ΠΑΝΤΑ ΦΟΒΑΜΑΙ ΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ....

Στο βουερό του κόσμου πέλαγος διασταυρωνόμαστε.

Αφήνουμε τη νύχτα μας με εμπιστοσύνη στης μέρας  το παιχνίδι.

Τα κύτταρά μας όμως τρέφονται με φόβο ,φθόνο ,ηδονή και μνήμη.

Χωρίς τύχη οι εκπλήξεις μας παλεύουν με τις πιθανότητες

τα ίδια λόγια , τα ίδια πράγματα, ζωή να γίνουν.

Ελέγχουμε την άβυσσο του χρόνου σε ώρες και στιγμές.

Αλλάζουμε την πανοπλία μας ανάλογα με τον σκοπό

της καθημερινής μας  μάχης για ό,τι μας γυαλίζει.

 Δάκρυα κρυφά  θυμίζουν πεθαμένους φίλους .

Ήχοι τυμπάνων μας ξυπνούν να μην ραγίσει η θλίψη

που έτσι κι αλλιώς βασιλικά παντού στρογγυλοκάθεται.

Τα πορφυρά της ρούχα, κλόουν απλήρωτος σε τσίρκο.

Η αντοχή μας σε σίγουρα  θαλασσοδέρνεται ναυάγια.

Τα αναφιλητά μας σε αυτιά κωφών κροτούν  και νυσταγμένων.

Τα πένθη μας , αδιάβαστα βιβλία στοιβάζονται  σκισμένα.

Οι ενοχές μας νέα λάθη  προοικονομούν και  νέα εγκλήματα.

Είναι γι αυτό που δεν αγγίζουμε τον πόνο στο βάθος του κενού.

Είναι γι αυτό που τον ξορκίζουμε με νόημα και προχωράμε.

Χορεύοντας ένα τρελό χορό με ξυλοπόδαρα για να μας βλέπουν.

Αυτούς που μας λυπούνται να διδάξουμε τη τέλεια λύπη.

Με  βλέμματα ,με νύξεις , με γκριμάτσες, με λέξεις πάνω απ΄ όλα.

Μα  οι  λέξεις μας σαν μουσικές χωρίς ρυθμό, σε αόρατα ωδεία.

Οι λέξεις μας σαν δράματα που αρνούνται να τα παίξουν.
Σαν δόρατα που ρίχνονται σε ασπίδες πεταμένες κάτω.

Οι λέξεις μας, οι ενοχές , οι τρόποι , τα αναφιλητά μας

Όλα στην αναζήτηση βημάτων και  σκοπών σε υπαίθριο πανηγύρι

που χάνουνε τα βήματα ,που σπάνε τα ποτήρια σε λυγμό.

Είναι  ο λυγμός μου όταν  τρέχω να κρυφτώ στο σπίτι .

                      Μαρία Φούκα