ΤΟ ΣΚΑΚΙ...

Διάλεγε πάντοτε τα άσπρα πιόνια.

Εκτός αυτού

Καμιά επιλογή δεν έκανε τυχαία.

Κάθε τετράγωνο το γνώριζε στη σπιθαμή του.

Τι χάνει, τι κερδίζει εκεί μέσα.

Το κάθε τίμημα στην ώρα του περίμενε.

Κλεινόταν

Παρατασσόταν πλάι στο στρατό του.

Βασιλιάς όχι.

Αυτός δεν πολεμούσε.

Στεκόταν απαθής σαν σε βιτρίνα.

Έστελνε για λογαριασμό του στο χαμό τους άλλους.

Όμως εκείνος ήταν πλάι στο στρατό του.

Επάνω στ΄άλογα , στους πύργους..

Κάποτε -κάποτε γινόταν πιόνι.

Όσο να πεις του άρεσε να χτίζει νίκες.

Όμως για τέτοια δεν κοκορευότανε ποτέ του.

Για μια ήττα μόνο….

Όταν εκεί κοντά στο τέλος μιας παρτίδας

Που κόντευε ολοφάνερα να πάρει

-Γιατί ήταν ανυπόφορη η παγίδα

Που είχε στήσει για τα μαύρα πιόνια-

Πήρε το καπελάκι του

Και γελαστός σηκώθηκε να φύγει

Γιατί δεν ήθελε ν΄αργήσει

Στο πρώτο ραντεβού με κείνη..

Και είθισται στο τέλος της παρτίδας

Συνέντευξη να δίνει ο νικητής

Και κύπελλα χρυσά να παίρνει.

Προτίμησε λοιπόν να χάσει.

Ο μέγας σκακιστής εκείνος….

                            ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ

Υ.Γ: Το αφιερώνω στο γιο μου και του εύχομαι να ξεχωρίζει τα σημαντικά πράγματα στη ζωή…