-Κ. Π. Καβάφης, «Φωνή απ’
την Θάλασσα»
Βγάζει η θάλασσα κρυφή
φωνή —
φωνή που μπαίνει
μες στην καρδιά μας και την συγκινεί
και την ευφραίνει.
Τραγούδι τρυφερό η
θάλασσα μας ψάλλει,
τραγούδι που έκαμαν τρεις ποιηταί μεγάλοι,
ο ήλιος, ο αέρας και ο ουρανός.
Το ψάλλει με την θεία της φωνή εκείνη,
όταν στους ώμους της απλώνει την γαλήνη
σαν φόρεμά της ο καιρός ο θερινός.
Φέρνει μηνύματα εις
ταις ψυχαίς δροσάτα
η μελωδία της. Τα περασμένα νειάτα
θυμίζει χωρίς πίκρα και χωρίς καϋμό.
Οι περασμένοι έρωτες κρυφομιλούνε,
αισθήματα λησμονημένα ξαναζούνε
μες στων κυμάτων τον γλυκόν ανασασμό.
Τραγούδι τρυφερό η
θάλασσα μας ψάλλει,
τραγούδι που έκαμαν τρεις ποιηταί μεγάλοι,
ο ήλιος, ο αέρας και ο ουρανός.
Και σαν κυττάζεις την υγρή της πεδιάδα,
σαν βλέπεις την απέραντή της πρασινάδα,
τον κάμπο της πούναι κοντά και τόσο μακρυνός,
γεμάτος με λουλούδια κίτρινα που σπέρνει
το φως σαν κηπουρός, χαρά σε παίρνει
και σε μεθά, και σε υψώνει την καρδιά.
Κι αν ήσαι νέος, μες σταις φλέβες σου θα τρέξη
της θάλασσας ο πόθος· θα σε ’πη μια λέξι
το κύμα απ’ τον έρωτά του, και θα βρέξη
με μυστική τον έρωτά σου μυρωδιά.
Βγάζει η θάλασσα κρυφή
φωνή —
φωνή που μπαίνει
μες στην καρδιά μας και την συγκινεί
και την ευφραίνει.
Τραγούδι είναι, ή
παράπονο πνιγμένων; —
το τραγικό παράπονο των πεθαμένων,
που σάβανό των έχουν τον ψυχρόν αφρό,
και κλαίν για ταις γυναίκες των, για τα παιδιά των,
και τους γονείς των, για την έρημη φωλιά των,
ενώ τους παραδέρνει πέλαγο πικρό,
σε βράχους και σε
πέτραις κοφτεραίς τους σπρώχνει,
τους μπλέκει μες στα φύκια, τους τραβά, τους διώχνει,
κ’ εκείνοι τρέχουνε σαν νάσαν ζωντανοί
με ολάνοιχτα τα μάτια τρομαγμένα,
και με τα χέρια των άγρια, τεντωμένα,
από την αγωνία των την υστερνή.
Τραγούδι είναι, ή
παράπονο πνιγμένων;—
το τραγικό παράπονο των πεθαμένων
που κοιμητήριο ποθούν χριστιανικό.
Τάφο, που συγγενείς με δάκρυα ραντίζουν,
και με λουλούδια χέρια προσφιλή στολίζουν,
και που ο ήλιος χύνει φως ζεστό κ’ ευσπλαγχνικό.
Τάφο, που ο
πανάχραντος Σταυρός φυλάει,
που κάποτε κανένας ιερεύς θα παή
θυμίαμα να κάψη και να ‘πη ευχή.
Χήρα τον φέρνει που τον άνδρα της θυμάται
ή υιός, ή κάποτε και φίλος που λυπάται.
Τον πεθαμένο μνημονεύουν· και κοιμάται
πιο ήσυχα, συγχωρεμένη η ψυχή.
(Από τα Αποκηρυγμένα,
Ίκαρος 1983)
-Ντίνος Χριστιανόπουλος,
«Η ΘΑΛΑΣΣΑ»
«Η θάλασσα είναι σαν
τον έρωτα:
μπαίνεις και δεν ξέρεις αν θα βγεις.
Πόσοι δεν έφαγαν τα νιάτα τους –
μοιραίες βουτιές, θανατερές καταδύσεις,
γράμπες, πηγάδια, βράχια αθέατα,
ρουφήχτρες, καρχαρίες, μέδουσες.
Αλίμονο αν κόψουμε τα μπάνια
Μόνο και μόνο γιατί πνίγηκαν πεντέξι.
Αλίμονο αν προδώσουμε τη θάλασσα
Γιατί έχει τρόπους να μας καταπίνει.
Η θάλασσα είναι σαν τον έρωτα:
χίλιοι τη χαίρονται – ένας την πληρώνει.»
-Γιώργος Σαραντάρης,
«Άλλοτε η θάλασσα»
«Άλλοτε η θάλασσα μας
είχε σηκώσει στα φτερά της
Μαζί της κατεβαίναμε στον ύπνο
Μαζί της ψαρεύαμε τα πουλιά στον αγέρα
Τις μέρες κολυμπούσαμε μέσα στις φωνές
και τα χρώματα
Τα βραδιά ξαπλώναμε κάτω απ’ τα δέντρα και τα σύννεφα
Τις νύκτες ξυπνούσαμε για να τραγουδήσουμε
Ήταν τότε ο καιρός τρικυμία χαλασμός κόσμου
Και μονάχα ύστερα ησυχία
Αλλά εμείς πηγαίναμε χωρίς να μας εμποδίζει κανείς
Να σκορπάμε και να παίρνουμε χαρά
Από τους βράχους ως τα βουνά μας οδηγούσε
ο Γαλαξίας
Και όταν έλειπε η θάλασσα ήταν κοντά ο θεός»
Υ.Γ: Έχει κύμα σήμερα
και το ξεχασμένο μπλογκ μου θυμήθηκα . Σε μια ανάπαυλα από τη ζωή που τρέχει με
ρυθμούς γρήγορους. Σαν ταξίδι με στάσεις και ξεκινήματα. Τα παιδιά κοιμούνται
από τις νυχτερινές περιπλανήσεις που δεν
μπορώ πια να ακολουθήσω. Απορώ πού βρίσκουν τόση ενέργεια. Σαν τη θάλασσα που
δεν σταματά ποτέ να κινείται. Να δείχνει τα πολλά πρόσωπά της με θάρρος. Θυμό ,
γλύκα, ησυχία και ξανά θυμό και πάλι γλύκα. Αφορμή οι ποιητές. Αυτοί οι
περίεργοι άνθρωποι που δεν κοιμούνται ποτέ .Που και τα όνειρά τους ακόμα έχουν
λέξεις . Που πάντα λένε κάτι μαγικό. Απομονώνω στίχους.
Η θάλασσα είναι σαν τον
έρωτα
Μπαίνεις και δεν ξέρεις
αν θα βγεις….
Χίλιοι την χαίρονται – ένας
την πληρώνει…
Σοφό….
Και όταν έλειπε η
θάλασσα ήταν κοντά ο θεός…
Παρήγορο…
Τραγούδι τρυφερό η
θάλασσα μας ψάλλει
Τραγούδι που έκαμαν
τρεις ποιηταί μεγάλοι
Ο ήλιος, ο αέρας και ο
ουρανός…
Σωστό..
Έχει κύμα σήμερα. Σε
δυο μέρες γιορτάζει ο Ηλίας. Η δική μου θάλασσα. Με όλα τα πρόσωπά της. Γι αυτό
αγαπώ τη θάλασσα. Γιατί του μοιάζει… Χρόνια σου πολλά και καλοτάξιδα Ηλία μου…..
ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ
