Στον ουρανό τού τίποτα με ελάχιστα
Από την κλειδαρότρυπα κρυφοκοιτάω τη ζωή
την κατασκοπεύω μήπως καταλάβω
πώς κερδίζει πάντα αυτή
ενώ χάνουμε εμείς.
Πώς οι αξίες γεννιούνται
κι επιβάλλονται πάνω σ’ αυτό που πρώτο λιώνει:
το σώμα.
Πεθαίνω μες στο νου μου χωρίς ίχνος αρρώστιας
ζω χωρίς να χρειάζομαι ενθάρρυνση καμιά
ανασαίνω κι ας είμαι
σε κοντινή μακρινή απόσταση
απ’ ό,τι ζεστό αγγίζεται, φλογίζει…
Αναρωτιέμαι τι άλλους συνδυασμούς
θα εφεύρει η ζωή
ανάμεσα στο τραύμα της οριστικής εξαφάνισης
και το θαύμα της καθημερινής αθανασίας.
Χρωστάω τη σοφία μου στο φόβο∙
πέταλα, αναστεναγμούς, αποχρώσεις
τα πετάω.
Χώμα, αέρα, ρίζες κρατάω∙
να φεύγουν τα περιττά λέω
να μπω στον ουρανό τού τίποτα
με ελάχιστα.
Υ.Γ: Οι ποιητές ξεπροβοδίζονται πάντα με τα ποιήματά τους.
Αυτά που οι ίδιοι γέννησαν με αγωνία και πόνο- τα ποιήματα παιδιά τους- ευλαβικά
παραστέκονται στο προσκεφάλι του τέλους τους και τους τιμούν. Έτσι και τώρα οι
στίχοι της ποιήτριας Κατερίνας Αγγελάκη –Ρουκ <<Στον ουρανό του τίποτα με
ελάχιστα>> αποδίδουν την ψυχή και τη σκέψη της ζωντανή και ανάλαφρη, ενώ
αυτή έχει φύγει ..Χώμα, αέρα, ρίζες κρατάει ..στον Πολιτισμό που είναι η ψυχή
και η καρδιά των ανθρώπων και των λαών………
ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου