ΟΙ ΠΛΑΤΕΙΕΣ....

Πάντα ζηλεύω τις πλατείες.

Την αεικίνητη αστραφτερή τους όψη

Καθώς παίζουνε μπάλα τα παιδιά.

Και τη σοφία τους

Καθώς συνομιλούν με τους απόμαχους

Σε ξύλινα παγκάκια .

Τα περιστέρια που πετροβολούν τη θλίψη

Μοναχικών ανθρώπων

Που έχουν τσιγάρα πάντα να κεράσουν

Και σπόρους μες την τσέπη τους.

Τη νέα γενιά να φέγγει τα βραδάκια

Σε ραντεβού κρυφά και στεγασμένα

Κάτω από τις λεμονιές που αρωματίζουν

Τις πλατείες .

Και τις μητέρες με τετράτροχα μωρά

Αστέρια

 Συνέπειες ερώτων ξεχασμένων

Πια .

Μόνες λικνίζοντας τη μνήμη τους

Ώρες στις κούνιες

 Στη σειρά.

Πάντα ζηλεύω τις πλατείες.

Τους ποδηλάτες τα κουλουράκια

 Mε σουσάμι

Τα κάστανα τα αραποσίτια

 Δώρα

Που απλόχερα οι γωνιές τους δίνουν.

Τους φίλους σε τετράγωνα τραπέζια

Για να χωράει η απόσταση

Που  όμως ευτυχώς ενώνει

 Ακόμα.

Πάντα αγαπούσα τις πλατείες.

Τον ήλιο τους τις Κυριακές

Τα στολισμένα δέντρα τους

Τα φεγγοβόλα βράδια.

Μάρτυρες μιας ζωής πραγματικής

Μα ξένης.

Εσύ ευτυχής να πίνεις τον καφέ σου

Κι εγώ να σου διαβάζω την εφημερίδα.

                     ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ