ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ ΕΦΥΓΕ Ο ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΣ ΜΟΥ ΜΑΝΟΣ ΛΟΙΖΟΣ..

ΓΙΑ ΤΟ ΜΑΝΟ ΛΟΙΖΟ

Δεν είναι οι μέρες για να ζούσες

-έφυγαν κι άλλοι σαν εσένα-

Μακριά πολύ ό,τι αγαπούσες

Μες σε βαγόνια στριμωγμένα

Δεν είναι η θάλασσα για σένα

Κάποτε δρόσιζε κοχύλια

Τώρα μαβιά νεκρά δελφίνια

Και σιωπηλά παιδιά πνιγμένα

Δεν είναι χώρα αυτή για σένα

Ναρκοθετούνται τώρα οι δρόμοι

Ηλεκτροφόρα σύρματα και νόμοι

Και αναλυτές απ΄ τον ANTENNA…..
                                ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ

Υ.Γ: Ο Μάνος Λοΐζος  λείπει σήμερα όσο ποτέ. Όχι μόνο για την μαγική  ερμηνεία των τραγουδιών του με συντροφιά…. μοναχική την κιθάρα του , ούτε για την τόσο αισθαντική αποτύπωση της ζωής στην Τέχνη του. Λείπει η ευαίσθητη ματιά του και η βαθιά ανθρώπινη και ουσιαστική στάση του απέναντι στα πράγματα… Σήμερα που οι άλλοι φωνασκούν, αυτοπροβαλλόμενοι ταγοί της κάθε τέχνης που πληρώνονται με πολλές τύψεις συνείδησης , ο Λοΐζος παραμένει ο  ορισμός του καλλιτέχνη που πλάθει με την τέχνη του την ψυχή μας . Σεμνός , ονειροπόλος και παράλληλα ρεαλιστής τολμά να συνδυάζει την πληγή με το θυμό , τον έρωτα με το θάνατο ,τη λογική με τη φαντασία , την ήττα με την ελπίδα ..Οι στίχοι μου που του αφιέρωσα είναι στη λογική ..καλά εσύ πέθανες νωρίς και γλίτωσες από την μιζέρια και την καταστροφή των ονείρων… Τώρα δεν είμαι καθόλου σίγουρη...Αν ζούσε , θα νιώθαμε λιγότερο μόνοι…