ΝΑΠΟΛΕΩΝ ΛΑΠΑΘΙΩΤΗΣ...ΧΩΡΙΣ ΤΑΜΠΕΛΕΣ...

ΝΑΠΟΛΕΩΝ ΛΑΠΑΘΙΩΤΗΣ ( 1888-1944 )

Ερωτικό

Καημός, αλήθεια, να περνώ του έρωτα πάλι το στενό,

ώσπου να πέσει η σκοτεινιά, μια μέρα του θανάτου…

Στενό βαθύ και θλιβερό, που θα θυμάμαι για καιρό,

τι μου στοιχίζει στην καρδιά, το ξαναπέρασμά του.

Ας είναι, ωστόσο, τι ωφελεί; Γυρεύω πάντα το φιλί,

στερνό φιλί, πρώτο φιλί, και με λαχτάρα πόση!

Γυρεύω πάντα το φιλί, που μου το τάξανε πολλοί,

κι όμως δεν μπόρεσε κανείς, ποτέ, να μου το δώσει…

Ίσως μια μέρα, όταν χαθώ, γυρνώντας πάλι στο βυθό,

και με τη Νύχτα, μυστικά, γίνουμε, πάλι, ταίρι,

αυτό το ανεύρετο φιλί, που το λαχτάρησα πολύ,

σα μια παλιά της οφειλή, να μου το ξαναφέρει!

Ποιητής

Πόσο βαθὺ κι ἀσήμαντο συνάμα,
τῆς Ζωῆς καὶ τῆς Τέχνης σου τὸ δρᾶμα,
σ᾿ ἕνα παιχνίδι μάταιο καὶ γελοῖο,
τοῦ Νοῦ σου νὰ σκορπᾷς τὸ μεγαλεῖο!
Μέρα-νύχτα νὰ παίζεις μὲ τὶς λέξεις,
πῶς, πρέπει, μεταξύ των, νὰ τὶς πλέξεις
καὶ πῶς, μαζί, νὰ σμίξεις κάποιους ἤχους,
ὥστε νὰ κλείσεις τ᾿ Ὄνειρο σὲ στίχους!
Πόσος κόπος καὶ πόνος κι ἀγωνία,
νὰ πλάσεις ἀπ᾿ τὴ θλίψη σου ἁρμονία

καὶ νὰ τὴ πλάσεις μ᾿ ὅλους σου τοὺς τρόπους,
γιὰ νὰ τὴ ξαναδώσεις στοὺς ἀνθρώπους!
Μήτε κι ἀληθινὰ ποὺ ξέρω πρᾶμα
πιὸ θλιβερό, ἀπ᾿ τοῦ πόνου σου τὸ δρᾶμα,

τοῦ Πόνου αὐτοῦ, ποὺ στέργει γιὰ κλουβί του,
τὸ χῶρο ἑνὸς ἀνθρώπινου ἀλφαβήτου!

Κι ἀφοῦ, σὰ τὰ μικρὰ παιδάκια, παίξεις,
τόσο καιρό, μὲ ρίμες καὶ μὲ λέξεις

κι ὅλες σου τὶς ἐλπίδες ἀφανίσεις,
χαμένος, ὅλος, μέσ᾿ στὶς ἀναμνήσεις,

μόλις φανοῦν οἱ πρῶτες μαῦρες τύψεις
κι ἔρθ᾿ ἡ στιγμὴ νὰ σκύψεις, νὰ μὴ σκύψεις,

μὰ παίρνοντας μαζὶ τὸ θησαυρό σου,
τὸ Γολγοθᾶ σου ἀνέβα καὶ σταυρώσου!

Υ.Γ:  Ο Ναπολέων Λαπαθιώτης , ένας ποιητής μη χειραγωγήσιμος. Γνώρισε τον Καβάφη. Στην εποχή του υπήρξε κακό παιδί. Δεν θα ασχοληθώ με τις επιλογές του ούτε στη ζωή ούτε στο θάνατό του. Τα ποιήματά του όμως έχουν μια νοσταλγία και έναν λυρισμό που μου αγγίζουν την ψυχή. Ένα πόνο και έναν καημό που δεν ξεχνιέται εύκολα. Μια χαρά …στα όρια….

Η χαρά..

 Πάντα κάτι μὲ κρατεῖ

καὶ μὲ φέρνει πίσω,
στὸ καιρὸ ποὺ κάθε τί
μοῦ ῾λεγε νὰ ζήσω.

Ποὺ ὅλα, σκέψεις μου κρυφὲς
κι ὅτι ζεῖ στὴ πλάση,
δὲ μοῦ θύμιζε μορφές,
ποὺ τὶς ἔχω χάσει……..

Ο ποιητής, ως άνθρωπος, δεν υπήρξε ρηχός και δήθεν. Είναι αυθεντικός  με γνήσια αγωνία να είναι αληθινός. Εκτιμώ το σπινθηροβόλο πνεύμα του που το χρησιμοποιεί για να εκφράζει ανυπόκριτα  μύχια αισθήματα και  σκέψεις όχι τόσο καθωσπρέπει……

Μικρὸ Τραγούδι

Ὁ παλιός μας Ἔρωτας,
μὲ τὰ βάσανά του,
ὁ καλός μας Ἔρωτας,
ἦταν τοῦ θανάτου.

Δέκα χρόνια στὴ σειρά,
δίχως νὰ τὸ ξέρει,
δέκα χρόνια στὴ σειρά,
μᾶς κρατοῦσε ταίρι.

Μᾶς βαστοῦσε συντροφιά,
μᾶς κρατοῦσε ταίρι,
δέκα χρόνια στὴ σειρὰ
κι ἕνα καλοκαίρι...

Μὰ ὅπως ὅλα μᾶς περνοῦν
καὶ χαρὲς καὶ πόνοι,
νὰ μιὰ μέρα ποὺ κι αὐτός,
ἄρχισε νὰ λιώνει.

Κι ἕνα βράδυ σκοτεινό,
βράδυ πικραμένο,
καθὼς εἶχα κουραστεῖ
νὰ σὲ περιμένω,

δίχως λέξη νὰ μοῦ πεῖ,
γύρισε στὴ μπάντα,
῾σφάλισε τὰ μάτια του
κι ἔσβησε γιὰ πάντα...

Θα μου πείτε ότι αυτό τον κατέστρεψε. Τον έκανε ευάλωτο και ασθενικό .Τον συνέτριψε. Θέλω να πιστεύω ότι γι αυτούς τους ευαίσθητους ποιητές θα υπάρχει μια ιδιαίτερη θεϊκή οικονομία. Που θα τους συγχωρήσει τις όποιες πτώσεις  και θα τους χαρίσει την αιώνια χαρά. Αυτή που στερήθηκαν επιμένοντας όσο ζούσαν να λακτίζουν προς κέντρα…. Να χτυπάνε τη γροθιά τους στα καρφιά…

Ἐκ βαθέων

Λυπήσου με, Θέ μου, στὸ δρόμο ποὺ πῆρα,
χωρίς, ὡς τὸ τέλος, νὰ ξέρω τὸ πῶς,
- χωρὶς νά ῾χω μάθει, μὲ μιὰ τέτοια μοῖρα,
ποιὸ κρῖμα μὲ δέρνει, καὶ ποιὸς ὁ σκοπός!

Λυπήσου τὰ χρόνια ποὺ πᾶνε χαμένα,
προτοῦ ἡ νύχτα πάλι βαριὰ ν᾿ ἁπλωθεῖ,
ζητώντας τοὺς ἄλλους, ζητώντας καὶ μένα,
ζητώντας ἐκεῖνο ποὺ δὲ θὰ βρεθεῖ!.......

Ο Ναπολέων Λαπαθιώτης έχει την εκτίμηση και τον σεβασμό μου. Και την αγάπη μου… Δεν νομίζω ότι οι ταμπέλες με τις οποίες τον στόλισαν κατά καιρούς  τον αντιπροσωπεύουν. Τουλάχιστον οι περισσότερες. Αν ήταν εν ζωή θα διαφωνούσε. Γιατί δεν ήταν χειραγωγήσιμος όπως έγραψα παραπάνω. Γιατί έζησε ανένταχτος και ανυπάκουος. Γιατί δεν έκανε την χάρη σε κανέναν να ζήσει αλλιώς από αυτό που επιθυμούσε. Ο θεός να τον αναπαύσει…

                                                

                                                                ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ

Οικία Λαπαθιώτη

Περιοχή: οδός Οικονόμου 30 & Κουντουριώτου

Έτος: 1870-1879

Περιγραφή: 

Το διώροφο νεοκλασικό κτίριο με υπερυψωμένο υπόγειο (ημιτριώροφο) στη συμβολή των οδών Κουντουριώτη και Οικονόμου, κάτω από τον λόφο του Στρέφη, οικοδομήθηκε κατά τη δεκαετία του 1870. Η κλασική τριμερής διάρθρωση της πρόσοψης, με το αέτωμα και τον μεγάλο εξώστη με τα μαρμάρινα φουρούσια, και τα "τραβηχτά" διακοσμητικά στοιχεία επάνω από τα ανοίγματα, συνδυάζονται με μια παραδοσιακότερη εσωτερική συγκρότηση, με αυλή, εξωτερική κλίμακα και χαγιάτι. Στο σπίτι αυτό έζησε, έγραψε το μεγαλύτερο μέρος του έργου του και αυτοκτόνησε επί κατοχής, ο νεορομαντικός αντικομφορμιστής ποιητής Ναπολέων Λαπαθιώτης (1888-1944). Το κτίριο κηρύχθηκε διατηρητέο το 1984 από το Υπουργείο Πολιτισμού (ΦΕΚ 671/Β/20.9.1984), αλλά μια δεκαετία αργότερα εξακολουθεί να καταρρέει.