ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΟ ΘΕΑΤΡΙΚΟ ΕΡΓΟ<<
ΑΓΓΕΛΑ>> ΔΥΟ ΣΚΕΨΕΙΣ
Δεν έχω φυσικά σκοπό να
κρίνω από σκηνοθετική ή άλλη πλευρά την Θεατρική Παράσταση που
παρακολουθήσαμε χθες στην θεατρική σκηνή
ΜΠΑΡΡΥ από τους σπουδαστές της Δραματικής Σχολής του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Πάτρας στο πλαίσιο των διπλωματικών παραστάσεων τους σε σκηνοθεσία
του Δ.Ήμελλου. Αυτό θα το κάνουν αρμοδιότεροι από μένα. Εκείνο μόνο που θα πω
ως ταπεινό κοινό, άκρως απαραίτητο όμως για την θεατρική διαδικασία όπως πολύ
ευγενικά μας είπε στην αρχή της παράστασης ο διευθυντής σπουδών Τσέζαρις
Γκραουζίνις, είναι ότι με άγγιξε
πραγματικά ο τρόπος προσέγγισης μιας υπόθεσης έτσι κι αλλιώς συγκλονιστικής. Οι
σπουδαστές με την αθωότητα αλλά και την ορμή της νιότης τους έδωσαν σάρκα και
οστά στο δράμα της Αδύναμης και Κατασυκοφαντημένης Αδικαίωτης ωστόσο Νέας Γυναίκας
όλων των Εποχών και των Αιώνων, όλων των Κρατών και των Πολιτισμών. Από μια κοινωνία
Υποκριτική και Ανήθικη, έτοιμη όμως να δικάσει τα παραστρατήματα και τις αμαρτίες
Ανυπεράσπιστων Πλασμάτων που κακοποιούνται στο χώρο εργασίας τους και να
βάλει πρώτη τον λίθον. Οι νεαροί καλλιτέχνες λοιπόν είχαν κάτι –κάτι λέω-
από το μεγαλείο της σπουδαίας Κατερίνας Χέλμη των κόκκινων φαναριών
που μόνο να την προστατέψεις θέλεις όταν απειλεί ότι θα φαρμακωθεί αν την
εγκαταλείψει ο- κακό χρόνο να ΄χει- και
όχι μόνο έρωτάς της.. Μας θύμισαν σχεδόν σπαρακτικά την
Μαρία Φαρράρ του Μπρεχτ που μας παρακινεί σε κάθε στροφή να μην δείξουμε
καταφρόνια για την ανήλικη την παιδοκτόνο, γιατί το κάθε πλάσμα χρειάζεται όλων
μας τη συμπόνια. . Ξανασυναντήσαμε επίσης τις υπηρετριούλες των ασπρόμαυρων ελληνικών ταινιών που όλο και κάποια κυρία εθισμένη στα
χαρτιά θα τις κατηγορούσε για κλεψιά για να κουκουλώσει όπως όπως τις δικές της
χασούρες και όλο και κάποιος Πανάγος , ξάδελφος από το χωριό, θα ερχόταν για
βοήθεια κραυγάζοντας ευθαρσώς για το καθαρό του μετώπου τους.. Αλλά και τις φτωχούλες
παραδουλεύτρες του Παπαδιαμάντη , τα κορίτσια για τα θελήματα,
εύκολη λεία για τον κάθε επιτήδειο που ορεγόταν τα νιάτα τους και την ομορφιά τους. Η Τασία, η Αγγέλα, η Φανή, η Νέρα από το Νεραντζιά που δεν της
άρεσε , η Γεωργία, η Άννα ,οι Υπηρετριούλες χωρίς στον ήλιο μοίρα στην Καθημαγμένη
Ελλάδα του ΄50 αλλά και ο
Μένιος , ο Στράτος , ο Λάμπρος, η Αντρική Ματιά στην κοινωνία, Θύτες μα και Θύματα, Το Γκαρσόνι που ο κόσμος
να χαλάσει ήθελε να πληρωθεί και βεβαίως η κυρία Παπά που διόλου δεν την ένοιαζε
αν η παραδουλεύτρα της πήδηξε από τον έκτο ποιος ξέρει για ποιες αμαρτίες …ζωντάνεψαν
μπροστά μας, οι πρώτες με μια αθωότητα
σχεδόν βίαιη και προκλητική τόσο, όσο να μας αναγκάσουν να σκύψουμε με δέος στο αιώνιο δράμα τους..οι
υπόλοιποι , θύτες και θύματα μας έδειξαν την εικόνα μας όταν προσπαθούμε να
εκμεταλλευτούμε, να κουκουλώσουμε, να επιβιώσουμε πατώντας επί πτωμάτων αλλά
και όταν δεν αγαπάμε σωστά, όταν κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας , όταν δίνουμε
το δικαίωμα να μας θεωρούν θύματα, όταν καταδικάζουμε αθώους... Ο σκηνοθέτης της παράστασης Δ. Ήμελλος πρέπει
να είναι περήφανος για τα παιδιά του-
είμαι σίγουρη ότι έτσι θα νιώθει τους σπουδαστές του- που ένα έργο τόσο
απαιτητικό και πικρό το απέδωσαν χωρίς να χάσουν το ρυθμό –πομ-πομ-πομ- που
υπάρχει πάντοτε πίσω από κάθε Τέχνη. Και όταν λέω ΡΥΘΜΟ, εννοώ αυτόν που υπάρχει τόσο στην Υποκριτική, όσο και στα Αισθήματα των οποίων Αυτή είναι Φορέας και Αγωγός….
ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ!!!!!
ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου