ΟΙ ΦΙΛΟΙ...

ΟΙ ΦΙΛΟΙ…..

Μα που είναι αυτή η θάλασσα; Μονολογούσε η γυναίκα ανεβαίνοντας  μέρα μεσημέρι το βουνό στην άκρη του πουθενά. Τα χείλια της είχαν ξεραθεί από τη δίψα, τα πόδια της είχαν πληγωθεί από τις πέτρες και τα κάθε λογής αγκάθια που άφθονα μαρτυρούσαν την ερημιά του τοπίου. Η γυναίκα ανέβαινε ασθμαίνοντας τώρα, μιλούσε η ηλικία και τα κιλά της …και κανένα τσιγάρο στη χάση και στη φέξη έτσι για να μην ξεχνιούνται οι κακές συνήθειες που ως κακές έχουν πάντοτε μία απροσδιόριστη γλύκα όσο κίνδυνο κουβαλάνε. Στεκόμουν πίσω της. Και πιο πίσω της η θάλασσα που εναγωνίως έψαχνε. Μια απέραντη λαμπερή θάλασσα στην κατηφόρα που σε καλούσε να βουτήξεις σε μια δροσιά που όμοιά της είδαν οι Μύριοι όταν την αντίκρισαν από το πουθενά μετά από δεκάδες ημέρες περπάτημα και ταλαιπωρία. Τώρα η φωνή της γυναίκας είχε λαχανιάσει  και μετά βίας έβγαινε αλλά καυτηρίαζε την ησυχία όπως ο γιατρός την σκουριασμένη βελόνα πριν τη χρησιμοποιήσει για να βγάλει το αγκάθι από το χέρι σου που πρήστηκε γιατί έχει ξεχάσει την τσάντα με τα εργαλεία του.  Κοίταξε πίσω σου , φώναξα. Η θάλασσα είναι πίσω σου. Πρέπει να κατέβεις. Ούρλιαξα  τώρα γιατί η γυναίκα συνέχιζε να ανεβαίνει με μια μανία πρωτόγνωρη και με την ίδια επαναλαμβανόμενη ψιθυριστά σχιζοφρενική ερώτηση. Μα που είναι αυτή η θάλασσα. Πίσω σου! Σχεδόν την άγγιξα. Οι πέτρες που κλωτσούσε κατρακυλούσαν στα πόδια μου αλλά εγώ εκεί να φωνάζω πίσω σου! Κοίταξε πίσω σου! Η γυναίκα σαν υπνωτισμένη ανέβαινε .Η θάλασσα τώρα φαινόταν καλύτερα να απλώνεται στα πόδια μας μεγάλη και απαστράπτουσα στο μεσημεριανό φως. Ακολούθησα τη γυναίκα που αρνιόταν να δει τη θάλασσα παρόλο που την έψαχνε εναγωνίως. Κάποια στιγμή θα με άκουγε και έπρεπε να βρίσκομαι δίπλα της. Γιατί έτσι είναι οι φίλοι.
                                                                 ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ

Υ.Γ: Το τραγούδι της Ελεονώρας Ζουγανέλη υπέροχο για τους φίλους που είναι πάντοτε εκεί όταν έχεις πληγωθεί να σε στηρίξουν. Οι στίχοι του με συγκίνησαν πολύ και τους αναρτώ. Δεύτερα κλειδιά λοιπόν....στους φίλους μας....

ΔΕΥΤΕΡΑ ΚΛΕΙΔΙΑ

Να ‘μαστε λοιπόν
Φίλη μου, έχω στην καρδιά μου βέλος
άντρες που εμφανίζονται και εξαφανίζονται
Μόνο εσύ μου έμεινες στο τέλος

Να ‘μαστε λοιπόν
Μόνο που είσαι εδώ νιώθω ωραία
άντρες μπαινοβγαίνουνε, τα όνειρα μας κλέβουνε
Πάλι οι δυό μας μείναμε παρέα

Πήγαινέ με σπίτι νιώθω πόνο στην καρδιά
Μέσα στην ζωή μου άλλη μία ψαλιδιά
Κοίτα απ ‘ τα μάτια μου αν έφυγε η μπογιά
Να με προσέχεις
Κράτα με είμαι χάλια με έπιασε λιποθυμιά
Δώσ' μου απ' το τσιγάρο σου μια ακόμη ρουφηξιά
Άνοιξε την τσάντα μου έχω δεύτερα κλειδιά
Εσύ να τα έχεις

Άλλη μια ήττα
Μην μου πεις στα είπα
Η αγάπη είναι φωτιά

Τι έχω πάθει κοίτα
Μην μου πεις στα είπα
Και μην χάσεις τα κλειδιά

Να ‘μαστε λοιπόν
Φίλη μου τον εαυτό μου χάνω
Δεν σου είπα ευχαριστώ, ούτε πόσο σ αγαπώ
Μόνο λέω θα πέσω να πεθάνω

Να ‘μαστε…

                   Μουσική: Γιώργος Καραδήμος
Στίχοι: Sunny Μπαλτζή