Πάντα είχα ανάγκη το
φως. Να μπορώ να ονειρεύομαι χρώματα, πολύχρωμους χαρταετούς, ανατολές χρυσές και κόκκινα ηλιοβασιλέματα.Να δίνω προοπτική
χαρούμενη ακόμα και στον πιο σκοτεινό δρόμο. Επιπόλαια σχεδόν πίστευα
πάντα πως κάπως μαγικά θα φτιάξουν όλα , θα φωτιστούν από τη μαγεία της καλής
αύρας των ανθρώπων. Κάποια βέβαια δεν έφτιαχναν.Τέλος, πάντα αναζητούσα την
άλλη εκδοχή των πραγμάτων,την διαφορετική οπτική γωνία, την ματιά των κομπάρσων και των νικημένων νικητών τη
δύναμη να προχωρούν… Έτσι φωτεινά και οικεία ένιωσα σήμερα που είδα την παράσταση της αγαπημένης
συναδέλφου και φίλης ,της Μαίρης Σιδηρά. Ένα φως τρυφερό και συνάμα δυνατό και
σοφό μέσα από τη λιτή ματιά της Μαίρης
που ξέρει πώς να στοχεύει στην καρδιά των ανθρώπων που δεν είναι απλοί θεατές
αλλά συμμέτοχοι στην μυσταγωγία του θεάτρου. Εξάλλου το θέμα του έργου ήταν
τόσο ευφάνταστο και πρόσφορο για πολλές πάντα θετικές αναγνώσεις. Τα ζώα της φάτνης
του νεογέννητου Ιησού μας είπαν την ιστορία της γέννησης καλύτερα από τους ανθρώπους!
Λυπάμαι που δεν το είδα νωρίτερα. Θα ζεσταινόταν η καρδιά μου και είχα τόση
ανάγκη αυτή τη ζεστασιά..Μπράβο σε όλους τους συντελεστές… Καλή και ευτυχισμένη
χρονιά Μαίρη Σιδηρά….
ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ
Υ.Γ:Αφιερώνω την παράσταση αυτή στην αγαπημένη μου ανιψιά Πολυξένη που θα γίνει μια μέρα μεγάλη συγγραφέας...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου