Η ΜΥΡΤΩ ΤΑΣΙΟΥ ΔΕ ΜΕΝΕΙ ΠΙΑ ΕΔΩ..

«Η Αλίκη δε μένει πια εδώ»

Κι εκείνη όλη της τη ζωή πέρασε ελπίζοντας
πως θα αλλάξουν τα πράγματα·
το θυμάμαι, Κατερίνα
ήσουν εσύ που περίμενες ώρες ατελείωτες
ένα σημάδι πως είμαστε ακόμα ζωντανοί.
Σου γράφω γιατί έμεινες μόνη σου με τα φαντάσματα
εγώ δεν μπόρεσα, πήγα σε άλλη γη
που το πάθος για τη ζωή
γίνεται ένα με τη μουσική
και οι πληγές μένουν ένα ενθύμιο
στον μπουφέ με τις φωτογραφίες
των συγγενών που πέθαναν.
Κάθε φορά που μιλάω για σένα
δάκρυα ποτάμια· είσαι η ψυχή κι η βροχή
ψυχούλα μου.

Από την ομώνυμη ποιητική συλλογή της Μυρτώς Τάσιου, κόρης της Κατερίνας Γώγου, της γνωστής ηθοποιού και ποιήτριας που κυκλοφόρησε το 2014, από τις εκδόσεις Καστανιώτη.

Υ.Γ: Ημέρα εκλογών σήμερα και μολονότι φύσει και θέσει  αγωνιστική  και αισιόδοξη δεν θα μιλήσω αρμοδίως. Άλλωστε όλοι γίνανε τόσο ίδιοι πια..Το μάτι μου έπεσε στην είδηση που θα δώσει το στίγμα της μέρας.

Έφυγε προχθές, 18 Σεπτεμβρίου , η Μυρτώ Τάσιου, η κόρη της Κατερίνας Γώγου. Πώς και γιατί δεν έχει σημασία. Βρέθηκε στο σπίτι της νεκρή. Καλλιτέχνης σπουδαία και η ίδια όπως και οι γονείς της, ζωγράφος και συγγραφέας, έζησε όπως περιγράφει στις συνεντεύξεις της, κουβαλώντας το βαρύ φορτίο του ονόματος της μητέρας της. Δεν είναι καθόλου εύκολο να σε ξέρουν όλοι ως κόρη της Κατερίνας Γώγου, της ασυμβίβαστης , της αναρχικής , της αυτοκαταστροφικής, της…… της… Όταν σε εξοντώσουν εγκαταλείποντάς σε,  μετά βρίσκουν πολλούς τρόπους να σε βαφτίσουν… Όμως δε θα μιλήσω ούτε γι αυτά. Άλλωστε   κατά καιρούς  άλλοι καταλληλότεροι το έχουν κάνει. Η καλλιτεχνική αξία και η βαθιά ευαισθησία της Κατερίνας Γώγου και της  Μυρτώς Τάσιου δεν χρειάζονται συνήγορο. Εγώ σήμερα , ημέρα συμμετοχής και γιορτής , θα μιλήσω για τους ανθρώπους που παραιτούνται. Ή που οδηγούνται στην παραίτηση.  Που εγκαταλείπονται από πολυάσχολους φίλους που έχουν κι αυτοί πολλά προβλήματα για να ασχοληθούν μαζί τους. Που δεν βρίσκουν κανένα να τους νοιαστεί και να τους αγκαλιάσει όταν τους τυλίγει η απελπισία. Που δεν θέλουν ευχολόγια , τυπικά τηλέφωνα και  κυνικές ατάκες για τη ζωή που είναι έτσι και δεν αλλάζει. Που δεν επιθυμούν ως λύση το τηλέφωνο ενός ψυχίατρου ή ενός ιερέα, για να χαρακτηριστούν αβασάνιστα αντιδραστικοί και άθεοι. Δεν είναι ούτε το ένα ούτε το άλλο. Άλλη η δουλειά του γιατρού , άλλη του θεού και άλλη του φίλου. Το μεγαλύτερο παράπονο της Μυρτώς Τάσιου ήταν ότι η μητέρα της εγκαταλείφθηκε από όλους. Κι αυτό καθόρισε και την ίδια . Δεν ξέρω πώς πέθανε και γιατί .Δεν γνωρίζω αν είχε φίλους που τη νοιάζονταν ή αν… .Ξέρω ότι  μου δημιουργούσε το αίσθημα ενός ανθρώπου που αναζητούσε εναγωνίως την αγάπη και δεν την έβρισκε..Όπως η μητέρα της… Καλό ταξίδι!!!

  Αυτούς τους στίχους  τους αφιερώνω και στις δυο.

Η Αλίκη δεν μένει πια εδώ.

Βαρέθηκε να περιμένει.

Να αντιγράφει προσευχές

Και να μετράει ήττες.

Χαμένους φίλους

Ασυντρόφευτες βροχές

Παλιές φωτογραφίες

Η Αλίκη δε μένει πια εδώ

Είναι βουβό το σπίτι.

Απεριποίητες οι αυλές

Και τα μπαλκόνια.

Βουβό το πιάνο πια δεν

Κλαίει για τίποτα.

Μόνο το καβαλέτο της

Στημένο

Κάτι έχει ζωγραφίσει

Να το δω…

ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ ……

                        ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ.

Υ.Γ: Ο πρώτος στίχος είναι ο τίτλος της ποιητικής συλλογής της Μυρτώς Τάσιου..Της τον έκλεψα.....

 

ΕΙΚΑΣΤΙΚΕΣ ΤΕΧΝΕΣΒΙΒΛΙΟΘΕΑΤΡΟΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ