Η ΠΑΡΕΑ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ......

Οδηγούμε για την Αθήνα. Εσύ και εγώ…. Πανευτυχείς για αυτή τη μικρή απόδραση…Κοιτάζεις   γύρω το πλατύ  δρόμο που μας οδηγεί στον παράδεισο των φοιτητικών μας χρόνων και χαμογελάς γλυκά. Με επαινείς για την οδήγησή μου. Εσύ προτιμάς τη θέση του συνοδηγού. Γελάμε. Στην πόλη μέσα φαίνεται ο καλός οδηγός...Μου λες σοβαρά για να τονίσεις την υπεροχή σου καθώς εσύ οδηγείς πάντα μέσα στην πόλη. Λατρεύω αυτό το ύφος σου. Με κάνει να γελάω. Σε κοιτάζω τρυφερά. Μου ανταποδίδεις το βλέμμα ..Περνάμε τον Ισθμό της Κορίνθου. Ώρα για το συναγερμό! Γεμάτος ανυπομονησία βγάζεις το κινητό …Αρχίζεις να τηλεφωνείς στους φίλους σου από το πανεπιστήμιο. Τους πιο πολλούς τους ήξερα κι εγώ από τα παλιά ωραία χρόνια..Κανονίζεις να βρεθούμε όλοι μαζί  για έναν ωραίο συντροφικό καφέ. Στο Καρτ ιέ Λατέν, στο Αθηναϊκό δίπλα από τη Νομική, στη Διάνα ….Κλείνεις το τηλέφωνο.. Θα ρθούνε όλοι; Με ρωτάς . Θα ρθουν . Σου απαντώ. Πάντα έρχονται . Με κοιτάζεις με τρυφερότητα. Όλα τα ξέρεις εσύ. Μου λες και τα μάτια σου λάμπουν. Φτάνουμε στην Αθήνα. Ασκληπιού και Φαναριωτών. Το φιλόξενο στέκι μας. Στον αδελφό μου. Αφήνουμε τα πράγματα και κατηφορίζουμε την Ασκληπιού. Σχεδόν χορεύεις στο δρόμο. Φτάνουμε στο ορισμένο μέρος.. Ένας-ένας έρχονται..Περισσεύουν τα χαμόγελα, η χαρά της αντάμωσης, το πέταγμα του νου στα παλιά αλλά και στα καινούργια με την ίδια δύναμη ,το ίδιο πάθος. Τα πολιτικά , το ποδόσφαιρο , η ζωή , οι έρωτες στο επίκεντρο. Πότε με τη σοβαρή και πότε με την αστεία ματιά..Τα ίδια αστεία λέγονται με έναν σχεδόν τελετουργικό τρόπο. Κανείς όμως δεν διαμαρτύρεται. Όλοι τα ακούν με την σοβαρότητα που αρμόζει σε φίλους που έχουν πια ένα βαθύ ψυχικό σύνδεσμο. Σύνδεσμο που δεν βασίζεται τόσο στη συχνότητα της επαφής όσο στη μυστική  και μαγική επικοινωνία μέσω λες… αιμοσφαιρίων ερυθρών και λευκών που κάνουν τα νιάτα να μη γερνούν για να μην ξεχάσουν τα τρυφερά χρόνια..Ακούω συχνά τις ίδιες κουβέντες..Πάντοτε με διακριτικότητα , με ευγένεια, με τρυφερότητα.. Σε παρατηρώ ανάμεσά τους. Μοιάζεις βασιλιάς . Παίρνεις δύναμη για να παλέψεις τα πάντα. Και δεν είναι λίγα..Ποτέ δεν κουράστηκα από αυτές τις συναντήσεις. Ήταν πάντα τόσο φωτεινές , τόσο όμορφες… Άλλωστε κουράζεται κανείς να βλέπει την ανατολή του ήλιου; Ένα ωραίο ηλιοβασίλεμα ; Τη θάλασσα που παιχνιδίζει με τους γλάρους; Αυτοί ήταν οι φίλοι μας της Αθήνας. Η παρέα της καρδιάς και της αγάπης… Μετά από κάθε συνάντηση η πάντοτε κρατημένη υπόσχεση..Θα ξανασυναντηθούμε.Κι  όμως..Η παρέα πληγώθηκε από την πρώτη μεγάλη απώλεια..Του πιο έξυπνου και αστείου φίλου σου. Του συνονόματου σου Βασίλη. Τον ακολούθησες Εσύ, ο ονειροπόλος της παρέας …Και τώρα ο Νίκος….ο γελαστός,τρυφερός Παναθηναϊκός. Κι όμως. Η παρέα για μένα είναι συμπαγής …Το προσκλητήριο παντοτινό…Απαντημένο ..Η υπόσχεση κρατημένη…όλοι  πάντοτε εκεί …Στης καρδιάς μου την πιο ζεστή γωνιά…προστατευμένοι  από το χρόνο που περνά….πάντα  νέοι… Καλό ταξίδι Νικολάκη……

                                                           ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ

Υ.Γ: Στην παρέα αυτή αφιερώνω αυτό το τραγούδι. Όχι μόνο σ΄αυτούς που έφυγαν αλλά και στους άλλους που τους θεωρώ αδέλφια μου…Δεν το επέλεξα φυσικά για την ερωτική του διάσταση αλλά για την υπόσχεση που δίνεται μέσα από αυτό ότι….. ακόμα κι αν φύγουν για το γύρω του κόσμου θα  είμαστε πάντα μαζί….