Υ.Γ: Με αφορμή το πολύ ενδιαφέρον βιβλίο του Ντάνιελ Κλάϊν , ο οποίος συλλέγει διαχρονικά φιλοσοφικά διαμάντια και με τον δικό του ευφάνταστο τρόπο τα σχολιάζει , δυο σκέψεις . Φυσικά όχι για το νόημα της ζωής .Αυτό το ψάχνω εναγωνίως, όπως όλοι, ελπίζω. Αυτό που θα σχολιάσω είναι τα παρακάτω λόγια του Επίκουρου.
<<Δεν πρέπει να επιτρέπουμε στην επιθυμία μας για αυτά που δεν έχουμε να αποβαίνει εις βάρος αυτών που έχουμε, αλλά να συλλογιζόμαστε ότι και αυτά που έχουμε κάποτε απλώς τα επιθυμούσαμε>>
Η παγίδα της επιδίωξης όλο και πιο πολλών ή πιο τέλειων πραγμάτων , εμπειριών, πράξεων..είναι πολύ καλά στημένη και συχνά πέφτουμε με τα μούτρα σ΄ αυτή. Δεν μας αρκεί τίποτε.Επιζητούμε ακόμα περισσότερα .Από τα παιδιά μας, τους φίλους μας, τους συνεργάτες μας..τους..τους… τον εαυτό μας. Είμαι τελειομανής, λέμε με καμάρι, βλέποντας με οίκτο αυτόν που νομίζουμε ότι αρκείται σε λιγότερα από αυτό που μπορεί. Ποτέ δεν προσπαθούμε να μελετήσουμε τις αιτίες αυτής της ολιγάρκειας , πάντοτε την εξηγούμε ως αδυναμία ή τέλος πάντων ως μειονέκτημα προς αποφυγή. Δεν λέω ότι κάποιες φορές δεν είναι. Και βέβαια καθόλου δεν εννοώ ότι δεν έχει αξία η προσπάθεια να καταφέρουμε στόχους ανώτερους ή επιθυμίες και όνειρα . Παρόλο που ο Επίκουρος πίστευε ότι το ιδανικό είναι να ζεις χωρίς επιθυμίες και ο ίδιος το έκανε πράξη ζώντας μια ιδιαίτερα λιτή ζωή αποτελώντας ο ίδιος το παράδειγμα όσων δίδασκε , η αλήθεια είναι ότι δεν μπορώ να φανταστώ την ζωή χωρίς επιθυμίες και στόχους. Παραδέχομαι όμως ότι αυτά γίνονται συχνά η αφορμή να χάνουμε την ομορφιά της στιγμής, αυτό δηλαδή που έχουμε τώρα, σήμερα και που μπορεί να μην το έχουμε αύριο. Ή να θεωρούμε τους άλλους ως μέσο να τα αποκτήσουμε , συμπεριφερόμενοι επιθετικά και χωρίς επιείκεια και σεβασμό εστιάζοντας αποκλειστικά και μόνο στον στόχο που σφόδρα επιθυμούμε να πετύχουμε.
Αν τώρα λάβουμε σοβαρά υπόψη μας τη φράση<< πρόσεξε τι επιθυμείς γιατί μπορεί να το αποκτήσεις>> τα πράγματα παίρνουν μια πιο σοβαρή διάσταση. Συχνά επιθυμούμε αυτό που δεν μπορούμε να διαχειριστούμε ή γιατί του δίνουμε διαστάσεις άλλες από αυτές που έχει . Η ζωή μας έτσι καταντάει κόλαση, μια ανικανοποίητη πορεία προς την ικανοποίηση υπερτιμημένων αλλά και υποτιμημένων στόχων που τίποτα δεν θυμίζει το Καβαφικό Ταξίδι προς στην Ιθάκη. Αυτό έχει σαν σκοπό να μας διδάξει ότι κάθε εμπειρία είναι χρήσιμη βαδίζοντας προς ένα στόχο, μια και θα ξεριζώσει φόβους και φοβίες που οι ίδιοι κουβαλούμε μέσα μας.
Η ανικανοποίητη όμως ζωή , γεμάτη επιθυμίες που συχνά δεν κρατάμε για τον εαυτό μας αλλά φορτώνουμε και στα παιδιά μας είναι τουλάχιστον ανυπόφορη. Παραπονιόμαστε τότε για κρίσεις πανικού που παθαίνουμε εμείς ή τα παιδιά μας, τρέχουμε περήφανοι για την επιστημονική μας προσέγγιση του θέματος στον ψυχολόγο , αναλωνόμαστε σε συζητήσεις επί συζητήσεων από το τηλέφωνο γιατί δεν έχουμε χρόνο για δια ζώσης επαφές αφού τρέχουμε και δεν φτάνουμε πίσω από τις επιθυμίες μας . Κάνε την επιθυμία σου Ανάγκη. Είχα δει κάποτε γραμμένο σε έναν τοίχο από κάποιον φιλόσοφο του δρόμου. Μέγα λάθος. Μεγάλη παγίδα. Η επιθυμία μόνο τότε έχει μια αθωότητα όταν ακριβώς δεν την έχεις κάνει Ανάγκη. Και μπορείς να ζήσεις και χωρίς αυτή….. Γιατί δεν τελειώνει δα και ο κόσμος αν ζήσεις και χωρίς αυτή….
ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ
Υ.Γ2: Τα λέω για να τα ακούω..Μήπως και τα εμπεδώσω κάποτε………Α!!!Πάνω στην επιθυμία μου να φλυαρήσω λίγο ξέχασα να ευχηθώ καλό μήνα και καλό καλοκαίρι!!Καλό μήνα λοιπόν και καλό καλοκαίρι σε όλους τους φίλους μου!!!
το διαβασα και μου άρεσε και επιθυμία μου είναι να στο στείλω, την ικανοποιώ αμέσως: είναι του Αρη Αλεξανδρου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια τις άλλες τις ανικανοποιητες θα τα πουμε στο "τσιρκο"
ΘΑ ΕΠΙΜΕΝΕΙΣ
Όσο ψηλά κι αν ανεβείς εδώ θα παραμένεις.
Θα σκοντάφτεις και θα πέφτεις εδώ μες στα χαλάσματα
χαράζοντας γραμμές
εδώ θα επιμένεις δίχως βία
χωρίς ποτέ να καταφύγεις στη βολική απόγνωση
ποτέ στην περιφρόνηση
κι ας έχουν σήμερα τη δύναμη εκείνοι που οικοδομούνε ερημώσεις
κι ας βλέπεις φάλαγγες ανθρώπων να τραβάν συντεταγμένοι
για το ξυλουργείο
να δέχονται περήφανοι
την εκτόρνευσή τους
και να τοποθετούνται στα αυστηρά τετράγωνα
σαν πιόνια.
Εσύ θα επιμένεις σαν να μετράς το χρόνο με τις σειρές
των πετρωμάτων
σάμπως να ’σουν σίγουρος πως θα ’ρθει μια μέρα
όπου οι χωροφύλακες κ’ οι επαγρυπνητές θα βγάλουν τις στολές τους.
Εδώ μες στα χαλάσματα που τα σπείραν άλας
θέλεις δε θέλεις θα βαδίζεις
υπολογίζοντας την κλίση που θα ’χουν τα επίπεδα
θα επιμένεις πριονίζοντας τις πέτρες μοναχός σου
θέλεις δε θέλεις πρέπει ν’ αποχτήσεις έναν δικό σου χώρο.
Καλώς ήρθες φίλη μου unknown...Και δική μου επιθυμία είναι να επιμένω να περπατώ για ευνόητους λόγους..άλλο αν μετά καταλήγω στο τσίρκο των ανικανοποίητων επιθυμιών...Τώρα το ποίημα του Αλεξάνδρου είναι βέβαια υπέροχο και επειδή είμαι και λίγο ψώνιο το παίρνω προσωπικά. Μόνο που συνήθως δεν υπολογίζω την κλίση που έχουν τα επίπεδα αν και επιμένω να πριονίζω πέτρες. Την τελευταία φορά αν θυμάμαι τις πριονίζαμε μαζί..Λες να αποφύγουμε την πτώση; Και πάλι σε ευχαριστώ για το σχόλιο....
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα την αποφύγουμε μάλλον γιατί κι οι πέτρες λειαίνονται και στρογγυλεύουν.. σχεδόν γλυκαινεις!!! Αν παλι αποτύχουμε κι η πτώση ειναι βέβαιη...Πάλι από την αρχή.." θελεις δε θέλεις πρεπει να αποκτήσεις το δικό σου χώρο"
ΑπάντησηΔιαγραφήΣχεδον γλυκαινουν ( οι πέτρες) εννοώ
ΑπάντησηΔιαγραφήΠάλι από την αρχή..Όσο φοβερό μου ακούγεται, άλλο τόσο υπέροχο το βρίσκω!!! Αγαπητή WELLKNOWN εντυπωσιάστηκα από την ετοιμότητά σας να σχολιάζετε μετά από περπάτημα μιας ώρας και βάλε...Εγώ που δεν το κάνω τόσο συχνά όσο εσείς φοβάμαι ότι για να με χωρέσει ο χώρος που μου επαναλαμβάνετε πρέπει να είναι πολύ μεγάλος!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήUnknown ελπιζω να κατάλαβες ότι είναι του υπολογιστή
ΑπάντησηΔιαγραφήΩΧΧΧ ΑΛΗΘΕΙΑ ; ΕΛΕΓΑ ΟΤΙ ΤΟ ΔΙΑΛΕΞΕΣ ΓΙΑ ΨΕΥΔΩΝΥΜΟ!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή