλλον..Αυτό που δεν ελέγχεται, που σπάνια εικάζεται, που σχεδόν πάντα
ανατρέπεται ..Και όταν δεν ανατρέπεται, τις πιο πολλές φορές δεν σε ικανοποιεί
τόσο, όσο νόμιζες..
Αναβάλλω τη χαρά..Από
χαζές προλήψεις του τύπου… μη μου βγουν ξινά τα γέλια..από εγωισμό …από
ηττοπάθεια ..από μεμψιμοιρία… Αλλά και από μια σοβαροφάνεια που σχεδόν
ξεπερνάει τα όρια της βλακείας και αγγίζει τα όρια της φαυλότητας..Χαίρεσαι
όταν ο κόσμος καίγεται, έχει προβλήματα , υπάρχει και δεν υπάρχει, αγωνιά ;;;;
Είσαι ηλίθιος ; Εσύ ο αριστερός , ο κοινωνικός επαναστάτης , ο χριστιανός που
βλέπει γύρω του όλες τις αμαρτίες των γεροντικών;; Πώς είναι δυνατόν να
χαίρεσαι, βρε ηλίθιε;
Αυτή βέβαια δεν είναι η
φωνή της Συνείδησής σου..Είναι η φωνή της Ανοησίας που σε δέρνει , που Με
δέρνει..
Γιατί δηλαδή πρέπει να
είμαι συνεχώς απελπισμένη για να δείξω το βαθύ μου εαυτό και τον πολύ ψαγμένο τρόπο σκέψης μου; Γιατί να
διαβάζω μονίμως σπαραξικάρδιες ιστορίες, καταδικασμένους έρωτες , αυτόχειρες
ποιητές , με φόντο θλιμμένα ηλιοβασιλέματα και γκρίζες κυματώδεις θάλασσες;
Γιατί να μη μου αρκεί ένας καφές στον ήλιο , ένα τραπέζι καρδιάς και συνάντησης , μια βόλτα στη θάλασσα
που μονίμως αναβάλλω , μια προσευχή δοξολογίας και ευχαριστίας στο Θεό που μονίμως
με σκεπάζει με το έλεός Του , μια καλή κουβέντα χωρίς δεύτερες , τρίτες και
τέταρτες σκέψεις; Γιατί να γκρινιάζω για το τέλειο που δεν υπάρχει ούτε στο
Παρόν αλλά ούτε και στο Μέλλον και να χάνω έτσι τη χαρά μου που είναι πολύτιμη
και τόσο μα τόσο θεραπευτική; Γιατί να είναι έγκλημα η χαρά ..μια τόσο δα
μικρούλα, καθημερινή χαρά ρουτίνας μια και ξημέρωσε και πάλι μια καινούργια
μέρα και φτιάχνω τον καφέ μου χωρίς να έχει πέσει ο ουρανός στο κεφάλι μου;
Γιατί να βάζω
προαπαιτούμενα και προϋποθέσεις στη χαρά; Θα χαρώ τότε μόνο όταν θα …σε
περίπτωση που …τη στιγμή όταν… Και το χειρότερο..Γιατί να εξαρτώ τη χαρά μου
από τους άλλους ..από το κέφι τους, την κριτική τους, τη γνώμη και την άποψή τους..Και
το ακόμα χειρότερο..Γιατί να προσπαθώ να αλλάξω ακόμα και τα αγαπημένα μου πρόσωπα
με μοναδικό στόχο την εγωιστικώς και κακώς εννοούμενη χαρά μου..γιατί να
παρεμβαίνω στη ζωή τους , στα κέφια τους, στα θέλω και στις επιθυμίες τους;
Γιατί να μη σέβομαι απλώς τα όνειρά τους; Τις ανάγκες τους;
Ας ελπίσουμε να μη
γράφω τα ίδια στις παραμονές του 2024…Αλλά και να τα γράφω, χαρά μεγάλη πρέπει
να νιώθω.. Γιατί θα σημαίνει ότι επέζησα το 2023 και όχι μόνο..Κυρίως θα
σημαίνει ότι έχω την όρεξη να φιλοσοφώ
αναζητώντας φίλους που θα συμφωνήσουν αλλά και θα διαφωνήσουν μαζί μου, απέναντι από ένα φωταγωγημένο καράβι που
αποφάσισα να αντικαταστήσει φέτος το κλασικό χριστουγεννιάτικο δέντρο που δεν
στόλισα..
ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΙ
ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΣ Ο ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟΣ ΧΡΟΝΟΣ ….
ΥΓ: Επιστήμη τη Χαρά
είχε κάνει ο Άγιος
Σεραφείμ του Σαρώφ.. Χριστός Ανέστη Χαρά μου ! έλεγε με αγάπη σε όσους
συναντούσε με ένα φωτεινό πρόσωπο…. Ποιος
άραγε από μας τους κατηφείς Χριστιανούς
που έχουμε εύκολη την κατάκριση των αμαρτωλών ανθρώπων –που είναι πάντα οι
άλλοι και όχι η σπουδαία πάρτη μας – μπορεί να μιλήσει με την ίδια Χαρά και Αγάπη στους ανθρώπους; Ποιος
από μας συμπονά, δεν σταυρώνει τους συνανθρώπους του όταν πέφτουν , δεν
αποφεύγει με αυταπάρνηση να ταπεινωθεί και να ζητήσει συγγνώμη από το Θεό και
από τους ανθρώπους για τις δικές του αστοχίες και λάθη; Ο άγιος Σεραφείμ του
Σαρώφ αποκαλούσε τους άλλους <<Χαρά
μου! >> Εμείς , -καλύτερα- Εγώ
συνήθως είμαι της σχολής του Σαρτρ – Η Κόλασή μου είναι οι Άλλοι- που σημαίνει ..καλύτερα να μην υπήρχαν οι Άλλοι..Είναι ενοχλητικοί στο τέλειο μικρό μου Σύμπαν.... Δεν υποτιμώ
καθόλου βέβαια τον σπουδαίο Γάλλο φιλόσοφο και ακτιβιστή που αφιέρωσε τη ζωή
του και τη σκέψη του για να υπερασπίζεται, όπως αυτός νόμιζε , τα δικαιώματα
των αδύναμων Ανθρώπων..Ποια είμαι εγώ, άλλωστε, για να συμπεριφερθώ με τόση απρέπεια σε έναν διανοούμενο που δεν σώπασε
σε δύσκολους καιρούς , που αντιστάθηκε
στο Σύστημα της εποχής του και που αρνήθηκε να γίνει και ο ίδιος Σύστημα , όταν
περιφρόνησε το Νόμπελ Λογοτεχνίας και δεν το καταδέχτηκε;;.. Γιατί, για να πει μια τέτοια κουβέντα παρουσιάζοντας τους Άλλους ως Κόλασή του, ένα δίκιο θα το είχε...( Δεν είναι λίγες οι φορές που έχουμε αισθανθεί έτσι..)
Απλώς λέω ότι καμιά
φορά χρειάζεται να σκεφτούμε τους όποιους 'Άλλους ως εν δυνάμει φίλους, συναμαρτωλούς που βράζουν
στο ίδιο καζάνι του Άγχους και της Ανασφάλειας με εμάς , ως εν ενεργεία
ανθρώπους που αναζητούν εναγωνίως τη Χαρά όπως εμείς…..
ΥΓ2: Τα υστερόγραφά μου
έχουν πάντα το Άγχος να γίνουν κύριο μέρος της ανάρτησης …Μου μοιάζουν βλέπετε..Έχουν πολύ άγχος...
ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ
