ΜΕ ΤΑ ΣΠΑΣΜΕΝΑ ΜΑΣ ΚΟΥΠΙΑ...

          Μποτίλια στο πέλαγο

Τρεις βράχοι λίγα καμένα πεύκα κι ένα ρημοκλήσι  και παραπάνω  το ίδιο τοπίο αντιγραμμένο ξαναρχίζει·  τρεις βράχοι σε σχήμα πύλης, σκουριασμένοι  λίγα καμένα πεύκα, μαύρα και κίτρινα  κι ένα τετράγωνο σπιτάκι θαμμένο στον ασβέστη·  και παραπάνω ακόμη πολλές φορές  το ίδιο τοπίο ξαναρχίζει κλιμακωτά  ώς τον ορίζοντα ώς τον ουρανό που βασιλεύει. Εδώ αράξαμε το καράβι να ματίσουμε τα σπασμένα κουπιά, να πιούμε νερό και να κοιμηθούμε. Η θάλασσα που μας πίκρανε είναι βαθιά κι ανεξερεύνητη και ξεδιπλώνει μιαν απέραντη γαλήνη. Εδώ μέσα στα βότσαλα βρήκαμε ένα νόμισμα και το παίξαμε στα ζάρια. Το κέρδισε ο μικρότερος και χάθηκε. * Ξαναμπαρκάραμε με τα σπασμένα μας κουπιά. ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΕΦΕΡΗΣ (1900-1971) Υ.Γ: Ο τελευταίος στίχος,  η δύναμη του ανθρώπου. Τον αφιερώνω στον πατέρα μου .Σε δύσκολες στιγμές αυτό που μας απόμεινε για να  νιώθουμε ασφαλείς είναι οι στίχοι. Ιδιαίτερα  όσοι κρύβουν αυτό που θέλουν να πουν σε μια μποτίλια πεταμένη στη θάλασσα. Όσο να πεις είναι μεγάλη ικανοποίηση να το ανακαλύπτεις.                                                      ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ