ΟΣΟ ΠΕΡΝΟΥΝ ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ....

Όσο περνούν τα χρόνια, πληθαίνουνε τα σιωπηλά απογεύματα

Που ακούμε  χρώματα και βλέπουμε τις λέξεις

Να ορθώνονται σαν κάστρα που μας κλείνουν…

Χωρίς ουρανό τα βλέμματα

Κι  οι μέρες μας  μισές

Όλο και περισσότερους ανθρώπους αποχαιρετάμε…

 

Όσο περνούν τα χρόνια σβήνουν σιγά σιγά  οι φωτιές

Που ανάψαμε στις δάδες  των ονείρων μας

Καταδιωγμένα εκείνα από συγκυρίες και  όσο να πεις,

Δικά μας λάθη και όσων πολύ αγαπήσαμε

Δεν βρίσκουν τόπο να σταθούν  μές  στην ψυχή μας

Ή μάλλον

Μόνο εκεί αγκαλιάζονται και ζούνε, σαν τότε

Στα δεκάξι μας που όλα ήταν δυνατά – τι ψέμα!

Σαν θεατρίνοι θίασοι καλά ασκημένοι να φτιάχνουν κόσμους

Που σωριάζονται στο χώμα μετά το χειροκρότημα

 

Όσο περνούν τα χρόνια οι ευτυχισμένες μνήμες περισσεύουν

Και δεν ξανάρχονται..

                                                        ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ

ΥΓ: Περίλυπος εστί η ψυχή μου έως θανάτου……