ΣΥΝΟΜΙΛΩΝΤΑΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΗΡΩΕΣ : ΜΙΑ ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΠΡΟΤΑΣΗ...

ΗΡΩΙΚΕΣ ΜΟΡΦΕΣ  του 1940-44  ΜΠΑΙΝΟΥΝ ΣΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΜΑΣ….

Αφηγητής: Σε ένα σύγχρονο ελληνικό σπίτι του 2015 τρεις φίλοι της Γ΄ Γυμνασίου δουλεύουν πάνω σε μια εργασία που τους δόθηκε από τη φιλόλογό τους με θέμα: << ηρωικές μορφές και τόποι του 1940-44 >> όπως συνήθως συμβαίνει , τα παιδιά δυσανασχετούν… Έχουν πολύ πιο ευχάριστα πράγματα να κάνουν..

Αλέξανδρος: Δεν μπορώ να τους καταλάβω αυτούς τους καθηγητές. Νομίζουν ότι έχουμε συνεχώς την όρεξή τους… Εργασίες και κόντρα εργασίες..Άλλη όρεξη δεν είχα…

Ιωάννα: Εσύ μόνο για φαΐ έχεις όρεξη… Και να μη σηκώνεσαι από τον υπολογιστή…

Αλέξανδρος: Καλά κάνω… Είμαι παιδί της εποχής μου. Και λιγότερα με τον υπολογιστή γιατί σηκώνομαι και φεύγω και βγάλτε τα πέρα μόνες σας…

Μαρία: Άντε λοιπόν να στρωθούμε γιατί σε δυο ώρες έχω κανονίσει με την Αρετή να πάμε σινεμά….

Αλέξανδρος. Ηρωϊκές μορφές και τόποι λοιπόν…. Για να δούμε…. Είναι πιο ηρωϊκές μορφές από μένα που σας ανέχομαι…

Αφηγητής: Οι τρεις φίλοι δούλεψαν αρκετή ώρα το θέμα…. .Και κουράστηκαν τόσο πολύ που…… .αποκοιμήθηκαν..Ό,τι θα παρακολουθήσετε από δω και πέρα διαδραματίζεται στο όνειρό τους… Και βλέπουν το ΙΔΙΟ ΟΝΕΙΡΟ!!!

Ήρωας του αλβανικού μετώπου: Αλέξανδρε!!!Σήκω είναι ανάγκη να σου μιλήσω…

Αλέξανδρος: Τι με θέλεις άνθρωπέ μου και με ξυπνάς …Τόση ώρα πάλευα να βρω πληροφορίες για ηρωικούς τόπους και μορφές..’Ασε με λίγο να ξεκουραστώ…

Ήρωας της Αλβανίας: Εσύ δεν είπες πως ψάχνεις για ήρωες ;Εγώ είμαι ένας από αυτούς.

Αλέξανδρος: Εσύ;;;Δεν μοιάζεις με ήρωα..Ούτε πολύ ψηλός είσαι ,ούτε δείχνεις παντοδύναμος. Τι σόι ήρωας είσαι δηλαδή;;;

Ήρωας της Αλβανίας: Κι όμως …Έτσι με θεωρούν. Σωστό ή Λάθος Εσύ θα αποφασίσεις..Ούτε κι εγώ το περίμενα… Όταν ήμουνα  μικρός φοβόμουν το σκοτάδι,  τα φαντάσματα. Όταν οι Ιταλοί μας κήρυξαν τον πόλεμο το 1940 στις 28 Οκτωβρίου, φοβήθηκα… Πόλεμος… είπαμε …πόλεμος…

Αλέξανδρος: Φοβούνται και οι ήρωες… Για φαντάσου!!

Η…Α: Όταν όμως άκουσα ότι τορπίλισαν την Έλλη ανήμερα στη γιορτή της μεγαλόχαρης πείσμωσα. Ακούς εκεί θράσος…. Δεν το σκέφτηκα δεύτερη φορά… Φόρεσα το χακί και να΄μαι στην πρώτη γραμμή..Κι ήμουν και νιόπαντρος… Τριών μηνών νύφη άφησα στο χωριό και έφυγα…. Έγκυο στο πρώτο μας παιδί..Δεν τους ξανάδα ποτέ..

 Μαρία: Γιατί; Γιατί δεν τους ξανάδες;

Η. Α: Γιατί σε μια περίπολο, νέος ανθυπολοχαγός , έξω από την Κορυτσά σκοτώθηκα. Όχι μόνο εγώ. Όλη η ομάδα μου. Όλοι μας νέοι. Σχεδόν παιδιά. Ο πόλεμος βλέπεις δεν κοιτά ηλικίες, όνειρα, παιδιά που περιμένουν ορφανά ένα δώρο από τον πατέρα που ποτέ δεν έρχεται, γυναίκες που σφίγγουν την καρδιά τους και πορεύονται μόνες. Μείναμε για πάντα θαμμένοι μέσα στο χιόνι, χωρίς τάφο . Με την ελληνική σημαία να συντροφεύει τα όνειρά μας…

ΑΛΈΞΑΝΔΡΟΣ: Λυπάμαι. Έγινες όμως ήρωας. Οι δικοί σου θα ναι περήφανοι για σένα…

Ιωάννα : Ο ποιητής μας ο Οδυσσέας Ελύτης έγραψε λες για σένα αυτό το ποίημα.

Ήταν ωραίο παιδί. Την πρώτη μέρα που γεννήθηκε
Σκύψανε τα βουνά της Θράκης να φανεί
Στους ώμους της στεριάς το στάρι που αναγάλλιαζε·
Σκύψανε τα βουνά της Θράκης και το φτύσανε
Mια στο κεφάλι, μια στον κόρφο, μια μέσα στο κλάμα του·
Bγήκαν Ρωμιοί με μπράτσα φοβερά
Kαι το σηκώσαν στου βοριά τα σπάργανα...
Ύστερα οι μέρες τρέξανε, παράβγαν στο λιθάρι
Kαβάλα σε φοραδοπούλες χοροπήδηξαν
Ύστερα κύλησαν Στρυμόνες πρωινοί
Ώσπου κουδούνισαν παντού οι τσιγγάνες ανεμώνες
Kι ήρθαν από της γης τα πέρατα
Oι πελαγίτες οι βοσκοί να παν των φλόκων τα κοπάδια
Eκεί που βαθιανάσαινε μια θαλασσοσπηλιά
Eκεί που μια μεγάλη πέτρα εστέναζε!
  
Ήταν γενναίο παιδί.
Με τα θαμπόχρυσα κουμπιά και το πιστόλι του
Mε τον αέρα του άντρα στην περπατηξιά
Kαι με το κράνος του, γυαλιστερό σημάδι
(Φτάσανε τόσο εύκολα μες στο μυαλό
Που δεν εγνώρισε κακό ποτέ του)
Mε τους στρατιώτες του ζερβά δεξιά
Kαι την εκδίκηση της αδικίας μπροστά του
―Φωτιά στην άνομη φωτιά!―
Με το αίμα πάνω από τα φρύδια
Tα βουνά της Αλβανίας βροντήξανε
Ύστερα λιώσαν χιόνι να ξεπλύνουν
Tο κορμί του, σιωπηλό ναυάγιο της αυγής
Kαι το στόμα του, μικρό πουλί ακελάηδιστο
Kαι τα χέρια του, ανοιχτές πλατείες της ερημίας
Βρόντηξαν τα βουνά της Αλβανίας
Δεν έκλαψαν
Γιατί να κλάψουν
Ήταν γενναίο παιδί!

H.Α:  Αν με ρωτήσεις δεν το μετανιώνω. Που πέθανα δηλαδή για την πατρίδα.  Και δεν το έκανα για να με πουν  ήρωα. Όχι. Το έκανα για να περιφρουρήσω την ελευθερία μου και τη δικαιοσύνη. Να μπορώ να ορίζω τη ζωή μου και την μοίρα μου. Δυστυχώς το αίμα μου πολλοί  το βλέπουν σήμερα  ως  ευκαιρία να δικαιολογούν τους πολέμους τους , τα πολιτικά τους συμφέροντα, το μίσος τους ακόμα για τις αξίες για τις οποίες πέθανα.

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ: Σε  χρησιμοποιούν  δηλαδή  ……Σε ξεχωρίζουν από τους πολλούς . Ενώ στην ουσία ήρωας είναι όλος ο απλός λαός που αγωνίστηκε θυσιάζοντας τα πάντα, ακόμα και τη ζωή του για μια πατρίδα ελεύθερη ,με δικαιοσύνη και ανθρωπιά για όλους.

Η.Α: Ακριβώς.  Τέλος πάντων .Η μοίρα των ηρώων είναι πάντοτε η ίδια. Δίνουν άλλοθι στους πολεμοκάπηλους. Εγώ όμως σας λέω να αγωνίζεστε πάντοτε για την ειρήνη και για το δίκιο. Ποτέ πια πόλεμος.

ΜΑΡΙΑ:  Εσύ ποιος είσαι; Τι γυρεύεις ;

 ΗΡΩΑΣ ΑΛΒΑΝΙΑΣ 2 : Πολέμησα για την πατρίδα μου στα αλβανικά βουνά. Πριν δώσω τη ζωή μου , έδωσα τα δυο μου πόδια για την πατρίδα. Κρυοπαγήματα..Ήταν τότε που μέσα στα χιόνια κουβάλησα στην πλάτη μου τραυματισμένο πέντε ολόκληρες ώρες έναν συνάδελφό μου Δεν τα κατάφερε ούτε αυτός .

Ιωάννα : Έχασες τα πόδια σου..Ανάπηρος δηλαδή …

Η.Α2: Ευτυχώς που πέθανα δε λες; Χωρίς πόδια πως θα ζούσα; Όταν τελειώνει ο πόλεμος, κάθε πόλεμος, τους ήρωες τους ξεχνάνε..Ιδιαίτερα όταν δεν έχουν πόδια..

ΜΑΡΙΑ: Αυτό μου θυμίζει ένα τραγούδι που ακούσαμε στο σχολείο για την έναν άλλο ήρωα σε έναν άλλο πόλεμο…

Στον πόλεμο ο Τζο
περνάει καλά
τον έχουν ώπα ώπα
τον νέγρο τον λοχία
τον παλικαρά
και πού ‘χει μαύρη πέτσα
καθένας το ξεχνά
κατώτεροι κι ανώτεροι
τον λεν παλικαρά
τον νέγρο τον λοχία
τον Τζο τον φουκαρά.

Στον πόλεμο ο Τζο
περνάει καλά
ώσπου κακιά μια σφαίρα
και το δεξί πιο πέρα
το χέρι του πετά
και πού ‘χει μαύρη μάνα
κανένας δε νογά
κατώτεροι κι ανώτεροι
τον λεν παλικαρά
του δίνουν και βραβείο
του Τζο του φουκαρά.

Μονόχειρας ο Τζο
ζητάει δουλειά
μα τι δουλειά να κάνει
που το δεξί έχει χάσει
πέρα στο Βιετνάμ
και πού ‘χει μαύρη πέτσα
θυμήθηκαν ξανά
τον νέγρο Τζο τον ήρωα
τον λεν αληταρά
τις πόρτες δεν ανοίγουν
στον Τζο τον φουκαρά.

H.A 2: Δεν βαριέσαι .  Δεν μετανιώνω για τίποτα. Εσείς που είστε τώρα νέοι να μάθετε να σέβεστε τους ανθρώπους που έχουν μια αναπηρία. Ένα σταυρό που τον κουβαλάνε οι ίδιοι και οι δικοί τους.

Αλέξανδρος : Εσύ πάλι ποιος είσαι;  Μικρός μου φαίνεσαι. Σαν να πηγαίνεις σχολείο.

Μικρός Επονίτης :Το βρήκες. Μόνο που εγώ σταμάτησα το σχολείο. Κατοχή βλέπεις. Πείνα , εκτελέσεις , φυλακές , βασανιστήρια… Που μυαλό για σχολείο. Έπρεπε να πολεμήσουμε τον κατακτητή. Να μπούμε στην Αντίσταση. Κι αφού δεν μου δίνανε όπλο ,πήρα κι εγώ πινέλο και μπογιά και ένα βράδυ  γέμισα με συνθήματα όλη την Αθήνα. ..

ΜΑΡΙΑ:  Συνθήματα; Τι έγραφες δηλαδή;

Μικρός Επονίτης : ΛΕΥΤΕΡΙΑ Ή ΘΑΝΑΤΟΣ…ΘΑ ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ….ΖΗΤΩ Η ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ…

ΜΑΡΙΑ:  Κι ύστερα; Τι έγινε ύστερα;

Μικρός Επονίτης:  Μια περίπολος γερμανική μας πήρε είδηση. Εμένα και την ομάδα μου. Δεν πρόλαβα να φύγω. Κι όσο σκέφτομαι την αγωνία της μάνας μου που θα με περίμενε. Τον πόνο της …’Ολο πρόσεχε και πρόσεχε ήτανε. Και σαν να το ήξερε… Πριν φύγω από το σπίτι εκείνη την ημέρα με φίλησε πολλές φορές..Άχ  μανούλα μου …Πόσο θα έκλαψες για μένα!!

ΜΑΡΙΑ: Ο ποιητής  Γιάννης Ρίτσος  στο ποιητικό του έργο ΕΠΙΤΑΦΙΟΣ έγραψε τον θρήνο μιας άλλης μάνας σε μια άλλη εποχή αγώνων για την Ελλάδα… Όμως ο θρήνος της μάνας σε όλες τις εποχές και τις χώρες είναι ίδιος…

ΓΙΕ ΜΟΥ, ΣΠΛΑΧΝΟ ΤΩΝ ΣΠΛΑΧΝΩΝ ΜΟΥ

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ:

ΓΕΡΜΑΝΙΚΗ ΚΑΤΟΧΗ…

Μέρες  που ο πόνος ξεπερνά τις αντοχές.

Ματώνει την ημέρα ο ήλιος .

Των εκτελέσεων η σφαίρα τη μνήμη

Καρφώνει.

Αφήνει  ανυπεράσπιστους ανθρώπους

Στα θηρία η νύχτα.

Έρημα παιδιά σε έρημους δρόμους

Xαμόγελα   που στέρεψαν

Σε δακρυσμένα μάτια.

Ένα μικρό παιδί

Γράφει συνθήματα στους τοίχους.

Και μια τόση δα μικρή ελπίδα

Πως σε λίγο ξημερώνει…

                

Ιωάννα: Εσείς ποιές είστε; Τι γυρεύετε εδώ;

Γυναίκα της αντίστασης: Είμαι η γυναίκα του Αγώνα και της Αντίστασης. Με λένε.. Λέλα Καραγιάννη: Γεννήθηκα το 1899 στη Λίμνη Ευβοίας και από το γάμο μου  απέκτησα εφτά παιδιά. Η μητρότητα όμως όχι μόνο δεν με εμπόδισε στη μετέπειτα δράση μου αλλά αντίθετα ατσάλωσε τη θέλησή μου να πολεμήσω με πάθος τον κατακτητή. Έτσι, όταν οι Γερμανοί μπήκαν στην Ελλάδα, τους πολέμησα σθεναρά με όλα μου τα όπλα που ήταν πράγματι πολλά, με σημαντικότερο εκείνο που ο λαός μας αποκαλεί «καρδιά».

   Ίδρυσα μυστική οργάνωση με την επωνυμία «Μπουμπουλίνα» που ασχολήθηκε συστηματικά με σαμποτάζ και επιθέσεις εναντίον εχθρικών στόχων, καθώς και με τη φυγάδευση Ελλήνων και συμμάχων στη Μ. Ανατολή. Το κωδικό της όνομα, συνώνυμο της οργάνωσης, μου ταίριαζε απόλυτα. Δικαιολογημένη όμως υπήρξε και η λύσσα των κατακτητών εναντίον μου. Όταν κατάφεραν να με συλλάβουν, με βασάνισαν σκληρά, μαζί με τα πέντε απ’ τα παιδιά μου, και τελικά με εκτέλεσαν στις 8 Σεπτ. 1944 με 71 ακόμη Έλληνες σε μια χαράδρα στο Δαφνί.

Μαρία Δημάδη: Γεννήθηκα το 1906 στο Αγρίνιο και ήμουν μορφωμένη και γλωσσομαθής. Παραμέρισα την απέχθειά μου για τους Ναζί και εισχώρησα στο άντρο τους, την Κομαντατούρα του Αγρινίου στην οποία εργάστηκα τάχα ως διερμηνέας. Στην πραγματικότητα από τη θέση αυτή κατάφερα να γλιτώσω πολλούς πατριώτες από το εκτελεστικό απόσπασμα, ενώ συνέλεγα ακούραστα πληροφορίες και τις μετέφερα στο Ε.Α.Μ.. Ήμουν η πρώτη γυναίκα που πέρασε στις γραμμές του και από τις δικές μου έγκυρες πληροφορίες ο Ε.Λ.Α.Σ. κατόρθωσε να ανατινάξει μια γερμανική αμαξοστοιχία με στρατιώτες και πολεμοφόδια.

   Οι Γερμανοί και οι ταγματασφαλίτες συνεργάτες τους αποφάσισαν σε αντίποινα για τη δολιοφθορά να εκτελέσουν 120 Έλληνες και εγώ έδωσα μάχη να αποτρέψω αυτή την απόφαση. Η εκτέλεση τελικά πραγματοποιήθηκε αλλά και η μυστική μου ταυτότητα είχε πλέον αποκαλυφθεί. Έτσι στις 31 Αυγούστου 1944 βρέθηκα δολοφονημένη από Έλληνες συνεργάτες των Γερμανών έξω από την εκκλησία της Αγίας Τριάδας.

Ηρώ Κωνσταντοπούλου: Γεννήθηκα στις 16 Ιουλίου 1927 στην  Αθήνα από πλούσια και αριστοκρατική οικογένεια σπαρτιατικής καταγωγής. Παρά το νεαρόν της ηλικίας μου μιλούσα τέσσερις γλώσσες. Γρήγορα οργανώθηκα στην  ΕΠΟΝ και, μέσα από τις γραμμές της, ανέπτυξα πλούσια αντιστασιακή δράση.

   Οι Γερμανοί, και κυρίως οι συνεργάτες τους, δεν τα συγχωρούσαν όμως αυτά. Με  συνέλαβαν για δεύτερη φορά, και μάλιστα τη μέρα που είχα ολοκληρώσει τις απολυτήριες εξετάσεις του Γυμνασίου. Τα χρήματα που διέθετε η οικογένειά μου δεν κατάφεραν να με γλιτώσουν. Τα βασανιστήρια διήρκεσαν τέσσερα ολόκληρα μερόνυχτα κι εγώ τα αντιμετώπισα με θάρρος.

    Δεκαεπτάχρονο κορίτσι οδηγήθηκα στις 5 Σεπτεμβρίου 1944 στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής και εκτελέστηκα μαζί με άλλους 49 κρατούμενους.

Διαμάντω Κουμπάκη: Γεννήθηκα στον Πειραιά στις 8 Φλεβάρη 1926.

   Δεκαοχτάχρονη αντάρτισσα της Κοκκινιάς, μέλος του Ε.Λ.Α.Σ., που μάλιστα τραυματίστηκα σε συμπλοκή στα «Νερά» της Αμφιάλης, ήμουν ο φόβος και ο τρόμος για Γερμανούς και Γερμανοτσολιάδες, τριγυρίζοντας ζωσμένη με άρματα και φυσεκλίκια στον Πειραιά. Με συνέλαβαν κατά τη διάρκεια του ματωμένου Μπλόκου στις 17 Αυγούστου 1944, κατόπιν υποδείξεως κάποιου προδότη, και μαρτύρησα στα χέρια των γερμανοπροσκυνημένων Σγούρου και του Πλυτζανόπουλου. Τα τελευταία μου λόγια ήταν:

«Μια ζωή χρωστάμε, ας τη δώσουμε. Υπάρχουν χιλιάδες λεβέντες. Θα τους εκδικηθούν».

   Εκτελέστηκα στην περίφημη Μάντρα της πλατείας Οσίας Ξένης, όπου ο κοκκινιώτικος λαός έδωσε αίμα και ψυχή, περιφρονώντας το θάνατο και τους δυνάστες της πατρίδας του. Μαζί μου εκτελέστηκαν και άλλες αγωνίστριες, όπως η Αθηνά Μαύρου και Καλλιόπη Μαγνήσαλη.

Ηλέκτρα Αποστόλου: Γεννήθηκα στην Αθήνα το 1912.

   Φυλακίστηκα για τις ιδέες μου και την αντιδικτατορική μου δράση από το καθεστώς της τετάρτης Αυγούστου. Κατά τη διάρκεια της μεταγωγής μου στην εξορία, γέννησα σε σκληρές και επικίνδυνες συνθήκες την κόρη μου Αγνή και την πήρα μαζί μου. Κάποια στιγμή κατόρθωσα να το σκάσω από νοσοκομείο στην Αθήνα στο οποίο είχε μεταφερθεί για νοσηλεία και κατά τη διάρκεια της Κατοχής ανέπτυξα εκτεταμένη αντιστασιακή δράση. Προδόθηκα και πιάστηκα από την Ειδική Ασφάλεια  κάπου στην πλατεία Βικτωρίας. Εκεί κακοποιήθηκα βάναυσα, χωρίς να αποκαλύψω κανένα μυστικό της Αντίστασης, και άφησα την τελευταία μου πνοή στις 26 Ιουλίου του 1944.  

Παναγιώτα Σταθοπούλου: Γεννήθηκα στην Αμερική το 1926 από γονείς που κατάγονταν από το Μεγάλο Χωριό Ευρυτανίας.

    ΕΠΟΝίτισσα αγωνίστρια βρέθηκα μαχόμενη στους δρόμους της Αθήνας μαζί με άλλους 400.000 Έλληνες και διαμαρτυρόμενη για την επέκταση της βουλγαρικής κυριαρχίας σε ολόκληρη τη Μακεδονία αλλά και στη Θεσσαλία. Οι Γερμανοί πήραν την παραπάνω απόφαση για να εξοικονομήσουν στρατεύματα για το Ανατολικό Μέτωπο.

   Συγκεκριμένα στις 22 Ιουλίου 1943, στη μεγαλύτερη διαδήλωση στην κατεχόμενη Ευρώπη σύμφωνα με τους σταθμούς του Λονδίνου και της Μόσχας, κόσμος προερχόμενος απ’ όλες τις συνοικίες της Αθηνάς συνέρρευσε στην πλατεία Ομονοίας και στους τριγύρω δρόμους βρίσκονταν σε εξέλιξη συγκρούσεις. Στην οδό Ομήρου ένα τανκς προχώρησε απειλητικά ενάντια στους διαδηλωτές και εγώ  δεκαεπτάχρονη κοπέλα στράφηκα περπατώντας προς το μέρος του για να το εμποδίσω. Ο Γερμανός που ήταν μέσα σ’ αυτό με πυροβόλησε κι έπειτα με πάτησε με τις ερπύστριες του στρατιωτικού οχήματος.

  

 Βλέποντας το θέαμα,Εγώ η 19/χρονη Κούλα Λίλλη, όρμησα πάνω στην ερπύστρια και χτύπησα το Γερμανό στο πρόσωπο με το τακούνι μου. Το αποτέλεσμα ήταν το ίδιο τραγικό. Εκείνος με πυροβόλησε και με τραυμάτισε θανάσιμα. Σωριάστηκα και άφησα την τελευταία μου πνοή στην άσφαλτο.

  

Στην ίδια μεγαλειώδη διαδήλωση τραυματίστηκα βαριά και πέθανα στο Νοσοκομείο.Με λένε  Όλγα Μπακόλα.και ανήκα στην ΕΠΟΝ. Στην κηδεία ΜΟΥ μίλησε ο αρτεργάτης πατέρας μου που τελειώνοντας μου είπε: «Το αίμα σου να ’ναι το αίμα της λευτεριάς!».

ΙΩΑΝΝΑ: ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΤΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ.

Βιαστικά βήματα μες στα στενά σοκάκια όταν τελειώνει η κυκλοφορία..

Λεπτοκαμωμένα, μικρά πατήματα, στου ξυραφιού την κόψη……..

Μάτια φλογισμένα ,στα δίχτυα του θανάτου  ή πίσω από τα κάγκελα…

Άλικο αίμα στα σκοπευτήρια των μαύρων επετείων και των αναμνήσεων..

Παιδιά της κούνιας ορφανά, παρατημένα μόνα, για ένα όνειρο….

Όνειρα, γάμοι, έρωτες ,φιλίες, λουλούδια πατημένα κάτω……

Εσείς , γυναίκες της αντίστασης, με επισημότητα καταδεχτείτε ….

των σύγχρονων Ελλήνων την υποταγή, ως  τελευταίο βόλι στην πληγή σας..

Υπάρχουν και χειρότερα θα πείτε… Να ζεις απλώς ,χωρίς να ζεις,…

ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ΑΙΜΑΤΑ

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ:  Κι εγώ που νόμιζα ότι ήρωες είναι μόνο άντρες δυνατοί και γυμνασμένοι που μπορούν να πολεμούν και δε φοβούνται ποτέ.. Πόσο άδικο είχα… .Κι εσύ;

ΝΑΠΟΛΕΩΝ ΣΟΥΚΑΤΖΙΔΗΣ: Εκπροσωπώ όλους εκείνους που έπεσαν για την Πατρίδα.

Ο Ναπολέων Σουκατζίδης  Γεννήθηκα το 1909 στην Προύσα. Στη ζωή μου αγωνίστηκα με πάθος για τις ιδέες μου. Είμαι όμως περήφανος για το θάνατό μου. Έναν θάνατο που θα μπορούσα να αποφύγω αν ένιωθα λιγάκι αναντικατάστατος, όπως κάποιοι σύγχρονοι σπουδαίοι που θεωρούν ότι, αν λείψουν από το προσκήνιο ,θα καταστραφεί ο τόπος. Ήμουν στη λίστα με τους διακόσιους μελλοθάνατους από το στρατόπεδο Χαϊδαρίου που έπρεπε να εκτελεστούν από τους Γερμανούς την Πρωτομαγιά του 1944. Ως διερμηνέας ,λόγω της καλής μου γνώσης της γερμανικής γλώσσας, διάβασα ο ίδιος το όνομά μου στην λίστα του θανάτου, με το νούμερο 71.  Ο Γερμανός διοικητής του στρατοπέδου θέλησε να με αντικαταστήσει με κάποιον άλλο γιατί προφανώς με θεωρούσε χρήσιμο για τις ικανότητές μου στην γερμανική γλώσσα. Εγώ αρνήθηκα να αντικατασταθώ. Έμεινα στη λίστα διαβάζοντας κανονικά το όνομά μου στους μελλοθάνατους . Εκτελέστηκε στο σκοπευτήριο της Καισαριανής την Πρωτομαγιά του 1944.

          

ΙΩΑΝΝΑ:  Πρώτη φορά ακούω την ιστορία σου! Πόσο συγκλονιστική είναι! Πόσο σε θαυμάζω για τη στάση σου… Είσαι ένας πραγματικός ήρωας….

ΜΑΡΙΑ     : Πόσες άραγε ανάλογες ιστορίες ανθρώπων, απλών ανθρώπων , σύγχρονων και παλαιότερων δε θα μάθουμε ποτέ που με τις επιλογές τους έγιναν ήρωες θυσιάζοντας ακόμα και τη ζωή τους για τους συνανθρώπους τους!

ΝΑΠΟΛΕΩΝ ΣΟΥΚΑΤΖΙΔΗΣ:Πράγματι.. Ξέρω ότι ο λόγος που εσείς τα παιδιά του 2015 ερευνάτε για μας είναι μια σχολική εργασία.Άντε και μια σχολική γιορτή. Έστω κι έτσι μας δόθηκε η ευκαιρία να γνωριστούμε. Είναι άσχημο να ξεχνιέται η ιστορία και να βυθίζονται στο σκοτάδι της λήθης όσοι αγωνίστηκαν σε περιόδους δύσκολες για την πατρίδα. Και φυσικά δεν εξαντλούνται σε μας οι ηρωικές μορφές και οι τόποι. Χιλιάδες είναι οι ήρωες και μυριάδες στην Ελλάδα οι αιματοβαμμένοι τόποι. Καλάβρυτα, Δίστομο, Κοκκινιά, Καισαριανή, Κάνδανος…Μη μας ξεχνάτε. Και να θυμάσαι αυτό. Όποιος ξεχάσει την ιστορία του είναι υποχρεωμένος να την ξαναζήσει.

ΔΙΚΟΠΗ ΖΩΗ..

ΜΑΡΙΑ: Μίλησες  πολύ σωστά..Οι άνθρωποι όμως ξεχνούν τα δεινά του πολέμου και τα συμφέροντα που συνήθως κρύβονται πίσω τους και αδιαφορούν για τις τρομακτικές συνέπειες τους κυρίως σε αυτούς που δεν φταίνε . Στον άμαχο πληθυσμό.. Ιδού..

ΙΩΑΝΝΑ: Γι αυτό πρέπει να δείχνουμε αλληλεγγύη στους πρόσφυγες με όποιο τρόπο μπορεί ο καθένας..Στο σχολείο μας  προτείνω να μαζέψουμε ρούχα και κουβέρτες για αυτούς τους ταλαιπωρημένους συνανθρώπους μας… και για όσους αναγκάζονται να εγκαταλείψουν την πατρίδα τους  για να επιβιώσουν..

ΝΑΠΟΛΕΩΝ ΣΟΥΚΑΤΖΙΔΗΣ : Είμαι περήφανος για σας παιδιά..’Ετσι έχει νόημα να αντιμετωπίζεις την ιστορία ..Όχι σαν κάτι στείρο και ξεπερασμένο αλλά σαν κάτι ζωντανό που σε βοηθάει να αντιμετωπίζεις πιο υπεύθυνα το μέλλον..

ΙΩΑΝΝΑ: Πόλεμοι, βία, τρομοκρατία, οικονομική κρίση, φτώχεια..Ποιο σκοτεινό μέλλον μας ετοιμάζουν;;;;

Αφηγητής. Τα παιδιά σιγά σιγά ξυπνάνε….

Ιωάννα: Είδα ένα όνειρο τόσο ζωντανό…. Ηρωικές μορφές και τόποι. Τόσοι άνθρωποι που δεν τους ξέρουμε ..Έδωσαν τη ζωή τους χωρίς να περιμένουν ανταπόδοση , τόσο νέοι…

Αλέξανδρος: Άνδρες ,γυναίκες , παιδιά κάθε ηλικίας βαδίζουν αμίλητοι στις σελίδες της ιστορίας. Ξεχασμένοι, συχνά κακοποιημένοι από την διχόνοια των σύγχρονων Ελλήνων δεν ζητούν τίποτε παρά να μας διδάξουν τον αγώνα.

ΜΑΡΙΑ:  Μια ζωή  με αξιοπρέπεια, ιδανικά και αξίες .. Αγάπη για την ειρήνη και την αλληλεγγύη σε όλους τους ανθρώπους. Ο ρατσισμός και ο φασισμός δεν  πρέπει να έχει θέσει στη ζωή  μας.

Αλέξανδρος: Ειδικά σήμερα σε περίοδο κρίσης πρέπει να στηριχτούμε σε αυτούς που δεν λύγισαν. Δεν το βαλαν κάτω. Δεν κοίταξαν  τον εαυτό τους αλλά  θυσιάστηκαν για το κοινό καλό..Πρέπει να γράψουμε τη δική τους ιστορία και να φτιάξουμε με το παράδειγμά τους το μέλλον που ονειρευόμαστε!

Ιωάννα: Χωρίς να το κραυγάζουν… Με διακριτικότητα και ταπείνωση ..Και πάνω από όλα με υψηλό αίσθημα ευθύνης..Όπως λέει ο μεγάλος μας ποιητής Γ. Σεφέρης στον Τελευταίο Σταθμό…

<<…. Να μιλήσω για ήρωες να μιλήσω για ήρωες: ο Μιχάλης

που έφυγε μ’ ανοιχτές πληγές απ’ το νοσοκομείο

ίσως μιλούσε για ήρωες όταν, τη νύχτα εκείνη

που έσερνε το ποδάρι του μες στη συσκοτισμένη πολιτεία,

ούρλιαζε ψηλαφώντας τον πόνο μας∙ «Στα σκοτεινά

πηγαίνουμε στα σκοτεινά προχωρούμε...»

Οι ήρωες προχωρούν στα σκοτεινά.

ΟΛΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΖΙ: ΟΙ ΗΡΩΕΣ ΠΡΟΧΩΡΟΥΝ ΣΤΑ ΣΚΟΤΕΙΝΑ..

Ήρθε ο καιρός να ξαναχτίσουμε τη γη…

                                            

                                                             ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ