ΛΑΜΠΡΟΣ ΤΟΥ Δ.ΣΟΛΩΜΟΥ

Διονύσιος Σολωμός

 Ἡ ἡμέρα τῆς Λαμπρῆς

ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ ποίημα «Λάμπρος»

Καθαρώτατον ἥλιο ἐπρομηνοῦσε
Τῆς αὐγῆς τὸ δροσᾶτο ὕστερο ἀστέρι,
Σύγνεφο, καταχνιά, δὲν ἀπερνοῦσε
Τ᾿ οὐρανοῦ σὲ κανένα ἀπὸ τὰ μέρη·
Καὶ ἀπὸ κεῖ κινημένο ἀργοφυσοῦσε
Τόσο γλυκὸ 'ς τὸ πρόσωπο τ᾿ ἀέρι,
Ποὺ λὲς καὶ λέει μέσ' ς' τῆς καρδιᾶς τὰ φύλλα·
Γλυκειὰ ἡ ζωή καὶ ὁ θάνατος μαυρίλα.

Χριστὸς ἀνέστη! Νέοι, γέροι καὶ κόραις,
Ὅλοι, μικροὶ μεγάλοι, ἑτοιμαστῆτε·
Μέσα 'ς ταῖς ἐκκλησίαις ταῖς δαφνοφόραις
Μὲ τὸ φῶς τῆς χαρᾶς συμμαζωχτῆτε·
Ἀνοίξετε ἀγκαλιαῖς εἰρηνοφόραις
Ὀμπροστὰ 'ς τοὺς Ἀγίους, καὶ φιληθῆτε·
Φιληθῆτε γλυκὰ χείλη μὲ χείλη,
Πέστε Χριστὸς ἀνέστη, ἐχθροὶ καὶ φίλοι.
Δάφναις εἰς κάθε πλάκα ἔχουν οἱ τάφοι,
Καὶ βρέφη ὡραῖα 'ς τὴν ἀγκαλιὰ οἱ μαννάδες·
Γλυκόφωνα, κυττῶντας ταῖς ζωγραφι-
σμέναις εἰκόνες, ψάλλουνε οἱ ψαλτάδες·
Λάμπει τὸ ἀσῆμι, λάμπει τὸ χρυσάφι,
Ἀπὸ τὸ φῶς ποὺ χύνουνε οἱ λαμπάδες·
Κάθε πρόσωπο λάμπει ἀπ᾿ τ᾿ ἁγιοκέρι,
Ὁποῦ κρατοῦνε οἱ Χριστιανοὶ 'ς τὸ χέρι.

Υπόθεση του  ΛΑΜΠΡΟΥ

Στον Πολυλά οφείλεται η κάποια ενοποίηση του ποιήματος, που βασίστηκε στα σχετικά σχεδιάσματα και στους στοχασμούς του Σολωμού, τα οποία βρήκε. Έτσι κατέταξε και τα αποσπάσματα. Οι στοχασμοί ήταν γραμμένοι στην ιταλική γλώσσα. Ο Πολυλάς μετέφρασε όσους τον διευκόλυναν στη συμπλήρωση των στίχων για την ανασύνθεση του ποιήματος.

Ο Λάμπρος απάτησε τη Μαρία, δεκαπέντε χρονών κόρη, τάζοντάς της να τη στεφανωθή, κ' έλαβε μ' αυτή τέσσερα τέκνα, μια θυγατέρα, και τρία αρσενικά, και τα έρρηξε στο ορφανοτροφείο. Δεκαπέντε χρόνοι είχαν περάση, κ' εζούσε η Μαρία εις το σπίτι του Λάμπρου αστεφάνωτη, και την εμάραινε η ατιμία της και, ακοίμητη μέριμνα, η άγνωστη τύχη των παιδιών της. Εις αυτό εφαίνετο αδιάφορος ο Λάμπρος, και αναίσθητος εις τον πόνο της δυστυχισμένης μητρός· και εις εκείναις ταις ημέραις, τούτος ο κακοήθης, αλλά μεγαλόψυχος άνδρας, ενωμένος με τους ´Ελληνες επολεμούσε τον Αλή Πασά, παρακινούμενος και από τα δίκαια των Ελλήνων, και από την επιθυμία να εκδικήση τον θάνατο ενός ιερομονάχου, αδελφού της Μαρίας, τον οποίο είχε κάψη ζωντανόν ο τύραννος της Ηπείρου. (Εδώθεν ο ποιητής ελάβαινε αφορμή, - είτε επεισοδικώς, είτε αλλέως, αγνοώ, - να παραστήση τον άγιο άνδρα, οπού μέσα εις το μαρτύριο έβλεπε θεία οράματα, κ' επροφήτευε την αναγέννηση της Ελλάδας.) Εις το στρατόπεδο, όπου ήταν ο Λάμπρος, κ' ενώ αυτός με τη φυσική δύναμη του λόγου του ενθουσίαζε τους συντρόφους του, παρουσιάζεται ένας νέος, Τούρκος, και τους ειδοποιεί ότι οι Τούρκοι ετοιμάζονται, εις ένα διωρισμένον καιρό και τόπο να τους στήσουν καρτέρι για να τoυς καταστρέψουν. Μετά ταύτα ο νέος δείχνει ότι κάτι άλλο έχει να φανερώση μυστικά του Λάμπρου, του οποίου μιλεί άφοβα, επειδή εκείνος τον εφύλαξε από την οργή των άλλων πολεμιστάδων όταν επαρουσιάστηκε εις το στρατόπεδο· του ξεσκεπάζεται ότι είναι κόρη, και ότι εμίσησε τους ομογενείς της αφού τους είδε να θυσιάζουν μια Χριστιανή φιλενάδα της, αγάπησε τους Χριστιανούς μόλις είδε πόσο ήσυχα εκείνη η νέα επήγαινε εις τον θάνατο, και ενθυμούμενη πόσα αυτή της έλεγε για τη δύναμη του Σταυρού, παρακαλεί τον Λάμπρο, για το καλό που τους έκαμε την ημέρα, να τη βαφτίση. Η ωραιότης της κόρης, και η ευαισθησία της, εμπνέουν του Λάμπρου σφοδρότατον έρωτα· και γλήγορα κατορθώνει να πλανέση το αδύνατο και αισθαντικό κοράσι, καθώς είχε απατήση πολλαίς άλλαις η μαγευτική χάρη του τρόπου και της ομιλίας του. Ποτέ όμως, μέσα εις καμμίαν άλλη αγκαλιά, δεν είχε αισθανθή ο Λάμπρος τόσο βαθιά να ταραχθή η συνείδησή του· και μίαν ημέρα, ενώ εκύτταζε τα χαριτωμένα κινήματα της κόρης οπού εμιλούσε, ξανοίγει εις τη δεξιά της παλάμη αιματώδη σταυρό, και εις το λαιμό της πλεξίδα, τα ίδια γνωρίσματα τα οποία είχε κάμη της θυγατρός της η Μαρία, όταν αυτός έμελλε να την αρπάξη για πάντα από την μητρικήν αγκάλη. Σέρνει ο Λάμπρος φωνή φρίκης, και η δυστυχισμένη νέα από το στόμα του πατρός της μαθαίνει την ανέκφραστη συμφορά της.

Ευρίσκεται ο Λάμπρος μόνος με τη θυγατέρα του εις μία βάρκα εις τη μέση της λίμνης· είναι φεγγάρι· αυτή καθισμένη εις τη πρύμνη, μακρυά από τον πατέρα της, μη λάχη και τον εγγίξη, και με ξέπλεκα τα μαλλιά αφημένα εις το πρόσωπό της, να φυλαχθή από το φως, όλη μαζωμένη μελετάει τη συμφορά της. Λάμνει ο Λάμπρος, και δεν την κυττάζει· έξαφνα ακούει βρόντο· γυρίζει· η κόρη ερρίχθηκε εις τη λίμνη. Θα πάη να τη γλυτώση; ή καλύτερα θα την αφήση; Ενίκησε εις τη ψυχή του το δεύτερο. Απομακρύνεται με βία, να έβγη από τη λίμνη, όπου σκεπάζει το κορμί της θυγατρός του. Εις αυτή την ίδια νυχτιά, παραμονή του Πάσχα, η Μαρία, της οποίας ήταν άγνωστα τα πάντα, έστεκε μοναχή εις το παραθύρι, περιμένοντας τον Λάμπρο, και μ' όλον ότι εκόντευε να ξημερώση η Λαμπρή, όμως αυτή ετραγουδούσε λυπητερά τραγούδια. Φθάνει εκείνος, και την ξαφνίζει με την τρομασμένην όψη του· και στενεμένος από ταις ερώτησαις της γυναικός, ζαλισμένος από τον τρόμο, της ξεμυστηρεύεται ό,τι του συνέβηκε.

Το εσπέρας της Λαμπρής η δυστυχής Μαρία δέεται με συντριβή καρδίας και με άκρα ταπείνωση ο Λάμπρος ευρισκόμενος εις την εκκλησία, όπου είχε προσφύγη να εύρη παρηγορία εις την απελπισία του, απιστεί τελοσπάντων εις τη δύναμη της μετάνοιας, και ενώ προσπαθεί να πνίξη, καθώς είχε κάμη πάντοτε, τη φωνή της συνείδησης, και να φύγη από την εκκλησία, ιδού, η Θεία Δίκη τού στέλνει από το μνήμα τα τρία αρσενικά παιδιά του, οπού τον κυνηγούν, και δεν τον αφήνουν να φύγη από το ναό του Θεού πριν του φιλήσουν στανικώς το στόμα.

Της Μαρίας επάρθη ο νους, αδύνατο να υπομείνη το βάρος τόσης συμφοράς· και εις την τρέλλα της η δύστυχη, μεταξύ εις τ' άλλα, ζητάει να στεφανωθή με τον Λάμπρο· και τούτος για να την ησυχάση διορίζει να ετοιμασθή τάχα ο γάμος.

Ο Λάμπρος απελπισμένος γκρεμίζεται από ένα βράχο, και πέφτει εκεί όπου είχε καταποντισθή η θυγατέρα του. Τέλος αυτού φθάνει και η Μαρία, τρελλή, και θαρρώντας ότι τα βάθη της λίμνης, όπου μέσα έβλεπε απαράλλακτα τον ουρανό, τα δέντρα, και την πρασινάδα, ήταν άλλος κόσμος, και ελπίζοντας να ζήση εις εκείνον ησυχώτερα, ρήχεται με χαρά εκεί μέσα και πνίγεται.

Υ.Γ: Αυτό το τόσο ελπιδοφόρο ποίημα Η ημέρα της Λαμπρής του Δ. Σολωμού αποτελεί μέρος μιας τόσο θλιβερής ιστορίας… Αν δεν την ξέρει κανείς νομίζει ότι όλα γύρω είναι αναστάσιμα και χαρούμενα. Κι όμως ..Τί να σημαίνει άραγε; Ότι η χαρά της Ανάστασης δεν είναι αυτονόητη και δεδομένη. Απαιτεί μετάνοια και επιθυμία για ζωή με δικαιοσύνη και ανθρωπιά…<<ο άδικος ποτέ χαρά δεν βλέπει, μονάχα με το δίκιο η σωτηρία>> που έλεγε και ο Ευριπίδης στην Ελένη του. Επαναλαμβάνω ...η χαρά δεν είναι αυτονόητη ούτε δεδομένη. Ανθεί  σε κήπους ήσυχης συνείδησης , στην επιείκεια και κυρίως εκεί που δεν νίπτουν τας χείρας τους εύκολα ...

                                                    ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ ΑΛΗΘΩΣ!!!

Έξοδος (Τάσος Λειβαδίτης)

Η τελετή γινόταν στη μεγάλη σάλα, μόλις μ’ είχαν ξεκρεμάσει απ’ το ηλιοβασίλεμα, με τύλιξαν μ’ ένα σεντόνι, μα οι πληγές φάνηκαν στον τοίχο, το πλήθος συνωστίζονταν στις σκάλες, ζητούσε ν’ αναστηθώ, μα εγώ έπρεπε να μείνω αγνός από θαύματα, και κρυβόμουν πίσω απ’ τα παλτά των ξένων στο διάδρομο, τρώγοντας τα φύλλα από παλιά ημερολόγια,
το ξημέρωμα ήταν ωχρό πίσω απ’ τις μπουκάλες, βγήκα στο δρόμο και γονάτισα στον πρώτο περαστικό, «γιατί το ‘κανες;» με ρωτούσε ο Θεός,<< είναι ο καιρός της βασιλείας μου, Κύριε, πώς ν’ αρνηθώ;>>και τότε ο θεός μου ‘βαλε στο χέρι αυτό το κλειδί, έτσι μπορώ τώρα ν’ ακούω ήρεμος το ανελέητο βήμα πίσω απ’ τον τοίχο, αθέατος μέσα σε όποια θεία εικόνα.

Ήμουν τόσο μονάχος, που τα σκυλιά που με γάβγισαν στο δρόμο ανέβαιναν τώρα μαζί μου στον ουρανό.

ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ

Υ.Γ: Οι ποιητές επιτρέπεται να βλέπουν την δική τους Ανάσταση. Εμείς πάλι την δική μας..Χριστός Ανέστη! Αληθώς Ανέστη! Στην καρδιά του καθενός δεν ξέρω… Μπορεί. Μονάχα αν έχει αγάπη για τον Άνθρωπο..Αν έχουμε αγάπη..

                                                  

                                                             ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ

ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΜΟΝΟΣ...

Εσπερινός της αγάπης (Γιάννης Βαρβέρης)

Σταθμός Πελοποννήσου
κι απομεσήμερο του Πάσχα σε παγκάκι
μόνον εσύ κι εγώ καθόμαστε, μητέρα.
Είμαστε γέροι πια κι οι δυο
κι εγώ αφού γράφω ποιήματα
πιο γέρος.
Αλλά πού πήγανε τόσοι δικοί μας;
Μέσα σε μια βδομάδα
δεν απόμεινε κανείς.
Ήταν Μεγάλη βέβαια
γεμάτη πάθη, προδοσίες, σταυρώσεις-
θέλουν πολύ για να υποκύψουν οι κοινοί θνητοί;
Έτσι ακριβώς, από τα Βάγια μέχρι σήμερα
θα ‘πρεπε κάπως να ‘χαμε κι εμείς χωρέσει.
Όμως το Πάσχα τέλειωσε, μητέρα.
Κι εμείς τι θ’ απογίνουμε
σ’ ένα παγκάκι
αθάνατοι
καθώς νυχτώνει;

Γιάννης Βαρβέρης, από την ποιητική συλλογή «Ο άνθρωπος μόνος» (εκδ. Κέδρος)

Υ.Γ: Αυτό το Πάσχα  κανένας άνθρωπος μόνος! Καλή Ανάσταση σε όλους τους φίλους μου…..

                                               ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ

ΚΑΛΗ ΜΕΓΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ!

Υ.Γ1: Τραγούδι από το δίσκο Η ΜΑΡΙΑ ΦΑΡΑΝΤΟΥΡΗ ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ ΛΙΒΑΝΕΛΙ σε στίχους Λευτέρη Παπαδόπουλου.
Μες το κοιμητήρι, αχ πικρή βροχή κάνε να μη σβήσει τούτο το κερί Κι ούτε ένα λουλούδι να μη μαραθεί Δεν τον σκοτώσαν, έχει κοιμηθεί Και ‘συ αγέρα, πάψε πια να κλαίς Δεν έχει φύγει ψέματα μου λες Μην κοιτάς το στήθος που ‘χει ματωθεί Δεν τον σκοτώσαν, έχει κοιμηθεί Ζεστό σαν το ψωμί, καθάριο σαν νερό ένα παλικάρι είκοσι χρονών Ούτε που τ’ αφήσαν να απολογηθεί Δεν τον σκοτώσαν, έχει κοιμηθεί Μαύρο κοιμητήρι, πως και να γενείς κάμπος της ελπίδας και της προσμονής Ο αρχάγγελος μου, έχει πια χαθεί Μου τον σκοτώσαν, δεν θα ξαναρθεί

Υ.Γ2: ΤΟΝ ΣΚΟΤΩΣΑΝ ΜΑ ΘΑ ΑΝΑΣΤΗΘΕΙ!! ΚΑΛΗ ΜΕΓΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ ΜΟΥ ΚΑΙ ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ!!

ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ

ΣΑΝ ΧΘΕΣ....

ΕΛΛΗ ΛΑΜΠΕΤΗ

Υ.Γ: Γεννημένη σαν χθες, 13 Απρίλη.  Ανοιξιάτικη αύρα.  Αερικό.  Μελαγχολία πασχαλινή . Με σίγμα ραδιοφωνικό . Επικίνδυνα  αέρινη και τραγική και γήινη και αστεία..Θεά που πέθανε Όμως… Επιμένω να θυμάμαι…

                                                          ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ

Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ              

ΗΤΑΝ ΟΛΟΙ ΤΟΥΣ ΥΠΕΡΟΧΟΙ....

ΗΤΑΝ ΟΛΟΙ ΤΟΥΣ ΠΑΙΔΙΑ ΜΟΥ ΤΟΥ ΑΡΘΟΥΡ ΜΙΛΛΕΡ

ΜΙΑ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΟΜΑΔΑ ΤΗΣ Α΄ΕΛΜΕ ΑΧΑΙΑΣ

Κυριολεκτικά Από Κοινού… Γιατί  όλοι οι συντελεστές της παράστασης έδωσαν την ψυχή τους για το εξαιρετικό αποτέλεσμα που παρακολουθήσαμε στον φιλόξενο χώρο του 9^ου ΕΠΑΛ.ΠΑΤΡΑΣ. Συνάδελφοι με ταλέντο και μεράκι αλλά πάνω από όλα με αγάπη για το καλό θέατρο που θεραπεύει την ψυχή και το σώμα. Που νικά εμπόδια και δυσκολίες προκειμένου να δημιουργήσει κάτι μοναδικό. Το Ερασιτεχνικό Θέατρο. Που δεν πληρώνεται με τίποτε άλλο παρά με το πλησίασμα και την συντροφικότητα δημιουργών και κοινού. Έργο δυνατό και επίκαιρο.Οι ένοχοι και οι συνένοχοι πάντα θα είναι στο στόχαστρο κάθε τραγωδίας. Αρχαιοελληνικής και σύγχρονης. Σαν τον πρωτομάστορα του γεφυριού της Άρτας που στοιχειώνει την γυναίκα του προκειμένου να χτιστεί το γεφύρι της Άρτας για το κοινό καλό, λίγοι. Οι περισσότεροι λειτουργούμε αλλιώς. Με στόχο πάντα το ίδιον όφελος. Όμως οι Ερινύες καραδοκούν και η αναπόφευκτη Κάθαρση παραμονεύει . Για να λάμψει στο τέλος το δέον γενέσθαι ακόμα και αν περάσουν πολλά χρόνια για  να συμβεί. Οι Ήρωες του Μίλλερ έχουν όλοι κάτι από μας. Γι αυτό και το έργο μας είναι οικείο. Τρομακτικά οικείο. Παρουσιάστηκαν μπροστά μας με γενναιότητα να τους κρίνουμε για να κριθούμε μαζί τους και εμείς. Με τις επιλογές και τη στάση ζωής τους. Οι συνάδελφοι ηθοποιοί τους απέδωσαν με σοφία και μέτρο. Η συγκίνηση και η ελαφρότητα , η τραγικότητα και η επιπολαιότητα, οι σιωπές και οι κραυγές σε ισορροπία  σε ένα σκηνικό λιτό και υποβλητικό συνάμα. Ο Τρελός υπερίπταται  και παρατηρεί αυτά που ξέρει ότι θα συμβούν με μαθηματική νομοτέλεια. Γιατί η Τρέλα του πηγάζει από την απελπισία του ανθρώπου που γνωρίζει την Αλήθεια. Είναι η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος που οι ένοχοι ήρωες ρισκάρουν να παίξουν και να χάσουν. Εμείς όμως που παρακολουθήσαμε αυτό το ταξίδι και αυτοί που μας το πρόσφεραν κερδίσαμε πολλά.Φώτη Λάζαρη χίλια μπράβο σε σένα και στην εξαιρετική ομάδα σου. Ήσασταν όλοι  υπέροχοι!!!Φάνηκε στο χειροκρότημα.!!!

                                                            ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ

Υ.Γ1: Αφιερωμένο σε όλη την θεατρική ομάδα  ΑΠΟ ΚΟΙΝΟΥ της Α΄ ΕΛΜΕ ΑΧΑΙΑΣ από μένα που αγαπώ τους τρελούς που συνήθως γνωρίζουν τα μυστικά των άγιων τόπων!!!!

Ο ΤΡΕΛΛΟΣ ΤΗΣ ΜΑΡΙΑΣ ΠΟΛΥΔΟΥΡΗ

Ἕνας τρελλὸς καθότανε στὴν εἴσοδο
τὴ νύχτα ἀπόψε καὶ μιλοῦσε,
μιλοῦσε βιαστικὰ κι᾿ ὅταν ἀπόσταινε
κάποτε, σκεφτικὰ χαμογελοῦσε.

Μιλοῦσε γιὰ τὴ γνώση, τὴν ὀνόμαζε
τὴν πρώτη ἀδυναμία τῶν ἀνθρώπων.
«Μὰ θὰ μιλήσω ἀπόψε κι᾿ ἂς μὲ δέσουνε,
ξέρω τὰ μυστικὰ τῶν ἅγιων τόπων!

»Ξέρω ὅλο μυστικὰ καὶ γύρω μου ἄφοβα
θὰ τὰ βροντοφωνήσω πάλι.
Α, ἤμουν τρελλὸς τόσον καιρὸ ποὺ σώπαινα
κι᾿ αὐτὰ μοὔχουν βαρύνει τὸ κεφάλι.

»Φίλε μου νἆσαι ἁπλῶς πολυλογάς
χωρὶς οὐσία, θἆσαι βάρος.
Φρόντιζε νἆσαι ὁ πιὸ ἐπικίνδυνος
καὶ μόνος σου νὰ παίρνῃς θάρρος.

»Νἄχῃς καρδιὰ κι᾿ ὅλο νὰ εὐφραίνεται
μ᾿ αἴσθημα καὶ φιλοτιμία,
εἶνε... νὰ καρτερᾶς τὸ θάνατο
καὶ νἄρθη μία λιποθυμία!!!

»Εἶδες ὁ φουκαρὰς ὁ τζίτζικας
ψόφησε ἐχτὲς ἀπὸ εἰλικρίνεια.
Τὰ λέγε ἀληθινὰ κ᾿ ἐπίμονα
καὶ μεῖς τὰ παίρναμε γιὰ γκρίνια.

»Στὸ τέλος ἔσκασε ἀπὸ εὐγένεια
κ᾿ ἐπίσημα κυλίστηκε στὸ χῶμα...
Α φαῦλοι, δὲ θὰ μοῦ τὸ κλείσετε
ποτὲ τ᾿ ἀχρεῖο μου τὸ στόμα!»

Καὶ τἄλεγε τόσο ἤρεμα
τόσο γλυκὰ ἡ ματιά του ἐφωτοβόλει,
γελοῦσε ξαφνικὰ κ᾿ ἔτσι χαρούμενα
σὰ νἄταν ἡ καρδιά του περιβόλι!

Το ποίημα αυτό της Πολυδούρη θυμίζει κάτι από την ιστορία του Μίλλερ...και ο Τρελός του.. 

Υ.Γ2: Πολλά συγχαρητήρια στην Μαίρη Σιδηρά που έκανε πραγματικό άθλο ! Ξέρει αυτή...

Ο τρελόΟ τρελός

Ένας τρελός καθότανε στην είσοδο
τη νύχτα απόψε και μιλούσε,
μιλούσε βιαστικά κι όταν απόσταινε
κάποτε, σκεφτικά χαμογελούσε.

Μιλούσε για τη γνώση, την ονόμαζε
την πρώτη αδυναμία των ανθρώπων.
«Μα θα μιλήσω απόψε κι ας με δέσουνε,
ξέρω τα μυστικά των άγιων τόπων!

»Ξέρω όλο μυστικά και γύρω μου άφοβα
θα τα βροντοφωνήσω πάλι.
Α, ήμουν τρελός τόσον καιρό που σώπαινα
κι αυτά μου ’χουν βαρύνει το κεφάλι.

»Φίλε μου,  να ’σαι απλώς πολυλογάς

Η ΥΣΤΕΡΟΦΗΜΙΑ ΤΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ.....

ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΗ ΔΙΑΛΕΞΗ ΓΙΑ ΤΟ ΣΥΜΠΑΝ ΠΟΥ ΕΔΩΣΕ ΣΤΟ ΕΠΙΚΕΝΤΡΟ Ο ΑΣΤΡΟΦΥΣΙΚΟΣ ΜΑΝΟΣ ΔΑΝΕΖΗΣ ΣΤΙΣ 8-4 ΚΑΙ ΩΡΑ 7ΜΜ…

Εννοείται ότι δεν κάνω συχνά τέτοιες επιλογές .Να παρακολουθήσω δηλαδή διαλέξεις και ομιλίες ανθρώπων που θεωρούν τα Μαθηματικά Ποίηση, όσο και αν έχω γεννήσει έναν τέτοιο. Όμως η μικρή μου αδελφή είναι η άλλη οπτική γωνία. THE MOTIVATION .Το κίνητρο που χρειαζόμουν για να ξεκουνηθώ μέρα που ήταν ..Αυτό που βλέπουμε λοιπόν στον ουρανό ως φως των αστεριών είναι η υστεροφημία τους .Γιατί αυτά υπήρξαν δισεκατομμύρια χρόνια πριν και απλώς τώρα έφτασε στο οπτικό πεδίο μας το φως τους.. Χαιρέκακα σκέφτηκα. Αυτό το έχω ξανακούσει. Αυτό που βλέπουμε ως Σύμπαν δεν είναι παρά εικόνες, φωτογραφίες του από το παρελθόν, σαν να ξεφυλλίζουμε, λέει, ένα παλιό άλμπουμ με φωτογραφίες της γιαγιάς ,της προγιαγιάς μας….. Η διάλεξη προχωράει.Το Σύμπαν δεν είναι Ευκλείδειο. . Δεν έχει μόνο τρεις διαστάσεις. Μήκος ,Πλάτος, Ύψος. Είναι Τετραδιάστατο. Σύμφωνα με την Γεωμετρία του Ρίμαν. Προσπαθώ να συγκεντρώσω το μυαλό μου στην τέταρτη διάσταση. Μετριέται σε second. O Ομιλών επιμένει. Φυσικά δεν καταλαβαίνω τα περισσότερα. Σχήματα, αριθμούς, μαθηματικές έννοιες. Η τέταρτη διάσταση είναι ο Χρόνος. Φυσικά. Εδώ χρειάζεται φιλοσοφία. Δεν παίρνω θέση στην μαθηματική αντιμετώπιση του θέματος. Αφήνω τους ιδιοφυείς των αριθμών να ερίζουν και παραδέχομαι. Ο Χρόνος που περνά δίνει άλλη διάσταση στα πράγματα, στα τραύματα και στις πληγές μας. Στον τρόπο που βλέπουμε τον κόσμο. Ο Χρόνος που φοβίζει τον Καβάφη αλλά εξαιτίας του δημιουργεί ένα εξαίσιο ποίημα. Αφιερωμένο στην Τέχνη της Ποιήσεως.

ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΑ ΤΟΥ ΙΑΣΟΝΟΣ ΚΛΕΑΝΔΡΟΥ· ΠΟΙΗΤΟΥ ΕΝ KΟΜΜΑΓΗΝΗ· 595 Μ.X.

Το γήρασμα του σώματος και της μορφής μου
είναι πληγή από φρικτό μαχαίρι.
Δεν έχω εγκαρτέρησι καμιά.
Εις σε προστρέχω Τέχνη της Ποιήσεως,
που κάπως ξέρεις από φάρμακα·
νάρκης του άλγους δοκιμές, εν Φαντασία και Λόγω.

Είναι πληγή από φρικτό μαχαίρι.—
Τα φάρμακά σου φέρε Τέχνη της Ποιήσεως,
που κάμνουνε —για λίγο— να μη νοιώθεται η πληγή.

Ο Χρόνος. Η τέταρτη διάσταση. Ο φιλικός, ο εχθρικός, ο πανδαμάτωρ, ο ελεήμων, ο γιατρός , ο δικαστής, ο ένοχος και ο αθώος. Οι αντιφάσεις του Σύμπαντος σε μια μόνο διάστασή του..

Ο ομιλών συνεχίζει. Όλοι οι κόσμοι που υπάρχουν εξαρτώνται από την φυσιολογία του βιοϋπολογιστή του Παρατηρητή.. Να τος και ο Απόλυτος Υποκειμενισμός στην Αντικειμενικότητα των  Αριθμών και των Εξισώσεων. Σκέφτομαι και πάλι τα δικά μου εγωιστικά πράγματα. Είναι αλήθεια . Η θέση από την οποία παρατηρείς τον κόσμο, σχετίζεται απόλυτα με την αλήθεια σου. Αυτό που εσύ θεωρείς αλήθεια. Και τότε; Φυσικά έχω ξεφύγει από την ουσία της διάλεξης. Συνειρμικά λειτουργώντας κατασκευάζω θεωρίες. Αυτό όμως μου αρέσει να κάνω. Άλλωστε ο καθένας το Σύμπαν του το διαμορφώνει παρατηρώντας το με το δικό του τηλεσκόπιο. .Θα μπορούσα να γράφω και να μιλώ ώρες γι αυτά ..Δεν θα το κάνω φυσικά .Μόνο το Σύμπαν  είναι άναρχο και απέραντο. Εγώ θα πω μόνο τούτο. 

Ευχαριστήθηκα αυτή τη διάλεξη όχι γιατί την κατανόησα αλλά γιατί προσπάθησα να την κατανοήσω..Γύρω από ένα γευστικό τραπέζι με αγαπημένα πρόσωπα, γέλια, τραγούδια ….Παλιά τραγούδια..Γέλα κυρία μου, Η Θεατρίνα, Ο Αλήτης, Στο άδειο μου πακέτο…Το δικό μου Σύμπαν…

                                                          ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ

 

ΛΩΞΑΝΔΡΑ ....ΣΑΝ ΤΗΝ ΜΗΤΕΡΑ ΜΟΥ!

ΛΩΞΑΝΔΡΑ ΤΗΣ ΜΑΡΙΑΣ ΙΟΡΔΑΝΙΔΟΥ

Ό,τι πιο τρυφερό και όμορφο έχει δείξει η ελληνική τηλεόραση. Η Λωξάνδρα για μένα είναι η μητέρα μου. Ο πιο  δοτικός άνθρωπος , το στήριγμα για όλους .Μια καλή νεράιδα   που με τα χρόνια γίνεται ακόμα πιο απαραίτητη. Για την πίστη της στην πρόνοια του Θεού και την αισιοδοξία της ότι όλα θα πάνε όπως πρέπει για όλους ……ΛΩΞΆΝΔΡΑ..!!! Η αιώνια  γυναίκα της Πόλης που ήξερε να δίνει χωρίς αντάλλαγμα από τους ανθρώπους..Που μάλωνε την Παναγία όταν αυτή καθυστερούσε να ανταποκριθεί στις παρακλήσεις της.. Που δεχόταν στωϊκά όλες τις φουρτούνες της ζωής γιατί απλώς  αυτό έτσι είναι ..Που τάιζε όλους τους ανθρώπους που τις χτυπούσαν την πόρτα. Τούρκους, Έλληνες, Αρμένιους, Εβραίους...φτωχούς, πλούσιους...άσχημους όμορφους..καλούς , κακούς...Τους τελευταίους τους έκανε καλύτερους..Με γιατρικό το αγίασμα της  Παναγίας της Μπαλουκλιώτισσας.....Έργο διαχρονικό, άφθαρτο από το χρόνο….

                                                           ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ

ENA ΨΕΜΑ....

Πες μου ένα ψέμα να αποκοιμηθώ....
......................................................
.....................................................
Δύσκολα τελειώνω με ό,τι αγαπώ....ΝΙΚΟΛΑΣ ΑΣΙΜΟΣ

ΕΝΑ ΨΕΜΑ…

Σαν σύννεφο φεύγει και έρχεται. Στο μυαλό μου. Όταν βρέχει κάνει λιγότερο μελαγχολική  τη μέρα μου. Όταν φεύγει και έρχεται ο ήλιος το αποζητώ. Δεν το κρύβω. Μου αρέσουν τα ψέματα. Όταν έχουν πρόθεση να ομορφύνουν μια δύσκολη μέρα. Μια κακή μέρα. Είμαι εναντίον της αποκάλυψης της αλήθειας στους μελλοθάνατους. Μισώ την κυνική ειλικρίνεια που κρύβει κακία και φθόνο. Πιστεύω στην θεραπευτική αξία που έχει το ψέμα όταν λέγεται στην λογική του καλομελέτα και έρχεται. Αν εκπλήσσεσθε αρνητικά  αδιαφορώ. Το ψέμα που πίστεψα μου χάρισε όσα έχω. Μου χαρίζει όσα αντέχω. Έγινε αλήθεια. Το έκανα εγώ αλήθεια.

                                                                      

                                                                       ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ