Λίγες σκέψεις για το βιβλίο του Σταύρου Τσαγκαράκη << Το όνειρο του καθηγητή Κλήμη >>

      Είναι αλήθεια πως δεν έχω διαβάσει το βιβλίο του αγαπητού συναδέλφου Σταύρου Τσαγκαράκη <<Το όνειρο του καθηγητή Κλήμη>> το οποίο παρουσιάστηκε στο κοινό, στο κήπο του Πολύεδρου. Η Πωλλέτα Ψυχογυιοπούλου με τη γνωστή ευαισθησία της και την ορμή της  και η Μίνα Πετροπούλου με μια εξίσου συγκινητική οπτική , παρουσίασαν το βιβλίο του Σταύρου Τσαγκαράκη που είναι μια κατάθεση ψυχής ενός ανθρώπου που τριανταπέντε χρόνια υπήρξε μάχιμος εκπαιδευτικός στη Μέση Εκπαίδευση.  Δεν έχω  την παραμικρή αμφιβολία ότι το βιβλίο θα είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον, γραμμένο με ευαισθησία και γνώση για το σχολείο που όλοι θέλουμε να δημιουργήσουμε. Κι αυτό γιατί πέρα από την εμπνευσμένη παρουσίαση, γνώρισα από κοντά τον συγγραφέα, έναν γλυκό δάσκαλο με την λογική του τελευταίου θρανίου και την απόλυτη βεβαιότητα ότι ο μόνος τρόπος να σώσεις το μαθητή σου από την ισοπεδωτική εκπαιδευτική διαδικασία είναι η αγάπη. Πράγματι με γοήτευσε η σιγουριά του ότι τίποτα δεν χάθηκε ακόμα.   Καλωσορίζω λοιπόν αυτή την προσπάθεια που επιθυμεί να αλλάξει αυτά που μας πονάνε στο σύγχρονο σχολείο, όπως καλωσορίζω κάθε καημό που μετατρέπεται σε αγώνα και φωνή διαμαρτυρίας με σημαία την Ποίηση την Πεζογραφία ,την Τέχνη γενικότερα.  Προσωπικά εξακολουθώ να είμαι πολύ απαισιόδοξη. Δεν έχει να κάνει με έμφυτη γκρίνια ούτε με διάθεση να πω τον τελευταίο λόγο. Άλλωστε ο καθένας έχει την ευθύνη των λόγων του και ο χρόνος θα δείξει …..

       Όμως σχολείο όπου οι μαθητές δεν θα φοβούνται και δεν θα αποστηθίζουν, ποτέ δεν θα υπάρξει. Και δεν θα υπάρξει γιατί φοβισμένοι δάσκαλοι που τρέμουν για τη θέση τους και το ψωμί τους είναι ανίκανοι να το δημιουργήσουν και ανάξιοι ενός τέτοιου σχολείου. Το κυριότερο, δεν θα υπάρξει γιατί τέτοιοι μαθητές και δάσκαλοι με θάρρος και ουσιαστική προσέγγιση της γνώσης είναι άχρηστοι και αταίριαστοι στην κοινωνία των πιεσμένων προσωπικών θριάμβων και επιτυχιών των πιο << προικισμένων>> μαθητών, καθηγητών, σχολείων  και πάει λέγοντας… Δεν πιστεύω λοιπόν σε ελεύθερους πολιορκημένους και προσωπικούς παραδείσους όπου παρά την σκληρά ανταγωνιστική κοινωνία εμείς οι ονειροπόλοι εκπαιδευτικοί και  οι μαθητές θα ζούμε ένα διαφορετικό όνειρο. Και κάποιες φορές να το ζήσουμε, κάποτε θα ξυπνήσουμε. Δε θα μιλήσω λοιπόν άλλο για όνειρα και εφιάλτες. Άλλωστε όλα αυτά τα ζούμε και τα γνωρίζουμε. Την απαξίωση όμως του δασκάλου που πασχίζει καθημερινά και με αμέτρητο προσωπικό κόπο να δημιουργήσει όχι όνειρα αλλά απλώς μια πιο υποφερτή πραγματικότητα, δεν μπορώ να μην την καταδικάσω.  Και όσοι βιαστούν να μιλήσουν για μειοψηφίες ευσυνείδητων εκπαιδευτικών το μόνο που έχω να τους πω είναι: ΚΑΝΕΤΕ ΛΑΘΟΣ.

        Έχω κι εγώ ένα όνειρο. Να ξυπνήσω σε έναν διαφορετικό κόσμο. Εκεί όπου οι άνθρωποι θα ζουν από τη δουλειά τους και δεν θα φοβούνται μήπως αρρωστήσουν και δεν έχουν να πληρώσουν φάρμακα και νοσοκομεία ,μήπως δεν πάρουν σύνταξη ποτέ τους και πεθάνουν μόνοι και αβοήθητοι. Εκεί όπου τα παιδιά όλου του κόσμου δεν θα βομβαρδίζονται ,δεν θα  πνίγονται στη θάλασσα αναζητώντας άσυλο και θα ΄χουν  πάντα την αγκαλιά ενός σπιτιού και ενός σχολείου να καταφύγουν για να μάθουν το ΖΗΝ ΚΑΙ ΤΟ ΕΥ ΖΗΝ….

          Παρόλα αυτά σε ένα πράγμα θα συμφωνήσουμε. Πως ό,τι και να γίνει , δεν θα πάψουμε ποτέ να ονειρευόμαστε ένα καινούργιο κόσμο, ένα καινούργιο σχολείο, την αλλαγή σε κάθε τι που μας πονά .... Που όλο την περιμένουμε κι όλο κινάει για να ΄ρθει κι όλο συντρίμμι χάνεται στο γύρισμα των κύκλων… Συνεπώς, βιβλία όπως αυτό του Σταύρου Τσαγκαράκη και συγγραφείς με την αθωότητα και τον αυθορμητισμό του,  ας γίνουν ερέθισμα για ουσιαστικό προβληματισμό και όχι ευκαιρία για εφησυχασμό και αφ υψηλού αντιμετώπιση του προβλήματος. Τέλος επιφυλάσσομαι να επανέλθω στο θέμα , αφού διαβάσω το βιβλίο…..

Και μια αφιέρωση ........

Φρόνιμα κάθονται

Οι λέξεις.

Σαν

Σε βίους αγίων.

Πλήττουν

Σε καθαρά τετράδια

Αδιάβαστες.

Και μόνες.

 Σκονίζονται .

Θύματα  μεγαλείων

Εικονικών.

Θρηνούν.

Υπότιτλοι

Σε κυρίαρχες

Οθόνες.

Κρύβονται

Από ντροπή

Χειρόγραφες.

Το τέλος τους
Πενθούν.

Ψέματα λένε.

Κοροϊδεύουν.

Αδιαφορούν
 Οι λέξεις.

Τη μοίρα τους

Γνωρίζουν.

Μα

Επιμένουν.

        

Υ.Γ: Το αφιερώνω σε αυτούς που με μεράκι γράφουν τα όνειρά τους, παρόλο που γνωρίζουν την πεπερασμένη δύναμη των λέξεων. Σε αυτούς <<που ανάπηροι, δείχνουν τα χέρια τους. Κρίνουν για να κριθούν…>>

                                        ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ