ΓΡΆΜΜΑ ΣΤΗΝ ΑΔΕΛΦΗ ΜΟΥ ΤΗ ΦΩΤΟΥΛΑ

Η ζωή τελικά είναι και στα ασήμαντα. Το μεγαλείο της.

Στην καλημέρα το πρωί , στα ίδια πράγματα, στα ίδια γέλια

Στα ίδια κλάματα. Η ανατολή και η δύση χιλιάδες χρόνια

Ίδια. Χωρίς  τον ίδιο κύκλο , θάνατος. Καταστροφή.

Μην σκας. Αν ήτανε στο χέρι μας ίσως έμβρυα μέναμε

Στη ζεστασιά μας.

Οι αλλαγές πονάνε. Και συχνά δεν αξίζουνε τον κόπο.

Αυτό που βλέπεις και το θέλεις , ίσως είναι χειρότερο

Από το ίδιο το δικό σου, που κάποτε για διαφορετικό

Το είδες.. Νόμος. Οι αλλαγές πονάνε. Συχνά σε ξεγελούν.

Επιζητούν το ρίσκο και την τρέλα. Έχουν  εγωισμό.

Δικάζουν. Φοράνε μάσκες. Αυτές οι αλλαγές  Οι τόσο ίδιες.

Υ.Γ : Το να γράφεις ή καλύτερα το να εκτονώνεσαι με το γράψιμο  είναι

σπουδαίο πράγμα. Οι λέξεις είναι θεραπευτικές, γκρινιάρικες, αλλά  και

ελπιδοφόρες .Χτίζουν κόσμους, γκρεμίζουν φόβους. Να μην υπερτιμούμε

τις λέξεις  όμως. Η ζωή μας, όπως την ζούμε, τα παιδιά μας, τα αστεράκια μας

οι  στιγμές μας ,αυτά έχουν αξία. Οι λέξεις μας  δεν  πρέπει  να είναι αχάριστες.

Δεν ξέρω αν θα πω άλλα αύριο ,αλλά αυτά που λέω τα πιστεύω.

Υ.Γ: Φίλησέ μου το Στράτο και την Πολυξένη. Τα αστέρια σου .

Υ.Γ Χαιρετισμούς στον  Τάκη…….