Το σπουδαίο αυτό
θεατρικό έργο του Μπρεχτ θα ανεβεί από το ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας, τη θεατρική περίοδο
2015-16, σε σκηνοθεσία Κ. Καζάκου. Στα πλαίσια του ανοίγματος της θεατρικής
δημιουργίας στο κοινό, παρακολουθήσαμε τις πρόβες των ηθοποιών του
συγκεκριμένου έργου, στο θέατρο Απόλλων. Ήταν μια εξαιρετική ευκαιρία να
παρακολουθήσουμε το κοπιαστικό ταξίδι όλων των συντελεστών της παράστασης που
αγωνιούν να παρουσιάσουν το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα στο κοινό τους. Έτσι οι
σκηνές δουλεύονταν ξανά και ξανά, οι κινήσεις και τα λόγια επαναλαμβάνονταν με
απόλυτη υπακοή στο σκηνοθέτη που άλλαζε και δοκίμαζε και ξαναδοκίμαζε και πειραματιζόταν στο πώς και στο γιατί και στο
πού, σε μια σκηνή που είναι το όλον αλλά και το επιμέρους, το απέραντο αλλά και
το περιορισμένο,το παν και το τίποτα, ανάλογα με τον τρόπο που θα συντονιστούν
ή όχι πάνω της οι ταξιδιώτες της παράστασης.
Με απόλυτη σιγή στα θεωρεία όταν έπρεπε αλλά και
συμμετοχή με γέλιο και συγκίνηση, νομίζω πως βοηθήσαμε κι εμείς με τη σειρά μας, ως μέρος της όλης θεατρικής διαδικασίας, τους
ηθοποιούς να ξετυλίξουν την προσπάθειά τους λαμβάνοντας υπόψη την αύρα μας και
την ενέργειά μας. Το θέατρο λοιπόν δεν είναι η πρεμιέρα ούτε η καλύτερη
παράσταση που θα σκίσει και θα θριαμβεύσει. Είναι μια επίπονη διαδικασία μετάβασης
από τον εαυτό σου σε μια διάσταση άλλη, όπου με άλλο σώμα και φωνή και κίνηση
θα φωτίσεις δημιουργώντας από την αρχή, ουσιαστικά γεννώντας , το πρόσωπο του
ρόλου σου. Εντυπωσιάστηκα από την επανάληψη χωρίς την παραμικρή αντίρρηση, λόγων
και κινήσεων, στιγμών και παύσεων, νευμάτων και βλεμμάτων. Έτσι όμως με κόπο
και πείσμα χτίζεται βήμα- βήμα η παράσταση. Κάθε παράσταση.
Παρακολουθώντας την
τόσο κοπιαστική πρόβα θυμήθηκα την ιστορία που είχε αφηγηθεί η ίδια η Μαρίκα Κοτοπούλη, η σπουδαία αυτή ηθοποιός του
θεάτρου, σε φιλικό της πρόσωπο προκειμένου να αποδείξει ότι ο πραγματικός
ηθοποιός ακόμα και όταν δεν βρίσκεται στη σκηνή ζει για τους ρόλους του ,
δουλεύει για τους ρόλους του, δημιουργεί τους ρόλους του. Όταν εκτέλεσαν λοιπόν
το Ίωνα Δραγούμη, θυμάται η Κοτοπούλη, με τον
οποίο την συνέδεε ένας μεγάλος έρωτας, έπεσε στο πάτωμα και θρηνούσε και ούρλιαζε και χτυπιόταν και τίποτα απολύτως δεν μπορούσε
να την παρηγορήσει. Μόνο μια σκέψη κατάφερε να την αποσπάσει από το απέραντο
θρήνο της. Ότι έτσι όπως θρηνούσε τον Δραγούμη, έπρεπε να είχε παίξει την Αντιγόνη
, την Εκάβη, την Ηλέκτρα ..τους μεγάλους ρόλους της θεατρικής της ζωής. Συνήθιζε
να λέει:<< ακόμα και στον πιο μεγάλο μου θρήνο, την πιο δύσκολη στιγμή της
ζωής μου, τότε που σπάραζα από πόνο, ο ρόλος μου ήταν αυτό που κυριαρχούσε στη
σκέψη μου. Και πως θα μπορούσα να τον είχα παίξει καλύτερα….>>
ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου