ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΚΑΙ ΠΟΝΤΙΚΙΑ..

ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΚΑΙ ΠΟΝΤΙΚΙΑ: ΜΙΑ ΣΥΓΚΙΝΗΤΙΚΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ ΠΑΤΡΑΣ

Υ.Γ: Το βιβλίο του Τζον Στάινμπεκ –Άνθρωποι και ποντίκια- δεν το έχω διαβάσει. Η θεατρική παράσταση όμως που παρακολουθήσαμε χθες από το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Πάτρας με θέμα το βιβλίο αυτό  σε θεατρική  διασκευή  από τον καλλιτεχνικό διευθυντή του Σταύρο Τσακίρη ήταν  σίγουρα μια καλή αφορμή  για συγκίνηση και σκέψη. Γιατί το έργο αυτό είναι ένας ύμνος στα τρυφερά αισθήματα των ανθρώπων που ασφυκτιούν μέσα στην αναλγησία και την υποκρισία μιας εποχής ιδιαίτερα δύσκολης όπως αυτή  διαμορφώθηκε στην Αμερική μετά το οικονομικό κραχ του 1929..Δυο φίλοι φαινομενικά αταίριαστοι μεταξύ τους πορεύονται μαζί για να κάνουν πραγματικότητα ένα απλό όνειρο. Να αποκτήσουν κάποτε γη δική τους και ένα σπίτι όπου θα νιώθουν ελεύθεροι. Ο ένας προστατεύει με τον τρόπο του τον άλλο. Μέχρι που αποδεικνύεται ότι όσο και να επιθυμείς κάτι τα πάντα ανατρέπονται και το όνειρο μπορεί να γίνει εφιάλτης. Η πιο καλή πρόθεση μπορεί να καταλήξει εγκληματική πράξη αν ο νους δεν ισορροπεί σε γερά θεμέλια και αν η πρόνοια των ανθρώπων δεν είναι αρκετή για να τους προστατέψει από τον ίδιο τον εαυτό τους όταν ερωτοτροπούν  με την τρέλα. Η αγάπη που γίνεται επικίνδυνη, που πνίγει και τελικά καταστρέφει  θίγεται  επίσης με σχεδόν αρχαιοελληνική τραγική δεινότητα από τον συγγραφέα που καταφέρνει όμως να σε καθησυχάσει ότι αν οργανώσεις διαφορετικά τα πράγματα μπορεί και να αποφύγεις τα τραγικά αδιέξοδα. Τέλος η μόνη γυναικεία φιγούρα του έργου που καταδικάζεται τόσο σκληρά από την υποκριτική και ιδιαίτερα πουριτανή οπτική της κοινωνίας των αντρών καταφέρνει με το τραγικό της τέλος να παρουσιαστεί μπροστά στα μάτια μας με μια αθωότητα τόσο καταλυτική που συγκλονίζει τον θεατή και τον κάνει να ντραπεί για οτιδήποτε άσχημο είχε σκεφτεί μέχρι τότε για την ηρωίδα. Το μόνο που επιθυμούσε ήταν να ξεφύγει από μια σκληρή μοίρα και ένα πεπρωμένο με υποταγή, πλήξη και απόλυτη απουσία και της ελάχιστης δημιουργικότητας. Το τέλος πικρό σαν το τραγούδι εκείνο που τραγουδούσα μικρή και πάντα με στεναχωρούσε..

ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ
Κλασσική μουσική
Στίχοι: Πιέρ Ατενιάν (1494-1552) - Μουσική:Στάθης Χατζηιωαννίδης

Τραγουδώντας τη χαρά,
με γλυκογάργαρα ασημωμένα νερά,
το ποτάμι ξεκινά στα ψηλή βουνά.
Αργοσέρνεται, γλυστρά,
πάει σε νερόχορτα, που κρυφοζούν τρυφερά,
πλημμυρίζοντας δροσιές, των πουλιών φτερά.

Τ’ άστρα τις νυχτιές,
τις καλαμιές χρυσοφωτίζουνε,
δίνοντας φτερά στις ονειροπνοές.
Λούλουδα μικρά που ονειρεύτηκαν τη θάλασσα,
πέφτουν μιαν αυγή στα θολά νερά.

Λούλουδα μικρά που ονειρεύτηκαν τη θάλασσα , πέφτουν μιαν αυγή στα θολά νερά..Όπως οι ήρωες του έργου του Τζον Στάινμπεκ..Θα μου πείτε: Η Κάθαρση; Αυτή δεν εξηγείται. Νιώθεται Εγώ την ένιωσα δηλαδή γιατί παρά το τραγικό τέλος δικαιώνονται κατά έναν τρόπο όλα τα καλά αισθήματα των ανθρώπων…

                                                           

                                                                                 ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ