ΜΕΤΕΒΛΗΘΗ ΕΝΤΟΣ ΜΟΥ ΚΑΙ Ο ΡΥΘΜΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ...

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΒΙΖΥΗΝΟΣ ( 1849-1896 )

ΣΤΙΧΟΙ ΤΟΥ ΦΡΕΝΟΚΟΜΕΙΟΥ

Μέσ' στα στήθια η συμφορά

σαν το κύμα πλημμυρά,

σέρνω το βαρύ μου βήμα 

σ' ένα μνήμα !

Σαν μ' αρπάχθηκε η χαρά

που εχαιρόμουν μια φορά

έτσι σε μιαν ώρα. ....

μέσ' σ' αυτήν την χώρα

όλα άλλαξαν τώρα !

Κι' από τότε που θρηνώ

το ξανθό και γαλανό 

και ουράνιο φως μου,

μετεβλήθη εντός μου 

και ο ρυθμός του κόσμου.

Μέσ' στα στήθια η συμφορά

σαν το κύμα πλημμυρά,

σέρνω το βαρύ μου βήμα 

σ' ένα μνήμα. . . .

Τον σταυρό τον αψηλό

αγκαλιά, γλυκοφιλώ

το μυριάκριβο όνομά της,

κι' απ' τα χώματά της

η φωνή της η χρυσή

με καλεί «έλα και συ

δίπλα στο ξανθό παιδί σου

και κοιμήσου ! »

Το τραγικό τέλος ενός μεγάλου λογοτέχνη Γ. Βιζυηνού 

στο “Δρομοκαΐτειο Φρενοκομείο” το 1896

Υ.Γ1:  Οι τρυφεροί άνθρωποι συνήθως λοξοδρομούν από τις  σιδερένιες ράγες της λογικής που χαράζει την πέτρα. Που κόβει φέτες την απόλυτη και μόνη αλήθεια της και μας την δίνει να την καταπιούμε αμάσητη. Που ευυπόληπτη και απαστράπτουσα  θαμπώνει κάθε άλλη επιλογή και σκέψη. Η λογική της πυγμής και της συντεταγμένης επίθεσης σε κάθε τι που είναι διαφορετικό και γενναίο στη μοναξιά και στη σιωπή του. Πόσοι άνθρωποι χαρακτηρισμένοι με επιστημονικές ορολογίες  ζουν ανάμεσά μας χωρίς  να τους αναγνωρίζεται καν  η προσπάθεια να κατανοήσουν την όποια λογική μας..Που πάσχουν και…. ανάξια παθαίνουν αβοήθητοι από ένα κράτος που αρνείται να τους δει και να κατανοήσει τις ανάγκες τους. Που αναγκάζονται να κρύβονται για να μην στιγματιστούν αυτοί και οι δικοί τους , να εργάζονται σε συνθήκες απαράδεκτες για την ιδιαιτερότητα της όποιας πάθησής τους ,έρημοι από φίλους ακόμα και από συγγενείς. Σε κλινικές στοιβαγμένοι χωρίς επισκεπτήριο, σε σπίτια που δε χτυπά το τηλέφωνο, σε  σκυθρωπά γραφεία που τους λένε άχρηστους. Ο Γεώργιος Βιζυηνός με την ιδιαίτερη γοητεία στη γραφή και στην αφήγηση , ο  βαθύς γνώστης της ψυχής των ανθρώπων που κρύβουν μέσα τους μια πληγή που αιμορραγεί και λερώνει τα κυριακάτικά τους ρούχα, ο συγγραφέας της ποιητικής απόδοσης της Τέχνης του και της Ζωής του, μέσα στο Δρομοκαΐτειο Ψυχιατρείο γράφει τους παραπάνω εκπληκτικούς στίχους της απόγνωσης.....

Υ.Γ2: Αυτά τα λόγια τα αφιερώνω σε όλους όσους βρίσκονται ή βρέθηκαν κάποτε δίπλα σε ψυχικά πάσχοντες συνανθρώπους μας..Που νίκησαν ή και ηττήθηκαν στην προσπάθειά τους να τους βοηθήσουν ….

                                                       ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ.