ΚΑΤΩ Ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΕΥΤΥΧΙΑΣ..

 ΚΑΤΩ Ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΕΥΤΥΧΙΑΣ

Ο τίτλος δεν είναι βέβαια δικός μου. Τον έκλεψα ….Γιατί βαρέθηκα τη χρυσόσκονη  και το πνεύμα των Χριστουγέννων (συγχώρα με Θεέ μου!!!) Και αυτό το γιορτινό παραλήρημα που απαιτεί να σκέφτεσαι θετικά, να  χαμογελάς , να συγχωρείς την κάθε βλακεία και χοντράδα και να φεγγοβολάς ευτυχία επειδή όλα τα κάνεις τέλεια,μου δίνει στα νεύρα. Μην έχεις μούτρα. Είναι Χριστούγεννα..Ήρθαν τα παιδάκια να πουν τα κάλαντα..Δεν είναι πανέμορφα; Όχι ! Είναι παράφωνα και δεν ξέρουν και τα λόγια..Και βαρέθηκα να τους τα θυμίζω και να τραγουδάω εγώ αντί γι αυτά αγουροξυπνημένη και με πονοκέφαλο.. Και να τα πληρώνω και από πάνω… Και επιτέλους το παραδέχομαι. Δεν φτιάχνω γλυκά και δεν μοσχομυρίζει το σπίτι μου μελομακάρονα και κουραμπιέδες. Όταν το προσπάθησα, τα έκαψα. Και  ανερυθρίαστα  προσθέτω..Αγοράζω και τη βασιλόπιτα..Γιατί ουδέποτε μου πέτυχε. Και αυτό δεν έτυχε..Απλώς είμαι ανίκανη στη ζαχαροπλαστική ..Μην γουρλώνετε τα μάτια..Το παιδί μου δεν έχει απολύτως κανένα πρόβλημα μ΄ αυτό..Ούτε όσοι με αγάπησαν και με αγαπούν..Γιατί ξέρω να λέω ωραία παραμύθια που μοσχοβολούν περισσότερο από τα γλυκά που δεν ξέρω να φτιάχνω. Προχωράω ακάθεκτη. Με θλίβουν τα χριστουγεννιάτικα δέντρα και ας βιάζομαι να τα στολίσω .Το κάνω για να ξεμπερδεύω με τη φασαρία τους . Γενικά δεν νιώθω ευτυχής. Πλήρης, επιτυχημένη, πώς το λένε..Το αντίθετο. Νιώθω ατελής , ανασφαλής και γεμάτη φόβους. Χάνω εύκολα την πίστη μου, είμαι προληπτική και ερωτοτροπώ με την κατάθλιψη. Χάνω εύκολα την ψυχραιμία μου μπροστά στην αγένεια , στην επίδειξη δύναμης, στην προκλητική προβολή της ευτυχίας της Εικόνας. Αμφισβητώ την γνησιότητα της τελευταίας και επιμένω να βλέπω πίσω από την επιφάνεια την ουσία . Δεν είμαστε στρατιωτάκια , ούτε ρομπότ. Και δεν νιώθουμε ευτυχισμένοι με τα ίδια πράγματα. Και δεν χωράμε όλοι στο ίδιο κάδρο! Χαμογέλασε! Σε φωτογραφίζουν! Μα εγώ θέλω να βγω μουτρωμένη..Τί πειράζει; Περί ορέξεως, κολοκυθόπιτα , έλεγε η γιαγιά μου . Τις στιγμές ευτυχίας όμως που έχω ζήσει ή θα ζήσω , τις θυμάμαι και θα τις θυμάμαι για πάντα. Όπως και αυτές της δυστυχίας και της ατυχίας. Γιατί οι τελευταίες είναι η τρανή απόδειξη της ενεργούς ζωής που δεν έχει μόνο χαρές αλλά έχει και λύπες. Και πτώσεις και δάκρυα και ήττες και γέλια και κλάματα. Μπορείτε να μου επιτρέψετε  να ευτυχώ και να δυστυχώ όσο θέλω; Να νευριάζω, να αποτυγχάνω, να πέφτω και να μη σηκώνομαι αμέσως ; Να μην τα κάνω όλα τέλεια; Καλομελέτα και έρχεται λένε! Πειράζει που δεν το πολυπιστεύω; Που δεν είμαι μες την τρελή χαρά και την αισιοδοξία;  Άνθρωπος είμαι..Δεν είμαι Θεός..Και για να σοβαρευτούμε..

Τελευταία έχω καταλήξει  ότι ο πιο ασφαλής τρόπος να μην είσαι ευτυχισμένος, είναι να κυνηγάς εναγωνίως την Ευτυχία!! Να προσπαθείς να τη βρεις παντού και να έχεις ενοχές αν δεν το καταφέρνεις..Να τρέχεις στον ψυχολόγο επειδή δεν τα βλέπεις όλα γλυκά, τρυφερά, ανάλαφρα. Να θεωρείς αδικαιολόγητη κάθε αρνητική και απαισιόδοξη σκέψη, να ντρέπεσαι που θυμώνεις και να θυμώνεις επειδή ντρέπεσαι. Να προσποιείσαι , να κρύβεσαι, να λες ψέματα στους άλλους αλλά κυρίως στον εαυτό σου. Μην τρελαίνεσαι. Η Ευτυχία είναι στιγμές. Δεν κρατάει για πάντα..Είναι η δική σου ξεχωριστή ματιά στα πράγματα που τη βλέπει ή τη χάνει. Που την κερδίζει και την ξαναχάνει.. Που την εκτιμά ή όχι. Που την ξετρυπώνει σε μια κουβέντα, σε μια αγκαλιά, σε μια ματιά , σε μια απλή καθημερινή χαρά..Δεν είναι τίποτα σπουδαίο. Τίποτα λαμπερό και πλουμιστό. Είναι Εσύ όταν δεν την ψάχνεις γιατί υπάρχει εκεί που δεν κοιτάς. Μήπως να κοιτάξεις καλύτερα;

                                                      

                                                                     ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ

Υ.Γ1: Αν σας ψυχοπλάκωσα, μέρες που είναι, Συγγνώμη!!!Και επειδή  η δύναμη της Συνήθειας είναι μεγάλη, σας εύχομαι μια Ευτυχισμένη Χρονιά!!

Υ.Γ2: Και αφού μου αρέσουν οι συνειρμοί, σαν σήμερα, 7 Ιανουαρίου του 1972, πέθανε η σπουδαία ποιήτρια-στιχουργός  Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου..Βαρύ το όνομα που κουβαλούσε.. Ευτυχία.. Τα τραγούδια της όμως δεν οφείλονται σ΄αυτή. Η ίδια έλεγε:

"Γράφω όταν με πνίγει μια παλιά θύμηση, όταν με βαραίνει ο πόνος. Για μένα το γράψιμο είναι ένας τρόπος για να ξεφύγω από τούτο το θλιβερό περιβάλλον. Στην ηλικία μου, βλέπεις, ο άνθρωπος ζει με τις αναμνήσεις του. Και οι δικές μου είναι πολύ πικρές"