Ο ΠΟΙΗΤΗΣ ΤΩΝ ΑΝΑΤΡΟΠΩΝ

Η διορία του Νέρωνος

Δεν ανησύχησεν ο Νέρων όταν άκουσε
του Δελφικού Μαντείου τον χρησμό.
«Τα εβδομήντα τρία χρόνια να φοβάται».
Είχε καιρόν ακόμη να χαρεί.
Τριάντα χρονώ είναι. Πολύ αρκετή
είν' η διορία που ο θεός τον δίδει
για να φροντίσει για τους μέλλοντας κινδύνους.

Τώρα στη Ρώμη θα επιστρέψει κουρασμένος λίγο,
αλλά εξαίσια κουρασμένος από το ταξείδι αυτό,
που ήταν όλο μέρες απολαύσεως-
στα θέατρα, στους κήπους, στα γυμνάσια...
Των πόλεων της Αχαϊας εσπέρες...
Α των γυμνών σωμάτων η ηδονή προ πάντων... 

Αυτά ο Νέρων. Και στην Ισπανία ο Γάλβας
κρυφά το στράτευμά του συναθροίζει και το ασκεί,
ο γέροντας ο εβδομήντα τριώ χρονώ.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης 

ΑΠΙΣΤΊΑ

Σαν πάντρευαν την Θέτιδα με τον Πηλέα
σηκώθηκε ο Aπόλλων στο λαμπρό τραπέζι
του γάμου, και μακάρισε τους νεονύμφους
για τον βλαστό που θάβγαινε απ’ την ένωσί των.
Είπε· Ποτέ αυτόν αρρώστια δεν θαγγίξει
και θάχει μακρυνή ζωή.— Aυτά σαν είπε,
η Θέτις χάρηκε πολύ, γιατί τα λόγια
του Aπόλλωνος που γνώριζε από προφητείες
την φάνηκαν εγγύησις για το παιδί της.
Κι όταν μεγάλωνεν ο Aχιλλεύς, και ήταν
της Θεσσαλίας έπαινος η εμορφιά του,
η Θέτις του θεού τα λόγια ενθυμούνταν.
Aλλά μια μέρα ήλθαν γέροι με ειδήσεις,
κ’ είπαν τον σκοτωμό του Aχιλλέως στην Τροία.
Κ’ η Θέτις ξέσχιζε τα πορφυρά της ρούχα,
κ’ έβγαζεν από πάνω της και ξεπετούσε
στο χώμα τα βραχιόλια και τα δαχτυλίδια.
Και μες στον οδυρμό της τα παληά θυμήθη·
και ρώτησε τι έκαμνε ο σοφός Aπόλλων,
πού γύριζεν ο ποιητής που στα τραπέζια
έξοχα ομιλεί, πού γύριζε ο προφήτης
όταν τον υιό της σκότωναν στα πρώτα νειάτα.
Κ’ οι γέροι την απήντησαν πως ο Aπόλλων
αυτός ο ίδιος εκατέβηκε στην Τροία,
και με τους Τρώας σκότωσε τον Aχιλλέα.

 Κ.Π.ΚΑΒΑΦΗΣ

Η ΔΕΗΣΙΣ

Η θάλασσα στα βάθη της πήρ’ έναν ναύτη.—
Η μάνα του, ανήξερη, πηαίνει κι ανάφτει

στην Παναγία μπροστά ένα υψηλό κερί
για να επιστρέψει γρήγορα και νάν’ καλοί καιροί —

και όλο προς τον άνεμο στήνει τ’ αυτί.
Aλλά ενώ προσεύχεται και δέεται αυτή,

η εικών ακούει, σοβαρή και λυπημένη,
ξεύροντας πως δεν θάλθει πια ο υιός που περιμένει.

                          Κ.Π.ΚΑΒΑΦΗΣ

Υ.Γ: Οι  βίαιες ανατροπές και οι διαψεύσεις χτυπούν στη ρίζα της την αντοχή μας. Την πίστη μας, την εμπιστοσύνη μας στη ζωή. Συχνά δεν τις περιμένουμε. Δεν είμαστε προετοιμασμένοι. Νομίζουμε ότι άλλους αφορούν, αισθανόμαστε άτρωτοι. Σαν τον Νέρωνα διαβάζουμε λάθος τα σημάδια. Σαν τη Θέτιδα πέφτουμε από τα σύννεφα. Και προσευχόμαστε για πράγματα που ξέρουμε ότι είναι αδύνατον να γίνουν Στον ποιητή από την Αλεξάνδρεια άρεσαν οι ανατροπές. Ειρωνευότανε τη σιγουριά της επόμενης απαράλλαχτης μέρας, την προσδοκία της ασφάλειας και της επανάληψης ,την εύκολη πίστη στην καλοσύνη και στην εντιμότητα των ανθρώπων. Ήξερε πολύ καλά ότι οι δυνάμεις που εξουσιάζουν τον άνθρωπο και τη μοίρα του είναι ανελέητες, προδοτικές, επιρρεπείς στην εξαπάτηση και στην υποτέλεια, μνησίκακες και φθονερές.Δυνάμεις που ερωτοτροπούν με την τρέλα μιας εγωκεντρικής ματιάς που κυνηγά το ανέφικτο και το βλακώδες. Δυνάμεις που καραδοκούν να επιρρίψουν ευθύνες σε άσχετους, να κοροϊδέψουν, να χλευάσουν , να εμπλέξουν, να  περιπλέξουν, να διαπομπεύσουν. Ο άνθρωπος θύμα και θύτης ταυτόχρονα προκαλεί και προοικονομεί τις ανατροπές του. Κάνει τον ανήξερο αλλά βαθιά μέσα του έχει σαν την Πυθία προβλέψει τα πάντα .Μόνο οι λεπτομέρειες ανήκουν σε άλλο σκηνοθέτη. Το βασικό σενάριο είναι γραμμένο με το ίδιο του το χέρι Υπάρχει όμως κάτι που ακόμα και στο πιο επώδυνο και μοιραίο σκηνικό μπορεί να αλλάξει τα πράγματα. Ο φωτισμός. Η οπτική του φωτός, πού πέφτει δηλαδή το μάτι. Αλλάζεις την ένταση ,το χρώμα ,την ροπή ,τον τόνο. Οι ανατροπές είναι δεδομένες. Προκαλούν σεισμό. Μα όταν περάσει το πρώτο τράνταγμα θυμήσου. Σκέψου πού θα ρίξεις το φως……….

                                                                            

                                                    ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ