ΕΚΕΙ ΣΤΑ ΤΡΕΝΑ...

Εκεί στα τρένα

Που  φοβισμένοι αυτόχειρες κρυμμένοι στις σκιές

Σιωπές κραυγάζουν σε ράγες εκτροχιασμένες

Με το δάκτυλο να δείχνουν το ταξίδι που δεν έκαναν

Και τον πανικό που τώρα έχει γίνει  λίμνη κόκκινη

Και ένα μονόστηλο στο πουθενά

Εκεί στα τρένα

Που εκατομμύρια σκοτάδια ανά τους αιώνες φέγγουν

Μοναχικά ζευγάρια μάτια να κουρνιάζουν τη νύχτα

Χωρίς κουβέρτες να κρυώνουν για πατρίδες χαμένες

Καμένες μέρες μες στη συννεφιά  της  σκόνης

Όταν κατακάθονται οι οβίδες

Εκεί στα τρένα

Που δεν ζει τίποτα πέρα από μια στιγμή θανάτου

Καθώς περνά η ζωή βουίζοντας συγγνώμες άχρηστες πια

Εκείνων που ακροβατώντας στις γραμμές τελικά

Δεν ταξίδεψαν παρά μόνο σε ένα όνειρο που δεν εξηγείται

Και δεν θυσιάζεται πια..

Εκεί στα τρένα

Της γης και της ξενιτιάς των οδοιπόρων που δεν βρίσκουν

Μια χώρα πρόθυμη να ακούσει τα τραγούδια τους

Να μοιραστεί το παραμύθι της φυγής τους ένα βράδυ

Που τίποτα χρήσιμο δεν πήραν μαζί τους παρά μόνο

Ένα σταυρό ή το μισοφέγγαρό τους

Εκεί στα τρένα

Σε γλώσσα που δεν ήξερα μου μίλησαν.

Σε γλώσσα που δεν ήξεραν τους είπα.

                           ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ…