ΒΑΤΡΑΧΟΙ ΤΟΥ ΑΡΙΣΤΟΦΑΝΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΦΗΒΙΚΗ ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΟΜΑΔΑ ..STATUS QUO...ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΑΠΟΛΛΩΝ..

ΒΑΤΡΑΧΟΙ ΤΟΥ ΑΡΙΣΤΟΦΑΝΗ ΑΠΟ ΤΗΝ  ΕΦΗΒΙΚΗ ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΟΜΑΔΑ  STATUS QUO

ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΑΠΟΛΛΩΝ ΠΑΤΡΑΣ

Η εφηβική θεατρική ομάδα, STATUS QUO, την παράσταση της οποίας παρακολουθήσαμε ,ήταν για μένα και φαντάζομαι για όλους τους θεατές, μια όμορφη  έκπληξη. Ένα τόσο δύσκολο εγχείρημα , ακόμα και για μεγάλους και έμπειρους καλλιτέχνες,  το αντιμετώπισαν με τη σοβαρότητα και το σεβασμό που απαιτούσε, χωρίς πομπώδεις δραματουργίες και τραβηγμένες από τα μαλλιά εκκεντρικότητες.. Με πολλή και κοπιαστική δουλειά στις ατέλειωτες πρόβες –διαβάζω.. ξεκίνησαν από τον Οκτώβρη του 2021- κατάφεραν  αβίαστα να μας βάλουν στο κλίμα της εποχής έχοντας μελετήσει καλά το ύφος και το ήθος του Αριστοφάνη. Με την εφηβική και νεανική τους ορμή  χειρίστηκαν ένα κείμενο προσαρμοσμένο άκρως  επιτυχώς στο σήμερα κρατώντας όμως τη βασική δομή του και τα κατάφεραν.  Χαμογελάσαμε, γελάσαμε,  σκεφτήκαμε, προβληματιστήκαμε, συναντηθήκαμε …Με τα εφηβικά τους μάτια και τα χαμόγελα συμπορευτήκαμε.. Νιώσαμε το μεράκι και την αγάπη τους για την τέχνη του Θεάτρου.. Και τους χειροκροτήσαμε με την καρδιά μας..

Ευχαριστούμε  όλους τους συντελεστές αυτής της  καλής προσπάθειας αλλά και το  ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας που τους συμπαραστάθηκε σε αυτό το όμορφο αλλά και δύσκολο ταξίδι..  Και κυρίως συγχαρητήρια σε όλα αυτά τα άξια παιδιά που αφιέρωσαν ψυχή, σώμα και χρόνο σε ένα τόσο απαιτητικό έργο...Μπράβο λοιπόν για την παράσταση. Όχι γιατί ήταν τέλεια ούτε επειδή δεν είχε ψεγάδια...Δεν θα μπορούσε άλλωστε να ήταν αφού οι συντελεστές δεν έχουν την απαιτούμενη Παιδεία αλλά και  την  εμπειρία  για τέτοια έργα...  Έχουν όμως την Ορμή, τη Διάθεση και την Αθωότητα να τολμούν να ζήσουν το όνειρό τους. Και να το μοιραστούν μαζί μας.....Και αυτό είναι που έχει τη μεγαλύτερη αξία...

Ειδική αναφορά –παρόλο που όλα τα παιδιά ήταν εξίσου υπέροχα —θα κάνω στην κορυφαία του Χορού, Κοκολάκη Μαρία, μια και υπήρξε μαθήτριά μας στο 2^ο Γυμνάσιο της Πάτρας και ενεργό μέλος της θεατρικής μας ομάδας για τρία χρόνια... Η Μαρία λοιπόν, ένα παιδί μιας  αγωνίστριας οικογένειας,  με αθλητικό πνεύμα ( αφού ασχολείται και με τον αθλητισμό,  χρειάζεται στο θέατρο, πιστέψτε με) και μεγάλο  καλλιτεχνικό ζήλο και μεράκι, έδωσε την ψυχή της όπως πάντα και σε αυτή την Παράσταση.. Έχει δουλέψει τη φωνή της, την κίνησή της, πατάει γερά στη σκηνή  και είμαι σίγουρη ότι γνωρίζει πως για να  ωριμάσει καλλιτεχνικά και υποκριτικά χρειάζεται ακόμη πολύς κόπος, πείσμα και μεγάλη αφοσίωση.  Διαθέτει και τα τρία.. Όπως και σε όλα τα σπουδαία παιδιά της θεατρικής αυτής Ομάδας , ανοίγονται δρόμοι όμορφοι μπροστά της.. Θεατρικοί και άλλοι.. Εύχομαι να τους περπατήσει με την ίδια Ορμή,  Αθωότητα και Ιερή Τρέλα ..που κάποιες φορές μοιάζει με τη Σύνεση… Χίλια Μπράβο Ορέστη, Κωνσταντίνε, Απόλλωνα, Ελεάννα, Βασίλη, Ρεβέκκα, Νίκο, Βάσια, Άννα.... Χίλια Μπράβο Μαρία….

ΥΓ: Δυο λόγια για τον τίτλο της ομάδας..STATUS QUO..η κατάσταση ως έχει.. Αν και φαίνεται με το πρώτο άκουσμα μάλλον ένας συντηρητικός και βαρύς τίτλος για παιδιά –εφήβους μέσα στην επανάσταση και στην ανησυχία, σε δεύτερη ανάγνωση απηχεί νομίζω κάτι ιδιαίτερα πρωτοπόρο.. Σαν να μας λέει.. Όσοι προσέλθετε στην Ομάδα πρέπει να ασπαστείτε τις Αρχές μας.. Που είναι Αυτές και Μόνο.. Αγάπη για την Τέχνη, Αφοσίωση , Κόπος Αλήθεια.. Με εφηβικό χαμόγελο πάντα ..STATUS QUO..ΚΑΙ ΣΕ ΟΠΟΙΟΝ ΑΡΕΣΟΥΜΕ…

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΕΡΓΟ

Οι Βάτραχοι του Αριστοφάνη είναι μια κωμωδία που ιδιαίτερα αγαπώ ..Την διδαχθήκαμε από έναν σπουδαίο καθηγητή των αρχαίων ελληνικών όταν φοιτούσα στην Φιλοσοφική Σχολή της Αθήνας, τον Βασίλη Μανδηλαρά..

Εξόχως πολιτική σάτιρα , με βαθιές και ευθύβολες κοινωνικές και καλλιτεχνικές αναφορές δεν διστάζει να κρίνει ,να συγκρίνει , να κατακρίνει αλλά και να ορθώσει Ανάστημα και Γνώμη σε μια εποχή ιδιαίτερα σκοτεινή  και δύσκολη, ένα χρόνο πριν την ήττα των Αθηναίων στον Πελοποννησιακό πόλεμο..το 405 π.Χ..

Ο Αριστοφάνης ,απαντώντας αρνητικά στην ερώτηση του Μπρεχτ <<Μα δεν θα λένε ήταν σκοτεινοί καιροί..Θα λένε: Γιατί σωπαίνουν οι ποιητές τους; >> ΔΕΝ ΣΩΠΑΙΝΕΙ.. Στο χείλος της Αβύσσου που βρίσκεται η Πόλη του δεν σφυρίζει αδιάφορα, επαναπαυμένος στις δάφνες του..Παίρνει θέση.. Καλή – κακή, δεν έχει σημασία.. Για την Δημοκρατία που συντρίβεται μέσα από τα ίδια της τα λάθη δημιουργώντας πολέμους και νόμους άδικους, για την πολιτική αγυρτεία,  την κουφιοκέφαλη σωματική βία , την Τέχνη και την ευθύνη αυτών που την υπηρετούν απέναντι στην ίδια αλλά και στο Κοινό της, τον Αλκιβιάδη, σημείο και τέρας αμφιλεγόμενο σε μια εποχή που η Αθήνα πιάνεται από τα μαλλιά της για να μην καταποντιστεί στο χάος που έφτιαξαν οι ίδιες της οι επιλογές αλλά και οι αιώνιοι αντίπαλοι,  τους οποίους τόσο πολύ είχε υποτιμήσει… Παίρνει θέση με την θεατρική του Τέχνη που δίνει στο Λόγο , στο Τραγούδι, στο Χορό και στη Μουσική της, λεπίδα αιχμηρή που πληγώνει, διεισδύοντας στα έλκη της εποχής του με  μοναδικό του σκοπό την θεραπεία και την ίαση .. … Και που μόνο η Κωμωδία, το γέλιο, η σάτιρα, το χιούμορ , πότε πικρό και μαύρο και πότε γάργαρο μα  πάντα πηγαίο, μπορούν να προσφέρουν αυτή την υπηρεσία.. Μια και μόνο σε μια θεραπευμένη Πόλη δύνανται και οι πολίτες να ζουν όπως τους αξίζει..                                                              

                                                                        ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΚΑ

ΥΓ2: Αγαπητά παιδιά της θεατρικής Ομάδας ,STATUS QUO, μια φιλική συμβουλή με όλη μου την αγάπη.. Όταν είμαστε στη σκηνή μιλάμε δυνατά και καθαρά.. Ο Θεατής δεν πρέπει να χάνει λέξη από τα λεγόμενά μας.....