ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ ΚΕΜΑΛ, ΑΥΤΟΣ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΔΕΝ ΘΑ ΑΛΛΑΞΕΙ ΠΟΤΕ ;;;;

ΜΑΝΟΣ ΧΑΤΖΙΔΑΚΗΣ:

Σαν σήμερα 15 Ιουνίου του 1994, έφυγε ο Μάνος Χατζιδάκης  .Δεν  χρειάζονται συστάσεις βέβαια. Τεράστια μουσική προσωπικότητα και όχι μόνο. Πάντα με εντυπωσίαζε ο τρόπος που ήθελε να προκαλεί. Να αντιμετωπίζει  τα πράγματα με μια δική του ματιά, ολότελα απαλλαγμένη από  επιφανειακές  προσεγγίσεις ή εύκολες διατυπώσεις και γενικεύσεις .Ο λόγος του ήταν κοφτερός και διεισδυτικός,  γεμάτος γωνίες στις οποίες μπορούσες να χτυπήσεις άσχημα. Αντιπαθούσε να είναι στη μόδα ,να είναι λαϊκός  με την έννοια του ευρέως αποδεκτού ή αρεστού στα θορυβώδη πλήθη που διέκοπταν με ιερόσυλα χειροκροτήματα τα πιο μυσταγωγικά μουσικά του έργα. Γινόταν θηρίο με την υποκουλτούρα των ΜΜΕ, την ξύλινη γλώσσα των πολιτικών, την βλακώδη συνήθεια της αριστεράς να κολακεύει  οποιαδήποτε κουταμάρα προερχόταν από το λαό και συχνά  μιλούσε με προκλητική αγένεια σε δημοσιογράφους  απαίδευτους που  τον θεωρούσαν υποχρεωμένο να απαντάει σε ερωτήσεις με όρους δημοσιότητας και lifestyle.

            Τον είδα από κοντά χρόνια πριν, σε μια συναυλία άκρως επεισοδιακή όπως εξελίχτηκε, στην Πάτρα στο Αρχαίο Ωδείο. Γεμάτο από νωρίς το θέατρο από κόσμο, μα η συναυλία δεν άρχιζε Κάποια  στιγμή μπαίνει κατηφής στο κέντρο της σκηνής και μας ανακοινώνει ότι η συναυλία αδυνατεί να γίνει γιατί οι αρμόδιοι δεν φρόντισαν να του παραχωρήσουν το σωστό πιάνο. Ένα πιάνο με ουγά, όπως το έλεγε με κείνο το χαρακτηριστικό ρο του. Δεν πιστεύαμε στα αυτιά μας. Οι περισσότεροι άρχισαν να σφυρίζουν, να  φωνάζουν, να απειλούν και κείνος  απτόητος να τους αντιμετωπίζει  με την ίδια επιθετικότητα και αναίδεια. Ένα πιάνο με ουρά λοιπόν ,που δεν του δόθηκε, έγινε η αιτία να ακυρωθεί η συναυλία  και να φύγουμε από το χώρο του θεάτρου άπρακτοι και κείνος από την Πάτρα με τις χειρότερες εντυπώσεις .Την άλλη μέρα οι εφημερίδες βούιξαν για την απαράδεκτη σνομπ συμπεριφορά του απέναντι στον καημένο αθώο λαό που είχε προσέλθει να απολαύσει την θεία μουσική του και δεν τον ενδιέφεραν οι ιδιοτροπίες του καλλιτέχνη για πιάνο με ή χωρίς ουρά....

           Η αλήθεια είναι ότι στην αρχή θύμωσα με την συμπεριφορά του. Αργότερα όμως πιο νηφάλια βλέποντας τα πράγματα σκέφτηκα πως ο κάθε καλλιτέχνης  έχει δικαίωμα  να παρουσιάσει το έργο του με τους όρους και με τον τρόπο που αυτός νομίζει ότι είναι καλύτερος για το έργο του και κατ΄ επέκταση για το κοινό του. Δεν είναι υποχρεωμένος να χαϊδεύει τα αυτιά των θεατών ,να υποκύπτει στις απαιτήσεις τους , να χορεύει στο ρυθμό τους και να συμμερίζεται τις ευκολίες τους.  Ο Μάνος Χατζιδάκης λοιπόν απαιτούσε ένα πεπαιδευμένο κοινό το οποίο θα κατανοούσε τις ανάγκες του ως μουσικού και ως  ανθρώπου,   δεν δίσταζε να συγκρουστεί μαζί του αν έτσι έκρινε και δεν έκανε εκπτώσεις στα πιστεύω και στις ιδέες του .Αυτό το μάθημα το πήρα από αυτόν και ομολογώ ότι μου ήταν πολύ χρήσιμο στη ζωή μου.

             Γι αυτό τον θαυμάζω και τον αγαπώ. Όχι μόνο για τα τραγούδια του και τις υπέροχες μελωδίες του αλλά γιατί πήγαινε πάντα κόντρα στο ρεύμα, με λίγους και καλούς φίλους που τον σημάδεψαν ,επιλέγοντας να ζει αιρετικά όπως αυτός ήθελε, χωρίς να συμβιβάζεται για να τον αγαπούν και να τον αποδέχονται. Έζησε και πέθανε με αξιοπρέπεια  <<αντέχοντας την μοναξιά του ποιητή που δεν προσχώρησε κι αυτός στο τσίρκο.>>        ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ

  ΔΥΟ ΔΩΡΑ ΑΠΟ ΜΕΝΑ ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ:

  Πατήστε ΕΔΩ   ΚΑΙ  ΕΔΩ