Η ΦΟΒΟΥΠΟΛΗ ΚΑΙ Ο ΕΥΤΥΧΙΟΣ ΑΤΡΟΜΗΤΟΣ.......

        Μια φορά και έναν καιρό σε μια πολιτεία που την έλεγαν Φοβούπολη ζούσε ένα άνθρωπος που τον έλεγαν Ευτύχιο Ατρόμητο. Όπως καταλαβαίνετε σ΄αυτή την πολιτεία που εθνικό σπορ ήταν ο φόβος και εθνική παροιμία, το φοβάται ο Γιάννης το θεριό και το θεριό το Γιάννη, ο Κύριος Ατρόμητος ήταν σαν την μύγα μες το γάλα μόνο και μόνο από το όνομά του. Και το Ευτύχιος και το Ατρόμητος δεν άρεσαν καθόλου γιατί παρέπεμπαν σε κάτι άλλο που και να το αναφέρουμε θα ήταν ατόπημα μεγάλο.

       Στην πολιτεία αυτή λοιπόν, οι άνθρωποι από τη μέρα που γεννιούνταν, με ειδικές δράσεις από εξειδικευμένους επιστήμονες, εθίζονταν στο φόβο ως τη μόνη φυσιολογική αντίδραση ενός υγιούς οργανισμού στα πάντα. Και αυτό γιατί κυρίαρχη θεωρία ήταν ότι μόνο όταν φοβάται ο άνθρωπος αποδίδει περισσότερο ,γίνεται δηλαδή πιο παραγωγικός και χρήσιμος στην κοινωνία .Η αδρεναλίνη που εκτοξεύει ο φόβος συντελεί στην όλο και πιο αποτελεσματική  ενεργοποίηση όλων των δυνάμεων αυτοσυντήρησης του ανθρώπου που τις επιστρατεύει για να επιβιώσει και για να προοδεύσει ακόμα και με διφορούμενης αξίας για την ποιότητά τους μεθόδους και πρακτικές. Όλοι έδειχναν ,άρχοντες και αρχόμενοι ,να έχουν πειστεί για το σωτήριο έργο του φόβου.

          Ο Ευτύχης Ατρόμητος λοιπόν ,ένοιωθε πολύ άβολα όταν χρειαζόταν για κάποιο λόγο να πει το όνομά του. Στην πολιτεία του φόβου,φοβόταν να πει το όνομά του. Στο σχολείο, στο πανεπιστήμιο, στη δουλειά του,στις δημόσιες υπηρεσίες, όλοι τον κοιτούσαν με φρίκη. Το όνομά του δίπλα σε ονόματα όπως Τρομαγμένος, Τρεμουλιάρης, Φοβιτσιάρης, Δειλός, Λαγός, Αρχιφοβιτσιάρης και άλλα του φόβου παράγωγα ,ακουγόταν πολύ επαναστατικό, ανήθικο ,σχεδόν αναρχικό. Ο Ατρόμητος τότε για να ισορροπήσει λίγο την κατάσταση  προσποιούνταν πολύ φιλότιμα ότι φοβάται, τρεμουλιάζοντας τα χείλη του, κυρτώνοντας τους ώμους του και σκύβοντας το κεφάλι δουλικά, εκδηλώσεις που είναι πολύ δημοφιλείς στους απανταχού στο κόσμο φοβισμένους ανθρώπους αλλά και σε αυτούς που δουλειά τους είναι  να προκαλούν το φόβο στους άλλους.

            Θα αναρωτιέστε βέβαια πως απόκτησε σε αυτή την πολιτεία που όλοι φοβούνταν ακόμα και τον ίσκιο τους και ήταν γι΄αυτό διπλά περήφανοι , αυτό το τόσο …..ανατρεπτικό όνομα. Σαν απάντηση θα σας πω ότι σε όλες τις πολιτείες του κόσμου υπάρχουν άνθρωποι που σκέπτονται διαφορετικά από τους υπόλοιπους ανθρώπους  για λόγους που δεν είναι δουλειά αυτού του παραμυθιού να εξηγήσω. Πάντως  οι γονείς του και  οι δάσκαλοί του, είχαν παίξει οπωσδήποτε σημαντικό ρόλο.

          Ο Ευτύχης Ατρόμητος λοιπόν αποφάσισε να αλλάξει το όνομά του. Έπρεπε να γίνει επιτέλους ένας αξιοπρεπής φοβισμένος άνθρωπος με βούλα και σφραγίδα .Έτσι θα ζούσε φοβισμένα με ασφάλεια και  αποδοχή, στην Πολιτεία που είχε σημαία της το φόβο. Στην πολιτεία όπου όλοι αποτελούσαν μια αλυσίδα φόβου. Φοβόταν δηλαδή και έτρεμε ο ένας τον άλλο. Οι ανώτεροι τους ανωτέρους τους και οι κατώτεροι τους δικούς τους ανώτερους και πάει λέγοντας .Και όλοι μαζί φοβούνταν τις κατσαρίδες ,το σεισμό, το θάνατο και χιλιάδες άλλα πράγματα που δεν έχω το χρόνο και το χώρο να τα περιγράψω. Μια και δυο λοιπόν πήγε στην αρμόδια υπηρεσία που τρομοκρατημένοι υπάλληλοι έκαναν με ευσυνείδητο φόβο τη δουλειά τους και σε λίγο , πήρε την καινούργια του ταυτότητα. Δυστύχιος Τρομοκρατημένος. ‘Ήταν ευτυχής.

              Την άλλη μέρα, στο κλιμάκιο εκφοβισμού για πιο παραγωγική χαμηλά αμειβόμενη εργασία που επισκέφτηκε τη δουλειά του, συστήθηκε με καμάρι. Δυστύχιος Τρομοκρατημένος. Όλοι τον κοίταξαν με φοβισμένη κατάπληξη. Επιδεικτικά αυτός για να γίνει ακόμα πιο φοβισμένος άρχισε να τρέμει, να ιδρώνει και να χλομιάζει. Ο διευθυντής του κλιμακίου εκφοβισμού φορώντας μια εντυπωσιακή μαύρη στολή που προξενούσε αμέσως φόβο, ήταν περήφανος για το κατόρθωμά του. Το νόμιζε, βλέπετε, δικό του κατόρθωμα.  Δεν ήξερε ότι  υπεύθυνος για το φόβο του είναι πάντα εκείνος που φοβάται. Που επέτρεψε δηλαδή στον εαυτό του να γίνει όχημα φόβου.

              Το ίδιο βράδυ είδε ένα όνειρο. Είδε λέει το δάσκαλό του να κάθεται στην όχθη ενός ποταμού και να ρίχνει πέτρες στο νερό που ακολουθούσε το δρόμο του. Τον χαιρέτησε. Τον ρώτησε τι κάνει. Ο δάσκαλος απάντησε. Είσαι ο Ευτύχιος Ατρόμητος, έτσι δεν είναι; Όχι δάσκαλε. Είμαι ο Δυστύχιος Τρομοκρατημένος. Άλλαξα το όνομά μου. Έπρεπε να γίνω υπεύθυνος άνθρωπος . Να μάθω να φοβάμαι. Ο δάσκαλος αμέσως του αντιγύρισε. Βλέπεις ετούτο το ποτάμι;  Του ρίχνω πέτρες για να το τρομάξω. Να δηλώσω, με το φόβο του, παρών. Όμως αυτό έχει πλούσιο νερό και  ένα σκοπό .Να ρέει με ευθύνη για τη γη που ποτίζει. Για τις ζωές που έχει μέσα του. Και χωρίς φόβο να κυλάει στους αιώνες. Ποτάμι και ο άνθρωπος . Με ορμή και δύναμη. Έχει ευθύνη για το περιβάλλον που ζει και για τις ζωές που τρέφει. Χωρίς φόβο να υπάρχει και να συνυπάρχει..Άνθρωπος και ποτάμι. Δυο δυνάμεις .Που δεν καταδέχονται το φόβο.

               Ξύπνησε ιδρωμένος. Ο δάσκαλός του… .Έσκισε την καινούργια του ταυτότητα. Στη δουλειά του το ίδιο πρωί, στο γενικό προσκλητήριο , φώναξε το όνομά του. Ευτύχιος Ατρόμητος.

                                           ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ.