ΒΑΣΙΛΗΣ ΑΝΔΡΕΟΠΟΥΛΟΣ: ΨΗΛΑ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΧΙΤΛΕΡ

Υ.Γ: Μια σπουδαία  ταινία εποχής..Βέγγος –Διαμαντόπουλος,υπέροχο δίδυμο..Εγώ όμως θέλω να μνημονεύσω τον θρυλικό Γρηγόρη της ταινίας, τον αξέχαστο Βασίλη Ανδρεόπουλο.. Τον γνώρισα πριν χρόνια  στα Εξάρχεια , στο  BOΞ, τότε που ήταν ένα όμορφο καφέ και βιβλιοθήκη μαζί ..Είχε παίξει με μεγάλη επιτυχία τον ρόλο του παππού στο ΕΙΣΑΙ ΤΟ ΤΑΙΡΙ ΜΟΥ .Καθόταν σε ένα τραπέζι στο βάθος της αίθουσας με έναν καφέ και πολλά βιβλία γύρω του. Κρατούσε σημειώσεις προσηλωμένος και μελαγχολικός..Τον πλησίασα και του  εξέφρασα το θαυμασμό μου για  το ταλέντο του στην κωμωδία..Με κοίταξε με ευγένεια και μου είπε να καθίσω στο τραπέζι του. Μου έκανε εντύπωση η σοφία του και η προσγειωμένη του οπτική για τον κόσμο του θεάματος που υπηρέτησε πιστά για δεκαετίες. Φύσει μελαγχολικός, όπως μου είπε, στο θέατρο βρήκε το φάρμακο της συστολής του .Οι κόντρα ρόλοι του άρεσαν ιδιαίτερα .Δεν ήξερα ότι ήταν και ο στιχουργός υπέροχων στίχων. Τα τρένα που φύγαν, στην Ελευσίνα μια φορά, Ράβε ξήλωνε…Την  ταινία την λατρεύω όπως και τον Βασίλη Ανδρεόπουλο. Και πάντα θυμάμαι με αγάπη την συνάντησή μας εκείνη….

Υ.Γ2: Η ταινία προβάλλει δυο τύπους ανθρώπων. Τον πρώτο εκπροσωπούν οι περίφημοι Βέγγος-Διαμαντόπουλος και στον οποίο ανήκουν ,νομίζω, οι περισσότεροι από μας. Είναι ο άνθρωπος που φοβάται τον κίνδυνο, που προτιμά μια ήσυχη ζωή και βλέπει τους ηρωισμούς ως τρέλες κι τίποτε άλλο. Στην ατάκα του Γρηγόρη- την Κυριακή θα χαλάσει ο κόσμος- οι δυο φιλήσυχοι φίλοι με σπαραξικάρδια αγωνία προσπαθούν να ξεφύγουν από το Μοιραίο. Από τη διαδήλωση εναντίον των Γερμανών που είναι σίγουροι ότι θα τους κοστίσει τη ζωή. Όλοι έχουμε ξεκαρδιστεί με τα καμώματά τους να επιβιώσουν σε δύσκολους καιρούς χωρίς ποτέ να χάσουν το χιούμορ τους , την καλοσύνη τους και την εντιμότητά τους. Ο φόβος όμως πάντα παρών και ο τρόμος επίσης. Και εκεί που είναι έτοιμοι να σωθούν από την κόλαση της Κατοχής και της Πείνας και να φύγουν με το πολυπόθητο καΐκι για την Αίγυπτο, ο τραυματισμένος πατριώτης που τον κυνηγούν οι Γερμανοί  τους βάζει μπροστά σε ένα φοβερό δίλημμα. Να τον βοηθήσουν θέτοντας σε κίνδυνο τη ζωή τους ή να αδιαφορήσουν και να σωθούν. Χωρίς να χάσουν το χιούμορ τους  σε τραγικές στιγμές αγωνίας και φόβου, η καλοσύνη και η εντιμότητά τους, χωρίς απαραίτητα να νικήσουν το τρόμο, τους κάνουν να επιλέξουν αμέσως  αυτό που με μαθηματική ακρίβεια προσπαθούν να αποφύγουν: να γίνουν ήρωες. Το μεγαλείο της ταινίας  είναι αυτό ακριβώς. Δικαιώνει όλους αυτούς που φοβούνται αλλά στην κρίσιμη στιγμή επιλέγουν να φανούν χρήσιμοι για το συνάνθρωπό τους βάζοντας στην άκρη το φόβο τους.

Ο Γρηγόρης- Βασίλης Ανδρεόπουλος από την άλλη μεριά εκπροσωπεί τον ιδεολόγο των εθνικών και κοινωνικών αγώνων, τον άνθρωπο που δεν κάθεται στα αυγά του, δεν περιμένει το πεπρωμένο του αλλά το δημιουργεί ο ίδιος. Είναι αυτός που μπαίνει στην πρώτη γραμμή αδιαφορώντας για τη ζωή του. Μπορεί να φοβάται αλλά δεν το δείχνει .Η ατάκα του- Αυτοί θα χτυπήσουν στο ψαχνό όμως εμείς θα τους αντιμετωπίσουμε με σύνεση και αποφασιστικότητα-  στα τρομαγμένα αυτιά των δυο ανθρωπάκων φαντάζει αλλόκοτα σχιζοφρενική. Την επαναλαμβάνουν για να την πιστέψουν ενώ το κοινό ξεκαρδίζεται από την έντιμη παρ΄όλα αυτά δειλία τους. Ταυτίζεται μαζί τους ,ενώ συμπαθεί εξίσου και τον Γρηγόρη που όπως το πάει θα το φάει το κεφάλι του. Και φυσικά έτσι συμβαίνει. Η ταινία δικαιώνει και το Γρηγόρη και κάθε Γρηγόρη. Δεν τον παρουσιάζει ως έναν επιπόλαιο και παράτολμο φαφλατά που είναι γενναίος μόνο στα λόγια. Το τέλος του συγκινεί το κοινό που στέκεται πάνω στο νεκρό του σώμα με ευλάβεια γιατί εννοούσε όλα όσα έλεγε. Προσωπικά ταυτίζομαι με αυτούς που φοβούνται και το δείχνουν. Για να έχω την ελπίδα και το περιθώριο , όταν χρειαστεί, να κρύψω το φόβο μου..

                                                                     ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ