27 ΜΑΡΤΙΟΥ......ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΘΕΑΤΡΟΥ...

 ΕΝΑ ΘΕΑΤΡΙΚΟ, ΒΑΣΙΣΜΕΝΟ ΣΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΓΡΗΓΟΡΗ ΧΑΛΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ ΜΕ ΤΙΤΛΟ

ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΤΟΥ ΦΕΡΕΫΝΤΟΥΝ. ΜΙΑ ΑΛΗΘΙΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΝΟΣ ΠΑΙΔΙΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΕΡΣΙΑ.

(Στην σκηνή μπαίνει πρώτος ένας  κόκκινος χαρταετός. Υποκλίνεται και ξεκινάει….)

ΧΑΡΤΑΕΤΟΣ: Αγαπητοί  μικροί και μεγάλοι φίλοι μου… Καλησπέρα σας. Και πρώτα –πρώτα να σας συστηθώ… Ναι- ναι, πολύ καλά βλέπετε..Είμαι ένας χαρταετός που μιλάει σαν άνθρωπος. Ένας κατακόκκινος χαρταετός μάλιστα.. Πως έμαθα να μιλώ; Απλούστατα μου έμαθε ο καλύτερός μου φίλος , ο Φερεϋντούν… Όμως  κι εγώ του έμαθα να ταξιδεύει… Ακόμα και να πετάει..Δίκαιη μοιρασιά δεν νομίζετε;  Θέλετε να σας τον γνωρίσω; Κάπου εδώ τριγύρω βρίσκεται. Ψάχνει για κόκκινη κλωστή να με ράψει εδώ στην ακρούλα που σκίστηκα…. (Βάζει τα χέρια του γύρω από το στόμα του και φωνάζει δυνατά ) ΦΕΡΕΫΝΤΟΥΝ ΦΕΡΕΫΝΤΟΥΝ……..

ΦΕΡΕΫΝΤΟΥΝ:( μπαίνει τρέχοντας)   Εδώ είμαι..  Όλα εντάξει …Σε λίγο δεν θα φαίνεται τίποτα από την …πληγή σου… Εγώ θα την ράψω…( πράγματι τη ράβει με μεγάλη ευκολία) Μα σε ποιους μιλάς; Και τι τους λες;

ΧΑΡΤΑΕΤΟΣ: Στους καινούργιους μου φίλους… Τους εξήγησα  πώς έμαθα να μιλάω… Τους μίλησα για σένα..Νομίζω πως αξίζει να τους πεις την ιστορία σου… Έτσι θα ξεκουραστούμε λίγο από το ταξίδι..Ακόμα και τα πιο ωραία ταξίδια γίνονται ωραιότερα όταν γνωρίζουμε καινούργιους φίλους …Έχω δίκιο;

ΦΕΡΕΫΝΤΟΥΝ: Μόνο που εγώ δεν θέλω να θυμάμαι την ιστορία μου..Είναι κάπως θλιβερή. Και στους ανθρώπους συνήθως αρέσουν τα χαρούμενα..Και στα παιδιά τα παραμύθια με ωραίο τέλος…

ΧΑΡΤΑΕΤΟΣ: Μα πρέπει Φερεϋντούν …όλοι πρέπει να ράβουμε τις πληγές μας… Είδες εσύ με την  κόκκινη κλωστή σου; Τώρα λοιπόν ήρθε ο καιρός να ράψεις κι εσύ τις δικές σου πληγές ..Εγώ που είμαι φίλος σου θα σε βοηθήσω..Αρκεί εσύ να το αποφασίσεις  πια..Έχουν περάσει τόσα χρόνια ..ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΜΙΑ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ …Αλλιώς  τα ταξίδια μας δεν θα έχουν κανένα νόημα…

ΦΕΡΕΫΝΤΟΥΝ: Καταλαβαίνεις τι μου ζητάς; Να θυμηθώ αυτά  που θέλω να ξεχάσω!! Σκληρά πράγματα δηλαδή… Τους νεκρούς μου γονείς  από τον πόλεμο , τους νεκρούς μου φίλους ,τους σκισμένους τους  χαρταετούς , το ερειπωμένο σπίτι μου…

ΧΑΡΤΑΕΤΟΣ: Έχεις χρέος να το κάνεις σ΄όλους αυτούς..Γιατί αυτοί δεν θα πεθάνουν πραγματικά  αν τους θυμάσαι.. Η μνήμη είναι τώρα το σπίτι τους … Η μνήμη και η ψυχή σου..Όμως δεν θα κλαις πια….Η θύμησή τους θα σε ξεκουράζει ..Γιατί θα την έχεις μοιραστεί με τόσους φίλους …

ΦΕΡΕΫΝΤΟΥΝ:  Μου υπόσχεσαι όμως πως θα είσαι δίπλα μου πάντα; Χωρίς εσένα τον κόκκινο χαρταετό που έφτιαξε με τα χέρια του ο πατέρας μου ,δεν θα μπορέσω..να κάνω αυτό το ταξίδι  στα παιδικά μου χρόνια….

(Ξαφνικά ακούγεται θόρυβος… και εμφανίζεται ένα μαύρο πουλί… κάτι κουβαλάει  …….)

ΜΑΥΡΟ ΠΟΥΛΙ: Να΄ μαι κι εγώ..Σας ακολουθώ χρόνια τώρα..Να σας συστηθώ επιτέλους αν και ξέρω εκ των προτέρων ότι δεν θα με συμπαθήσετε… Με λένε πόλεμο..Αυτά που κουβαλάω είναι βόμβες, φωτιές ,σφαίρες..και μνήμες σαν πληγές στην ψυχή και στο σώμα..Είμαι επικίνδυνος. Πολύ επικίνδυνος..Σκοτώνω ό,τι βρω μπροστά μου..Πετάω τις βόμβες μου παντού… Σε σπίτια , σε σχολεία , σε αυλές , σε φούρνους , εργοστάσια , νοσοκομεία , κήπους, χωράφια με δέντρα, τα καίω και τα ξεριζώνω, δεν αφήνω τίποτα όρθιο….

ΦΕΡΕΫΝΤΟΥΝ:   Σε ξέρω πολύ καλά..Θυμάμαι… εκείνο το πρωί..στην πατρίδα μου την Περσία , τη χώρα με την μεγάλη ιστορία και τον πολιτισμό, τη φημισμένη για τα τραγούδια της , τα αρχιτεκτονήματά της, τα περσικά χαλιά  τα υπέροχα ,τους ποιητές της, τη φιλοσοφία της … Στο  χωριό μου το Χοραμσάρ..Είχαμε βγει όλα τα παιδιά να πετάξουμε τους χαρταετούς μας..Εγώ τον δικό  μου κόκκινο χαρταετό με κίτρινα φτερά και την γαλάζια ουρά…

ΧΑΡΤΑΕΤΟΣ:  Κι εγώ θυμάμαι εκείνο το πρωί..Δεν ξέχασα ποτέ τους φίλους σου, τον Σελίμ, με τα σιδεράκια  στα δόντια ,την Σεντάν με τις μπούκλες στα μαλλιά(όλοι ήσασταν ερωτευμένοι μαζί της )τον Νταρβίς που του άρεσε το ποδόσφαιρο, τον Σαμίρ τον πιο αστείο απ΄ όλους… Πετάγανε κι αυτοί τους χαρταετούς τους …Ακούω ακόμα στα αυτιά μου τα γέλια τους..Εγώ πετούσα πιο ψηλά απ΄όλους.. Ίσως γι αυτό σώθηκα..

ΜΑΥΡΟ ΠΟΥΛΙ: Μπράβο..Καλά θυμάσαι...Ήταν τότε που οι άνθρωποι , και το τονίζω αυτό, οι  άνθρωποι, αποφάσισαν να επέμβω..Γιατί κάποιοι ήθελαν να βγάλουνε λεφτά πουλώντας όπλα και ξαναχτίζοντας τα κατεστραμμένα από τους βομβαρδισμούς μου σπίτια κάποιοι θέλανε να δείξουν έτσι ποιοι  είναι τα αφεντικά στον κόσμο και κάποιοι απλά αδιαφόρησαν και ξέσπασα….

ΦΕΡΕΫΝΤΟΥΝ: Όλο το Χοραμσάρ γέμισε ερείπια… Οι φίλοι μου σκοτώθηκαν, σκίστηκαν οι χαρταετοί τους, κι εγώ έτρεξα να δω τι απέγινε το σπίτι μου, οι γονείς μου… Γύρω μου οι σειρήνες από τα περιπολικά και τα ασθενοφόρα έκαναν δαιμονισμένο θόρυβο, ο κόσμος ούρλιαζε πως άρχισε πόλεμος με το Ιράκ….

ΜΑΥΡΟ ΠΟΥΛΙ: Οι άνθρωποι το αποφάσισαν Το ξαναλέω..Και τώρα πια δεν έχω καμιά ας το πούμε δικαιοσύνη..Οξύμωρο σχήμα θα μου πείτε..Εγώ και δικαιοσύνη..Εννοώ πως παλιά έκανα ανακωχή για να θάψουν οι άνθρωποι τους νεκρούς τους, εκεχειρία για να λάβουν μέρος στους ολυμπιακούς αγώνες…. Τώρα τα όπλα μου έχουν εξελιχθεί πολύ, είναι πυρηνικά, χτυπάω πισώπλατα ,τρομοκρατώ, ισοπεδώνω, εξαφανίζω, αιφνιδιάζω, διαφημίζομαι από την τηλεόραση ως υπερθέαμα…

ΧΑΡΤΑΕΤΟΣ: Εγώ θυμάμαι Φερεϋντούν πως έφτασες στο σπίτι σου και το βρήκες κατεστραμμένο..Σου είπαν πως οι γονείς σου σκοτώθηκαν μέσα στα ερείπια από τις βόμβες. Το μόνο που μπόρεσες να πάρεις μαζί σου από το πατρικό σου σπίτι ήταν ένα μικρό βιβλιαράκι που σου είχε χαρίσει ο πατέρας σου μόλις την προηγούμενη μέρα. Το ταξίδι της ζωής .Πολύ προφητικό έτσι; Το πήρες και έφυγες τρέχοντας…,

ΦΕΡΕΫΝΤΟΥΝ. Είχα αποφασίσει τότε να τα παρατήσω. Να βυθιστώ στη θλίψη μου. Χάνεις τους γονείς σου, το σπίτι σου και σταματά απότομα το ταξίδι του χαρταετού σου…. σκέφτηκα αλλά μια φωνή , η φωνή της μητέρας μου με συνέφερε..Σαν να την ακούω τώρα …

(Ακούγεται μια γυναικεία φωνή…….. Πολύ καθαρά)

ΜΗΤΕΡΑ: Είμαι πάντοτε δίπλα σου Φερεϋντούν .Σ΄ όλα σου τα ταξίδια..Ο άνθρωπος δεν σταματά ποτέ να προσπαθεί, να αγωνίζεται και  να παλεύει..Φτάνει να μην ξεχνάει να αγαπά το ΦΩΣ, την ΟΜΟΡΦΙΑ και την ΓΝΩΣΗ!!!

ΦΕΡΕΫΝΤΟΥΝ: Άκουσα και τη φωνή του πατέρα μου..Την αναγνώρισα σταθερή και ήρεμη, αποφασιστική και συνάμα τρυφερή , όπως όταν γύριζα από το σχολείο και με συμβούλευε να κάνω τα μαθήματά μου , να μην τεμπελιάζω ,να είμαι δίκαιος και δυνατός στις αναποδιές…

(Ακούγεται καθαρά μια αντρική φωνή ….)

ΠΑΤΕΡΑΣ: Φερεϋντούν αγόρι μου, είμαι δίπλα σου. Μη φοβάσαι..Το βιβλιαράκι που σου πήρα έχει όλα όσα σου χρειάζονται για να πετύχεις αυτό που θέλεις..Βαλ΄ το μέσα στον κόρφο σου σαν φυλαχτό και κάθε νύχτα πριν κοιμηθείς να το ανοίγεις..

ΧΑΡΤΑΕΤΟΣ: Θυμάσαι  Φερεϋντούν που νόμιζες πως  με έχασες; Θυμάσαι που φοβόσουν  το σκοτάδι , τους λύκους , τη βροχή, την πείνα , τη μοναξιά;

ΦΕΡΕΫΝΤΟΥΝ: Κι όμως  πόσο χάρηκα που σήκωσα το κεφάλι μου και σε είδα να πετάς καμαρωτός ,κατακόκκινος με τη γαλάζια ουρά σου!! Πήρα τόσο θάρρος! Δεν ήμουν πια μόνος μου. Σε ακολουθούσα παντού..Ήσουν ο ήλιος τις μέρες μου και το φωτεινό φεγγάρι τις νύχτες μου..Κι όταν κάποια μέρα σε ξανάχασα…..

ΠΑΤΕΡΑΣ: Ζήτησες την βοήθειά μου .Κι εγώ τί σου είπα θυμάσαι; Ότι τον χαρταετό σου δεν θα τον χάσεις ποτέ γιατί δεν είναι ούτε ο αέρας που τον ταξιδεύει ,ούτε άλλος κανείς αλλά εγώ ,ο πατέρας σου….

ΦΕΡΕΫΝΤΟΥΝ:  Κι εκείνο το βιβλιαράκι που μου είχες χαρίσει  ; Εκείνο που το είχα πάρει μέσα από τα χαλάσματα του πατρικού σπιτιού μας;  Το άνοιξα και τι να δω!  Λευκές σελίδες… Μετά έμαθα από σένα πατέρα ότι αυτό το βιβλίο ήταν η δική μου ζωή ,που έπρεπε να το γεμίσω με τις περιπέτειες και τις εμπειρίες του δικού μου ταξιδιού στον κόσμο… Χάρη σ΄αυτό το βιβλίο που εσύ μου χάρισες έγινα συγγραφέας , έγινα ποιητής..!

ΧΑΡΤΑΕΤΟΣ: Κι άρχισε το ταξίδι σου Φερεϋντούν..Το ταξίδι μας θέλω να πω..Από το Χοραμσάρ φτάσαμε στην Αχβάζ και μετά στα Σούσα..Μετά στο Χοραμαμπάντ και στη Χαμαντάν, τα Αρχαία Εκβάτανα….

ΦΕΡΕΫΝΤΟΥΝ: Συναρπαστικό ταξίδι ! Και ποιους δε συνάντησα !Καλούς και κακούς ανθρώπους ,όλοι όμως είχαν κάτι να μου διδάξουν.. Όμορφους τόπους, πόλεις ,χωριά… Γέμισα εμπειρίες, γνώσεις, ρούφαγα αχόρταγα κάθε τι καινούργιο και κάθε βράδυ άνοιγα το βιβλιαράκι μου και έγραφα τα πάντα .Πόσο με ανακούφιζε αυτό το γράψιμο! Πάντα μπροστά ο χαρταετός μου..

ΜΗΤΕΡΑ: Αυτό που σου φαινόταν περίεργο ήταν το ότι κανείς δεν έβλεπε το χαρταετός σου. Μόνο ένας δάσκαλος με όψη καλοσυνάτη στο Μακού, στην Τουρκία κατάλαβε και στο είπε ότι για να βλέπεις μόνο εσύ τον χαρταετός σου, σημαίνει πως έχεις στη ζωή σου οδηγό ένα αστέρι που  φωτίζει το δρόμο σου…

ΦΕΡΕΫΝΤΟΥΝ: Πόσο είχα λυπηθεί μητέρα όταν μου είχες πει ότι υπάρχουν παιδιά που ταξιδεύουν χωρίς χαρταετό ,δίχως στόχο δηλαδή, δίχως φίλους..χωρίς να ξέρουν τον προορισμό τους… Αλλά και πόση ανακούφιση είχα νιώσει όταν μου είπες πως…

ΜΗΤΕΡΑ: Πως όλες τις περιπέτειες ο άνθρωπος τις ζει για να διδαχθεί… Μόνο μέσα από τη γνώση  ελευθερώνεται….

ΧΑΡΤΑΕΤΟΣ: Ας είναι ευλογημένος αυτός ο δάσκαλος..Κοντά του έμαθες τα πάντα..Ιστορία Γεωγραφία, Μαθηματικά, Θρησκευτικά, Φιλοσοφία, Αρχαία Περσικά.

ΦΕΡΕΫΝΤΟΥΝ: Έμαθα ότι  οι Αρχαίοι Έλληνες έδωσαν στην Περσία το όνομά της με ένα μύθο τους .Ως γνωστόν οι Έλληνες είναι φοβεροί παραμυθάδες… Σύμφωνα με τον μύθο τους λοιπόν ,ο πρωτότοκος γιός του Περσέα και της Ανδρομέδας , ο Πέρσης, έδωσε το όνομά της στην Περσία… Έμαθα επίσης ότι τους δυο λαούς τους ενώνει κοινή ιστορία , μάχες,  συγκρούσεις , ανταγωνισμοί αλλά και  σεβασμός στη σκέψη, στη φιλοσοφία ,στη ποίηση , στην ιστορία. Την ιστορία που δυστυχώς κι οι δυο λαοί ξεχάσαμε και δε γνωρίζουμε το σημαντικότερο κομμάτι του εαυτού μας….(Γυρίζει απότομα αιφνιδιασμένος..)Δάσκαλε…..

ΔΑΣΚΑΛΟΣ: Καλέ μου Φερεϋντούν… Δεν θα μπορούσα εγώ να λείπω βέβαια  απ΄ αυτό το ταξίδι στα παιδικά σου χρόνια…. Σε σένα  βρήκα ένα γιό που δεν είχα ποτέ. Μου χάρισες την αγάπη σου και τον σεβασμό σου …Μοιράστηκες μαζί μου το μυστικό του χαρταετού σου!!

ΦΕΡΕΫΝΤΟΥΝ:  Πόσο χαίρομαι που ήρθες να σε συστήσω στους καινούργιους φίλους μου από την Ελλάδα… Αλλά καλύτερα εσύ μίλα .Μου έχει τόσο λείψει η φωνή σου….

ΔΑΣΚΑΛΟΣ: Κατάγομαι από τη ξακουστή Περσέπολη. Στην Αρχαιότητα ήταν η ομορφότερη πόλη στο κόσμο. Είχε σπουδαία βιβλιοθήκη και σπίτια με εξαιρετική αρχιτεκτονική… Ήταν φτιαγμένα με ξύλινες κολόνες από κέδρους του Λιβάνου και από ένα δέντρο της Ινδίας που το λένε τικ..Γεμάτη με όμορφα αγάλματα ήταν και ανάκτορα πανέμορφα..Όμως ο Μέγας Αλέξανδρος την  έκαψε για να μας εκδικηθεί..Είχαμε κάψει ,βλέπεις , κι εμείς πόλεις των Ελλήνων ..Έτσι είναι ο πόλεμος….

ΜΑΥΡΟ ΠΟΥΛΙ: Άκουσα το όνομά μου; Λυπάμαι που θα σας χαλάσω την ωραία ατμόσφαιρα αλλά θα σας πω αυτό… Όσο  το χρήμα κυβερνάει τον κόσμο και όσο οι άνθρωποι θα αδιαφορούν για τον συνάνθρωπό τους , εγώ θα είμαι παντοδύναμος . Και τώρα φεύγω… Έχω πολλές χώρες να καταστρέψω ακόμα…

ΦΕΡΕΫΝΤΟΥΝ: Κι όμως, άνθρωποι με Α κεφαλαίο όπως ο δάσκαλός μου, αυτοί θα καταστρέψουνε και σένα κάποτε… Και δεν είναι μακριά αυτό το κάποτε… Αρκεί όλοι να ακολουθούν τον κόκκινο χαρταετό τους και στον βιβλίο της ζωής να γράφουνε αυτά που διδάχτηκαν από το ταξίδι της ζωής τους…

ΧΑΡΤΑΕΤΟΣ:  Έτσι λοιπόν αγαπητοί μου φίλοι , ο Φερεϋντούν κι εγώ  αχώριστοι από τότε βαδίζουμε.. Γιατί ναι, καλά το καταλάβατε. Φύγαμε και από την αγκαλιά του σοφού δασκάλου, του ανθρώπου με το Α κεφαλαίο και αναζητήσαμε την τύχη μας στην Ελλάδα..Είχαμε τόσα ακούσει  άλλωστε για τους Έλληνες…

ΦΕΡΕΫΝΤΟΥΝ: Περάσαμε λοιπόν τα σύνορα της Τουρκίας, και με ένα φουσκωτό καράβι, μαζί με άλλους δύσμοιρους πρόσφυγες ,κυνηγημένους από τον πόλεμο, τις βόμβες, την πείνα ,κάτω από το άκαρδο μάτι ενός Τούρκου δουλέμπορου, χωρίς χαρτιά, παράνομοι, λαθραία, φτάσαμε σε ελληνικό  έδαφος. Στη Σάμο.

ΧΑΡΤΑΕΤΟΣ: Πες τους ποιον γνώρισες εκεί…Είμαι σίγουρος πως θα εκπλαγούν γιατί κι αυτοί τον ξέρουν και τον αγαπάνε..

ΦΕΡΕΫΝΤΟΥΝ: Στη Σάμο λοιπόν γνώρισα τον σπουδαίο σας ποιητή Γ. ΡΙΤΣΟ. Έναν σπουδαίο δάσκαλο, έναν σπουδαίο άνθρωπο! Μου θύμιζε τον Τούρκο δάσκαλό μου..Οι Έλληνες τον Θαύμαζαν για την ωραία ποίηση και για τους αγώνες του για την ειρήνη και για το δίκιο. Με βοήθησε να μάθω τα ελληνικά , αρχαία και σύγχρονα..Αλλά παράλληλα με έμαθε να είμαι περήφανος που είμαι Πέρσης…

ΧΑΡΤΑΕΤΟΣ: Σε  έμαθε όμως να αισθάνεσαι και Έλληνας..Γιατί Έλληνας δεν είναι αυτός μόνο που έχει διαβατήριο ελληνικό, αλλά αυτός που αγαπά την ειρήνη ,τα γράμματα, τους ανθρώπους, και πάνω από όλα σέβεται την ιστορία και την θρησκεία κάθε λαού.

ΦΕΡΕΫΝΤΟΥΝ: Από τότε ζω στην Ελλάδα. Τόσο καλά που τα μιλώ τα ελληνικά με ονόμασαν και επίσημα Έλληνα..Στους έλληνες φίλους μου αρέσει να λέω πως όταν μιλώ τα περσικά είναι σαν μιλώ την γλώσσα όλης της Περσίας. Όταν όμως μιλώ τα ελληνικά είναι σαν να μιλώ τη γλώσσα όλου του κόσμου…. Αρκετά όμως .Σας κούρασα με τη φλυαρία μου..Καιρός να φύγουμε..Μου έκανε τόσο καλό που μίλησα μαζί σας. Μ΄ ακούσατε με τόσο ενδιαφέρον. Σας ευχαριστώ.......

ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ: Αυτός ήταν ο Φερεϋντούν, η ζωή του οποίου με συγκίνησε και την έκανα βιβλίο..Μην τον ξεχάσετε ποτέ ..Και προπάντων μη ξεχάσετε το βιβλίο που κουβαλούσε πάντα μαζί του..Το ταξίδι της ζωής..Πριν φύγει από αυτό τον κόσμο,  μαζί με τον κόκκινο χαρταετό του, μου είπε πως την τελευταία σελίδα την άφησε κενή για σας. Να την  γεμίσετε με δικές σας  περιπέτειες αφού δεν πρόλαβε να την γεμίσει αυτός με τα ονόματα όλων των αγαπημένων Ελλήνων φίλων του .Του Γιάννη Ρίτσου, του Αντώνη Σαμαράκη, του Οδυσσέα Ελύτη, του Τίτου Πατρίκιου, της Κικής Δημουλά και τόσων άλλων εξαίρετων ανθρώπων..ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΣΤΕΝΑΧΩΡΙΕΣΤΕ.. Ο Φερεϋντούν και ο κόκκινος χαρταετός του ζουν μέσα σας αφού γίνατε φίλοι… Ακούστε τον ..

ΦΕΡΕΫΝΤΟΥΝ: Κρατήστε σαν φυλαχτό, φίλοι μου, την ποίησή μου ..Θα σας βοηθάει πάντα στο δικό σας ταξίδι του πνεύματος και της ζωής..Κι όταν ψηλά στον ουρανό δείτε κάποια μέρα να πετά ένας χαρταετός κατακόκκινος , με κίτρινα φτερά και γαλάζια ουρά , τότε να ξέρετε ότι είναι καλό σημάδι… είναι  ο χαρταετός του φίλου σας του Φερεϋντούν… Και κάτι ακόμα… Πατρίδα μου είναι ένας ουρανός χωρίς διαβατήριο..χωρίς πύλη..Μπαίνω από τον αέρα…

                                                            Μαρία Φούκα

 Υ.Γ: ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΜΙΑΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ ΠΟΥ ΝΤΥΝΕΤΑΙ ΨΕΜΑ ΓΙΑ ΝΑ ΤΗΝ ΑΝΤΕΞΟΥΜΕ ΑΛΛΙΩΣ Ή ΘΑ ΤΗΝ ΕΙΧΑΜΕ ΑΡΝΗΘΕΙ Ή ΘΑ ΤΗΝ ΕΙΧΑΜΕ ΣΚΟΤΩΣΕΙ. (ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΑΓΑΠΟΥΝ ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ. ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ ΣΤΟΥΣ ΗΘΟΠΟΙΟΥΣ...)