ΨΥΧΗ ΜΟΥ!!!!

Βαδίσαμε μαζί μετέωρα βήματα….

Σε κλονισμένους δρόμους

Πικρό καφέ κι εφημερίδα.

Περάσαμε με σιγουριά στην άλλη όχθη

Όχι γιατί σκεφτήκαμε το μέλλον τόσο

Όσο γιατί  σ΄ αυτό παραδοθήκαμε.

Αόρατα χέρια και μουσικές μας ένωσαν

χωρίς να εμβαθύνουμε στα νοήματα.

Απλώς τα ζήσαμε σαν ίσοι με τους άλλους.

Είχαμε το δικαίωμα ,είπαμε.

Και δεν αντιληφθήκαμε το ρίσκο

Εκλιπαρώντας την επιείκεια των αστεριών

που προστατεύουν το φεγγάρι.

Κάποιες φορές μελαγχολήσαμε.

Όχι εσύ. Εσύ ήσουν βασιλιάς

στον κόσμο μιας τόσο προκλητικής

αυτοπεποίθησης. Μ΄έσπρωξες  μαζί σου

χαρίζοντάς μου μια όαση

Με πράσινα δέντρα και νερό

όταν έπρεπε.

Δεν ήξερες τη δύναμή σου.

Όμως την είχες. Σ΄ ευχάριστες

ανατροπές παρά τα σχόλια επί σχολίων.

Δεν ήξερα τη δύναμή μου .

Όμως την είχα.

Πέρα από την επιβεβαίωση των άλλων

ήθελα τη δική σου επιβεβαίωση.

Προχωράμε στο δικό μας τεντωμένο σκοινί.

Ο ουρανός φρόντισε για τα δίχτυα……

(Αυτό το ποίημα το είχα γράψει όταν ζούσε ο Βασίλης. Γι αυτό και το τέλος είναι σε Ενεστώτα. Δεν το άλλαξα…)