ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΚΥΝΗΓΟΥΣΕ ΤΟΥΣ ΑΝΕΜΟΥΣ...

ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΛΟΥΝΤΕΜΗΣ

Τον γνωρίζουμε περισσότερο ως στρατευμένο συγγραφέα, με πλούσια δράση στην Αντίσταση κατά των Γερμανών στους κόλπους του ΕΑΜ. Με ρίζες προσφυγικές, από την Μικρά Ασία, σε όλη του τη ζωή θα ζήσει πρόσφυγας και πολιτικός κρατούμενος για τις ιδέες και τα πιστεύω του. Θα χάσει εξαιτίας τους την Ελληνική του ιθαγένεια και όταν την επανακτά και έρχεται επιτέλους στην Ελλάδα , πεθαίνει.. Δεν άντεξε η καρδιά του, φαίνεται,  τόση χαρά…Εγώ θα σταθώ στην ποιητική του ιδιότητα. Είναι νομίζω λιγότερο γνωστή , λιγότερο ηρωική , πολύ ευαίσθητη και πολύ ερωτευμένη Επειδή τώρα τελευταία μου αρέσει αυτή η πλευρά των ανθρώπων…….

. Ἐρωτικὸ κάλεσμα

Ἔλα κοντά μου, δὲν εἶμαι ἡ φωτιά.
Τὶς φωτιὲς τὶς σβήνουν τὰ ποτάμια.
Τὶς πνίγουν οἱ νεροποντές.
Τὶς κυνηγοῦν οἱ βοριάδες.
Δὲν εἶμαι, δὲν εἶμαι ἡ φωτιά.

Ἔλα κοντά μου δὲν εἶμαι ἄνεμος.
Τοὺς ἄνεμους τοὺς κόβουν τὰ βουνά.
Τοὺς βουβαίνουν τὰ λιοπύρια.
Τοὺς σαρώνουν οἱ κατακλυσμοί.
Δὲν εἶμαι, δὲν εἶμαι ὁ ἄνεμος.

Ἐγὼ δὲν εἶμαι παρὰ ἕνας στρατολάτης
ἕνας ἀποσταμένος περπατητὴς
ποὺ ἀκούμπησε στὴ ρίζα μιᾶς ἐλιᾶς
ν᾿ ἀκούσει τὸ τραγούδι τῶν γρύλων.
Κι ἂν θέλεις, ἔλα νὰ τ᾿ ἀκούσουμε μαζί.

Τὸ παραμύθι ἑνὸς ραγισμένου ἔρωτα

Μιὰ φορὰ κι ἕνα καιρό,
ἦταν ἕνα γραμμόφωνο.
Ἕνα ὁλομόναχο γραμμόφωνο.
Μὰ μπορεῖ καὶ νὰ μὴν ἤτανε γραμμόφωνο
καὶ νά ῾ταν μόνο ἕνα τραγούδι,
ποὺ ζητοῦσε ἕνα γραμμόφωνο,
γιὰ νὰ πεῖ τὸ καημό του.

Μιὰ φορὰ κι ἕνα καιρό,
ἦταν ἕνας Ερωτας.
Ἕνας ὁλομόναχος Ἔρωτας
ποὺ γύριζε μὲ μία πλάκα στὴ μασχάλη,
γιὰ νὰ βρεῖ ἕνα γραμμόφωνο
γιὰ νὰ πει τὸ καημό του………………………………….

Υ.Γ : Μου αρέσει να σκέφτομαι τον Λουντέμη να εμπνέεται από τον Έρωτα. Μόνο έτσι αντέχεται η ζωή . Μόνο έτσι αγωνίζεσαι να την κάνεις καλύτερη. Αλλιώς τι νόημα έχουν οι αγώνες;

                                                                   ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ