Επισκέφτηκα την έκθεση
ζωγραφικής της Έλλης Μπαρμπαγιάννη-Οι Ορέξεις Του Μακρού Χρόνου- στο φιλόξενο χώρο του Αρχαιολογικού Μουσείου
Πατρών άκρως απροετοίμαστη για το τι επρόκειτο να δω… Τη θεωρώ φίλη μου και
αγαπημένη συνάδελφο με ιδιαίτερο ταλέντο και σπάνια αφοσίωση στην Τέχνη της και ένιωσα την ανάγκη να ανταποκριθώ στην
προσπάθειά της να επικοινωνήσει την ψυχή της μέσα από το έργο της…Φυσικά, άσχετη εντελώς
με την Τέχνη της, δεν τολμώ να κρίνω την τεχνική της ούτε την επιλογή των
υλικών και την καλλιτεχνική της οπτική… Αυτό όμως που μπορώ να πω είναι ότι μαγεύτηκα από τα
έργα της όπως ο ερωτευμένος που δεν μπορεί να εξηγήσει τον έρωτά του..Στέκονται
εκεί σαν τα παιδιά της που τα γέννησε με
πόνους και τώρα πρέπει να τραβήξουν το δρόμο τους και να κερδίσουν μόνα τους την
ζωή και την τύχη τους .Μόνα τους; Όχι. Η ψυχή της Έλλης είναι παντού…
Έλλη, με αγάπη σου αφιερώνω τους στίχους
μου, βασισμένους σε κάποιους τίτλους που
έδωσες εσύ στα έργα σου…. Ουσιαστικά δηλαδή το έγραψες εσύ..
Ο δύσκολοι καιροί ορέγονται ιδανικούς
αυτόχειρες.
Από τα
πρόσωπά τους λείπει ο φόβος
Η αγωνία του θανάτου..
Ξαπλώνουν αναπαυτικά στις θήκες
τους με τα σπαθιά
Που ποτέ δεν έβγαλαν.
Ποζάρουν στον καιρό σαν
αφημένοι
Σε χέρια αγαπημένων φίλων.
Συλλέγουν δάκρυα αιώνων οι
ανθοφόροι οφθαλμοί τους.
Σπονδές προσφέρουν σε θεούς άγνωστων θρησκειών
Ή κάποιων
που δεν ανακαλύφθηκαν ακόμα.
Καμένη γη πατούν φορώντας
μαύρα.
Να ναι ασορτί με τον καιρό
Να φέγγει πιο πολύ το αίμα από
γυαλιά σπασμένα
Στα πετρωμένα χέρια τους.
Κόκκινα γάντια δε φορούν. Δεν αγωνίζονται.
Έχουνε προ πολλού πολύ
αποφασισμένο θάνατο.
Μνήμη επιλεκτική. Και δε
θυμούνται θαύματα.
Μόνο εφιάλτες λύκους που
πιάνονται σε δίχτυα.
Και τέλος ….
Θύρες για
να τις κλείνουν. Να μην περνά
Η καθαρή γεωμετρία της ελπίδας….
ΜΑΡΙΑ
ΦΟΥΚΑ
Υ.Γ: Σε μια πολύ δύσκολη και αδύναμη
στιγμή μου ,Έλλη, μου είχες πει το
παραμύθι σου….. Και μη ξεχνάς, εμείς
ταΐζουμε τον λύκο της δύναμης… Δεν το ξεχνώ….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου