Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΣΕ ΤΟΥΣ ΚΑΝΟΝΕΣ...

              

     Από μικρό παιδί ήταν εγκλωβισμένος στους κανόνες. Πειθαρχούσε  με αυταπάρνηση  εθελοντή στρατιώτη επικίνδυνων αποστολών σε γονείς, παππούδες,   φίλους, δασκάλους. Είχε πάντα μια δικαιολογία γι΄αυτή την σχεδόν θρησκευτική του προσήλωση σε οτιδήποτε έμοιαζε με διαταγή ή προτροπή ή παράκληση. Έπρεπε να υπακούσει .Αλλιώς όλο το σύμπαν θα θρυμματιζόταν σε μικρά απείθαρχα και αναρχικά κομμάτια-μικροσύμπαντα και τότε αλίμονο στην τάξη και στην αρμονία του κόσμου. Ένιωθε υπεύθυνος για την απρόσκοπτη λειτουργία όλων των συστημάτων  που περιπλέκονταν και διαπλέκονταν και πάλι συναρμολογούνταν  με την υποταγή και μόνο στους καταγεγραμμένους στο κεφάλι του κανόνες ενός γιγάντιου επιτραπέζιου παιχνιδιού που όριζαν πάντα άλλοι. Έτσι ακριβώς αντιλαμβανόταν τον κόσμο. Ένα τεράστιο, θορυβώδες και πολύπλοκο επιτραπέζιο παιχνίδι που απαιτούσε τυφλή προσήλωση στο απρόσωπο και καλοζυγισμένο ΠΡΕΠΕΙ. Χωρίς ερωτήσεις και καταστροφικές για την υπόσταση του αμφιβολίες.

           Όταν μεγάλωσε απαιτούσε το ίδιο ακριβώς. Από τον εαυτό του πρώτα και από όλους τους άλλους. Δεν είχε φίλους. Ήταν πολύ αυστηρός για τα γούστα τους, πολύ μονόχνωτος και μίζερος. Κουραστικός με την επιμονή του να γίνονται όλα στην ώρα τους και με τη σειρά τους. Ποτέ δεν ηρεμούσε μήπως ξεφύγει κάτι από την καλοστημένη μηχανή που με περηφάνια ένιωθε το πιο καλογυαλισμένο και κουρδισμένο εξάρτημα. Αυτός το είχε επιλέξει. Ήταν σίγουρος γι΄ αυτό.

           Μια μέρα έλαβε ένα τηλεφώνημα. Η φωνή στην άλλη γραμμή επίσημη και άχρωμη σαν αυτές που τίποτα καλό ποτέ δεν ανακοινώνουν. Θα επισκεφτεί ο υπουργός την υπηρεσία σας. Θέλει να έχει ο ίδιος μια άποψη για το επίπεδο των παρεχόμενων υπηρεσιών. Η φωνή σταμάτησε απότομα. Όπως και το τηλέφωνο. Μηχανικά κατέβασε το ακουστικό και ξέσφιξε την ολοκαίνουργια γραβάτα του. Μα φυσικά ..Ο υπουργός είναι ο εφευρέτης των κανόνων. Και οι ανώτεροί του οπωσδήποτε. Σίγουρα από την υπηρεσία του θα αποκομίσει τις καλύτερες εντυπώσεις. Και κείνοι που θα δοξαστούν είναι οι κανόνες και η τυφλή υπακοή του. Όλοι τώρα θα τον αποθεώσουν . Θα καταλάβουν την αξία του και ……

             Στο άλλο γραφείο ακριβώς δίπλα του, μια φωνή σαν προφητεία ανακατεμένη με φόβο και απόγνωση ακούστηκε. Θα κάνουν  απολύσεις. Θα διώξουν τους μισούς υπαλλήλους. Είναι αποφασισμένο. Σιγή απλώθηκε κι ένα υπόκωφο σούρσιμο ποδιών που προσπαθούσαν να βρουν ένα δρόμο να βαδίσουν, κι ακόμα ξεφύλλισμα χαρτιών που μπορεί αύριο για κάποιους να μην έχει κανένα νόημα, πεθαμένοι σχεδόν ψίθυροι…. Ο άνθρωπος που πειθαρχούσε μια ζωή στους κανόνες επαναστάτησε. Τι λέτε! Τους είπε εισβάλλοντας στο χώρο τους . Κι ήταν τόση η αγανάκτησή του που για πρώτη φορά ξέχασε να χτυπήσει ευγενικά την πόρτα και να ζητήσει την άδεια να μπει. Τι λέτε!! ‘Όλα θα γίνουν σύμφωνα με τους κανόνες. Ο υπουργός ξέρει πολύ καλά τι πρέπει και τι δεν πρέπει να γίνει. Όλα θα βαδίσουν σύμφωνα με την προγραμματισμένη έκθεση που ο ίδιος είχε συντάξει στην αρχή της χρονιάς για τις ανάγκες της υπηρεσίας. Όλα ήταν εκεί καταγεγραμμένα με την τελευταία λεπτομέρεια. Τον κοίταξαν με σιωπηλή απόγνωση. Τόσο σιωπηλή που του έσπασε τα τύμπανα.

          Το άλλο πρωί ξύπνησε βαρύθυμος. Τον είχε επηρεάσει η γενική κατήφεια. Μαθημένος όμως να πειθαρχεί δεν ξέφυγε ούτε λεπτό από το πρόγραμμά του. Στις επτά και μισή ακριβώς ήταν στο γραφείο του. Στις οκτώ ο υπουργός με τους συμβούλους του κατέφθασαν. Χωρίς περιστροφές  τους  είπε ότι έχει αποφασιστεί η συγχώνευση της υπηρεσίας τους. Ευτυχώς τελευταία στιγμή είχε αποτρέψει την κατάργησή της. Προσπάθησε πολύ..Λυπάται..Αλλά και πάλι δεν πρέπει να φοβούνται. Οι καλύτεροι θα μείνουν. Ο άνθρωπός μας δεν άκουγε πια. Καθόταν σε ένα σύννεφο βλεμμάτων που έβλεπαν μπροστά τους την ζοφερή πραγματικότητα της απώλειας. Όχι μόνο της δουλειάς τους….

           Οι κανόνες που ο ίδιος ασπαζόταν έλεγαν πως οι καρκινοπαθείς ,οι ψυχικά ασθενείς και οι βαριά νοσούντες δεν απολύονται. Όμως ήταν οι πρώτοι που η σεβαστή υπηρεσία απομάκρυνε χωρίς  αποζημίωση βεβαίως και με μια μικρή  συμβολική σύνταξη για να πορεύονται από κει και πέρα. Μακάρι να μην ήμασταν αναγκασμένοι …έλεγε ο υπουργός. Πρέπει όμως να λειτουργήσει σωστά και η υπηρεσία σε βάθος χρόνου… Ο άνθρωπός μας ναι, σεβόταν τους κανόνες. Ήταν υπάκουος στην εξουσία που έβαζε όρους και προϋποθέσεις, έθετε νόμους. Όμως δεν ήταν κακός άνθρωπος. Ούτε αναίσθητος. Πήρε το σακάκι του και βγήκε στο δρόμο. Ο ήλιος έλαμπε μια ωραία χαμογελαστή λιακάδα. Κάθισε στο πρώτο καφέ που βρήκε. Για φαντάσου! Σε ώρες γραφείου ήπιε τον καφέ του στην λιακάδα. Τα άλλα θα τα σκεφτόταν αργότερα. Μαζί με όλους τους συναδέλφους του…….

                                                  ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ.