Χρόνια πολλά, Φωτούλα και Φώτη...

ΙΩΑΝΝΑ ΜΟΥΤΣΟΠΟΥΛΟΥ… ΦΩΣ…. Φως! Ουσία από το πυρ το πιο αρχαίο, στις απαρχές του κόσμου τις χαμένες πίσω στο χρόνο, τότε που το Πνεύμα το άυλο φωτοβόλησε το αρχέγονο σκότος σε μια εκρηκτική στιγμή θέλησης εκλύοντας τον εαυτό του, τον ανεξάντλητο, σε θυσία ανεξερεύνητη στης μορφής τα όρια. Το φυλακισμένο σκοτάδι ανάσανε. Ικέτης ήταν στη θύρα του Θεού, αποκαμωμένος από την τυφλότητα μ’ ενός άπειρου χρόνου την καταδίκη. Σύρθηκε με τα τρεμάμενα ίχνη της ζωής χωρίς κίνηση, γιατί ήταν σκοτάδι κι η κίνηση αδύνατη ήταν στην ανυπαρξία του, στις παρυφές της ελεύθερης χώρας, εκείνης του Θεού. --------------------------- Πνεύμα και ύλη, το αίνιγμα το αξεδιάλυτο κι όμως μέσα μας τόσο οικείο. Κι έγινε φως μεγάλο κι άπειρο κι η φυλακή φωτίστηκε μεμιάς. Και τότε σκέψεις σκοτεινές τρομαγμένες φανερώθηκαν, σκότος ηθελημένο μέσα στο αθέλητο σκοτάδι. Στίφη σκοτεινών στρατών παλέψαν με το φως. Μα αυτό ήταν άπιαστο, μια άσπιλη ομορφιά που εκείνα φθόνησαν, αλλά είχε μέσα τους κιόλας μπει κι η μάχη ήτανε απ’ την αρχή χαμένη, μπροστά στο Άπειρο,  μπροστά στο Αιώνιο Τώρα. Μονάχα στο χρόνο μαίνεται ο πόλεμος ακόμη, μα ο χρόνος μια απλή σκέψη του Θεού είναι και ξεδιπλώνει μπροστά στα μάτια μας το δράμα μέσα στους ίσκιους που έφτιαξε το φως. Ένα δράμα από γραμμές και χρώματα, σ’ αισθήσεις πύρινες του κόσμου να εξερευνούν το σκοπό του αέναα, μέχρι που όλα να φαίνονται φως. Νους και αισθήματα. Ποιος είπε πως ο κόσμος είναι αδειανός; Ο εαυτός ακατάπαυστα ξεδιπλώνεται στης ζωής τα πεδία και η συνείδηση σαν άλλο φως πορεύεται εκεί που το ηλιόφως δεν μπαίνει. ------------------------------------------- Φως! Μια ουσία μαγική, γεμάτη πνεύμα, όσο ο κόσμος αυτός μπόρεσε ν’ αντέξει. Ζωή στα πεδία της φύσης εκστατική, στο πράσινο χαλί της γης, στην ομορφιά που αποκαλύπτεται θριαμβευτικά στα μάτια των όντων, που η χαρά τους είναι το φως. Άπειρες διαβαθμίσεις φωτός λένε ιστορίες της φύσης και του ανθρώπου με εικόνες και φαίνονται όλα τόσο φυσικά, γιατί ξεχάστηκε η αρχή, τότε που το αθέλητο σκοτάδι λιπόθυμο στης ματαιότητας τα πεδία κειτόταν δίχως εκείνη τη σπίθα την περισσή της ζωής που ανελέητα τεντώνει την ύπαρξη στου χρόνου τα παιχνίδια, για νά βρει τον εαυτό της. -------------------------------- Η παλιά βελανιδιά στην αυλή κάτω απ’ τον ήλιο του καλοκαιριού σαν βράχος ακλόνητος στέκει, φρουρός του σπιτιού ακοίμητος, με το βάρος τόσων καλοκαιρινών αναμνήσεων μιας χαρούμενης θαλπωρής της ζωής προστατευμένης στους ίσκιους της. Και τα πουλιά και τα λουλούδια πιο πέρα. Ζουν μονάχα στο γενναιόδωρο φως κι οι χάρες τους φέρνουν ομορφιά, αμόλυντη απ’ το χάος, από εκείνο το ηθελημένο σκοτάδι που κρύφτηκε στην τυφλότητα την αρχέγονη για να μη τό βρει ο θάνατος. Όντα φωτός στηρίξαν τη ζωή μας, μα εμείς τα ξεχάσαμε αδιάφοροι. Όντα φωτός είμαστε κι εμείς, το φως δεν μπήκε μονάχα στα κλαδιά μας, μα πέρασε και στις κρύπτες της καρδιάς και του μυαλού και το Βιβλίο της Ζωής άνοιξε στα μάτια μας μπροστά και η πορεία για την ψυχή μας φωτίστηκε κι αυτή, ώστε η μάχη να μη γίνει στα τυφλά σ’ απέλπιδα προσπάθεια ζωής, με την ανευθυνότητα ανίκανη για παρηγοριά μας όταν το σκοτάδι της καρδιάς μας ξεγελά με τα φτωχά δώρα μιας φυλακισμένης ψυχής, ενώ τριγύρω μας μαίνεται το φως θριαμβευτικά, στη φύση και στον εαυτό τον εσώτερο.  Υ.Γ: ,Ένα ποίημα για το φως, αφιερωμένο στα αδέλφια μου ,Φωτούλα  και Φώτη..... Φωτεινά ονόματα για φωτεινούς ανθρώπους και λαμπρά πνεύματα… Πάνω από  όλα, αγαπημένα ..Χρόνια πολλά με υγεία…                          Με αγάπη                        ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ