ΑΜΕΤΡΗΤΑ ΜΠΡΑΒΟ ΣΤΑ ΗΡΩΙΚΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ ΘΕΑΤΡΙΚΗΣ ΟΜΑΔΑΣ ΤΟΥ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ ΦΑΡΡΩΝ....

         ΤΑ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΚΑΙ ΟΙ  ΑΦΙΕΡΩΣΕΙΣ ΜΟΥ…..

         Πρώτα –πρώτα να πω ότι είμαι πολύ περήφανη και για τις δυο παραστάσεις του <<Δον Καμίλλο >> Ήταν εξαιρετικές.Όμως η δεύτερη παράσταση ήταν πραγματικά ηρωική. Οι μαθητές-ηθοποιοί αντιμετώπισαν με αξιοθαύμαστη ψυχραιμία και επαγγελματική συνέπεια όλες τις ατυχίες που παρουσιάστηκαν κατά τη διάρκειά της. Φτάνει να σας πω πως χρειάστηκε να πηδήξουν από το παράθυρο πολλές φορές αφού δεν λειτουργούσε το ασανσέρ λόγω του προβλήματος που παρουσιάστηκε απρόσμενα στο φωτισμό του πνευματικού κέντρου προκειμένου να βρεθούν στη σωστή είσοδο της σκηνής. Κι αυτό χωρίς να διακοπεί η παράσταση ούτε στιγμή, χωρίς να γίνουν αντιληπτοί από το κοινό, χωρίς να χάσουν τα λόγια τους.Εκπληκτικό και απίστευτο.. Αξίζουν εκατομμύρια μπράβο για την ψυχή και τη δύναμη με την οποία θέλησαν να μας βγάλουν ασπροπρόσωπους χωρίς να τα παρατήσουν ούτε στιγμή…  Έπιασε πραγματικά τόπο η υπερπροσπάθεια που κάναμε για να στήσουμε μια τόσο απαιτητική θεατρική παράσταση.Τα παιδιά κατάλαβαν τον αγώνα μας και μας το ανταπέδωσαν στο εκατονταπλάσιο. Η συγκίνησή τους, το δακρυσμένα τους μάτια ,η αγάπη τους, θα μου μείνει αξέχαστη. Τους ευχαριστώ θερμά και τους εύχομαι καλή πρόοδο στα μαθήματά τους αλλά και στη ζωή.

Και τώρα κάτι άλλο εξίσου σημαντικό:

         Πραγματικά ευχαριστώ και από τα βάθη της καρδιάς μου αφιερώνω την παράσταση του <<Δον Καμίλλο>> σε κάποιους ανθρώπους που είναι πολύ σημαντικοί για μένα. Πρώτα στους γονείς μου,Φούκα Παναγιώτη και Πολυξένη Στεφανίδου ,συνταξιούχους δασκάλους που στα 35 χρόνια της θητείας τους στην υπηρεσία του δημόσιου σχολείου ανά την επικράτεια, ανέβασαν οι ίδιοι, κάτω από τις πιο αντίξοες συνθήκες δεκάδες θεατρικές παραστάσεις καρφώνοντας με τα χέρια τους τη σκηνή και την αυλαία, φτιάχνοντας οι ίδιοι τα κοστούμια και διδάσκοντας τους μικρούς ηθοποιούς την υποκριτική τέχνη. Μάλιστα ο ΔΟΝ ΚΑΜΙΛΛΟ ,πρέπει να πω ότι είναι από τα πιο αγαπημένα θεατρικά έργα του πατέρα μου και περίμενε να το δει με μεγάλη ανυπομονησία.

         Οι γονείς μου λοιπόν  με ενέπνευσαν να αγαπήσω το θέατρο και τις τόσο υποτιμημένες σχολικές παραστάσεις. Σ΄ αυτούς  αφιερώνω αυτή την παράσταση που χωρίς τη βοήθειά τους δεν θα μπορούσα να ανταπεξέλθω στις χρονοβόρες πρόβες αλλά και στις ποικίλες υλικές δαπάνες που απαιτούσε μια τέτοια προσπάθεια χωρίς καμιά ουσιαστική βοήθεια .Με στήριξαν όπως κάνουν πάντα ηθικά και υλικά και αξίζουν χίλια ευχαριστώ.

            Στον μονάκριβό μου γιο επίσης ,Ηλία Παπανικολάου, αφιερώνω  αυτή την προσπάθεια. Για πολλούς ευνόητους λόγους αλλά κυρίως γιατί όταν οι σωματικές μου και ψυχικές  αντοχές υποχωρούσαν, όταν η απογοήτευση και οι δυσκολίες που συνήθως υπάρχουν σ΄ αυτές τις προσπάθειες  με κατέβαλλαν, αυτός ήταν πάντα εκεί, πιο  ώριμος  από την ηλικία του να μου θυμίζει με μια ζεστή αγκαλιά και ένα φιλί  ότι στο τέλος όλα θα πάνε καλά …

            Στα αδέλφια μου όλα επίσης για την αμέριστη στήριξή τους αφιερώνω την παράστασή μας .Ιδιαίτερα στη  Φωτούλα που με το χιούμορ και την δύναμη που τη διακρίνει καθώς και την τεράστια ευγένεια και γενναιοδωρία της με συντρόφευε σε όλη τη διάρκεια αυτής της δύσκολης προσπάθειας. Ήρθε με τα κόκκινα λουλούδια της για να μου δείξει την αγάπη και την  πίστη της σε μένα….

          Σε όλους  τους φίλους μου που ήρθαν από την Πάτρα να χειροκροτήσουν με γενναιοδωρία την προσπάθειά μας και να πουν τον καλό τους λόγο, στη σύμβουλό μας Πωλλέτα Ψυχογυιοπούλου που ήταν η μόνη από τους επίσημους εκπαιδευτικούς παράγοντες  που ανταποκρίθηκε με προθυμία στην πρόσκλησή μας καθώς και σε όλους τους καλούς μου συναδέλφους του Γυμνασίου Φαρρών που αγωνιζόμαστε καθημερινά μαζί υπηρετώντας το δημόσιο σχολείο σε ιδιαίτερα δύσκολους και πονηρούς καιρούς,  αφιερώνω αυτή την παράσταση.

            Θα ήταν παράλειψη επίσης να μην ευχαριστήσω την ευγενική κυρία στη γραμματεία του  ΔΗΠΕΘΕ Κρήτης ( δυστυχώς δεν θυμάμαι το όνομά της)που με μεγάλη προθυμία μας έστειλε το σενάριο του Δον Καμίλλο  χωρίς καθυστέρηση, για να μπορέσουμε να αρχίσουμε τις πρόβες καθώς και το ΔΗΠΕΘΕ Πατρών γιατί μας χορήγησε χωρίς καμιά επιβάρυνση υπέροχα ρούχα για την παράστασή μας.

            Ευχαριστώ επίσης τη συνάδελφό μου Αναστασία Παπαθανάση για την ωραία συνεργασία και το ταξίδι που κάναμε μαζί για να βγει αυτή η παράσταση καθώς και την πάντα ευγενική και χαμογελαστή Μάνθα Παπαθανάση για την πολύτιμη βοήθειά της στα σκηνικά και όχι μόνο…

             Τέλος, δε θα πάψω ποτέ να αφιερώνω κάθε τι όμορφο στο άνθρωπο που και στη ζωή και στο θάνατό του υπήρξε αγωνιστής και γενναίος, θυμίζοντάς μου πάντα ότι αυτό που έχει σημασία τελικά σε όλες τις προσπάθειες είναι να δημιουργούμε σχέσεις ειλικρίνειας και αγάπης, σχέσεις ουσιαστικές, πέρα από τους τύπους και τις προσποιητές χειραψίες. Στον άνθρωπο που αν και ευάλωτος άντεξε τα πάντα μέχρι το τέλος. Στον πολυαγαπημένο μου σύζυγο Βασίλη Παπανικολάου. Η απουσία του χθες μετά το τέλος της πρώτης παράστασης ήταν πολύ εύγλωττη και εξόχως ηχηρή. Και λέω μετά το τέλος της παράστασης, γιατί συνήθως τότε θέλεις να έχεις στο πλάι σου τους πιο δικούς  σου ανθρώπους  να μοιραστείς τη χαρά σου, την κούρασή σου,  τις εντυπώσεις σου..Και δεν μιλάω εδώ για δημόσιες σχέσεις και τέτοια..Μιλώ για σχέσεις ουσιαστικές ,σχέσεις καρδιάς.    Γιατί ο Βασίλης είχε πάντα το δικό του γενναιόδωρο τρόπο να μοιράζεται πράγματα και να  με κάνει να νιώθω ευτυχισμένη. Στη δεύτερη παράσταση ευτυχώς τα αδέλφια μου και οι φίλοι μου  με έκαναν να νιώσω ότι δεν είμαι μόνη….

            Σε όλους αυτούς που ανέφερα θα κάνω άλλο ένα δώρο. Ένα τραγούδι με υπέροχους στίχους που μιλάνε για κάθε  προσπάθεια που αξίζει τον κόπο ,για κάθε όνειρο ,για τον αγώνα στη ζωή που είναι η  πραγματική ουσία της ζωής….. Από τα πιο αγαπημένα τραγούδια του παιδιού μου. Γιατί THE SHOW MUST GO ON ….Τα παιδιά της θεατρικής ομάδας του Γυμνασίου Φαρρών,(ο Κωνσταντίνος,  ο Αντρέας, η Ιωάννα, η Γιώτα, η Γεωργία,η Γεωργία, ο Τάκης, ο Κωνσταντίνος, η Μαίρη, η Παυλίνα και ο Ρωμαίο) έκαναν πράξη αυτόν τον τίτλο...Να μην ξεχάσω την Ελένη για την ευγενική της συμμετοχή.....

 Για να το ακούσετε πατήστε ΕΔΩ     

                                                                    ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ